Δεν εύχομαι. Ελπίζω

Κάθε πρωτοχρονιά, μια αρχή στο μυαλό του καθενός. Στην πραγματικότητα, η συνέχεια της ζωής όπως τη ζούμε. Ό,τι μας έρθει. Όχι ό,τι φέρουμε. Και όποιος αντέξει.
Αν έχεις προσέξει, τις πιο πολλές ευχές κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τις κάνουν εκείνοι που δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν τίποτα στη ζωή τους. Εύχονται ένα σωρό πράγματα αλλά στην ουσία η ευχή τους είναι μία. Να μη γίνει η ζωή τους χειρότερη απ' ότι είναι. 
Εχω βαρεθεί να εύχομαι. Πλέον ούτε από συνήθεια δεν το κάνω. Ισως μου ξεφύγει το «καλή χρονιά» στον περιπτερά απ' όπου θα πάρω τα πρώτα τσιγάρα του έτους. Προτιμώ να ελπίζω. Το να ελπίζεις σε κάτι, προϋποθέτει αρκετές φορές και τη δική σου προσπάθεια. Ανοίγεις μια δουλειά, στέκεσαι από πάνω, ιδρώνεις, έχεις αγωνία και ελπίζεις να πάει καλά.
Το να εύχεσαι κάτι, δεν διαφέρει από το να προσεύχεσαι. Στο θεό για παράδειγμα. Να εναποθέτεις την ελπίδα σου σε κάποιον τον οποίο ούτε καν βλέπεις. Προσωπικά δεν εύχομαι σε κανέναν να πέσει σε αυτή τη συμφορά.

Προτιμώ να ελπίζω λοιπόν. Γιατί αυτό, χωράει και τη δική μου μεγάλη ή μικρή διάθεση να κάνω κάτι για να γίνει η ελπίδα μου πραγματικότητα.
Ενα πράγμα ελπίζω για τη νέα χρονιά. Να ανοίξουμε τα ματιά μας και να δει ο καθένας την αλήθεια, μέσα από τη δική του ζωή και όχι μεσα από τα δελτία της ψευτιάς και της βρώμικης προπαγανδας. Να καταλάβουμε το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη μας, κρυμμένο πίσω από πλαστά διλήμματα (αριστερά-δεξιά), σκιώδεις αντιπάλους (Τσίπρας, ΧΑ) και φανταστικούς εχθρούς (αντιεξουσιαστές, μετανάστες).
Μην αμφιβάλλεις. Ο στόχος τους είσαι εσύ. Στο πρόσωπο αυτών που τρώνε ξύλο επειδή αγωνίζονται για μία δίκαιη κοινωνία, που λοιδωρούνται ως εχθροί της δημοκρατίας από τα χουντοκάναλα των μεγαλοεργολάβων και των εφοπλιστών, εσύ βλέπεις τον εαυτό σου. Και φοβάσαι.
Άλλοι είναι όμως αυτοί που φοβούνται ένα λαό που φωνάζει και απαιτεί. Γι αυτό και οι μπάτσοι που τους φυλάνε είναι πια τόσοι πολλοί και βρίσκονται παντού. Τρέμουν έναν λαό που αντιστέκεται στη φτωχοποίησή του, στην αρπαγή της περιουσίας του, ένα λαό που αναζητεί την αλήθεια. Τους κόβεται το αίμα μπροστά σε ένα λαό που τους φτύνει στα μούτρα και δεν περιμένει τίποτα απο τις εκλογές τους, απαιτώντας την αληθινή δημοκρατία. Φτύσε τους στα μούτρα. Μην αρκεστείς σε τίποτα λιγότερο.

Φέτος, πάψε να είσαι οπαδός τους. Γίνε οπαδός του γείτονά σου, του συναδέλφου σου, του συναγωνιστή σου.
Και μη φοβάσαι. Δεν είσαι μόνος σου. Κανείς δεν θα σε αφήσει μόνο σου, αν και εσύ είσαι δίπλα στον άλλο. Αυτό λέγεται αλληλεγγύη. Δεν σε θέλουν αλληλέγγυο. Ο φοβισμένος, δεν θέλει να σταθεί αλληλέγγυος στον διπλανό του, για να μη βρεθεί στη θέση του. Εσύ δεν φοβάσαι. Πες «δεν φοβάμαι» και πίστεψέ το.

Ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Άρη Βελουχιώτη, ο ηλεκτροτεχνίτης Γιώργος Χουλιάρας διηγείται στη βιογραφία του Καπετάνιου, που έγραψε ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Είναι Φλεβάρης του '42 και ο ΕΛ.ΑΣ. είναι ακόμη μία ομάδα, καμιά δεκαριά, φοβισμένοι χωρικοί: «Μία νύχτα, κυνηγημένοι από τους χωροφύλακες, βγήκαμε από το χωριό Δαδί (Αμφίκλεια) έξω στον κάμπο κι αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε μέσα στις ελιές. Είχε χιόνι. Ξεχιονίσαμε μία γέρικη ελιά, βρήκαμε δύο πέτρες κάπως μεγάλες, τις βάλαμε στην ελιά στην άκρη, ακουμπήσαμε τις πλάτες μας και μέσα σε λίγα λεπτά κοιμηθήκαμε - όπως είμαστε ζεστοί ακόμη, δεν κρυώναμε. Χιόνι γύρω γύρω. Όταν όμως πέρασε λίγη ώρα, εγώ άρχισα να τρέμω και να τρίζουν τα δόντια μου. Τον σπρώχνω και του λέω, ξύπνα, θα πουντιάσουμε. Σήκω να φύγουμε. Λέει, που να πάμε; Κάτσε, κάτσε εδώ, μου λέει. Να, βάλε το κεφάλι σου, βάλ'το στα γόνατα, βά'λτο μες στα γόνατα και πες δεν κρυώνω, δεν κρυώνω, δεν κρυώνω, λέει, και θα ιδείς ότι θα πεις ότι δεν κρυώνεις. Εκείνος κοιμόταν. Ροχάλιζε...» 
Καλή λευτεριά.


(H φωτογραφία είναι από ένα βίντεο στο διαδίκτυο. Αν το βλέμμα που θα τους κοιτάμε τη νέα χρονιά μοιάζει με αυτό, τότε έχουμε ελπίδα να διασώσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας. Είναι ντροπή, αυτό το κορίτσι να κοιτάει με τέτοια αυθάδεια το φακό μπροστά στους μπάτσους και εσύ με παιδί στην ηλικία της, που λέει ο λόγος, να λουφάζεις σπίτι σου και να κρύβεσαι).

ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ ΣΠ.ΛΗ.ΝΑ.Σ.

Λοβέρδος: Ιδρύουμε νέα πολιτική κίνηση!
Ταμήλος: Θα πληρώνετε ή τσάμπα θα γραφτούμε;
Βενιζέλος: Εντυπωσιακά αντιφατική η τροχιά που διαγράφετε κ. Λοβέρδο.
Λοβέρδος: Οι κομήτες διαγράφουν σταθερή τροχιά. Απλά κάποια στιγμή εξαφανίζονται
Σκανδαλίδης: Ποιος εξαφανίστηκε; 
Λοβέρδος: Παρά τη διαγραφή μου στηρίζω την κυβέρνηση.
Σαμαράς: Ο Ανδρέας είναι η κολόνα μας. 
Λοβέρδος: Κοίτα σύμπτωση πρόεδρε. Στο Κολωνάκι είμαι
Σαμαράς: Αν θες, έλα να σου πω μυστικά για επιτυχημένη καμπάνια από το facebook
Λοβέρδος: Ευχαριστώ πρόεδρε αλλά πάμε καλά. Εχουμε ήδη 57 likes!
Βενιζέλος: Εμείς κάνουμε αγώνα κατά της Χρυσής Αυγής και εσύ ιδρύεις κόμμα
Κασιδιάρης: Τι πρόβλημα έχετε με τη Χρυσή Αυγή κ. Βενιζέλο;
Βενιζέλος: Μιλήστε με πολιτικά επιχειρήματα κύριε
Παναγιώταρος: Βρε άη γαμήσου
Μιχαλολιάκος: Εγώ αρχίζω αγώνα κατά του Ράδιο Αρβύλα. Τα κωλόπαιδα!
Μπέος: Άσο στάνταρ είναι πρόεδρε. Σε στηρίζω
Λοβέρδος: Η εθνική διάρκεια υπήρξε ανέκαθεν κύριος στόχος των προγόνων μας
14900: Ο γιατρόοοοος μας...!
Λοβέρδος : Πρέπει να γκρεμίσουμε το τοίχος της αναξιοπιστίας.
Βωβός: Δε βαριέσαι. Εγώ έχτισα ολόκληρη Κηφισιάς και ιδού το ευχαριστώ
Λοβέρδος: Είμαστε σοσιαλδημοκράτες.
Βενιζέλος: Πάσο
Ταμήλος: Τα βλέπω!

 

Μην τους πληρώνεις

Μην τους πληρώνεις φόρους, χαράτσια.
Μην πληρώνεις οτιδήποτε πηγαίνει στο δημόσιο ταμείο
...άρα σε τοκογλύφους, τραπεζίτες και εργολάβους.

Πολιτική απεργία διαρκείας. Παντού και σε όλα.
Μην τους φοβάσαι.
Κανείς δεν είναι μόνος του.
Μην τους φοβάσαι!
Τέλειωσέ τους.
Αν δεν πάρουν αυτά που θέλουν,
...τον Ιανουάριο θα έχουν πέσει.
Χωρίς διαδηλώσεις, χωρίς δακρυγόνα.
Από το σπίτι σου.
Αν φοβάσαι, μη βλέπεις ειδήσεις.
Αν δεν φοβάσαι, δες ειδήσεις
...για να ξέρεις που το πάει η προπαγάνδα.
Ενημέρωσε αυτούς που φοβούνται
...ότι δεν κινδυνεύουν.
Πες τους για τις συλλογικότητες,
...για τους φορείς στήριξης στις γειτονιές.
Για τις μαζικές αγωγές.
Για την αντισυνταγματικότητα των νόμων τους.
Μην τους πληρώνεις.
Δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτα.
Κατάληψη στις εφορίες.
Στην Κρήτη ξεκίνησαν.
Καταλήψεις διαρκείας.
Πολιτική απεργία διαρκείας.
Μην τους πληρώνεις.
Θα καταρρεύσουν.
Τέλειωσέ τους.
Από το σπίτι σου. Χωρίς να κάνεις τίποτα.
Τέλειωσέ τους.
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΣΑΙ.

Ασ'το! Φασίστας είσαι

Είναι πολύ ενδιαφέρον να διαβάζεις τις απόψεις φίλων και γνωστών στα κοινωνικά μέσα σχετικά με το «φαινόμενο» της Χρυσής Αυγής. Όσο και αν το παλέψεις, όσο ελαστικός και αν προσπαθείς να είσαι (αν και στο συγκεκριμένο θέμα, δεν έχεις και πολλά περιθώρια), εκείνο που διαπιστώνεις τελικά είναι ότι η Χρυσή Αυγή έχει πολύ μικρό ποσοστό στην Ελλάδα.
Νομίζω ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο το 50% των Ελλήνων (βγάζω έξω το 14% της τελευταίας δημοσκόπησης) δεν ψηφίζει Χρυσή Αυγή, είναι απλά και μόνο διότι ντρέπεται. Αισθάνονται σαν τον υπέρβαρο που έχει υποσχεθεί στη γυναίκα του να κάνει δίαιτα και περνάει μπροστά από τη βιτρίνα του Κωνσταντινίδη. Δεν ξεκολάει το μάτι! Είναι να μην παραγγείλει το πρώτο γαλακτομπούρεκο. Κάθε αρχή και δύσκολη. Αν φάει τη γλύκα μετά μπορεί να βρει δικαιολογίες για να καταναλώσει ένα ταψί.

Αυτό συμβαίνει και με τις πολιτικές πεποιθήσεις των Ελλήνων. Η αποθέωση της μπουρδολογίας και της φτηνής δικαιολογίας, πάντα με τη φράση: «Εγώ δεν είμαι φασίστας αλλά...», ως πρόθεμα.
Είναι πολύ απλό. Ο μέσος Ελληνας είναι φασίστας. Ο μέσος Έλληνας πάντα ήταν φασίστας. Απλά όταν έχεις καλή δουλειά και αρκετά λεφτά για να ζεις άνετα και με ολίγες πολυτέλειες, τότε δεν υπάρχει λόγος να στιγματιστείς ως φασίστας. Μπορείς άνετα να το παίζεις Ευρωπαίος, πολυ-πολιτισμικός, μποέμ, ανοιχτόμυαλος κλπ.
Η «κρίση», μας ξεσκέπασε και μείναμε γυμνοί. Εμείς και η φασιστική νοοτροπία μας. Δεν έχει μεγάλη διαφορά που τώρα τη στρέφουμε εναντίον των ξένων. Το ίδιο φασίστες ήμασταν και όταν ψάχναμε την πρώτη ευκαιρία για να επιβληθούμε/ εντυπωσιάσουμε/ υπερισχύσουμε/ διοριστούμε σε βάρος των άλλων.

Ο μέσος Έλληνας είναι φασίστας και προσπαθεί να το δικαιολογεί λέγοντας πράγματα που ο ίδιος, ως γνωστό ψώνιο και φαντασμένος, θεωρεί «επιστημονικά τεκμηριωμένα», ενώ στην πραγματικότητα δεν αντικατοπρίζουν παρά τις άρρωστες ιδεοληψίες του για τη «φυλή», το «γένος» και το «μεγαλείο» των Ελλήνων.
Είναι υπερήφανος για την καταγωγή του, αν και με τους αρχαίους Έλληνες έχει τόση σχέση, όση το δελφίνι με τον κοκοβιό.
Ο μέσος Έλληνας είναι φασίστας αλλά δεν το παραδέχεται καθώς θεωρεί τον εαυτό του μορφωμένο αν και τα μόνα βιβλία που έχει διαβάσει είναι κάποια από αυτά που πουλάνε με το κιλό οι τηλεπλασιέ της «επανάστασης». Και φυσικά βλέπει μανιωδώς τα βραδυνά δελτία ειδήσεων. Όλα. Ταυτόχρονα.
Εννοείται ότι είναι -όχι ημιμαθής- αλλά παντελώς αμόρφωτος με ένα κεφάλι καζάνι από τις μαλακίες που έχει διαβάσει τα τελευταία δύο χρόνια ενώ προσπαθεί χωρίς επιτυχία να βάλει όλες αυτές τις πληροφορίες σε μία τάξη.

Έχει τόσο αποκρυσταλλωμένη άποψη για όσα ζούμε που μπορεί να ξεκινήσει ενοχοποιώντας κατά σειρά τους πολιτικούς, τους μετανάστες, το σύστημα, τον κομμουνισμό, τους μασόνους, μετά ξανά τον κομμουνισμό, τον Στάλιν, τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους (οι οποίοι βέβαια δεν είναι κομμουνιστές αλλά δεν έχει σημασία), και στο τέλος, πάντα -πάντα όμως- τους Εβραίους.
Ο μέσος Έλληνας είναι φασίστας αλλά -όλα και όλα- ξέρει ιστορία! Η Πηγάδα του Μελιγαλά είναι το φόρτε του. Μπορεί να σου πει άπειρες ιστορίες για το «έγκλημα των ΕΑΜοσυμμοριτών» αλλά για τα πανηγύρια των χουντικών, αργότερα της «μεταπολιτευτικής» ΝΔ (μαζί με τον σημερινό πρωθυπουργό) και κάθε λογής φασιστικού γκρουπούσκουλου, δεν έχει ιδέα.
Ο Κασιδιάρης είναι ο Παπαρηγόπουλος του Έλληνα φασίστα.

