Αυτός είναι ο άνθρωπος που απέτρεψε το πραξικόπημα

Σύμφωνα με στελέχη της ΕΥΠ, η οποία για λόγους στρατηγικής διαψεύδει ότι υπήρχαν πληροφορίες για προετοιμαζόμενο πραξικόπημα τον Οκτώβριο του 2011, η επιτυχία της κατάπνιξης του στρατιωτικού κινήματος οφείλεται σε ένα πρόσωπο υπεράνω υποψίας. «Θέλαμε να κρατήσουμε άκρα μυστικότητα, γι αυτό βάλαμε έναν ταπεινό σμηνίτη να κινείται ως σερβιτόρος στα γραφεία των επιτελών στο Πεντάγωνο και ο οποίος μας μετέφερε με κάθε λεπτομέρεια τα σχέδια των πραξικοπηματιών. Το ηλίθιο παρουσιαστικό του δεν κίνησε καμία υποψία με αποτέλεσμα οι κινηματίες να τον αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχει» τονίζει έγκυρη πηγή στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Στον σμηνίτη απονεμήθηκε το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας με προσωπική αφιέρωση στην πίσω πλευρά: «Για πόσο ακόμα η βλακεία θα σώζει αυτή τη χώρα».

Ακολουθεί φωτογραφία εν ώρα υπηρεσίας του ηρωικού σμηνίτη, ο οποίος σήμερα εργάζεται ως οδηγός ταξί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας

Ας ζήσουμε σαν δούλοι

Όσο καθαρά και αν βλέπεις κάποια πράγματα, έρχεσαι σε πολύ δύσκολη θέση όταν διαπιστώνεις τελικά ότι δεν βλέπεις την τύφλα σου. Όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει σε μία χώρα με επισήμως 1.200.000 ανέργους και μία κοινωνία που τρομοκρατείται συστηματικά μέσω της πιο χυδαίας προπαγάνδας ενώ την ίδια στιγμή βρίσκεται στο έλεος της πολιτικής και οικονομικής κλεπτοκρατίας, τότε αισθάνεσαι ηλίθιος και γραφικός να διαμαρτύρεσαι και η ίδια αυτή κοινωνία να ξύνει επιδεικτικά τα αρχίδια της μπροστά σου.

Είναι τραγικό να διαπιστώνεις πως ούτε οι άνεργοι δεν έχουν διάθεση να κάνουν κάτι για να ξεφύγουν από το χάλι τους. Ούτε λόγος βέβαια για τους εργαζόμενους που βλέπουν το μέλλον τους στην ανεργία αλλά αρκούνται στις προσευχές και στα ευχολόγια για όσα τους περιμένουν. Αυτό είναι κάτι που μόνο οι ψυχίατροι μπορούν να το εξηγήσουν. Όταν βλέπεις μια χιονοστιβάδα να έρχεται κατά πάνω σου κάνεις ό,τι μπορείς για να την αποφύγεις και να γλυτώσεις - δεν παίρνεις καλύτερη θέση για να σε πετύχει, ούτε προσεύχεσαι πίνοντας καφέ, να μη σε παρασύρει.

Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για την κατάσταση που βιώνουμε και κυρίως για την αφασία στην οποία βρίσκεται η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων. Δε θέλω να το παίξω επαναστάτης, αγωνιστής και αντιστασιακός. Έχω δουλειά (ακόμα), πληρώνομαι, και μάλιστα αρκετά καλύτερα από πολλούς που επέλεξαν να κάτσουν στο σπιτάκι τους και δεν αντιμετωπίζω -ακόμα- κανένα σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Δεν κολλάω ένσημα επαναστάτη. Είμαι ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας και διαμαρτύρομαι. Υπήρχε μία εποχή που πήγαινα σε όλες τις πορείες του Πολυτεχνείου στο λύκειο και λίγο αργότερα, μεταξύ ιστορικής μνήμης και χαβαλέ, αργότερα πιο συνειδητοποιημένα, πήγα στις πορείες για την εισβολή στο Ιράκ, για τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, ακόμα και με τους αναρχικούς τον Φλεβάρη. Είναι ωραία στις πορείες. Βέβαια, αν έχεις συνηθίσει να ζεις μόνος σου, να μη λες καλημέρα στον γείτονα και να μετράς τα λεφτουδάκια σου, νιώθεις λίγο μαλάκας όταν πηγαίνεις σε πορείες. Γιατί στις πορείες όλοι είναι χαρούμενοι και μιλούν μεταξύ τους - δεν έχουν πολλά να χάσουν, ούτε λεφτά να μετρήσουν.

