Την ώρα που ο Σταύρος Θεοδωράκης στο πολιτικό μανιφέστο του Ποταμιού, ζητούσε «τα λίγα των πολλών» για την προεκλογική του καμπάνια, το Mega του αφιέρωνε ήδη ένα πεντάλεπτο ανάμεσα στα πρώτα θέματα του δελτίου, αξίας πολλών χιλιάδων ευρώ αν επρόκειτο για διαφημιστικό χρόνο. Λίγο αργότερα, οι πρώην, πλέον, συνάδελφοί του -οι γνωστοί- ανέλυαν τη νέα πολιτική κίνηση με εγκωμιαστικά και αισιόδοξα σχόλια.
Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι αυτή η «αυθόρμητη» πολιτική κίνηση, έγινε δεκτή μετά βαϊων και κλάδων από τη μιντιακή ναυαρχίδα της διαπλοκής. Ας είμαστε καλόπιστοι. Αλλωστε πλάι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους δούλεψε για πολλά χρόνια, έχουν σχέσεις, είναι φίλοι, θεμιτός συνεπώς ένας καλός λόγος.
Ολα είναι ζήτημα ελεύθερης και καθαρής σκέψης, μνήμης και γνώσης. Οσο πιο πολλά γνωρίζεις, τόσο πιο πολύ βασανίζεσαι. Και αυτό που διακρίνει κανείς βλέποντας τα πρώτα σχόλια όσων ακολουθούν το Ποτάμι διαδικτυακά, είναι μία αβασάνιστη και σχεδόν παραδομένη στο συναίσθημα και την εικόνα, σκέψη. Γιατί η εικόνα του Σταύρου Θεοδωράκη είναι γοητευτική. Και είναι γοητευτική γιατί είναι τηλεοπτική εικόνα - η μόνη εικόνα που είναι αληθινή για τον μέσο Ελληνα. Δουλεμένη στο χέρι επί σχεδόν 15 χρόνια, περασμένη μέσα από κάμερες με φωτοσκιαστικά φίλτρα, μισοκουνημένα τρε γκρο πλάνα, χαμηλές λήψεις, επιτηδευμένη σκηνοθεσία και Σοβιετικό μοντάζ. Εικόνα για Πρωταγωνιστές.
Αυτό που είναι ο Θεοδωράκης είναι αυτό που βλέπεις, όχι όσα έχει κάνει. Αλλωστε, ό,τι έχει κάνει, είναι παρελθόν. Σημασία έχει αυτό που είναι (ή που φαίνεται να είναι) σήμερα. Και αυτό που φαίνεται, κάνει «γκελ» στον νεαρόκοσμο των malls, στους σημερινούς 40ρηδες, χθεσινούς 30ρηδες του λάιφσταιλ και των ωραίων εποχών και στις μεσόκοπες νοικοκυρές που μιλούν για αυτόν χρησιμοποιώντας το μικρό του όνομα μεταξύ κουζίνας και λίβινγκ ρουμ. Ο Σταύρος μπήκε στα σπίτια της ελληνικής μικροαστικής τάξης ως ο δικός της άνθρωπος.
Και ως τέτοιος ζητάει -σαν να κλέβει εκκλησία πλέον, μπροστά σε αυτό το εύκολο και εύπλαστο κοινό- να ταράξουν μαζί «τα λιμνάζοντα νερά». Τα ίδια λιμνάζοντα νερά που ο ίδιος πλατσούριζε, όντας λιθοξόος του σοσιαλιστικού προσωπείου των πάλαι ποτέ εκσυχρονιστών, ως συντάκτης του Κλικ, του ΜΕΝ και άλλων εκδοτικών υποπροϊόντων της Πασοκικής μουργέλας των 80'ς και 90΄ς, αλλά και ως δημοσιογράφος «αντισυστημικός» και ολίγον μποέμ μεν, απόλυτα αφομοιωμένος στο κύκλωμα δημοσίων σχέσεων παρά την πλατεία Κολωνακίου, δε.
Η εποχή των μνημονίων, ήταν και για τον Σταύρο, σημείο καμπής. Πιστός στο σύστημα που τον ανέδειξε αλλά και υπό την ασυλία της ανήσυχης -στα μάτια των τηλεθεατών/καταναλωτών- δημοσιογραφικής περσόνας που τρυπώνει παντού και δεν κολλάει πουθενά, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εδραίωση του φασιστικού φαινομένου στην Ελλάδα, πίνοντας καφέ με τον Αρχιναζί Μιχαλολιάκο και ξεπλένοντας την τραγωδία του Φαρμακονησίου βάζοντας φιλήσυχους λιμενικούς εκτός υπηρεσίας να παίζουν με τα παιδιά τους.
Και τώρα, που το κεντροαριστερό τσίρκο σηκώνεται και ξαναπέφτει σαν μεθυσμένος γέρος, ανασύρει το σοσιαλιστικό του παρελθόν, έτοιμος να εξαργυρώσει το γραμμάτιο.
Με ενα ωραίο χαμόγελο, κάτι μισόλογα για λεωφορεία και στάσεις, μερικές αόριστες λεκτικές καρπαζιές στους παλιούς πολιτικούς (για ποινική αντιμετώπιση ούτε λόγος), και καμία ουσιαστική και σοβαρή παρουσίαση του τι είναι και τι θέλει από εμάς. Κανένα συγκεκριμένο πρόταγμα, καμία συγκεκριμένη λύση, κανένας συγκεκριμένος προσανατολισμός. Όλα φλου, σαν τη φλουταρισμένη εικόνα των βραδινών λήψεων στην εκπομπή του.
Ο Σταύρος λοιπόν, ο δικός μας Σταύρος έγινε Πρωταγωνιστής.
Και ο λαός για ακόμα μία φορά, κομπάρσος.