Πάντως, το τελευταίο και πιο εξελιγμένο μοντέλο Έλληνα φασίστα, είναι ο «αριστερός» που θεωρεί τους Χρυσαυγίτες «δυνατούς αντιπάλους». Στην πραγματικότητα είναι φαν της Χρυσής Αυγής αλλά επειδή ντρέπεται μην τον κακοχαρακτηρίσουν, προσπαθεί «διαλεκτικά» να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ρητορική της ΧΑ για κάποιο λόγο είναι «ανώτερη» (έτσι, γενικά), πιο τεκμηριωμένη και πιο άδολα πατριωτική από οποιαδήποτε άλλο.
Προσωπικά, δεν δίνω δεκάρα για την αριστερά. Όλος ο αριστερός χώρος είναι ένα τρελοκομείο, κινημάτων, ιδεολογιών, τάσεων, ομάδων και πάει λέγοντας. Όμως έχει αφετηρία και, θεωρητικά, σκοπό. Το σίγουρο είναι ότι η απάντηση στο τρελοκομείο της αριστεράς δεν είναι ο φασισμός. Όσοι το πιστεύουν, είναι το ίδιο και περισσότερο άρρωστοι από την Αριστερά.

Η αφετηρία του φασισμού είναι ο φόβος και σκοπός του το μίσος. Αυτό είναι η Χρυσή Αυγή. Άγριες, άσχημες φάτσες, χωρίς χαμόγελο, χωρίς αγάπη για κανέναν και για τίποτα, χωρίς διάθεση να ενώσουν αλλά μόνο να διχάσουν και με μοναδική τους ιδεολογία τη βία Αν σε εκφράζουν προχώρα. Να ξέρεις όμως τι είσαι. Ούτε μορφωμένος, ούτε Έλληνας, ούτε προβληματισμένος, ούτε πατριώτης. Φασίστας είσαι.

(Το σύνθημα στη φωτογραφία είναι στα Ισπανικά. Σημαίνει «Ο φασισμός είναι άγνοια»)

Αυτός είναι ο άνθρωπος που απέτρεψε το πραξικόπημα

Σύμφωνα με στελέχη της ΕΥΠ, η οποία για λόγους στρατηγικής διαψεύδει ότι υπήρχαν πληροφορίες για προετοιμαζόμενο πραξικόπημα τον Οκτώβριο του 2011, η επιτυχία της κατάπνιξης του στρατιωτικού κινήματος οφείλεται σε ένα πρόσωπο υπεράνω υποψίας. «Θέλαμε να κρατήσουμε άκρα μυστικότητα, γι αυτό βάλαμε έναν ταπεινό σμηνίτη να κινείται ως σερβιτόρος στα γραφεία των επιτελών στο Πεντάγωνο και ο οποίος μας μετέφερε με κάθε λεπτομέρεια τα σχέδια των πραξικοπηματιών. Το ηλίθιο παρουσιαστικό του δεν κίνησε καμία υποψία με αποτέλεσμα οι κινηματίες να τον αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχει» τονίζει έγκυρη πηγή στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Στον σμηνίτη απονεμήθηκε το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας με προσωπική αφιέρωση στην πίσω πλευρά: «Για πόσο ακόμα η βλακεία θα σώζει αυτή τη χώρα».

Ακολουθεί φωτογραφία εν ώρα υπηρεσίας του ηρωικού σμηνίτη, ο οποίος σήμερα εργάζεται ως οδηγός ταξί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας

Ας ζήσουμε σαν δούλοι

Όσο καθαρά και αν βλέπεις κάποια πράγματα, έρχεσαι σε πολύ δύσκολη θέση όταν διαπιστώνεις τελικά ότι δεν βλέπεις την τύφλα σου. Όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει σε μία χώρα με επισήμως 1.200.000 ανέργους και μία κοινωνία που τρομοκρατείται συστηματικά μέσω της πιο χυδαίας προπαγάνδας ενώ την ίδια στιγμή βρίσκεται στο έλεος της πολιτικής και οικονομικής κλεπτοκρατίας, τότε αισθάνεσαι ηλίθιος και γραφικός να διαμαρτύρεσαι και η ίδια αυτή κοινωνία να ξύνει επιδεικτικά τα αρχίδια της μπροστά σου.

Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως ούτε οι άνεργοι δεν έχουν διάθεση να κάνουν κάτι για να ξεφύγουν από το χάλι τους. Ούτε λόγος βέβαια για τους εργαζόμενους που βλέπουν το μέλλον τους στην ανεργία αλλά αρκούνται στις προσευχές και στα ευχολόγια για όσα τους περιμένουν. Αυτό είναι κάτι που μόνο οι ψυχίατροι μπορούν να το εξηγήσουν. Όταν βλέπεις μια χιονοστιβάδα να έρχεται κατά πάνω σου κάνεις ό,τι μπορείς για να την αποφύγεις και να γλυτώσεις - δεν παίρνεις καλύτερη θέση για να σε πετύχει, ούτε προσεύχεσαι πίνοντας καφέ, να μη σε παρασύρει.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για την κατάσταση που βιώνουμε και κυρίως για την αφασία στην οποία βρίσκεται η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Δε θέλω να το παίξω επαναστάτης, αγωνιστής και αντιστασιακός. Έχω δουλειά (ακόμα), πληρώνομαι, και μάλιστα αρκετά καλύτερα από πολλούς που επέλεξαν να κάτσουν στο σπιτάκι τους και δεν αντιμετωπίζω -ακόμα- κανένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Δεν κολλάω ένσημα επαναστάτη. Είμαι ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας και διαμαρτύρομαι. Υπήρχε μία εποχή που πήγαινα σε όλες τις πορείες του Πολυτεχνείου στο λύκειο και λίγο αργότερα, μεταξύ ιστορικής μνήμης και χαβαλέ, αργότερα πιο συνειδητοποιημένα, πήγα στις πορείες για την εισβολή στο Ιράκ, για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, ακόμα και με τους αναρχικούς τον Φλεβάρη. Είναι ωραία στις πορείες. Βέβαια, αν έχεις συνηθίσει να ζεις μόνος σου, να μη λες καλημέρα στον γείτονα και να μετράς τα λεφτουδάκια σου, νιώθεις λίγο μαλάκας όταν πηγαίνεις σε πορείες. Γιατί στις πορείες όλοι είναι χαρούμενοι και μιλούν μεταξύ τους - δεν έχουν πολλά να χάσουν, ούτε λεφτά να μετρήσουν.

Τώρα διαπιστώνω ότι όσοι πήγαν στα συλλαλητήρια των πλατειών δεν πήγαν για να διεκδικήσουν κάτι. Γι αυτό ήταν και τόσοι πολλοί. Η δεκαετία της ευδαιμονίας του ευρώ, μας έμαθε να κάνουμε κάτι, αν ξέραμε ότι θα περάσουμε καλά. Οι μούτζες ήταν ωραίες και ακίνδυνες. Ξεκαβλώσαμε αλλά όταν άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα οι πολλοί πήγαν στο σπίτι τους και δεν ξαναβγήκαν.

Το χθεσινό πανεργατικό συλλαλητήριο διέφερε πολύ από τις συγκεντρώσεις των πλατειών και έμοιαζε περισσότερο με τη 48ωρη περσινή κινητοποίηση για το μεσοπρόθεσμο. Δεν υπήρχε καμία αγωνία στα μάτια του κόσμου. Όσοι αγωνίζονται δεν έχουν αγωνία. Αγωνίζονται. Είναι όπως στον αθλητισμό. Έχεις αγωνία πριν από τον αγώνα. Όταν μπαίνεις μέσα να παίξεις όλα τελειώνουν. Αγωνία έχουν αυτοί που κάθονται σπίτι τους. Αυτοί που κάθονται σπίτι τους, καταβροχθίζουν την τρομοκρατία των δελτίων ειδήσεων και μετά για να μετριάσουν την αγωνία τους «κάνουν θετικές σκέψεις», ελπίζουν ότι «θα αλλάξουν τα πράγματα».

Χθες, ανεβήκαμε με ένα μπλοκ (δεν έχει καμία σημασία ποιο) από τη Σταδίου στην Πλατεία Συντάγματος και καθήσαμε για κανένα τέτάρτο. Λίγος ο κόσμος, κοιτάζαμε ανέκφραστοι τα μεγάλα κενά στο δρόμο ώσπου κάποια στιγμή μας ενημερώνουν ότι φτάνει η κύρια πορεία. Μετακινούμαστε προς την Αμαλίας για να πάρουν τη θέση μας τα μπλοκ των συνδικάτων. Η πλατεία δεν γέμισε ποτέ. Φυσικά η απογοήτευση και η οργή ήταν διάχυτες. Αναρωτιόσουν για χιλιοστή φορά πού είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες που χάνουν τις δουλειές τους, που στερούνται βασικά αγαθά για να πληρώνουν φόρους.

Όσο περνούν οι ώρες όμως, σκέφτεσαι ότι δεν έχει κανένα νόημα να εξοργίζεσαι. Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέγει τη στάση του απέναντι στα πράγματα. Ίσως τελικά να είναι και πιο σωστό να κάθεσαι σπίτι σου ή να πηγαίνεις για καφέ από το να στέκεσαι μέσα στο λιοπύρι ή το κρύο και να τρως ξύλο και δακρυγόνα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Συνεχίστε λοιπόν να ζείτε σαν δούλοι. Ίσως κάποτε να σας λυπηθούν και να σας απελευθερώσουν, που ξέρεις.
(Η φωτογραφία είναι από τις χθεσινές «εκκαθαρίσεις» μέσα στην Πλατεία και είναι δημοσιευμένη σε Γαλλικό μέσο. Φαντάσου τι μπορούν να κάνουν αύριο τα παιδιά αυτού του μπάτσου στα δικά σου παιδιά)

ΥΓ. Όταν τα δελτία ειδήσεων αναφέρονται με εγκωμιαστικά σχόλια στις λαϊκές κινητοποιήσεις, είναι βέβαιο ότι δεν έχουμε καταφέρει τίποτα. Χθες για πολλοστή φορά, (γύρω στις 2 το μεσημέρι) τα ΜΑΤ, χωρίς να προκληθούν από κανέναν, φόρεσαν τις μάσκες τους και περίπου δέκα λεπτά μετά, έπεσαν οι πρωτες μολότοφ. Φυσικά, τα χημικά άρχισαν να πέφτουν μέσα στον κόσμο και η διαδήλωση έσπασε στα δύο - πάνω και κάτω πλατεία. Είναι φανερό ότι οι μπάτσοι είχαν εντολή να διαλύσουν το συλλαλητήριο. Γι' αυτό και το βράδυ τα χουντοκάναλα χάιδευαν τους διαδηλωτές και έκαναν μια αναφορά στα «περιορισμένης έκτασης επεισόδια». Φυσικά τα επεισόδια ήταν μεγάλης έκτασης, όπως συμβαίνει πάντα. Το κομμάτι του κόσμου στο οποίο βρέθηκα εγώ, απωθήθηκε με δακρυγόνα μέχρι τη συμβολή της Συγγρού με τη Βούρβαχη. Λίγο ακόμα και θα φτάναμε στο Φάληρο. Η εικόνα 5-6 διμοιριών ΜΑΤ να κατεβαίνουν την Αμαλίας μπροστά από τους στήλους του Ολυμπίου Διός θύμιζε κυριολεκτικά στρατό κατοχής που πάει να καταλάβει ύψωμα. Όνειρο μιλάμε. Η καταστολή έχει περάσει σε άλλο επίπεδο.

ΥΓ2. Ήμουν μπροστά στο δέντρο που κάηκε και το φωτογράφησα την ώρα που άρχισε η φωτιά. Φευγαμε βιαστικά προς την Αμαλίας πνιγμένοι από τα δακρυγόνα ενώ τα ΜΑΤ που έρχονταν προς το μέρος μας συνέχιζαν να πετούν - τα γνωστά στρογγυλά- και κάποια άλλα κυλινδρικά που έβγαζαν σπίθες με πορτοκαλί καπνό. Κανένας από εμάς δεν είχε μολότοφ ή καπνογόνα ή οτιδήποτε. Μόνο κάποιοι πιτσιρικάδες πετούσαν πέτρες και μπουκάλια. Ξαφνικά κάποιος δίπλα μου φωνάζει «ωχ» κοιτάζοντας προς τα πάνω. Κανείς δεν κατάλαβε πως πήρε φωτιά μόνο η κορυφή του δέντρου και από ποιον. Όταν μάλιστα ο χώρος του Εθνικού Κήπου φυλασόταν με αστυνομικούς από νωρίς.
Το Mega πάντως και όσα Μέσα είδα και διάβασα, έβγαλαν συμπέρασμα ότι το δέντρο κάηκε «από βόμβες των αντιεξουσιαστών». Θα τους το είπε μάλλον ο «αυτόπτης» Τσίμας που είπε ότι νωρίτερα βρισκόταν στη Βουκουρεστίου. Κανείς δεν τον είδε.

Και γαμώ τις θρησκείες

Παγκόσμια κατακραυγή έχει προκαλέσει το ξέσπασμα του φανατισμού στον ισλαμικό κόσμο με αφορμή την ταινία που προσβάλει τον προφήτη Μωάμεθ. Εκατομμύρια μουσουλμάνοι έχουν βγει στους δρόμους καίγοντας και καταστρέφοντας ότι τους θυμίζει τον δυτικό κόσμο των πειρασμών και της αμαρτίας.
Στο δυτικό κόσμο πάλι, εμείς οι Χριστιανοί, χλευάζουμε τους μουσουλμάνους που είναι απολίτιστοι και δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο από τα τζαμιά, το ραμαζάνι και τις προσευχές. Εμείς φυσικά δεν είμαστε φανατικοί με τη θρησκεία μας. Είμαστε πολύ κουλ. Βέβαια, αντί για τις εκκλησίες, εμείς ξημεροβραδιαζόμαστε στη δουλειά, για να βγάλουμε περισσότερα λεφτά, να πάμε να πιούμε, να γνωρίσουμε γκόμενες και να πάρουμε το iPhone5 - αυτή είναι θρησκεία μας.
Οι μουσουλμάνοι αναγκαστικά δεν μπορούν να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Ούτε iPhone5 έχουν, ούτε αλκοόλ, ούτε γκόμενες. Άμα δεν πηδάς και είσαι όλη μέρα στο χερογλύκανο, πρέπει μετά να πας τρεις - τέσσερις ώρες στο τζαμί να αγιάσεις.
Είναι πολύ εύκολο, να αποκαλείς απολίτιστους, ανθρώπους που γεννιούνται και ζουν με λιγότερα από 5 ευρώ την ημέρα, μέσα στον θρησκευτικό σκοταδισμό, χωρίς πρόσβαση στη στοιχειώδη μόρφωση, όταν εσύ ως Ευρωπαίος ή Αμερικανός είσαι στα πούπουλα και πας και δύο φορές το χρόνο στην εκκλησία για να μη στενοχωρείς τη μαμά σου.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, όπως όλα τα πράγματα άλλωστε, αλίμονο. Εμείς, οι Ελληνορθόδοξοι δεν είμαστε σαν τους άλλους Χριστιανούς. Έχουμε υποφέρει πολλά από τους αλλόθρησκους και φυλάμε βαθιά μέσα μας την πίστη εις τον Θεόν. Τρέχουμε από τη μία γωνιά της χώρας στην άλλη για ένα τάμα, ανεβαίνουμε γονατιστοί εκατοντάδες σκαλιά των εκκλησιών, κοινωνούμε και βαφτίζουμε τα παιδιά από βρέφη πριν μπορέσουν να μιλήσουν επιβάλλοντάς τους φυσική βία, υποχρεώνουμε τους νέους με κίνδυνο στιγματισμού και τιμωρίας να εκκλησιάζονται στο σχολειο και στον στρατό. Όλα αυτά φυσικά γίνονται με τακτ και πολιτισμένα. Εμείς δεν ουρλιάζουμε σαν τους μουσουλμάνους. Έχουμε και γαμώ τις θρησκείες.