Τώρα διαπιστώνω ότι όσοι πήγαν στα συλλαλητήρια των πλατειών δεν πήγαν για να διεκδικήσουν κάτι. Γι αυτό ήταν και τόσοι πολλοί. Η δεκαετία της ευδαιμονίας του ευρώ, μας έμαθε να κάνουμε κάτι, αν ξέραμε ότι θα περάσουμε καλά. Οι μούτζες ήταν ωραίες και ακίνδυνες. Ξεκαβλώσαμε αλλά όταν άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα οι πολλοί πήγαν στο σπίτι τους και δεν ξαναβγήκαν.

Το χθεσινό πανεργατικό συλλαλητήριο διέφερε πολύ από τις συγκεντρώσεις των πλατειών και έμοιαζε περισσότερο με τη 48ωρη περσινή κινητοποίηση για το μεσοπρόθεσμο. Δεν υπήρχε καμία αγωνία στα μάτια του κόσμου. Όσοι αγωνίζονται δεν έχουν αγωνία. Αγωνίζονται. Είναι όπως στον αθλητισμό. Έχεις αγωνία πριν από τον αγώνα. Όταν μπαίνεις μέσα να παίξεις όλα τελειώνουν. Αγωνία έχουν αυτοί που κάθονται σπίτι τους. Αυτοί που κάθονται σπίτι τους, καταβροχθίζουν την τρομοκρατία των δελτίων ειδήσεων και μετά για να μετριάσουν την αγωνία τους «κάνουν θετικές σκέψεις», ελπίζουν ότι «θα αλλάξουν τα πράγματα».

Χθες, ανεβήκαμε με ένα μπλοκ (δεν έχει καμία σημασία ποιο) από τη Σταδίου στην Πλατεία Συντάγματος και καθήσαμε για κανένα τέτάρτο. Λίγος ο κόσμος, κοιτάζαμε ανέκφραστοι τα μεγάλα κενά στο δρόμο ώσπου κάποια στιγμή μας ενημερώνουν ότι φτάνει η κύρια πορεία. Μετακινούμαστε προς την Αμαλίας για να πάρουν τη θέση μας τα μπλοκ των συνδικάτων. Η πλατεία δεν γέμισε ποτέ. Φυσικά η απογοήτευση και η οργή ήταν διάχυτες. Αναρωτιόσουν για χιλιοστή φορά πού είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες που χάνουν τις δουλειές τους, που στερούνται βασικά αγαθά για να πληρώνουν φόρους.

Όσο περνούν οι ώρες όμως, σκέφτεσαι ότι δεν έχει κανένα νόημα να εξοργίζεσαι. Ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέγει τη στάση του απέναντι στα πράγματα. Ίσως τελικά να είναι και πιο σωστό να κάθεσαι σπίτι σου ή να πηγαίνεις για καφέ από το να στέκεσαι μέσα στο λιοπύρι ή το κρύο και να τρως ξύλο και δακρυγόνα. Δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Συνεχίστε λοιπόν να ζείτε σαν δούλοι. Ίσως κάποτε να σας λυπηθούν και να σας απελευθερώσουν, που ξέρεις.
(Η φωτογραφία είναι από τις χθεσινές «εκκαθαρίσεις» μέσα στην Πλατεία και είναι δημοσιευμένη σε Γαλλικό μέσο. Φαντάσου τι μπορούν να κάνουν αύριο τα παιδιά αυτού του μπάτσου στα δικά σου παιδιά)

ΥΓ. Όταν τα δελτία ειδήσεων αναφέρονται με εγκωμιαστικά σχόλια στις λαϊκές κινητοποιήσεις, είναι βέβαιο ότι δεν έχουμε καταφέρει τίποτα. Χθες για πολλοστή φορά, (γύρω στις 2 το μεσημέρι) τα ΜΑΤ, χωρίς να προκληθούν από κανέναν, φόρεσαν τις μάσκες τους και περίπου δέκα λεπτά μετά, έπεσαν οι πρωτες μολότοφ. Φυσικά, τα χημικά άρχισαν να πέφτουν μέσα στον κόσμο και η διαδήλωση έσπασε στα δύο - πάνω και κάτω πλατεία. Είναι φανερό ότι οι μπάτσοι είχαν εντολή να διαλύσουν το συλλαλητήριο. Γι' αυτό και το βράδυ τα χουντοκάναλα χάιδευαν τους διαδηλωτές και έκαναν μια αναφορά στα «περιορισμένης έκτασης επεισόδια». Φυσικά τα επεισόδια ήταν μεγάλης έκτασης, όπως συμβαίνει πάντα. Το κομμάτι του κόσμου στο οποίο βρέθηκα εγώ, απωθήθηκε με δακρυγόνα μέχρι τη συμβολή της Συγγρού με τη Βούρβαχη. Λίγο ακόμα και θα φτάναμε στο Φάληρο. Η εικόνα 5-6 διμοιριών ΜΑΤ να κατεβαίνουν την Αμαλίας μπροστά από τους στήλους του Ολυμπίου Διός θύμιζε κυριολεκτικά στρατό κατοχής που πάει να καταλάβει ύψωμα. Όνειρο μιλάμε. Η καταστολή έχει περάσει σε άλλο επίπεδο.

ΥΓ2. Ήμουν μπροστά στο δέντρο που κάηκε και το φωτογράφησα την ώρα που άρχισε η φωτιά. Φευγαμε βιαστικά προς την Αμαλίας πνιγμένοι από τα δακρυγόνα ενώ τα ΜΑΤ που έρχονταν προς το μέρος μας συνέχιζαν να πετούν - τα γνωστά στρογγυλά- και κάποια άλλα κυλινδρικά που έβγαζαν σπίθες με πορτοκαλί καπνό. Κανένας από εμάς δεν είχε μολότοφ ή καπνογόνα ή οτιδήποτε. Μόνο κάποιοι πιτσιρικάδες πετούσαν πέτρες και μπουκάλια. Ξαφνικά κάποιος δίπλα μου φωνάζει «ωχ» κοιτάζοντας προς τα πάνω. Κανείς δεν κατάλαβε πως πήρε φωτιά μόνο η κορυφή του δέντρου και από ποιον. Όταν μάλιστα ο χώρος του Εθνικού Κήπου φυλασόταν με αστυνομικούς από νωρίς.
Το Mega πάντως και όσα Μέσα είδα και διάβασα, έβγαλαν συμπέρασμα ότι το δέντρο κάηκε «από βόμβες των αντιεξουσιαστών». Θα τους το είπε μάλλον ο «αυτόπτης» Τσίμας που είπε ότι νωρίτερα βρισκόταν στη Βουκουρεστίου. Κανείς δεν τον είδε.

Και γαμώ τις θρησκείες

Παγκόσμια κατακραυγή έχει προκαλέσει το ξέσπασμα του φανατισμού στον ισλαμικό κόσμο με αφορμή την ταινία που προσβάλει τον προφήτη Μωάμεθ. Εκατομμύρια μουσουλμάνοι έχουν βγει στους δρόμους καίγοντας και καταστρέφοντας ότι τους θυμίζει τον δυτικό κόσμο των πειρασμών και της αμαρτίας.
Στο δυτικό κόσμο πάλι, εμείς οι Χριστιανοί, χλευάζουμε τους μουσουλμάνους που είναι απολίτιστοι και δεν ασχολούνται με τίποτα άλλο από τα τζαμιά, το ραμαζάνι και τις προσευχές. Εμείς φυσικά δεν είμαστε φανατικοί με τη θρησκεία μας. Είμαστε πολύ κουλ. Βέβαια, αντί για τις εκκλησίες, εμείς ξημεροβραδιαζόμαστε στη δουλειά, για να βγάλουμε περισσότερα λεφτά, να πάμε να πιούμε, να γνωρίσουμε γκόμενες και να πάρουμε το iPhone5 - αυτή είναι θρησκεία μας.
Οι μουσουλμάνοι αναγκαστικά δεν μπορούν να ασχοληθούν με κάτι άλλο. Ούτε iPhone5 έχουν, ούτε αλκοόλ, ούτε γκόμενες. Άμα δεν πηδάς και είσαι όλη μέρα στο χερογλύκανο, πρέπει μετά να πας τρεις - τέσσερις ώρες στο τζαμί να αγιάσεις.
Είναι πολύ εύκολο, να αποκαλείς απολίτιστους, ανθρώπους που γεννιούνται και ζουν με λιγότερα από 5 ευρώ την ημέρα, μέσα στον θρησκευτικό σκοταδισμό, χωρίς πρόσβαση στη στοιχειώδη μόρφωση, όταν εσύ ως Ευρωπαίος ή Αμερικανός είσαι στα πούπουλα και πας και δύο φορές το χρόνο στην εκκλησία για να μη στενοχωρείς τη μαμά σου.
Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, όπως όλα τα πράγματα άλλωστε, αλίμονο. Εμείς, οι Ελληνορθόδοξοι δεν είμαστε σαν τους άλλους Χριστιανούς. Έχουμε υποφέρει πολλά από τους αλλόθρησκους και φυλάμε βαθιά μέσα μας την πίστη εις τον Θεόν. Τρέχουμε από τη μία γωνιά της χώρας στην άλλη για ένα τάμα, ανεβαίνουμε γονατιστοί εκατοντάδες σκαλιά των εκκλησιών, κοινωνούμε και βαφτίζουμε τα παιδιά από βρέφη πριν μπορέσουν να μιλήσουν επιβάλλοντάς τους φυσική βία, υποχρεώνουμε τους νέους με κίνδυνο στιγματισμού και τιμωρίας να εκκλησιάζονται στο σχολειο και στον στρατό. Όλα αυτά φυσικά γίνονται με τακτ και πολιτισμένα. Εμείς δεν ουρλιάζουμε σαν τους μουσουλμάνους. Έχουμε και γαμώ τις θρησκείες.