ΥΓ. Χθες συνελήφθη από το Σώμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ο 27χρονος δημιουργός της σατιρικής σελίδας «Γέροντας Παστίτσιος» στο facebook «ύστερα από πολλές καταγγελίες αλλά και σχετική ερώτηση της Χρυσής Αυγής στη Βουλή». Είναι αξιοθαύμαστο ότι το 99% των Ελλήνων δεν έχουν ακούσει, ούτε είδαν ποτέ, ούτε άκουσαν από κοντά τον Γέροντα Παίσιο να διδάσκει και, πολύ περισσότερο κανένας δεν έγινε κοινωνός της θαυματουργής αγιοσύνης του, αλλά πολύ εύκολα στέλνουν στο δικαστήριο κάποιον που τολμάει να τον αμφισβητήσει, αναμασώντας την καραμέλα της βλασφημίας και της αμαρτίας. Αυτό δε, είναι ακόμη πιο ανατριχιαστικό αν αναλογιστεί κανείς, ότι στο Ισλάμ ο ίδιος άνθρωπος θα υποβαλλόταν σε λιθοβολισμό μέχρι θανάτου. Δεν έχει καμία διαφορά - η πρόθεση είναι η ίδια.

ΥΓ. Στο Ελλαδιστάν της Χρυσής Αυγής, είναι νόμιμο να μαχαιρώνεις μετανάστες και να εισβάλεις στα σπίτια τους αλλά είναι παράνομο να τρολάρεις στο facebook.

Αυτά που έρχονται

Όσο πλησιάζει η μέρα ψήφισης της νέας φοροεπιδρομής στην τσέπη του απλού πολίτη (η οποία -τι σύμπτωση- θα γίνει παράλληλα με την απεργία των δημοσιογράφων), τόσο η οικονομική ολιγαρχία μέσω των δικών της Μέσων Ενημέρωσης και των πιστών σκυλιών της, εντείνει την προπαγάνδα  προκειμένου η ελληνική κοινωνία να φάει τις σάρκες της και για ακόμα μία φορά να πιαστεί κορόιδο.
Η πρόσφατη άνανδρη και χυδαία στοχοποίηση όλων ανεξαιρέτως των ελεύθερων επαγγελματιών με αφορμή γελοίες και επιστημονικά ανυπόληπτες και αστήρικτες «έρευνες», είναι το πιο πρόσφατο βέλος που έβγαλαν από τη φαρέτρα τους τα ντόπερμαν της ενημέρωσης.
Προηγήθηκε (και συνεχίζεται βεβαίως), η λυσσασμένη ρητορική υπέρ της Χρυσής Αυγής, δια μέσου της «αποδοκιμασίας» της. Και αν αυτό φαίνεται ασυνάρτητο, αρκεί να θυμηθεί κανείς τις κατά καιρούς δηλώσεις βουλευτών του πλέον φασιστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας οι οποίοι τσουβαλιάζουν τους ωμούς τραμπουκισμούς και δολοφονικές επιθέσεις των Χρυσαυγιτών κατά μεταναστών με κάθε φωνή που ζητάει ελεύθερη ζωή σε μία ελεύθερη χώρα. Αυτή η φωνή είναι ο εχθρός τους, ο δικός τους και των αφεντικών τους και αυτόν θέλουν να εξοντώσουν γιατί αποτελεί το χαλίκι μέσα στο παπούτσι που τους εμποδίζει να βαδίσουν προς την επιβολή του ολοκληρωτικού φόβου στην κοινωνία. Αυτή η φωνή είναι ο εχθρός ο οποίος εμποδίζει τον εκφασιμό που θα κλειδώσει τον κόσμο στο σπίτι του.
Δεν είναι τυχαία η μέγιστη μαλακία που εκστόμισε πριν από δύο - τρεις μέρες η θλιβερή φασιστομαριονέτα Γεωργιάδης λέγοντας ότι η Χρυσή Αυγή είναι αριστερό κόμμα, χωρίς να ακουστεί κιχ από τα ανδρείκελα του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η σκόπιμη κιμαδοποίηση εννοιών και ιδεών είναι το τελευταίο καταφύγιο του αστικού συστήματος εξουσίας προκειμένου να στρέψει τον δημόσιο προβληματισμό μακριά από τα αφεντικά και την κλεπτοκρατία των «αγορών». Όλα πρέπει να ισοπεδωθούν, τα γατιά πρέπει να μπουν σε ένα τσουβάλι και αυτό να μην ανοίξει αν δεν αλληλοσκοτωθούν.
Η συνταγή είναι γνωστή. Όλοι εναντίον όλων: Γιατροί εναντίον ασθενών, οδηγοί εναντίον επιβατών, καθηγητές εναντίον φοιτητών, δεξιοί εναντίον αριστερών, Έλληνες εναντίον ξένων και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Σε αυτή την ξυνισμένη τούρτα του λαϊκισμού, η σύγχυση και η θολούρα του λαού είναι το κερασάκι. Είναι σημαντικό, απέναντι στην ισοπεδωτική προπαγάνδα των φασιστών που εξαπλώνεται καθημερινά σαν δηλητηριώδες αέριο στα δελτία των 8, να αντιπαρατάξουμε την καθαρότητα των λαϊκών προταγμάτων. Ελευθερία, πραγματική δημοκρατία, ισονομία και δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών. Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Κανένας φόρος δε πρέπει να πληρωθεί στους δυνάστες.
Κανένα διόδιο, χαράτσι και χαριστική σύμβαση δεν πρέπει να πληρωθεί στους εγχώριους νταβατζήδες.
Κανένας φόβος από τη χωματερή των καναλιών δεν πρέπει να υπονομεύσει τον αγώνα, και δεν θα δώσει τη θέση του στο χαμόγελο, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Δεν είσαι μόνος. Βγες έξω από το σπίτι σου. Εντάξου στα κινήματα γειτονιάς που υπάρχουν πλέον παντού. Αρκεί να τα αναζητήσεις. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Θα σε χτυπήσουν, θα σε ψεκάσουν, θα σε ενοχοποιήσουν, θα σε συκοφαντήσουν. Αλλά δεν θα φύγεις. Γιατί δεν θα έχεις άλλη ευκαιρία. Την ελευθερία σου θα την κερδίσεις εσύ. Κανείς δεν θα σου τη χαρίσει. Ξεκίνα.

9/11 Δεν ξεχνώ (το ψέμα)

Μαύρη επέτειος για την ανθρωπότητα η σημερινή. Η επίθεση στους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης και το Πεντάγωνο το 2001, προκάλεσε 2.996 θανάτους και εγκαινίασε μία νέα εποχή παγκόσμιου φόβου που δημιούργησε το άλλοθι στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να εκτελέσει τα πανάκριβα συμβόλαια αμερικανικών εταιρειών και τραπεζών σε διάφορα μέρη του πλανήτη.
Είναι πολύ βολικό για όλους να μιλάμε για την τρομοκρατία αναμασώντας τα ίδια γενικόλογα κλισέ που εκστόμισαν πρώτοι εκείνοι που προκάλεσαν την τραγωδία. Οι χιλιάδες νεκροί της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 δεν πρόκειται να αναπαυθούν αν δεν δοθούν απαντήσεις στα δεκάδες ερωτήματα που προκύπτουν από τον σχεδιασμό, την εκτέλεση και τα στοιχεία που αποκρύφθηκαν από τις επιθέσεις.
Τα θύματα δεν πρόκειται να δικαιωθούν με εκδηλώσεις μνήμης και ευαίσθητα λόγια. Μόνο η αλήθεια μπορεί να αναπαύσει την ψυχή τους και κυρίως η τιμωρία του αρρωστημένου εγκεφάλου που τους πήρε τη ζωή. Έχει όνομα. Λέγεται Τζορτζ Μπους και ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ από το Ιανουάριο του 2001 μέχρι το 2009.

Να τους ρίξουμε στη θάλασσα

H φωτογραφία είναι από το ναυάγιο με τους 61 νεκρούς Σύρους, Ιρακινούς και Παλαιστίνιους εκ των οποίων 31 παιδιά, που συνέβη τα ξημερώματα της Τετάρτης ανοικτά της Σμύρνης. Αυτή είναι οι μοίρα των «λαθρομεταναστών» που απειλούν τη χώρα σου φίλε, υπερήφανε ελληναρά.
Είναι πολύ εύκολο να δηλώνεις πατριώτης και να λες «στην ανάγκη ας τους ρίξουμε στη θάλασσα». Είναι ακόμη πιο εύκολο να ακούς τους χρυσαυγίτες και κάθε είδους φανερό ή κρυφό φασισταριό, να σου λέει ότι με κάθε κόστος «αυτοί» πρέπει να μείνουν έξω από τα σύνορα. Άλλο όμως να λες κάτι και άλλο να βλέπεις τι λες. Χωρίς ψηφιδωτά και θολούρα. Ωστε αυτό λοιπόν θέλεις. Δεν είσαι ο μόνος. Έχεις αποκτηνωθεί τόσο από το παραμύθι και την φασιστική προπαγάνδα που τρως καθημερινά, που πλέον δεν ξέρεις τι λες. Έχεις τρελαθεί. Δεν μπορείς να σκεφτείς πια.
Είμαι βέβαιος ότι παρόμοια περιστατικά με πνιγμένα παιδιά έχουν συμβεί και στα ελληνικά χωρικά ύδατα αλλά στην Ελλάδα που ενημερώνεται από το Mega, τον ΑΝΤ1 και τον Σκάι σημασία έχει μόνο η σωστή ενημέρωση για τις επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Ζευς» και τις βόλτες του πρωθυπουργού στην Ομόνοια.
Αγαπητέ φίλε, περήφανε Ελληναρά, όταν χειροκροτείς τον Άδωνη και τους χρυσαυγίτες που σου λένε «να τους ρίξουμε στη θάλασσα», αυτό εννοείς.
Αλλα πρέπει να το φας στα μούτρα για να το καταλάβεις. Δες το καλά λοιπόν.

Καθεστωτική αποβλάκωση

Ένα από τα μεγαλύτερα θερινά βασανιστήρια είναι η τυχόν αναγκαστική εξάρτηση από τα τηλεοπτικά κανάλια για την ενημέρωση. Στη χώρα με την πιο κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, ένα δημόσιο αγαθό, έχουν παραχωρηθεί σκανδαλωδώς σε επιχειρηματίες που ανταποδίδουν τη χαριστική μεταχείριση με την αναπαραγωγή της πιο χυδαίας προπαγάνδας.

Το αποτέλεσμα είναι μια εκδοχή ενημέρωσης στην οποία μια «επιτυχία» της Αντιτρομοκρατικής, προγραμματισμένη να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από την ανακοίνωση εξαιρετικά επώδυνων μέτρων λιτότητας, είναι πιο σημαντική από τη βιβλική καταστροφή στη Χίο που έδειξε την ανημπόρια ενός αποδεκατισμένου από τη λιτότητα κρατικού μηχανισμού. Έχουμε, τηλεοπτικά δελτία στα οποία καταγγέλλεται και αποκηρύσσεται μετά βδελυγμίας η δικαιολογημένη έκρηξη μιας τοπικής κοινωνίας ενάντια σε ένα κράτος που στέλνει διμοιρίες των ΜΑΤ για μικροπαραβάσεις αλλά αποσιωπάται ότι επήλθε συμβιβασμός με τη Siemens ως «εθνικό προμηθευτή», αποδεικνύοντας ότι η πρακτική της να μισθοδοτεί τις ελληνικές κυβερνήσεις δεν ήταν παρανομία αλλά συνετή επενδυτική τακτική. Βομβαρδιζόμαστε από σχολιαστές που εμβριθώς υπερασπίζονται την αναγκαιότητα μιας καταστροφικής λιτότητας, αλλά εντέχνως καλύπτουν ότι η μέγιστη εγκεφαλική δραστηριότητά τους είναι η απομνημόνευση ή και απλώς ανάγνωση των προπαγανδιστικών non-paper που εκδίδουν οι υπάλληλοι της Τρόικας.

Μα, θα έλεγε κάποιος, υπάρχουν όλα τα ρεπορτάζ που καταγράφουν την οικονομική ανέχεια, τις επιπτώσεις της λιτότητας, τις δυσκολίες των νοικοκυριών. Μόνο που η τελετουργική επανάληψη αυτών που ήδη ξέρουμε, αφού τα βιώνουμε άμεσα, χωρίς καμιά αναφορά στη δυνατότητα να υπάρξει άλλος δρόμος, χωρίς λιτότητα και μνημόνια, νομιμοποιεί την υπάρχουσα κατάσταση. Η διεκτραγώδηση καταλήγει σε ένα είδος μοιρολατρικής αποδοχής του αναπόφευκτου, διευκολύνοντας τη βασική στόχευση αυτών των ρεπορτάζ που είναι η φαντασιακή ταύτιση του κοινού με την ανάγκη πετύχει το οικονομικό πρόγραμμα της κοινωνικής καταστροφής. Είναι τυχαίο ότι σε όλα αυτά τα ρεπορτάζ αναφέρεται η αγωνία «να βρεθούν» τα 11,5 δισεκατομμύρια που θα περικοπούν και κανείς δεν λέει ότι η προσπάθεια είναι να χαθούν αυτά τα χρήματα από το μισθό, τη σύνταξη, την περίθαλψη, το πορτοφόλι μας;

Από κοντά και όλη η προσπάθεια, να παρουσιαστεί η εικόνα μιας «Ελλάδας που προσπαθεί»: αθλητές που αγωνίζονται (αποσιωπώντας τη διάλυση της αθλητικής υποδομής), επιστήμονες που διαπρέπουν (σε πανεπιστήμια του εξωτερικού που δεν αντιμετωπίζουν την υποχρεωτική στάση πληρωμών στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση), έ φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης που αναζητούν το… Βραβείο Γκίνες στον ομαδικό χορό (υποθέτουμε διότι η συστολή και τα «χρηστά ήθη» απέτρεψαν την επιλογή άλλων ομαδικών πρακτικών).