ΥΓ. Χθες συνελήφθη από το Σώμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος, ο 27χρονος δημιουργός της σατιρικής σελίδας «Γέροντας Παστίτσιος» στο facebook «ύστερα από πολλές καταγγελίες αλλά και σχετική ερώτηση της Χρυσής Αυγής στη Βουλή». Είναι αξιοθαύμαστο ότι το 99% των Ελλήνων δεν έχουν ακούσει, ούτε είδαν ποτέ, ούτε άκουσαν από κοντά τον Γέροντα Παίσιο να διδάσκει και, πολύ περισσότερο κανένας δεν έγινε κοινωνός της θαυματουργής αγιοσύνης του, αλλά πολύ εύκολα στέλνουν στο δικαστήριο κάποιον που τολμάει να τον αμφισβητήσει, αναμασώντας την καραμέλα της βλασφημίας και της αμαρτίας. Αυτό δε, είναι ακόμη πιο ανατριχιαστικό αν αναλογιστεί κανείς, ότι στο Ισλάμ ο ίδιος άνθρωπος θα υποβαλλόταν σε λιθοβολισμό μέχρι θανάτου. Δεν έχει καμία διαφορά - η πρόθεση είναι η ίδια.

ΥΓ. Στο Ελλαδιστάν της Χρυσής Αυγής, είναι νόμιμο να μαχαιρώνεις μετανάστες και να εισβάλεις στα σπίτια τους αλλά είναι παράνομο να τρολάρεις στο facebook.