Και επειδή τον Αύγουστο – υποτίθεται ότι – δεν υπάρχουν ειδήσεις, ο θεατής θα πληροφορηθεί και για τα αποτρόπαια ρατσιστικά εγκλήματα και τις δολοφονίες μεταναστών, αλλά ποτέ δεν θα ακούσει ότι αυτά τα εγκλήματα δεν είναι «μεμονωμένα», αλλά επί της ουσίας πολιτικά ενορχηστρωμένα από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, που κατά τα άλλα αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμη κοινοβουλευτικό κόμμα.

Είναι σαφές ότι η κρίση της ενημέρωσης δεν είναι παρά το σύμπτωμα της συνολικότερης κρίσης μιας ιθύνουσας τάξης που προσπαθεί πίσω από την κυνική αλαζονεία και την πλήρη υποτέλεια στους πιστωτές να συγκαλύψει τον φόβο της ότι κάποια στιγμή θα βγει εκρηκτικά στο προσκήνιο η σωρευμένη οργή των εργαζομένων που βρίσκονται σε απόγνωση, των συνταξιούχων που σπρώχνονται, κυριολεκτικά, σε πρόωρο θάνατο, των νέων που μετά τις σφαίρες του 2008 τώρα υφίστανται την κλοπή κάθε μέλλοντος. Και τότε τα τηλεοπτικά παράθυρα δεν θα προσφέρουν καμιά ασφάλεια…

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 22/08/2012 στην εφημερίδα "Νέα της Λέσβου")

Μέτρα τα ψιλά

Το πρωί μετράς τα κέρματα. Στη λαϊκή, στο μετρό, στο περίπτερο. Αλλά το βράδυ πάλι θα βάλεις Mega. Να σου λέει ότι αρχίζεις να πηγαίνεις καλά. Να σου δείχνει τους ξένους που έχουν βαλθεί να σε πείσουν ότι βγαίνεις από το τούνελ. Η Πορτογαλία πηγαίνει περίφημα! Η Ισπανία ανακάμπτει. Και τους πιστεύεις! Δεν πιστεύεις την τσέπη σου που μόλις τώρα ψαχούλεψες και δεν έπιασες τίποτα. Ούτε αυτό το σφίξιμο στο στήθος που τελευταία αρχίζει να σε ενοχλεί όλο και περισσότερο. Ούτε που ξυπνάς και νιώθεις σαν να μην κοιμήθηκες λεπτό. Ούτε που τα παιδιά σου είναι άνεργα και βουτηγμένα στην κατάθλιψη.
Σε μπερδεύουν με τις «αγορές», τα «αναπτυξιακά μέτρα», τις «κόκκινες γραμμές» και εσύ, άβουλε, φοβισμένε ελληνάκο λες, «κάτι ξέρουν. Λίγη υπομονή ακόμα». Δεν ξέρεις την ιστορία, ούτε μαθαίνεις. Απλά ακούς. Kαι κοιτάς. Και σωπαίνεις. Aργοπεθαίνεις ελληνάκο και δεν θες να το παραδεχτείς. Είσαι άξιος της μοίρας σου, που καθόλου δεν σου κρύβεται. Είναι εκεί και διαγράφεται μπροστά στα μάτια σου, έτοιμη να σου πάρει το κεφάλι. Τη βλέπεις να έρχεται κατά πάνω σου αλλά εσύ πάντα ελπίζεις ότι δεν έρχεται για σένα. «Τόσοι μετανάστες! Τόσοι ξένοι! Εγώ τουλάχιστον είμαι Έλληνας! Δεν έρχεται για μένα, έτσι δεν είναι; Εγώ είμαι Έλληνας»!
Μα η μοίρα του είναι η δική σου. Δεν θες να καταλάβεις. Δεν θες να ξέρεις. Βολεύεσαι γιατί είσαι μικρός και ασήμαντος και ανώνυμος. Κρύβεσαι και ελπίζεις. Κλειδώνεσαι και στήνεις αυτί μέσα απ' την πόρτα σου. Είσαι αξιοθρήνητος ελληνάκο. Κοιτάς με μισό μάτι τον σκουρόχρωμο εξαθλιωμένο που σέρνει το καρότσι με τα παλιοσίδερα. Σου χαλάει την ησυχία. «Αυτός φταίει!» σκέφτεσαι.
Αυτός ευθύνεται για την ανέχειά σου. Για τη θλίψη σου. Τη φτώχεια σου. Σου κλέβουν τη ζωή, σε δολοφονούν με τον πιο ύπουλο τρόπο αυτοί που σου χαμογελούν, που «θαυμάζουν» τις θυσίες σου, αλλά εσύ κοιτάς τον ξένο. Σε βολεύει, έτσι;
Θρασύδειλο υποκείμενο είσαι ελληνάκο. Σε βολεύει να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους προγόνους σου. Έτσι σε έμαθαν. Και εσύ το δέχεσαι. Με ανακούφιση. Σε λυτρώνει αυτή η σκέψη. Να ψηφίζεις. Να αφήνεις τη ζωή σου στα χέρια άλλων. Των δήμιών σου. Αλλά όχι. Δεν μπορεί. Έχουν «εντολή». Έχουν ιερή αποστολή να σε σώσουν. Και τους πιστεύεις!
Δεν τους πιστεύεις; Βάλε Mega να τα ακούσεις πάλι. Και να ηρεμήσεις.
Και το πρωί, ξαναμέτρα τα ψιλά που θα βγάλεις από την τσέπη σου.

Απόλυτη περιπτωση φασίστα

Ο σιχαμένος ηδονοβλεψίας, κομιστής εξευτελίζοντας κάθε κανόνα και έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας χαρακτηρίζει δολοφόνο κάποιον ο οποίος κατηγορείται μεταξύ άλλων για ανθρωποκτονία, με σοβαρές ενστάσεις της υπεράσπισης για την ενοχοποίησή του μέσω της εξέτασης DNA αλλά και γενικότερα για τις αστυνομικές πρακτικές γύρω από τη σύλληψή του.
Αυτό το καθίκι καταδικάζει έναν άνθρωπο πριν ο ίδιος δικαστεί από τη Δικαιοσύνη.
Αυτός ο βρωμερός ατιμώρητος εκβιαστής, χρησιμοποιεί χωρίς καμία ντροπή την υπόθεση της σύλληψης Θεοφίλου για να ενοχοποιήσει κάθε προϊόν πολιτισμού το οποίο τολμάει να αφυπνίζει τις λαϊκές συνειδήσεις. Σου λέει «τί κάθεσαι και βλέπεις Matrix και φιλμ νουάρ. Τι διαβάζεις κόμικς! Χάζευε τους κώλους και τις τηλεπερσόνες με τα γκλίτερ που σου δείχνω, διάβαζε τις συνεντεύξεις με τις μοντέλες και τις τραγουδιάρες που σου πασάρω και μη μιλάς».

Είναι ο απόλυτος φασίστας. Και με τη δική σου ανοχή/ αποδοχή/ θαυμασμό, θα συνεχίσει να σε τρομοκρατεί και να σου κλείνει το στόμα με όπλο τον λαϊκισμό και την εξίσωση διαφορετικών καταστάσεων, έτσι που όταν το άδικο και ο φασισμός χτυπήσει και τη δική σου πόρτα, να βγάλεις τον σκασμό και κοιτάξεις χαμηλά. Μοναδικό αντάλλαγμα, τα κρύα αστεία του, οι επαναλαμβανόμενες εικόνες ημίγυμνων κοριτσιών και ηλίθιων ανθρώπων και ένα παγωμένο χαμόγελο αποχαύνωσης.
Δεν σου αξίζει. Τέλειωσέ τον.

Κάθε απάντηση δεκτή

Μπορεί να μου εξηγήσει καποιος φωστήρας της οικονομικής επιστήμης τα παρακάτω;
Αν το χρεος της Ελλάδας μειώθηκε στο τέλος του 2011 από τα 368 δισ. ευρώ στα 280,4 λόγω αναδιάρθωσης και PSI.
Και αν, σε αυτά προσθέσουμε:
31,6 δισ. ευρώ τον Απρίλιο, νέο δάνειο απο τον EFSF (ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, ανταλλαγή ομολόγων και μετρητά),
4,2 δισ. ευρώ τον Μάιο (καταβολή τόκων για τα ομόλογα που συμμετείχαν στο PSI),

31 δισ. η αναμενόμενη δόση του Σεπτεμβρίου (που θα παει σε πρόσθετη κάλυψη χρέους που προκύπτει απο τη στήριξη των τραπεζών)
και 23,5 δισ. ευρώ ληξιπρόθεσμα μέχρι το τέλος του 2012 (που θα καλυφθούν φυσικά με νεα έντοκα γραμμάτια),
τότε το συνολικό δημόσιο χρέος θα παει ή δεν θα πάει στα 370,7 δισ.;
Δηλαδη, θα φτάσει ή δεν θα φτάσει μέσα σε ένα μόλις χρόνο όσο ήταν πριν το PSI και ακόμα παραπάνω;

Περιμένω απαντήσεις.

Εδώ πάντως έχουμε ρεύμα!

Έπρεπε να δημιουργηθεί το πρόβλημα με τη διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος από τη ΔΕΗ για να έρθει στην επιφάνεια η άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Άσυλο Ανιάτων της Κυψέλης. Και ασφαλώς ό,τι μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης προκειμένου να απαξιωθεί περισσότερο η ΔΕΗ και να πουληθεί σε κομμάτια είναι ευπρόσδεκτο.

Οι Στραβελάκηδες έπεσαν από τα σύννεφα με το νέο ρεσιτάλ αναλγησίας από το μίασμα των ΔΕΚΟ, αν και μέχρι σήμερα δεν είχαν ιδέα για το γεγονός ότι ο Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), δεν έχει ακόμα καταβάλει τις οφειλές του ύψους 3 εκατομυρίων ευρώ, προς το Ίδρυμα για τα νοσήλια των ασφαλισμένων, με αποτέλεσμα να παρατηρούνται φαινόμενα υποσιτισμού στους κατάκοιτους ασθενείς, ελλείψεις βασικών φαρμάκων και υγειονομικού υλικού. Ούτε φυσικά είχαν ακούσει ότι, οι 170 εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι από το Μάρτιο.

Πάντως ο ΕΟΠΥΥ θα έπρεπε να πάρει μαθήματα μάνατζμεντ Υγείας από το Mega που είναι το μεγαλύτερο Άσυλο Ανιάτων της χώρας. Το προσωπικό του πληρώνεται πλουσιοπάροχα και στην ώρα του και μάλιστα παρέχει τις υπηρεσίες του σε εκατοντάδες χιλιάδες βαριά ασθενείς από οθόνης κατευθείαν στα σπίτια τους.

(Πριν από ένα χρόνο, έγραφα για τη δική μου περιπέτεια με τη ΔΕΗ. Από τότε μεσολάβησαν οι εκλογές και φυσικά, η φούρια των ιδιωτικοποιήσεων η οποία με τη βοήθεια των νταβατζήδων της διαπλοκής και της ενημέρωσης κατέστη Νο1 εθνικός στόχος. Μάλιστα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το 65% των Ελλήνων -πολλοί εκ των οποίων είναι τρόφιμοι του Ασύλου Ανιάτων Mega - πιστεύει ότι η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ είναι η μόνη λύση. Καλή φώτιση.)

Η κρίση ξεκίνησε για να διασωθεί η Γερμανία

Του Joe Weisenthal, Βusiness Insider


Ο Richard Koo, γνωστός οικονομολόγος και στέλεχος της εταιρείας Nomura, έγραψε ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με το λεγόμενο «πρόβλημα ανταγωνιστικότητας» των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο πιστεύω αξίζει την προσοχή όλων μας.

Ο Κοο δεν δέχεται ότι το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας είναι εγγενές πρόβλημα του Νότου της Ευρώπης, αλλά ισχυρίζεται ότι, μετά τη φούσκα του 2000 στην αγορά των ηλεκτρονικών ειδών (μια φούσκα της οποίας η Γερμανία ήταν ενεργό μέρος), η ΕΚΤ εσκεμμένα υιοθέτησε υπερβολικά χαλαρή νομισματική πολιτική με σκοπό την τόνωση της οικονομίας, έτσι ώστε να μη χρειαστεί η Γερμανία να αναζωογονήσει την οικονομία της μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής: «Η προσέγγιση αυτή δεν ωφέλησε και πολύ την εγχώρια αγορά της Γερμανίας (η οποία έπασχε από μια ύφεση του ισολογισμού), αλλά προκάλεσε τεράστιες φούσκες στην περιφέρεια της Ευρώπης, προκαλώντας μια έκρηξη εισαγωγών από τη Γερμανία, πράγμα που βύθισε την περιφέρεια στο χρέος, ενώ συγχρόνως ενίσχυσε τον τομέα των εξαγωγών της Γερμανίας , κυριολεκτικά διασώζοντάς τον από την επικίνδυνη για τη Γερμανία φούσκα του 2000».

Και ο Koo συνεχίζει: «Οι χώρες της νότιας Ευρώπης, οι οποίες δεν ήταν μέρος της φούσκας στην αγορά της πληροφορικής και της υψηλής τεχνολογίας γενικά, είχαν εκείνη την εποχή σχετικά ισχυρές οικονομίες και μεγάλη ζήτηση κεφαλαίων στον ιδιωτικό τομέα. Η πολιτική της ΕΚΤ, σύμφωνα με την οποία το επιτόκιο έγινε 2%, οδήγησε σε απότομη αύξηση της προσφοράς κεφαλαίου, η οποία στη συνέχεια τροφοδότησε την οικονομική επέκταση και τις φούσκες στην αγορά ακινήτων. Οι μισθοί και οι τιμές αυξήθηκαν, καθιστώντας τις χώρες αυτές λιγότερο ανταγωνιστικές σε σχέση με τη Γερμανία. Εν ολίγοις, το πολύ χαμηλό επιτόκιο που όρισε η ΕΚΤ είχε μεν πολύ θετικές επιπτώσεις στη Γερμανία, η οποία έπασχε τότε από ύφεση του ισολογισμού, αλλά ήταν πολύ χαμηλό για άλλες χώρες της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα να προκύψει μεγάλη απόκλιση μεταξύ των χωρών στους δείκτες του πληθωρισμού. Καθώς η Γερμανία γινόταν ολοένα και πιο ανταγωνιστική σε σχέση με τις ισχυρές οικονομίες της νότιας Ευρώπης, οι εξαγωγές της αυξήθηκαν απότομα, γεγονός που συνέτεινε στο να βγει από την ύφεση σχετικά γρήγορα. Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας σύντομα ξεπέρασε το αντίστοιχο της Ιαπωνίας, αλλά και της Κίνας, ώσπου έγινε το μεγαλύτερο στον κόσμο. Και ένα μεγάλο μέρος της ανάπτυξης της Γερμανίας τροφοδοτήθηκε από τις εξαγωγές σε άλλες ευρωπαϊκές αγορές».

Επομένως, αναμφισβήτητα, η ΕΚΤ είναι υπεύθυνη για το χάσμα ανταγωνιστικότητας, και όχι οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες. Το 2005, είχα πει σε ένα ανώτερο στέλεχος της ΕΚΤ ότι ήταν άδικο να εξαναγκάσει η τράπεζα τις άλλες χώρες να «διασώσουν» τη Γερμανία, καταφεύγοντας σε μια ενίσχυση των οικονομιών τους μέσω μιας χαλαρής νομισματικής πολιτικής. «Κανονικά», του είπα, «θα έπρεπε να υποχρεωθεί η Γερμανία να εφαρμόσει μέτρα δημοσιονομικής τόνωσης, αφού η ίδια η Γερμανία είχε μεγάλο ρόλο στην φούσκα της αγοράς του 2000. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ μου απάντησε ότι αυτό ακριβώς σημαίνει ι ένα ενιαίο νόμισμα: επειδή στη Γερμανία δεν μπορούσε να γίνει εξαίρεση για τα δημοσιονομικά κίνητρα, η μόνη επιλογή ήταν να γίνει μια προσπάθεια να ανακάμψει όλη η ευρωζώνη μέσω μιας νομισματικής πολιτικής».

Με άλλα λόγια, δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη για την εφαρμογή μιας τόσο μεγάλης χαλάρωσης από την ΕΚΤ και, ως εκ τούτου δεν θα είχε διευρυνθεί το χάσμα ανταγωνιστικότητας των χωρών του Νότου με την υπόλοιπη ευρωζώνη σε τόσο δραματικά επίπεδα, εάν η Γερμανία είχε χρησιμοποιήσει δημοσιονομικά κίνητρα για την αντιμετώπιση της ύφεσης του ισολογισμού της.

Κατά την εκπόνηση του εγγράφου της Συνθήκης του Μάαστριχτ, οι εμπνευστές και συντάκτες δεν προέβλεψαν τις περιπτώσεις ύφεσης του ισολογισμού. Αποτέλεσμα είναι το σημερινό «πρόβλημα ανταγωνιστικότητας» να οφείλεται αποκλειστικά στο επιτόκιο του 3% που ορίζει η συνθήκη για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, τα οποία δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα στην νομισματική πολιτική της ΕΚΤ κατά τη διάρκεια τέτοιου είδους υφέσεων.

Οι χώρες της νότιας Ευρώπης δεν είναι υπεύθυνες για αυτά τα προβλήματα και είναι καιρός πλέον να γίνει αυτό ευρέως κατανοητό.

Η Άννα είναι μάνα

Αναβρασμός επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ μετά τη δημοσιοποίηση
πληροφοριών που κάνουν λόγο για αποχώρηση της Άννας Διαμαντοπούλου από την Ελλάδα. Όπως τονίζουν κορυφαία στελέχη του κόμματος, «άμα αρχίσει ο καθένας να την κάνει έτσι, στο τέλος θα πανικοβληθούμε και θα αρχίσουμε όλοι να την κοπανάμε από πόρτες και παράθυρα - θα κινήσουμε υποψίες. Έπρεπε ο πρόεδρος να έχει προβλέψει ένα σχέδιο εκκένωσης του κτιρίου όπως κάνουν όλοι οι σωστοί γκάνγκστερ».

Από την άλλη, κύκλοι προσκείμενοι στην κυρία Διαμαντοπούλου διαψεύδουν ως κακοήθειες τα περί φυγής της πρώην υπουργού από τη χώρα. Τονίζουν ότι πρόκειται απλώς για ένα ταξίδι στην Αγγλία ώστε να αλλάξει παραστάσεις και να βρεθεί κοντά στον γιο της που σπουδάζει. «Η Ελλάδα χάνει μία μεγάλη πολιτικό, η Αγγλία κερδίζει μία αφοσιωμένη μάνα», λένε χαρακτηριστικά. Φυσικά το παιδί ούτε που θέλει να πιστέψει ότι ξαφνικά θα φορτωθεί τη μάνα του στο φοιτητικό δωμάτιο και εκεί που περνούσε ζωή και κότα με τα εμβάσματα από την Ελλάδα, τώρα θα πρέπει να στρωθεί στο διάβασμα σαν τον γιο του Παπασταφίδα.

Πάντως, θεωρείται δεδομένη η δυσαρέσκεια της «Άννας της 3ης Σεπτέμβρη» για τον παραγκωνισμό της από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Μάλιστα όπως λέγεται σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, η  κ. Διαμαντοπούλου δηλώνει αποφασισμένη να αποδείξει το λάθος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, χτίζοντας μία νέα καριέρα στην Γηραιά Αλβιώνα. Το δύσκολο είναι ότι πρέπει να ξεκινήσει από χαμηλά, αφού δεν έχει μάθει άλλη δουλειά στη ζωή της από την πολιτική και το υπουργιλίκι - προϋπηρεσία που στην Αγγλία δεν αναγνωρίζεται.

Μετά τα δημοσιεύματα περί αποχώρησης και της οικογένειας Παπανδρέου από την Ελλάδα, στο ΠΑΣΟΚ έχουν αρχίσει να κοιτάζονται με μισό μάτι. Όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη αναρρωτιούνται ποιος θα είναι ο επόμενος που θα την κάνει με ελαφρά και πλέον ο Ευάγγελος Βενιζέλος σκέφτεται αντί για πρωινό καφέ να καλεί σε πρωινή αναφορά για να βεβαιώνεται ότι δεν έχει πηδήξει κανείς την μάντρα.

Φέρτε πίσω το μήνυμα

A, το βρήκα! Το μήνυμα των εκλογών. Τέσσερις μέρες μετά, δεν πειράζει. Τα εκλογικά αποτελέσματα χρειάζονται μια επεξεργασία. Δεν την έχω τελειώσει - νομίζω ότι η επεξεργασία θα συνεχιστεί καθ'όλη τη διάρκεια της κοινουβολευτικής περιόδου, μέχρι τις επόμενες εκλογές. Αυτό που εκτυλίσσεται στην ελληνική κοινωνία πριν και κυρίως μετά τις κάλπες είναι μια συνεχής δυναμική διεργασία με μεγάλο ενδιαφέρον κυρίως για τις ανθρωποκοινωνικές επιστήμες.
Γράφουμε ιστορία και δεν το ξέρουμε.

Το πρώτο συμπέρασμα των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι ότι οι Έλληνες είμαστε ριψοκίνδυνος λαός. Έχουμε το DNA του κασκαντέρ στο αίμα μας. Προτιμάμε να πάμε στη δουλειά μας κάνοντας parkour, παρά από τον δρόμο. Αν βγάζαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κλεινόμασταν όλοι στα σπίτια μας και θα περιμέναμε να πεθάνουμε αφού δεν θα υπήρχε καμία ελπίδα για τη χώρα.
Τώρα, όλοι αναλάβαμε το ρίσκο να ζήσουμε με τον κίνδυνο, η αδρεναλίνη μας χτυπάει κόκκινο στις εφορίες όπου πλακωνόμαστε με τους υπαλλήλους, με τους δικαστικούς κλητήρες που φέρνουν κατασχετήρια σπιτιών και αυτοκινήτων, στα φαρμακεία και τα νοσοκομεία όπου παίζουμε μπουνιές με τους γιατρούς για μία εξέταση ή ένα φάρμακο, ενώ πιο τυχεροί είναι οι άποροι και οι άστεγοι στις ουρές που μπορεί να τρώνε ξύλο αλλά τουλάχιστον στο τέλος φεύγουν και μ' ένα καφάσι ντομάτες.

Αλλά το βασικό συμπέρασμα αυτών των ιστορικών εκλογών, είναι ότι το υψηλό ποσοστό που διατήρησε η Χρυσή Αυγή στις εκλογές του Ιουνίου θα ρίξει αλάτι στην άνοστη καθημερινότητά μας. Ειδικά τώρα που άρχισαν τα πρώτα μπάνια και όλοι λίγο - πολύ θα πάρουμε χρωματάκι, θα πρέπει να αποδεικνύουμε συχνά με τα ελληνικά μας, ότι δεν είμαστε αλλοδαποί αφού τα μπλόκα των χρυσαυγιτών που θα περιφρουρούν την φυλετική μας καθαρότητα θα κατακλύσουν τις παραλίες. Βέβαια επειδή οι Χρυσαυγίτες είναι αρχαιολάτρεις και μιλούν μία, δικής τους επινόησης αρχαιολελληνική διάλεκτο αναμεμιγμένη με στοιχεία από τη νεοελληνική αργκό, θα πρέπει να μην εξευγενίζουμε αυτά που λέμε. Ασε να σου βγει φυσικά οποιαδήποτε άναρθρη κραυγή, θα καταλάβει ο άλλος.

Εννοείται ότι στη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας η Χρυσή Αυγή συμβάλλει τα μέγιστα αφού δεν θα αφήσει Πακιστανό για Πακιστανό και Αιγύπτιο για Αιγύπτιο που να μην τον κοπανήσει - άλλωστε αυτοί είναι η μεγάλη απειλή του έθνους. Αντίθετα, αυτοί που αντανακλούν το μεγαλείο και τις αξίες της φυλής, δηλαδή οι εργολάβοι δημόσιων έργων, οι εφοπλιστές, οι μιζαδόροι, οι μεγαλοεκδότες, τα λαμόγια, και οι πολιτικοί (οι σοβαροί, όχι οι αριστεροί), προστατεύονται ως κόρη οφθαλμού από τα παλικάρια με τις μαύρες μπλούζες, που στο πέρασμά τους βαράνε προσοχές αποδίδοντας τις δέουσες τιμές στους εθνικούς ευεργέτες, τους σωτήρες του λαού.

Μετά τον εκλογικό θρίαμβο της ΧΑ μάλιστα, τα 3,5 και πλέον εκατομμύρια ευρώ του Έλληνα φορολογούμενου, τα οποία θα εισρεύσουν στα ταμεία ως κρατική επιχορήγηση, θα εξοπλίσουν τους στρατιώτες του κόμματος με νέα λοστάρια, στιλέτα, σιδηρογροθιές και άλλα όπλα της αρετής στον υπερ πάντων αγώνα κατά των Πακιστανών με τα καροτσάκια του σούπερ μάρκετ. Επίσης θα αυξηθεί το χαρτζιλίκι και η κοκαϊνη για τους λευκούς μετανάστες (Αλβανούς, Ρουμάνους, Ρωσοπόντιους) που στρατολογούνται από τη ΧΑ ως εκτελεστές, κάτω από τα άγρυπνα αλλά στραβά μάτια της Ελληνικής Αστυνομίας.

Κατά τα άλλα, το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε μέσα σε ένα εξαιρετικά δυσμενές κλίμα (λυσσαλέα αρνητική προπαγάνδα από το σύνολο των ΜΜΕ, αήθεις επιθέσεις από την αριστερά αλλά κυρίως από τη ΝΔ) να διατηρήσει με μικρές απώλειες το ποσοστό που κέρδισε στις 6 Μαίου - αναμφισβήτητη επιτυχία που πρέπει να πιστωθεί αποκλειστικά στο ήθος και το ειδικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες έχασαν έδαφος αλλά παρ' όλα αυτά κατέχουν ένα σεβαστό αριθμό εδρών που θα τους επιτρέψει κάποια στιγμή να ενδώσουν σε θέσεις, καρέκλες και μίζες, όπως έκανε στο παρελθόν κάθε ανεξέρτητος Έλληνας.
Η Δημοκρατική Αριστερά απέδειξε ότι ακόμα και ένα μικρό ποσοστό, «μπορεί» (δόθηκε η απάντηση στο προεκλογικό ερώτημα, του σποτ στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο γνωστός αριστερός Γιάννης Μπέζος) να σε κάνει από τίποτα, κυβερνητικό εταίρο. Σε μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας μάλιστα. Μεγαλεία.
Τέλος το ΚΚΕ φέρεται ως ο μεγάλος χαμένος των εκλογών αλλά η Κεντρική Επιτροπή δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο, οπότε πρέπει να προσέχουμε τι λέμε.

Είναι πλέον φανερό ότι οι πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης σήμαναν ταυτοχρόνως και το τέλος της. Ζούμε πλέον μία νέα εποχή, προσδοκώντας ήδη να παλιώσει, ώστε μόλις αυτό συμβεί να γιορτάσουμε τη δεύτερη μεταπολίτευση. Χωρίς Πολυτεχνείο, ας μην την ξαναπατήσουμε.

ΥΓ1. Από το βράδυ των εκλογών προσπαθώ να καταλάβω και να βάλω σε μία σειρά όλα όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν. Επειδή τα γεγονότα έχουν καταιγιστικό ρυθμό δεν προλαβαίνεις να βάλεις τίποτα σε τάξη. Πάντα κάτι νέο προκύπτει και τα ξαναβάζεις κάτω.
Δεν μπορείς για παράδειγμα να δικαιολογήσεις με κανέναν τρόπο τη συμμετοχή (ή έστω την έγκριση) ενός αριστερού κόμματος σε ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο εν έτει 2012, έχει στη σύνθεσή του, Μητσοτάκη και Κεφαλογιάννη - ονόματα που αναφέρονται στις πιο μαύρες σελίδες της Αριστεράς εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες. Αυτά είναι ιστορικά λάθη που η Αριστερά πληρώνει ακόμα. Και, εντάξει, ας διαγράψουμε τις διαχωριστικές γραμμές. Πως λοιπόν εσύ, ως φιλολαϊκό, φιλεργατικό, προοδευτικό κόμμα ανέχεσαι να δίνεις ψήφο εμπιστοσύνης σε μία κυβέρνηση με δύο τραπεζίτες υπουργούς; Πως ανέχεσαι να δίνεις προκαταβολικά άλλοθι στην ατιμωρησία όσων συνειδητά και αποδεδειγμένα πλέον έφεραν τη χώρα σε αυτό το σημείο. Πως τελικά, πιστεύεις ότι θα βοηθήσεις να σωθεί η χώρα, συμπράττοντας με αυτους που φέρουν βαρύτατες ποινικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση;

ΥΓ2. Φυσικά, όλα αυτά άρχισαν να συμβαίνουν από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός, έδωσε πρώτος όχι μόνο την έγκριση αλλά και την εντολή του για να συμβούν. Δεν χρειάζεται να αναρρωτηθούμε πως και γιατί. Είναι γνωστή η επιχείρηση τρομοκράτησης και προπαγάνδας που στήθηκε στο μεσοδιάστημα από τις 6 Μαϊου μέχρι τις 17 Ιουνίου. Όμως πραγματικά, αυτή τη φορά δεν νιώθω κανέναν οίκτο. Δεν θα λυπηθώ για κανέναν που δεν λυπάται πρώτος τον εαυτό του. Για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

ΥΓ3. Το σκίτσο του Αρκά μου ήρθε στο μυαλό, μετά από την αναφορά ενός φίλου. Η κατάσταση είναι πλέον τόσο σουρεαλιστική που δεν μπορούμε παρά να κάνουμε πλάκα για το τέλος μας ως κοινωνίας (ίσως και το φυσικό μας τέλος - είπαμε, οι χρυσαυγίτες τόσα λεφτά θα πάρουν από την κρατική επιχορήγηση, θα εξοπλιστούν ακόμα καλύτερα) το οποίο φαίνεται να είναι προ των πυλών. Το ευχάριστο είναι ότι στη θέση του θανατοποινίτη δεν είναι οι Έλληνες. Είναι τα παιδιά τους. Που τα πούλησαν για να μη θέσουν σε κίνδυνο τα 400 ευρώ της σύνταξής τους. Ποιος τα γαμάει.