Αυτά που έρχονται

Όσο πλησιάζει η μέρα ψήφισης της νέας φοροεπιδρομής στην τσέπη του απλού πολίτη (η οποία -τι σύμπτωση- θα γίνει παράλληλα με την απεργία των δημοσιογράφων), τόσο η οικονομική ολιγαρχία μέσω των δικών της Μέσων Ενημέρωσης και των πιστών σκυλιών της, εντείνει την προπαγάνδα  προκειμένου η ελληνική κοινωνία να φάει τις σάρκες της και για ακόμα μία φορά να πιαστεί κορόιδο.
Η πρόσφατη άνανδρη και χυδαία στοχοποίηση όλων ανεξαιρέτως των ελεύθερων επαγγελματιών με αφορμή γελοίες και επιστημονικά ανυπόληπτες και αστήρικτες «έρευνες», είναι το πιο πρόσφατο βέλος που έβγαλαν από τη φαρέτρα τους τα ντόπερμαν της ενημέρωσης.
Προηγήθηκε (και συνεχίζεται βεβαίως), η λυσσασμένη ρητορική υπέρ της Χρυσής Αυγής, δια μέσου της «αποδοκιμασίας» της. Και αν αυτό φαίνεται ασυνάρτητο, αρκεί να θυμηθεί κανείς τις κατά καιρούς δηλώσεις βουλευτών του πλέον φασιστικού κόμματος της Νέας Δημοκρατίας οι οποίοι τσουβαλιάζουν τους ωμούς τραμπουκισμούς και δολοφονικές επιθέσεις των Χρυσαυγιτών κατά μεταναστών με κάθε φωνή που ζητάει ελεύθερη ζωή σε μία ελεύθερη χώρα. Αυτή η φωνή είναι ο εχθρός τους, ο δικός τους και των αφεντικών τους και αυτόν θέλουν να εξοντώσουν γιατί αποτελεί το χαλίκι μέσα στο παπούτσι που τους εμποδίζει να βαδίσουν προς την επιβολή του ολοκληρωτικού φόβου στην κοινωνία. Αυτή η φωνή είναι ο εχθρός ο οποίος εμποδίζει τον εκφασιμό που θα κλειδώσει τον κόσμο στο σπίτι του.
Δεν είναι τυχαία η μέγιστη μαλακία που εκστόμισε πριν από δύο - τρεις μέρες η θλιβερή φασιστομαριονέτα Γεωργιάδης λέγοντας ότι η Χρυσή Αυγή είναι αριστερό κόμμα, χωρίς να ακουστεί κιχ από τα ανδρείκελα του «σοσιαλιστικού» ΠΑΣΟΚ.
Αυτή η σκόπιμη κιμαδοποίηση εννοιών και ιδεών είναι το τελευταίο καταφύγιο του αστικού συστήματος εξουσίας προκειμένου να στρέψει τον δημόσιο προβληματισμό μακριά από τα αφεντικά και την κλεπτοκρατία των «αγορών». Όλα πρέπει να ισοπεδωθούν, τα γατιά πρέπει να μπουν σε ένα τσουβάλι και αυτό να μην ανοίξει αν δεν αλληλοσκοτωθούν.
Η συνταγή είναι γνωστή. Όλοι εναντίον όλων: Γιατροί εναντίον ασθενών, οδηγοί εναντίον επιβατών, καθηγητές εναντίον φοιτητών, δεξιοί εναντίον αριστερών, Έλληνες εναντίον ξένων και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Σε αυτή την ξυνισμένη τούρτα του λαϊκισμού, η σύγχυση και η θολούρα του λαού είναι το κερασάκι. Είναι σημαντικό, απέναντι στην ισοπεδωτική προπαγάνδα των φασιστών που εξαπλώνεται καθημερινά σαν δηλητηριώδες αέριο στα δελτία των 8, να αντιπαρατάξουμε την καθαρότητα των λαϊκών προταγμάτων. Ελευθερία, πραγματική δημοκρατία, ισονομία και δικαιοσύνη στην κατανομή των βαρών. Από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του.
Κανένας φόρος δε πρέπει να πληρωθεί στους δυνάστες.
Κανένα διόδιο, χαράτσι και χαριστική σύμβαση δεν πρέπει να πληρωθεί στους εγχώριους νταβατζήδες.
Κανένας φόβος από τη χωματερή των καναλιών δεν πρέπει να υπονομεύσει τον αγώνα, και δεν θα δώσει τη θέση του στο χαμόγελο, την αγάπη και την αλληλεγγύη. Δεν είσαι μόνος. Βγες έξω από το σπίτι σου. Εντάξου στα κινήματα γειτονιάς που υπάρχουν πλέον παντού. Αρκεί να τα αναζητήσεις. Ο αγώνας τώρα αρχίζει. Θα σε χτυπήσουν, θα σε ψεκάσουν, θα σε ενοχοποιήσουν, θα σε συκοφαντήσουν. Αλλά δεν θα φύγεις. Γιατί δεν θα έχεις άλλη ευκαιρία. Την ελευθερία σου θα την κερδίσεις εσύ. Κανείς δεν θα σου τη χαρίσει. Ξεκίνα.