Φιλία και μίσος

Πάντα πίστευα ότι τίποτα δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να μπει ανάμεσα σε μία φιλία και να τη διαλύσει. Έχω τρεις -αυτό που λέμε κολλητούς- και αρκετούς καλούς φίλους. Ποτέ δεν προβληματίστηκα για το αν θα επιλέξω ανάμεσα στη φιλία τους ή την απομόνωσή τους λόγω κάποιου -κατά τη δική μου, άκρως ελαττωματική κρίση- δικού τους ελαττώματος το οποίο μπορεί να με δυσαρεστούσε. Ήμουν φανατικός οπαδός της παροιμίας για τους φίλους και τα ελαττώματά τους και δίνω αγώνα για να παραμείνω έτσι.

Αυτό που ζούμε τα δύο-τρία τελευταία χρόνια, προς μεγάλη μου έκπληξη, διαπιστώνω ότι βάζει σε σκληρή δοκιμασία (και) τις φιλίες. Λένε ότι οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Όχι μόνο στα δικά σου ή τα δικά τους δύσκολα, όταν τους έχεις δηλαδή, ή σε έχουν ανάγκη, αλλά κυρίως στα δικά σας δύσκολα, όταν ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο. Κάποιος χάνει τη δουλειά του, κάποιος δεν έχει χρήματα για φαγητό ή φάρμακα, κάποιος άλλος φοβάται να σηκώσει το τηλέφωνο γιατί χρωστάει παντού. Η γενιά μας ποτέ δεν χρειάστηκε να έρθει αντιμέτωπη με τέτοιες καταστάσεις - αυτό που ζούμε είναι πρωτόγνωρο.

Τα δύσκολα λοιπόν, τα αληθινά δύσκολα, είναι εδώ και ποτέ δεν είχα αμφιβολία πως όσα και αν έρθουν, οι φιλίες θα είναι πάνω απ' όλα. Τελευταία όμως νομίζω ότι κάνω λάθος. Η αγάπη, η στήριξη, η αλληλεγγύη και η μαγεία της παρέας, αυτό το γλυκό βλέμμα του «τι σε νοιάζει ρε, εγώ είμαι εδώ» έχουν δώσει τη θέση τους στον φόβο. Σε έναν φόβο που δεν έχει τίποτα το παιδικό. Στον φόβο που γίνεται μίσος για όλους και για όλα.
Το καταλαβαίνεις από τις συζητήσεις μας - δεν πιστεύεις αυτά που ακούς. Καμία ψυχραιμία, καμία κριτική σκέψη - φυσικά καθόλου αγάπη για τίποτα και για κανέναν. Μόνο αρχέγονα συναισθήματα και κραυγές.

Δεν είμαι ιεροκήρυκας. Και εμένα με χαλάει η εικόνα μιας Αθήνας κατακλυσμένης από καροτσάκια σούπερ μάρκετ που τα σέρνουν ταλαιπωρημένες φιγούρες. Και εγώ δυσανασχετώ όταν σε κάθε φανάρι έρχεται ένας ρακένδυτος σκουρόδερμος να μου ζητήσει ψιλά. Ξέρω όμως ότι βρίσκεται εδώ για μια σειρά από λόγους, που ο καθένας μπορεί να καταλάβει. Όπως επίσης ο καθένας μπορεί να καταλάβει -αν σκεφτεί λίγο ψύχραιμα- για ποιους λόγους βρίσκεται εδώ και όχι κάπου αλλού.

Και όμως, όταν φοβάσαι, όλες αυτές οι λογικές σκέψεις πάνε περίπατο. Νομίζω ότι σε αυτή τη χώρα έχουμε πάψει από καιρό να σκεφτόμαστε και έχουμε αφήσει άλλους να σκέφτονται για εμάς: Τα χουντοκάναλα, τις ξεπουλημένες φυλλάδες των μεγαλοεργολάβων και τους δημοσιογράφους τους, τους δημαγωγούς των πάνελ, και τους λαϊκιστές των μπαλκονιών.

Η συνείδησή μας, ζητάει ελευθερία και δικαιοσύνη. Η συνήθεια, μας ζητάει βόλεμα και «ήρεμη» ζωή την οποία υπονομεύουν οι Πακιστανοί και οι Αφγανοί μετανάστες. Αυτοί, είναι η πληγή που απειλεί την ησυχία του μικροαστού Έλληνα. Και εναντίον αυτής της απειλής το σύστημα είναι πρόθυμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του αποκρύπτωντας τις πραγματικές απειλές: Τη φτωχοποίησή του, την οικονομική του ομηρία από την υπερφορολόγηση και τον φόβο της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Στον ίδιο ρυθμό και οι «υπηρεσίες» των αυτόκλητων σωτήρων της Χρυσής Αυγής. Των μπράβων της εθνικής μας συνείδησης που ανέλαβαν τον ρόλο τους πλακώνοντας αδιακρίτως στο ξύλο τους αλλοδαπούς, χαϊδεύοντας όμως και γλείφοντας την εξουσία και τους νταβατζήδες της. Πίνουν από το ίδιο βαρέλι, είναι η ίδια ράτσα, απλά σε αυτή την μπίζνα ανέλαβαν τη βρώμικη δουλειά.

Και οι φίλοι μου ξαφνικά μισούν τους μετανάστες. «Μας παίρνουν τις δουλειές». Τις δουλειές που ποτέ κανένας τους δεν καταδέχτηκε να κάνει. «Είναι εγκληματίες». Όλοι ανεξαιρέτως, ακόμα και αυτοί που είναι χρόνια στην Ελλάδα, έχουν φίλους Έλληνες, έχουν οικογένειες, παιδιά. «Δεν θέλουν να φύγουν», γι αυτό στοιβάζονται στο λιμάνι της Πάτρας ή της Ηγουμενίτσας προσπαθώντας να κρυφτούν σε μία νταλίκα, λαθρεπιβάτες για την Ιταλία.
Κανείς δεν σκέφτεται, κανείς δεν λυπάται, όλοι μισούν. Και σύντομα θα μισεί ο ένας τον άλλον.
Δεν θα υπάρχουν πια φίλοι.

Το μεγάλο μυστικό των δημοσκοπήσεων

Κάποια πράγματα είναι εντελώς ανεξήγητα. Κοιτάζεις για παράδειγμα τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και αναρρωτιέσαι πως είναι δυνατόν η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα που συνυπέγραψε το πιο επαχθές Μνημόνιο και είναι εξίσου υπεύθυνο με το ΠΑΣΟΚ για την εξαθλίωση των πιο αδύναμων ομάδων της κοινωνίας, να συγκεντρώνει ποσοστό 26%, κάτι που σε απόλυτα νούμερα για μία εκλογική αναμέτρηση, σημαίνει περισσότερες από 1,5 εκατομμύρια ψήφους.
Αναρρωτιέσαι πόσο ασθενή μνήμη μπορεί να έχει αυτός ο λαός ώστε να συγχωρεί, τραγικές αποφάσεις, και πολιτικές επιλογές για γέλια. Ακόμα και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει τα κίνητρα της κ. Μπακογιάννη ή των βουλευτών του ΛΑΟΣ να «συστρατευθούν» με τη ΝΔ. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για τη χώρα και τον λαό της - είναι επαγγελματίες πολιτικοί και ενδιαφέρονται μόνο για την καριέρα τους. Δεν έχουν ούτε την τσίπα να πουν την αλήθεια για αυτά που έλεγαν πριν από μερικούς μήνες και για αυτά που λένε τώρα. Γλύφουν εκεί που έφτυναν και δεν τους νοιάζει γιατί δεν έχουν την παραμικρή ηθική.
Σπας το κεφάλι σου να βρεις για ποιο λόγο αυτός ο γελασμένος λαός -όσο βλαξ και ανιστόρητος και αν είναι- επιμένει να δίνει τέτοια ποσοστά σε αυτό το συνοθύλευμα.
Χθες, κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ, μέσα στους τέσσερις πιο κοντινούς ανθρώπους του Αντώνη Σαμαρά, του οποίου δεν θέλω να αναφέρω το όνομα, έλεγε σε φίλο δημοσιογράφο ότι στο κόμμα ανησυχούν ιδιαίτερα, όχι για τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις αλλά για την τεράστια δυναμική και απήχηση που εμφανίζει ο Αλέξης Τσίπρας στις νεαρές ηλικίες. Μάλιστα του επεσήμανε χαρακτηριστικά ότι «από τα 18 μέχρι τα 40, δεν υπάρχουμε πουθενά».
Αυτό λοιπόν εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που είναι γνωστό ότι διεξάγονται πρωινές ώρες με τηλεφωνικές ερωτήσεις σε σπίτια. Οι νέοι άνθρωποι είναι το ενεργό κομμάτι της κοινωνίας. Τα πρωινά είτε δουλεύουν, είτε ψάχνουν για δουλειά, είτε πίνουν καφέ - πάντως στο σπίτι τους δεν βρίσκονται. Οι μαμάδες, οι μπαμπάδες ή οι παπούδες τους είναι πολύ πιθανό να πουν ότι θα ψηφίσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - με αυτούς μεγαλωσαν. Όσο και αν το θέλουν, δεν μπορούν να προδώσουν το παρελθόν τους και να ψηφίσουν για πρωθυπουργό το εγγόνι τους.
Αν στα 100 τηλεφωνήματα οι μισές απαντήσεις είναι από ανθρώπους άνω των 50, καταλαβαίνει κανείς πολύ εύκολα πως βγαίνει το 26% της ΝΔ στις δημοκοπήσεις. Πολύ δε, περισσότερο, πως βγάζει το ΠΑΣΟΚ 13%. Στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο να πιάσει διψήφιο ποσοστό.
Αν οι νέοι βρουν χρόνο στις 17 Ιουνίου να πάνε να ψηφίσουν πριν ή μετά το μπάνιο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα φτάσει και θα ξεπεράσει το 30%. Αυτό το ξέρουν στη ΝΔ γι' αυτό και αν έχετε προσέξει δεν πανηγυρίζουν με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων.
Άλλο πράγμα λοιπόν τα αληθινά ευρύματα και άλλο τα αντιπροσωπευτικά. Το ένα δεν αποδεικνύει το άλλο. Αυτό το γνωρίζουν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων όπως και τα ΜΜΕ. Ο σκοπός όμως, αγιάζει τα μέσα. Και ο σκοπός είναι αυτός που ήταν πάντα. Να διαμορφώνουν συγκεκριμένη άποψη η οποία, εντελώς τυχαία, είναι η άποψη που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Δεν δίνουν δεκάρα για τις ζωές σας.
Μην τους ακούτε, μην τους πιστεύετε. Τελειώστε τους.

Λύσσα

H επίθεση αγνώστων εναντίον του πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ Θανάση Πλεύρη στα δικαστήρια της Ευελπίδων, είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα φορτίζεται
επικίνδυνα. Το 1965 δεν είχα γεννηθεί, όμως, απ' όσα έχω διαβάσει και ακούσει, η ταραγμένη εκείνη εποχή δεν πρέπει να διαφέρει και πολύ από τη σημερινή.

Το συμπέρασμα που έχω βγάλει, είναι ότι σε περιόδους που η -έστω και κατ' ευφημισμόν- Αριστερά δείχνει να πείθει ένα μεγάλο κομμάτι του λαού, κατά έναν περίεργο τρόπο δημιουργείται ένταση που όλως τυχαίως την ενοχοποιεί για όλες τις συμφορές που έχουν βρει τον τόπο. Αυτό το βλέπουμε και σήμερα, κυρίως μετά τις εκλογές τις 6ης Μαίου.

Καλώς ή κακώς η ευρύτερη Αριστερά στην Ελλάδα τα τελευταία 3-4 χρόνια εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ έχει επιλέξει σχεδόν από την μεταπολίτευση, και πάντως, μετά τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη, τον μοναχικό δρόμο του δογματισμού μακριά από τις ανάγκες της πραγματικής κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί με αξιώσεις τον χώρο της σύγχρονης Αριστεράς και όπως φαίνεται τον κερδίζει αλλά ως γνωστόν, πιο δύσκολο από το να κερδίσεις μια πρωτιά είναι να διατηρήσεις τα σκήπτρα.

Δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας στο επεισόδιο στην Ευελπίδων και εκτός από τον κ. Πλεύρη δεν είδα άλλον αυτόπτη μάρτυρα να μιλάει για το γεγονός. Ο κ. Πλεύρης είπε ότι οι άνθρωποι που του επιτέθηκαν ήταν αντιεξουσιαστές. Θα μπορούσαν να είναι, θα μπορούσαν και να μην είναι.
Το περίεργο όμως είναι ότι κατά δήλωσή του, οι «αντιεξουσιαστές» του φώναζαν «κωλοφασίστα τώρα που θα έρθουμε στην εξουσία, θα δεις τι θα πάθεις». Προφανώς, είναι λίγο δύσκολο να έρθουν στην εξουσία οι αντιεξουσιαστές. Δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν: Ή ο κ. Πλεύρης σκέφτηκε ότι είναι μία καλή ευκαιρία να ενοχοποιήσει την ευρύτερη Αριστερά για την επίθεση και επινόησε ένα ψέμα το οποίο δεν  μελέτησε καλά, ή οι αντιεξουσιαστές ήταν τίγκα στον μπάφο και δεν ήξεραν τι λένε.
Σχεδόν σιγουρεύτηκα ότι ο κ. Πλεύρης έλεγε ψέμματα γι' αυτό που του είπαν οι «αντιεξουσιαστές», όταν είδα ότι ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης που είναι επιστήθιος φίλος του κ. Πλεύρη, έσπευσε να αναπαραγάγει την είδηση μέσω Twitter και μάλιστα βγάζοντας το γνωστό συμπέρασμα στο τέλος του μηνύματός του: «Η Ελλάδα της Άκρας Αριστεράς».

Το σύστημα δεν φοβάται απλώς την άνοδο της Αριστεράς. Έχει περάσει από τον φόβο, στον πανικό. Όταν σε κυριεύει ο πανικός, στρέφεσαι πλέον από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με κάθε μέσο εναντίον εκείνου που θεωρείς ότι σε απειλεί. Και θέλεις να του κάνεις κακό πριν να στο κάνει αυτός.
Το σύστημα δεν είναι απρόσωπο. Είναι οι 40-50 οικογένειες που κατέχουν το 60% του πλούτου στην Ελλάδα, ή τα 116 φυσικά πρόσωπα που κατέχουν περιουσία από 100 έως 999 εκατ. ευρώ. Είναι αυτοί που ελέγχουν μεγάλες βιομηχανικές, ενεργειακές, εμπορικές και ναυτιλιακές εταιρείες, αυτοί που αναλαμβάνουν σχεδόν χαριστικά και διαχρονικά από τις πολιτικές ηγεσίες όλα τα μεγάλα δημόσια έργα, αυτοί που διαθέτουν τεράστια κεφάλαια στο εξωτερικό και φυσικά είναι ιδιοκτήτες των μεγάλων ΜΜΕ. Τους ξέρουμε αλλά τα τελευταία χρόνια τους μάθαμε καλύτερα γιατί αναγκάστηκαν υπό το βάρος της κρίσης να μοιραστούν μαζί μας τις αγωνίες τους μέσα από τα δελτία των 8.