9/11 Δεν ξεχνώ (το ψέμα)

Μαύρη επέτειος για την ανθρωπότητα η σημερινή. Η επίθεση στους πύργους του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου της Νέας Υόρκης και το Πεντάγωνο το 2001, προκάλεσε 2.996 θανάτους και εγκαινίασε μία νέα εποχή παγκόσμιου φόβου που δημιούργησε το άλλοθι στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να εκτελέσει τα πανάκριβα συμβόλαια αμερικανικών εταιρειών και τραπεζών σε διάφορα μέρη του πλανήτη.
Είναι πολύ βολικό για όλους να μιλάμε για την τρομοκρατία αναμασώντας τα ίδια γενικόλογα κλισέ που εκστόμισαν πρώτοι εκείνοι που προκάλεσαν την τραγωδία. Οι χιλιάδες νεκροί της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 δεν πρόκειται να αναπαυθούν αν δεν δοθούν απαντήσεις στα δεκάδες ερωτήματα που προκύπτουν από τον σχεδιασμό, την εκτέλεση και τα στοιχεία που αποκρύφθηκαν από τις επιθέσεις.
Τα θύματα δεν πρόκειται να δικαιωθούν με εκδηλώσεις μνήμης και ευαίσθητα λόγια. Μόνο η αλήθεια μπορεί να αναπαύσει την ψυχή τους και κυρίως η τιμωρία του αρρωστημένου εγκεφάλου που τους πήρε τη ζωή. Έχει όνομα. Λέγεται Τζορτζ Μπους και ήταν πρόεδρος των ΗΠΑ από το Ιανουάριο του 2001 μέχρι το 2009.

Να τους ρίξουμε στη θάλασσα

H φωτογραφία είναι από το ναυάγιο με τους 61 νεκρούς Σύρους, Ιρακινούς και Παλαιστίνιους εκ των οποίων 31 παιδιά, που συνέβη τα ξημερώματα της Τετάρτης ανοικτά της Σμύρνης. Αυτή είναι οι μοίρα των «λαθρομεταναστών» που απειλούν τη χώρα σου φίλε, υπερήφανε ελληναρά.
Είναι πολύ εύκολο να δηλώνεις πατριώτης και να λες «στην ανάγκη ας τους ρίξουμε στη θάλασσα». Είναι ακόμη πιο εύκολο να ακούς τους χρυσαυγίτες και κάθε είδους φανερό ή κρυφό φασισταριό, να σου λέει ότι με κάθε κόστος «αυτοί» πρέπει να μείνουν έξω από τα σύνορα. Άλλο όμως να λες κάτι και άλλο να βλέπεις τι λες. Χωρίς ψηφιδωτά και θολούρα. Ωστε αυτό λοιπόν θέλεις. Δεν είσαι ο μόνος. Έχεις αποκτηνωθεί τόσο από το παραμύθι και την φασιστική προπαγάνδα που τρως καθημερινά, που πλέον δεν ξέρεις τι λες. Έχεις τρελαθεί. Δεν μπορείς να σκεφτείς πια.
Είμαι βέβαιος ότι παρόμοια περιστατικά με πνιγμένα παιδιά έχουν συμβεί και στα ελληνικά χωρικά ύδατα αλλά στην Ελλάδα που ενημερώνεται από το Mega, τον ΑΝΤ1 και τον Σκάι σημασία έχει μόνο η σωστή ενημέρωση για τις επιχειρήσεις τύπου «Ξένιος Ζευς» και τις βόλτες του πρωθυπουργού στην Ομόνοια.
Αγαπητέ φίλε, περήφανε Ελληναρά, όταν χειροκροτείς τον Άδωνη και τους χρυσαυγίτες που σου λένε «να τους ρίξουμε στη θάλασσα», αυτό εννοείς.
Αλλα πρέπει να το φας στα μούτρα για να το καταλάβεις. Δες το καλά λοιπόν.

Καθεστωτική αποβλάκωση

Ένα από τα μεγαλύτερα θερινά βασανιστήρια είναι η τυχόν αναγκαστική εξάρτηση από τα τηλεοπτικά κανάλια για την ενημέρωση. Στη χώρα με την πιο κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, οι ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες, ένα δημόσιο αγαθό, έχουν παραχωρηθεί σκανδαλωδώς σε επιχειρηματίες που ανταποδίδουν τη χαριστική μεταχείριση με την αναπαραγωγή της πιο χυδαίας προπαγάνδας.

Το αποτέλεσμα είναι μια εκδοχή ενημέρωσης στην οποία μια «επιτυχία» της Αντιτρομοκρατικής, προγραμματισμένη να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από την ανακοίνωση εξαιρετικά επώδυνων μέτρων λιτότητας, είναι πιο σημαντική από τη βιβλική καταστροφή στη Χίο που έδειξε την ανημπόρια ενός αποδεκατισμένου από τη λιτότητα κρατικού μηχανισμού. Έχουμε, τηλεοπτικά δελτία στα οποία καταγγέλλεται και αποκηρύσσεται μετά βδελυγμίας η δικαιολογημένη έκρηξη μιας τοπικής κοινωνίας ενάντια σε ένα κράτος που στέλνει διμοιρίες των ΜΑΤ για μικροπαραβάσεις αλλά αποσιωπάται ότι επήλθε συμβιβασμός με τη Siemens ως «εθνικό προμηθευτή», αποδεικνύοντας ότι η πρακτική της να μισθοδοτεί τις ελληνικές κυβερνήσεις δεν ήταν παρανομία αλλά συνετή επενδυτική τακτική. Βομβαρδιζόμαστε από σχολιαστές που εμβριθώς υπερασπίζονται την αναγκαιότητα μιας καταστροφικής λιτότητας, αλλά εντέχνως καλύπτουν ότι η μέγιστη εγκεφαλική δραστηριότητά τους είναι η απομνημόνευση ή και απλώς ανάγνωση των προπαγανδιστικών non-paper που εκδίδουν οι υπάλληλοι της Τρόικας.

Μα, θα έλεγε κάποιος, υπάρχουν όλα τα ρεπορτάζ που καταγράφουν την οικονομική ανέχεια, τις επιπτώσεις της λιτότητας, τις δυσκολίες των νοικοκυριών. Μόνο που η τελετουργική επανάληψη αυτών που ήδη ξέρουμε, αφού τα βιώνουμε άμεσα, χωρίς καμιά αναφορά στη δυνατότητα να υπάρξει άλλος δρόμος, χωρίς λιτότητα και μνημόνια, νομιμοποιεί την υπάρχουσα κατάσταση. Η διεκτραγώδηση καταλήγει σε ένα είδος μοιρολατρικής αποδοχής του αναπόφευκτου, διευκολύνοντας τη βασική στόχευση αυτών των ρεπορτάζ που είναι η φαντασιακή ταύτιση του κοινού με την ανάγκη πετύχει το οικονομικό πρόγραμμα της κοινωνικής καταστροφής. Είναι τυχαίο ότι σε όλα αυτά τα ρεπορτάζ αναφέρεται η αγωνία «να βρεθούν» τα 11,5 δισεκατομμύρια που θα περικοπούν και κανείς δεν λέει ότι η προσπάθεια είναι να χαθούν αυτά τα χρήματα από το μισθό, τη σύνταξη, την περίθαλψη, το πορτοφόλι μας;

Από κοντά και όλη η προσπάθεια, να παρουσιαστεί η εικόνα μιας «Ελλάδας που προσπαθεί»: αθλητές που αγωνίζονται (αποσιωπώντας τη διάλυση της αθλητικής υποδομής), επιστήμονες που διαπρέπουν (σε πανεπιστήμια του εξωτερικού που δεν αντιμετωπίζουν την υποχρεωτική στάση πληρωμών στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση), έ φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης που αναζητούν το… Βραβείο Γκίνες στον ομαδικό χορό (υποθέτουμε διότι η συστολή και τα «χρηστά ήθη» απέτρεψαν την επιλογή άλλων ομαδικών πρακτικών).

Και επειδή τον Αύγουστο – υποτίθεται ότι – δεν υπάρχουν ειδήσεις, ο θεατής θα πληροφορηθεί και για τα αποτρόπαια ρατσιστικά εγκλήματα και τις δολοφονίες μεταναστών, αλλά ποτέ δεν θα ακούσει ότι αυτά τα εγκλήματα δεν είναι «μεμονωμένα», αλλά επί της ουσίας πολιτικά ενορχηστρωμένα από τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, που κατά τα άλλα αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμη κοινοβουλευτικό κόμμα.