Δεν ξέρω αν το έχετε διαπιστώσει αλλά σήμερα είναι η τέταρτη μέρα που δεν έχει δημοσιευτεί καμία δημοσκόπηση. Η λογική εξήγηση είναι ότι τα Μέσα δεν διαθέτουν πλέον χρήματα για να παραγγέλνουν δημοσκοπήσεις συνεχώς. Δεν το νομίζω. Ειδικά γι αυτές τις εκλογές αν ήθελαν να βγάλουν δημοσκοπήσεις, θα έβρισκαν τρόπο και λεφτά για να τις βγάλουν. 
Ο Στάθης είχε γράψει εύστοχα πριν από μερικούς μήνες για τα «ντόμπερμαν της ενημέρωσης». Αυτά τα ντόπερμαν λύσσαξαν. Η λύσσα με την οποία οι γνωστοί δημοσιογράφοι της διαπλοκής και των νταβατζήδων επιτίθενται τις τελευταίες ημέρες κατά του ΣΥΡΙΖΑ με ρεσιτάλ προπαγάνδας, εξώφθαλμη διαστρέβλωση γεγονότων και ωμά ψέμματα, με έχει κάνει να πιστεύω ότι στα μεγάλα δημοσιογραφικα συγκροτήματα γνωρίζουν αυτό που εμείς δεν γνωρίζουμε αλλά υποπτευόμαστε.
Το τέλος τους έρχεται. Βουλιάζουν. Τώρα δεν πρέπει να κάνουμε πίσω.

Που με βάζεις;

Μείζον πολιτικό ζήτημα έχει ανακύψει με την πιθανή συνεργασία Ντόρας Μπακογιάννη - Αντώνη Σαμαρά. Η κ. Μπακογιάννη ζητεί εκλογική συνεργασία με τη ΝΔ από την οποία όμως να παραμένουν διακριτές οι πολιτικές διαφορές με το δικό της κόμμα. Ο κ. Σαμαράς είναι μεγάλη καρδιά αλλά όχι και μαλάκας ώστε να επιτρέψει σε ένα κόμμα του δυόμιση τοις εκατό να γίνει ίσα και όμοια με το πολιτικό μέγεθος που λέγεται Νέα Δημοκρατία. Είναι σαν να έχεις τα McDonald's, να συζητάς την εξαγορά ενός συνοικιακού φαστφουντάδικου και να σου βάζει όρο να βάλεις στο μενού σου και δικά του πιάτα. Αυτά δεν γίνονται.

Βέβαια, στην πολιτική τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Όπως και να το δεις, η κ. Μπακογιάννη έχει τα δίκια της. Δεν είναι δυνατόν να συγχωνευθεί το κόμμα της από τη Νέα Δημοκρατία η οποία έχει για πρόεδρο τον άνθρωπο που εξανάγκασε τον μπαμπά της σε παραίτηση από τη θέση του πρωθυπουργού το 1993. Όλα και όλα. Αν είναι να γλύψει εκεί που έφτυνε, ας το κάνει με αξιοπρέπεια. Πάνω από όλα αξιοπρέπεια.

Είναι δεδομένο ότι η Ντόρα, προκειμένου να γίνει πρόεδρος της ΝΔ, δεν θα δίσταζε να πουλήσει και τη ψυχή της στον διάβολο. H προδοσία εναντίον του πατέρα της θα τη φρενάρει; Οι επαγγελματίες πολιτικοί, εκτός από ψεύτες είναι και αδίστακτοι όταν πρόκειται για την προσωπική τους ανέλιξη και την ικανοποίηση της ματαιοδοξίας τους. Αυτό είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Είναι αρρωστημένα εγωπαθείς - δεν δίνουν δεκάρα για την Ελλάδα. Πόσω μάλλον όλοι αυτοί τους οποίους επί δεκαετίες βλέπουμε στις τηλεοράσεις να λένε τα ίδια ψέμματα.

Σκεφτείτε το καλά πριν τους ρίξετε ψήφο. Λυπηθείτε τα εγγόνια σας, τα ανίψια σας και τα παιδιά σας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι

Όσοι πίστευαν ότι τα πυρά εναντίον του «αντιμνημονιακού μπλοκ», έπαυσαν με το ναυάγιο των προσπαθειών για συγκρότηση «κυβέρνησης σωτηρίας», ήδη διαπιστώνουν ότι δεν έχουν δει τίποτα.
Το σχέδιο συν-ενοχοποίησης όσων είπαν «όχι» σε ένα κυβερνητικό σχήμα με ανθρωπιστικό μανδύα, το οποίο θα συνέχιζε την επιδρομή του μνημονίου στην ελληνική κοινωνία, μπορεί να απέτυχε. Ο αγώνας όμως, των χρεοκοπημένων ΜΜΕ για να επιβάλλουν τη χούντα των αγορών οι οποίες θα σώσουν εκείνα και θα εξαθλιώσουν όλους τους υπόλοιπους, συνεχίζεται με μεγαλύτερη λύσσα. Είναι ζήτημα επιβίωσης.

Το οξύμωρο, είναι ασφαλώς ότι για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ ανησυχούν όλοι εκείνοι που διατηρούν τεράστια κεφάλαια έξω από την ελληνική οικονομία. Εφοπλιστές, επιχειρηματίες και μεγαλέμποροι των μονοπολίων, εργολάβοι δημόσιων έργων και εκδότες, αποτελούν τον σκληρό πυρήνα της παρασιτικής οικονομίας που αφού διέλυσε κάθε παραγωγική δυνατότητα στην Ελλάδα τη δεκαετία του ευρώ, τώρα κόπτεται για την παραμονή της «στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπλοκ».
Φυσικά η ανησυχία τους εκφράζει μόνο τον φόβο για τη δική τους επιβίωση η οποία βασίζεται στη συναλλαγή με τους πολιτικούς τους συνεργάτες. Η δήθεν «μαφία της δραχμής» δεν είναι άλλη από το συνεχώς αυξανόμενο κομμάτι του πλυθησμού που πείθεται ότι η μόνη διέξοδος από την οικονομική εξαθλίωση είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, παράλληλα με τις αναγκαίες υποστηρικτικές πολιτικές για αυτή τη μετάβαση.

Από το βράδυ της 15ης Μαίου έχει αρχίσει η επιχείρηση συκοφάντησης της Αριστεράς στο σύνολό της μέσα από τη δίκαιη και άδικη κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά δεν συμφωνώ καν με τη βασική θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της παραμονής της χώρας στο ευρώ. Και αυτό διότι με τα σημερινά δεδομένα, παραμονή στο ευρώ, σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Συνέχιση της πολιτικής που επιτίθεται ανελέητα στα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνικής πυραμίδας, συνέχιση της επιδρομής στα εργασιακά δικαιώματα, γκρέμισμα σε ό,τι έχει απομείνει από κράτος πρόνοιας, δημόσια παιδεία,
υγεία και ασφάλεια.

Είμαι σίγουρος ότι οι οικονομικοί επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζουν. Και είναι βέβαιο ότι εφόσον εκλεγούν, πολύ σύντομα θα βρουν μπροστά τους αυτή την πραγματικότητα. Ότι δηλαδή, οι ουσιαστικές ενέργειες μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης ενάντια στα μνημόνια και τις ληστρικές δανειακές συμβάσεις θα φέρουν πολύ σύντομα το τραπεζικό σύστημα σε αδιέξοδο εντός του ευρώ.

Πιθανόν, αυτό το ενδεχόμενο σκόπιμα να αποκρύπτεται για ψηφοθηρικούς λόγους από τους επιτελείς του ΣΥΡΙΖΑ και δεν ξέρω αν θα μπορούσα να του συγχωρήσω ένα τόσο μεγάλο προεκλογικό ψέμα. Σίγουρα όμως δεν θα συγχωρούσα σε κανέναν - ούτε στον Αλέξη Τσίπρα - να κάνει πίσω όταν η Ιστορία τον καλέσει να αποφασίσει.

Πάρτε μαθήματα

Πληροφορίες από τη Γαλλία αναφέρουν ότι, την εκλογική ήττα του Νικολά Σαρκοζί θα ακολουθήσει  δικαστικός μαραθώνιος εις βάρος του τέως Γάλλου προέδρου αφού τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκεται το όνομά του είναι πολλά.
Σύμφωνα με τη Γαλλική νομοθεσία, η Δικαιοσύνη θα περιμένει τον Ιούνιο οπότε και λήγει η προεδρική ασυλία, προκειμένου να ασκήσει διώξεις και ο κ. Σαρκοζί να μπορεί να απολογηθεί για τις πράξεις του.
Προφανώς η Γαλλική Δικαισύνη βρίσκεται δεκαετίες πίσω. Στην Ελλάδα, καταδικάζουμε όσους εμπλέκονται σε σκάνδαλα μετά θάνατον για να μη βγάζουν τσιμουδιά.

H θετική πλευρά

Δεν συμμερίζομαι απόλυτα την εθνική κατάθλιψη για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο. Κατ΄αρχάς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι περισσότεροι από 300.000 συμπατριώτες μας ψήφισαν το συμπαθές κίνημα οπότε οφείλουμε να ψάξουμε να τους βρούμε και να τους κάνουμε φίλους μας για να μη νιώθουν άσχημα.

Είναι πολύ οδηνυρό συναίσθημα ο κοινωνικός αποκλεισμός, γι αυτό πρέπει να αγκαλιάσουμε όλους αυτούς τους ξενοφοβικούς, ανασφαλείς, φοβισμένους, αντικοινωνικούς συμπολίτες μας που κλειδώνονται στα σπίτια τους για να φυλάνε τα λεφτά τους από τους αλλοδαπούς διαρρήκτες ώστε την επόμενη μέρα να πάνε να πληρώσουν με χαμόγελο τα χαράτσια και την εφορία.
Πιστεύω οτι η είσοδος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή θα δώσει νέο χρώμα στον ναό της Δημοκρατίας. Είχαμε βαρεθεί τόσα χρόνια με τα μουντά μπλε κοστούμια και τα ταγέρ - τώρα το μαύρο θα χαρίσει ένα τόνο κύρους στο πολίτευμά μας ενώ τα μιλιτέρ παντελόνια, τα κοκκινόμαυρα περιβραχιόνια με τον μαίανδρο και τα άρβυλα θα επιβάλουν στρατιωτική πειθαρχία στο εντευκτήριο της βουλής που είχε καταντήσει καυλαντιστήρι και χώρος για καμάκι, μπάλα και τάβλι.
Οι Έλληνες πολίτες μπορούν να νιώθουν πιο ασφαλείς, τώρα, που το δημόσιο χρήμα για τις βουλευτικές αποζημιώσεις, θα ξοδεύεται σε εξοπλισμό εκστρατείας, τσεκούρια και σιδηρογροθιές και όχι σε Mercedes και Lexus.
Οι νεοκλεγέντες βουλευτές της Χρυσής Αυγής όμως θα έχουν και κοινοβουλευτική αποστολή. Πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που κάποιοι συμπολίτες μας θα έρθουν για πρώτη φορά σε επαφή με νομοσχέδια, επιτροπές και φυσικά με τις αγορεύσεις από του βήματος. Θα είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία με πολλαπλά οφέλη αφού πολλοί θα μάθουν να γράφουν, να διαβάζουν, να υπογραμμίζουν, και να μιλούν σαν κανονικοί άνθρωποι. Όπως είναι φυσικό, η εικόνα των χρυσαυγιτών βουλευτών να προσφωνούν συνάδελφους τους βουλευτές των άλλων κομμάτων, θα εκτοξεύσει τις θεαματικότητες του καναλιού της Βουλής το οποίο θα πάρει δικαιωματικά πλέον τη θέση στο Νο4 του τηλεκοντρόλ και το Mega θα πάει μετά το 12 μαζί με τα τσοντοκάναλα.
Η μεγαλύτερη προσφορά όμως της Χρυσής Αυγής από τα έδρανα του κοινοβουλίου θα είναι η εμπέδωση της αυτογνωσίας του ελληνικού λαού και η πεποίθηση ότι η μαλακία του δεν έχει όριο.

Βάλε συναίσθημα!

Το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων συνήθως είναι ο πατριωτισμός αλλά δέκα ημέρες πριν από τις εκλογές είναι ό,τι μας βολεύει.
Τις τελευταίες ημέρες όλοι οι υποψήφιοι των δύο χρεοκοπημένων κομμάτων της διαπλοκής θυμήθηκαν να μιλήσουν στο εκλογικό σώμα για τη «λογική ψήφο».
«Καταλαβαίνουμε την πικρία και την οργή του κόσμου αλλά πιστεύουμε ότι όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες, το συναίσθημα θα παραμεριστεί και θα επικρατήσει η λογική». Αυτό είναι το καλύτερο που έχουν να πουν στον κόσμο, ο οποίος αν είναι «λογικός», θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, περιμένοντας τα νέα φορολογικά μέτρα του Ιουνίου, την ένταξη της χώρας στον μόνιμο μηχανισμό στήριξης, δηλαδή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Ευρωζώνης με πρώτο τρόφιμο την Ελλάδα, από τον Ιούλιο, την ουσιαστική κατάργηση των ασφαλιστικών ταμείων και τα υπόλοιπα ευεργετήματα της πολιτικής των μνημονίων.
Ευτυχώς, οι Έλληνες είμασταν πάντα συναισθηματικός λαός. Το ίδιο συναισθηματικοί ήμασταν όταν κουνούσαμε μπλε και πράσινα σημαιάκια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του '80 και του '90. Φυσικά, κανένας από τους πολιτικούς που σήμερα μας συμβουλεύουν να ψηφίσουμε με βάση τη «λογική», τότε δεν έλεγε κουβέντα για την έκρηξη των συναισθημάτων μας.
Εκεί που σταματάει η λογική αρχίζουν οι εκλογές.
Ψηφίστε με συναίσθημα.

(Η φωτογραφία, από το infokefalonia.blogspot.com)

Σου είπαν, όλα θα πάνε καλά...