Είναι σαφές ότι η κρίση της ενημέρωσης δεν είναι παρά το σύμπτωμα της συνολικότερης κρίσης μιας ιθύνουσας τάξης που προσπαθεί πίσω από την κυνική αλαζονεία και την πλήρη υποτέλεια στους πιστωτές να συγκαλύψει τον φόβο της ότι κάποια στιγμή θα βγει εκρηκτικά στο προσκήνιο η σωρευμένη οργή των εργαζομένων που βρίσκονται σε απόγνωση, των συνταξιούχων που σπρώχνονται, κυριολεκτικά, σε πρόωρο θάνατο, των νέων που μετά τις σφαίρες του 2008 τώρα υφίστανται την κλοπή κάθε μέλλοντος. Και τότε τα τηλεοπτικά παράθυρα δεν θα προσφέρουν καμιά ασφάλεια…

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 22/08/2012 στην εφημερίδα "Νέα της Λέσβου")

Μέτρα τα ψιλά

Το πρωί μετράς τα κέρματα. Στη λαϊκή, στο μετρό, στο περίπτερο. Αλλά το βράδυ πάλι θα βάλεις Mega. Να σου λέει ότι αρχίζεις να πηγαίνεις καλά. Να σου δείχνει τους ξένους που έχουν βαλθεί να σε πείσουν ότι βγαίνεις από το τούνελ. Η Πορτογαλία πηγαίνει περίφημα! Η Ισπανία ανακάμπτει. Και τους πιστεύεις! Δεν πιστεύεις την τσέπη σου που μόλις τώρα ψαχούλεψες και δεν έπιασες τίποτα. Ούτε αυτό το σφίξιμο στο στήθος που τελευταία αρχίζει να σε ενοχλεί όλο και περισσότερο. Ούτε που ξυπνάς και νιώθεις σαν να μην κοιμήθηκες λεπτό. Ούτε που τα παιδιά σου είναι άνεργα και βουτηγμένα στην κατάθλιψη.
Σε μπερδεύουν με τις «αγορές», τα «αναπτυξιακά μέτρα», τις «κόκκινες γραμμές» και εσύ, άβουλε, φοβισμένε ελληνάκο λες, «κάτι ξέρουν. Λίγη υπομονή ακόμα». Δεν ξέρεις την ιστορία, ούτε μαθαίνεις. Απλά ακούς. Kαι κοιτάς. Και σωπαίνεις. Aργοπεθαίνεις ελληνάκο και δεν θες να το παραδεχτείς. Είσαι άξιος της μοίρας σου, που καθόλου δεν σου κρύβεται. Είναι εκεί και διαγράφεται μπροστά στα μάτια σου, έτοιμη να σου πάρει το κεφάλι. Τη βλέπεις να έρχεται κατά πάνω σου αλλά εσύ πάντα ελπίζεις ότι δεν έρχεται για σένα. «Τόσοι μετανάστες! Τόσοι ξένοι! Εγώ τουλάχιστον είμαι Έλληνας! Δεν έρχεται για μένα, έτσι δεν είναι; Εγώ είμαι Έλληνας»!
Μα η μοίρα του είναι η δική σου. Δεν θες να καταλάβεις. Δεν θες να ξέρεις. Βολεύεσαι γιατί είσαι μικρός και ασήμαντος και ανώνυμος. Κρύβεσαι και ελπίζεις. Κλειδώνεσαι και στήνεις αυτί μέσα απ' την πόρτα σου. Είσαι αξιοθρήνητος ελληνάκο. Κοιτάς με μισό μάτι τον σκουρόχρωμο εξαθλιωμένο που σέρνει το καρότσι με τα παλιοσίδερα. Σου χαλάει την ησυχία. «Αυτός φταίει!» σκέφτεσαι.
Αυτός ευθύνεται για την ανέχειά σου. Για τη θλίψη σου. Τη φτώχεια σου. Σου κλέβουν τη ζωή, σε δολοφονούν με τον πιο ύπουλο τρόπο αυτοί που σου χαμογελούν, που «θαυμάζουν» τις θυσίες σου, αλλά εσύ κοιτάς τον ξένο. Σε βολεύει, έτσι;
Θρασύδειλο υποκείμενο είσαι ελληνάκο. Σε βολεύει να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους προγόνους σου. Έτσι σε έμαθαν. Και εσύ το δέχεσαι. Με ανακούφιση. Σε λυτρώνει αυτή η σκέψη. Να ψηφίζεις. Να αφήνεις τη ζωή σου στα χέρια άλλων. Των δήμιών σου. Αλλά όχι. Δεν μπορεί. Έχουν «εντολή». Έχουν ιερή αποστολή να σε σώσουν. Και τους πιστεύεις!
Δεν τους πιστεύεις; Βάλε Mega να τα ακούσεις πάλι. Και να ηρεμήσεις.
Και το πρωί, ξαναμέτρα τα ψιλά που θα βγάλεις από την τσέπη σου.