Εκλογές

Διαβάζω και ακούω συνεχώς και από παντού, κατηγορίες εναντίον όσων σκοπεύουν να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Ο κόσμος τους αποκαλεί ζώα, καθυστερημένους, κοιμισμένους, ανιστόρητους, λαμόγια και βολεμένους. Ισχύουν κάποια από αυτά ή και όλα μαζί. Πραγματικά, όπου και αν γυρίσεις το βλέμμα σου θα δεις ανθρώπους έτοιμους να κατασπαράξουν όποιον πει καλή κουβέντα για τα δύο μεγάλα κόμματα της μεταπολίτευσης.
Όμως, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ με το χειρότερο σενάριο δεν πρόκειται να πέσουν κάτω από το 35% των ψήφων στις επερχόμενες εκλογές και μάλιστα, μιλώντας με έναν φίλο που έχει επαφές με διευθυντή εταιρίας δημοσκοπήσεων, του έλεγε ότι υπάρχουν στοιχεία που δείχνουν προοπτική ποσοστού ακόμα και άνω του 50% για τον δικομματισμό!
Ποτέ άλλοτε δεν θυμάμαι σύσσωμη την κοινωνία να φωνάζει και να καταφέρεται εναντίον των κομμάτων που μας έφεραν ως εδώ, αλλά παρ' όλα αυτά στις δημοσκοπήσεις να εμφανίζεται μειοψηφία μπροστά στους -υποτίθεται- αμετανόητους τους οποίους βρίζει.
Θα ήταν πολύ εύκολο να σκεφτεί κάποιος ότι τα ζώα, οι καθυστερημένοι, οι ανιστόρητοι και οι βολεμένοι σε αυτή τη χώρα, έχουν γίνει πλέον τόσοι πολλοί που ανεβάζουν κυβερνήσεις. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα έμενε στους υπόλοιπους κανένα περιθώριο παρά μόνο η μετανάστευση - όχι σαν δήλωση εν θερμώ- αλλά σαν πραγματική λύση μπροστά σε ένα ανύπαρκτο μέλλον.
Αυτό όμως που φοβάμαι και ακούω ακόμα συχνότερα, είναι ότι παρά τον σεβαστό αριθμό ηλιθίων που έχουν δικαίωμα ψήφου, το πολιτικό σύστημα, το δίκτυο παραπληροφόρησης, οι νταβατζήδες, οι τραπεζίτες και οι ευρωκράτες εντολείς τους, δεν θα άφηναν ποτέ έτσι εύκολα στην τύχη το εκλογικό αποτέλεσμα. Μόνο τις τελευταίες ημέρες έχουμε δεκάδες αποδείξεις γι' αυτό, με τελευταίο παράδειγμα την επιχείρηση μαζικού αποπροσανατολισμού, με την υπόθεση Τσοχατζόπουλου.
Αυτό σημαίνει ότι ένας ολόκληρος μηχανισμός, από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων και το σύστημα προπαγάνδας των ΜΜΕ, μέχρι το υπουργείο Εσωτερικών και την «αμαρτωλή» SingularLogic είναι πανέτοιμοι να «παρέμβουν» όπου και όταν το εκλογικό αποτέλεσμα τείνει να εμφανιστεί δυσάρεστο. Αυτό είχε στο νου του εκείνος που είπε ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα ήταν παράνομες.
Πραγματικά, είναι οργανωμένοι και έτοιμοι. Όμως από την άλλη, η αγωνία και ο πανικός τους δεν κρύβονται. Αν χρειαστεί θα βγάλουν τα κοστούμια. Θα βάλουν τα χακί της αστυνομικής τρομοκρατίας, θα εφαρμόσουν την πιο αισχρή και απροκάλυπτη προβοκάτσια -να είστε σίγουροι γι' αυτό- αρκεί να κρατήσουν υπό έλεγχο τη βασική εικόνα που θα δώσει η κάλπη.
Μπροστά σε αυτό το σκηνικό, ο μόνος δρόμος του απλού κόσμου είναι ότι σε αυτές τις εκλογές -ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ- πρέπει να ψηφίσει έχοντας όλες τις αισθήσεις του σε συναγερμό.
Και αν αποδειχθεί πια τόσο ηλίθιος, βολεμένος, ανιστόρητος ή λαμόγιο, τότε οι υπόλοιποι ας αλλάξουμε χώρα. Τουλάχιστον δεν θα έχουμε αμφιβολία για αυτό που αφήνουμε πίσω.

Άνοιξη

• Απρίλης… Οι αμυγδαλιές στρώνουν λευκό χαλί να πατήσει η Άνοιξη... Τις μαργαρίτες μαδούν οι ανεκπλήρωτες αγάπες... Η φύση παιδιαρίζει με τα συναισθήματα. Καρδιές, για έρωτα πεινασμένες... Σύρμα, ο Πάγκαλος!

• Πάντως δόξα τω θεώ, η παρέλαση της 25ης Μαρτίου τελείωσε χωρίς προβλήματα.
• Τώρα, έτοιμοι για την απέλαση της 6ης Μαίου στα βλήματα.
• Έτοιμο και το κέντρο υποδοχής μεταναστών της Κοζάνης - και όχι «φυλακής μεταναστών» όπως λένε οι κακεντρεχείς. Ξέρετε εσείς πολλές φυλακές με δορυφορική τηλεόραση; Θα βλέπουν και Prison Βreak.
• Το πρόβλημα των παράνομων μεταναστών έθεσε και ο Γιάννης Πρετεντέρης στην Ανατροπή κάνοντας την έκπληξη στην επιλογή των καλεσμένων του: Στα αριστερά του κάθησε ο Βορίδης και στα δεξιά ο Χρυσοχοϊδης. Συνήθως τους είχε αντίθετα.
• Καλεσμένοι επίσης και ο Ψαριανός με τον Καφετζόπουλο. Δεξιά της αριστεράς.
• O Παπαχελάς πάλι, κάλεσε στους «Φακέλους» την Παπαρήγα η οποία τον πήρε μονότερμα με τη «μάχη ενάντια στην καπιταλιστική λαίλαπα» κλπ, κλπ. Μόλις ο Alexis άρχισε να ροχαλίζει, η Αλέκα έβγαλε το iPhone και άρχισε να φωτογραφίζει τις εγκαταστάσεις του Σκάι. Κομμουνιστική κατασκοπεία στα αστικά ΜΜΕ. Ποια κα-γκε-μπε; Αλέκα, μπεεεε
• Καλλιτεχνικά νέα: Ο Γιώργος Νταλάρας.... - έλα, εντάξει, αηδία κατάντησε αυτή η πλάκα.
• Λοιπόν, πάμε πάλι. Καλλιτεχνικά νέα: Ο Τζίμης Πανούσης ξυρίζεται και ξεκινάει συναυλίες ηθικής στήριξης στο Γιώργο Νταλάρα – τον έπιασε και αυτόν η Άνοιξη. Για να κατευναστεί η λαϊκή οργή θα ξεκινήσει από συνοικίες που συνορεύουν με λαϊκές γειτονιές. Από την Κάτω Κηφισιά για παράδειγμα, τσουπ στο Μενίδι.
• Έχει γίνει χαμός στο Twitter με κάποιον Σ.Θ.@cocobilly. Κάποιοι λένε ότι είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης, κάποιοι άλλοι αναρρωτιούνται, άλλοι τον βρίζουν. Ο ίδιος κάνει την παλαβή. Γενικά, γύρω απ' το όνομά του επικρατεί ένας μύθος. Μη μασάτε ρε! Ο Σταύρος είναι ιδέα.
• Εγώ, για να πω την αμαρτία μου θέλω να κάνω follow την Maria Iliaki. Έχω ιδεολογικές αναστολές όπως καταλαβαίνετε. Θα ξεκινήσω από την Olga Kefalogianni. To idio kanei.
• Σε άλλες ειδήσεις, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος παρουσίασε το νέο προεκλογικό σλόγκαν του κινήματος «Γίνεται; Ναι γίνεται». Επίσης η γραμματεία πολιτικού σχεδιασμού πρόκρινε και τις παραλλαγές: «Πετάει ο γάιδαρος; Ναι πετάει», «Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο; Σίγουρα ναι», «Κόρακας, κοράκου μάτι, βγάζει; Δεν βγάζει», «Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλοίψω μέλι» και «Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του».
• Φήμες που μιλούν για αντιγραφή του σλόγκαν από το «yes we can» του Ομπάμα, ελέγχονται ως εμπαθείς. 
• Τηλεοπτικά νέα. Σε απολύσεις δημοσιογράφων και μειώσεις μισθών προχωρεί η διοίκηση του Μega. Σύμφωνα με πληροφορίες μετά το τέλος του Champions League θα απολυθούν οι περισσότεροι αθλητικοί συντάκτες του καναλιού. Αυτή είναι η μοναδική λύση ώστε να διατηρηθούν οι αμοιβές της Τρέμης (sic), του Πρεντεντέρη, του Τσίμα και του Μικρού Αδελφού που θα παίζουν μπάλα μόνοι τους στη Β' εθνική.
• Ο Γιώργος Παππούς επιτέλους βγαίνει στη σύνταξη.
• Ο άλλος Γιώργος (ένας είναι ο Γιώργος), συχνάζει το τελευταίο διάστημα στη Ραφήνα. Παρακολουθεί μαθήματα από τον φίλο του Κώστα με θέμα «πως να εξαφανιστείς από παντού, αφού πρώτα καταστρέψεις έναν λαό».
• Επίθεση στον υπουργό Παιδείας Γιώργο Μπαμπινιώτη εξαπέλυσε κατά τη διάρκεια εκδήλωσης η κυρία Ελένη Λουκά. Η γνωστή ακτιβίστρια της ορθοδοξίας απευθύνθηκε με βαρείς χαρακτηρισμούς στον υπουργό χαρακτηρίζοντάς τον «γερμανό». Το ακροατήριο, ανάμεσα στο οποίο περιλαμβάνονταν και αρκετοί σεβάσμιοι πατέρες αντέδρασε αρχικά με αμηχανία και στη συνέχεια με γέλια και χειροκροτήματα. Μετά την εκδήλωση έκλαψε ο καθένας μόνος για το χάλι του.
• Κάποιοι ανόητοι είπαν ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης έσπασε τη σιωπή του. Είχαν πατήσει το mute.

Σε γαμώ και σε υποστηρίζω

Προσωπικά με θλίβει ιδιαίτερα η εικόνα του Γιώργου Νταλάρα να αποφεύγει τον κεσέ με το γιαούρτι πάνω στη σκηνή. Θυμάμαι σαν χθες την εικόνα από εκείνες τις αξέχαστες συναυλίες το 1983 -ήμουν εννέα χρονών τότε- την αποθέωση από τον κόσμο, και τον δημοφιλή  τραγουδιστή να μονολογεί «δεν πιστεύω αυτό που βλέπω». Ήταν η ένδειξη ευγνωμοσύνης σε ένα πρόσωπο που ενσάρκωνε τα όνειρα και το αύριο ενός ταλαιπωρημένου λαού.

Η γενιά μου, όπως και η γενιά που με ανέθρεψε, μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του. Θυμάμαι στοίβες τους δίσκους (σαν αυτόν στη φωτογραφία) να στριμώχνονται όρθιοι κάτω από τραπεζάκι του σαλονιού. Στα τραγούδια, αυτά, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης έβλεπε την ελπίδα και την αισιοδοξία για κάτι καινούργιο, πιο καθαρό, που αξιοπρεπές, πιο τίμιο.

Γαλουχηθήκαμε με το πνεύμα του «Αδιόρθω Αναρχί», του «Αϊ μωρέ παιδιά», του «Πάγωσε η τσιμινιέρα», του «Δέντρου». Mε αυτά τα τραγούδια μας έπαιρναν από το χέρι οι πατεράδες μας και μας ανέβαζαν στα φεστιβάλ της Καισαριανής, με αυτά τα τραγούδια κατεβήκαμε στις πρώτες πορείες.
Όταν λοιπόν ο άνθρωπος που τραγούδησε αυτές τις στιγμές, τρώει γιαούρτια και καρέκλες σε συναυλία, πραγματικά, τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Όλοι ξέρουν τη διαδρομή και το έργο του Γιώργου Νταλάρα. Όλοι ξέρουν επίσης, που ήταν και τι έκανε τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια. Κυρίως όμως, που δεν ήταν και τι δεν έκανε.
Ο επαγγελματισμός του -στον οποίο οφείλονται μια σειρά από πολύ ποιοτικές δουλειές στο παρελθόν- έγινε εναγκαλισμός με ολόκληρο το σύστημα εξουσίας και τις παραφυάδες του.
Από υμνητής των αγώνων και των καημών του Έλληνα, μεταμορφώθηκε σε λαϊκό εστέτ που μπαινόβγαινε στο Μέγαρο Μουσικής, που ήταν μέσα σε κάθε εκδήλωση με κρατικές χορηγίες, που η γυναίκα του έγινε υπουργός στην κυβέρνηση του ΔΝΤ. Με γεια του, με χαρά του.

Όμως, δεν είναι δυνατόν ένας καλλιτέχνης με αυτήν ακριβώς την πορεία, και με την οξυδέρκεια που τον διέκρινε στο παρελθόν, αφουγκραζόμενος τα μηνύματα της εποχής του, να κάνει ένα τόσο τραγικό λάθος και μετά απ' όλα αυτά να βγαίνει σε δήθεν συναυλίες αλληλεγγύης στη Νίκαια και τα Λιόσια.

Δεν έχεις καταλάβει τίποτα; Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Σε ποια εποχή νομίζεις ότι ζεις; Κοίτα γύρω σου. Και αν δεν βλέπεις τη φτώχεια, την ανεργία και τα αδιέξοδα, θα έπρεπε να δεις την οργή. Δεν την είδες. Την προσπέρασες επιδεικτικά και ανέβηκες στη σκηνή σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν γίνεται ρε φίλε τη μία να βγαίνεις στο Mega και να υποστηρίζεις το Μνημόνιο και την άλλη να τραγουδάς για τον λαό που εξ αιτίας του Μνημονίου φυτοζωεί. Δεν γίνεται να του λες «σε γαμώ και σε υποστηρίζω» για να χρησιμοποιήσω και τη φράση από τραγούδι κάποιου συναδέλφου σου που κυνήγησες ανελέητα επειδή σε σατύρισε.

Αν έβλεπες τουλάχιστον, τη στάση άλλων τραγουδιστών της γενιάς σου -ίσως όχι τόσο επιτυχημένων- αλλά με επίγνωση της κατάστασης και της συγκυρίας, ίσως να έκανες αυτό που έκαναν. Ίσως σιωπούσες. Αυτή η στάση θα ήταν πιο έντιμη. Όσοι βρέθηκαν προ τετελεσμένων, κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει να βγουν κατόπιν εορτής και να τραγουδήσουν «για τον λαό». Έμειναν στα σπίτια τους.

Ο Πανταζής είναι συνεπής με αυτά που τραγουδάει. Αυτά τραγουδούσε πάντα, αυτά τραγουδάει και τώρα στα πρωινά. Ο Νίκος Καλογερόπουλος είναι επίσης συνεπής. Αυτά που έγραφε πάντα (και που γι' αυτά είναι αποκλεισμένος εδώ και χρόνια από όλο το κωλοσύστημα του εγχώριου θεάματος, από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου μέχρι τις εταιρείες παραγωγής), αυτά γράφει και τώρα. Γι αυτό και μπορεί να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο με το κεφάλι ψηλά.

Εσύ προσπάθησες, και μάλιστα άκομψα και απροκάλυπτα να είσαι συνεπής και με τον λαό και με το Κολωνάκι. Ε, δεν γίνεται!

(Επειδή μυρίζομαι παρέμβαση του «πνευματικού κόσμου» που προφανώς θα σπεύσει να καταδικάσει «την αήθη και άνανδρη επίθεση στον δημοφιλή μας τραγουδιστή από μία μειοψηφία τραμπούκων», και παρόλο που δεν μ' αρέσει ούτε να δίνω, ούτε να παίρνω συμβουλές, θα συνέστηνα να σκεφτεί για ποιο λόγο συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν. Αυτές τις ώρες η αυτοκριτική είναι απείρως σημαντικότερη από την κριτική. Διαφορετικά, υπάρχουν γιαούρτια για όλους).