Η δημοσιογραφία του πουρμπουάρ και άλλες ιστορίες

Η αγωγή που υπέβαλαν οι δημοσιογράφοι του Mega κατά του blog fimotro και το μανιφέστο του διευθυντή ειδήσεων του καναλιού Χρήστου Παναγιωτόπουλου, μου δημιούργησαν κρίση προσωπικότητας. Ερωτήματα όπως, «ποιος είμαι», «που δουλεύω», «πόσα παίρνω» κλπ, βασανίζουν εδώ και δύο μέρες το μυαλό μου γι' αυτό αποφάσισα να κάνω μία αναδρομή στο δημοσιογραφικό μου παρελθόν για να επιβεβαιώσω ότι όντως ασκώ το ίδιο επάγγελμα και ζω στην ίδια χώρα με τον κύριο. 
Επιτρέψτε μου:
Εργάζομαι στον Τύπο τα τελευταία 14 χρόνια. To γεγονός αυτό δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι αν υπέγραφα σε αυτό το blog με το όνομά μου, θα θύμιζε κάτι σε οποιονδήποτε από εσάς και μάλλον χαίρομαι γι' αυτό. Από την πρώτη μου επαφή με τη δημοσιογραφία σιχάθηκα το ψώνιο που έχουν οι περισσότεροι του συναφιού, όχι με την είδηση, την αποκάλυψη και το ρεπορτάζ αλλά με τη δημοσιότητα και την «καριέρα».
Και πρέπει να πω ότι την επιλογή να κρατήσω τη συγκεκριμένη στάση από την αρχή, την οφείλω στον άνθρωπο που -ούτε λίγο ούτε πολύ- με έβαλε στο επάγγελμα το καλοκαίρι του 1997. Ό,τι είχα απολυθεί από φαντάρος. Δούλευα προσωρινά σε ένα νησί, ρεσεψιονίστ βραδυνός σε ξενοδοχείο. Για λίγες ημέρες. Ουσιαστικά όμως ήμουν χωρίς δουλειά και με μόνο εφόδιο ένα κωλόχαρτο που είχα πάρει από μία σχολή, από τις δεκάδες που φύτρωναν τότε σαν τα μανιτάρια. Μου 'χε πει η μάνα μου με το φτωχό της το μυαλό: «παιδάκι μου αφού είσαι καλός στην έκθεση δεν πας σε μία σχολή να γίνεις δημοσιογράφος»; Η πλάκα είναι ότι στις Πανελλήνιες είχα πατώσει σε όλα και δεν πήγα καν να δω τι βαθμό είχα πάρει στην έκθεση που τη δώσαμε τελευταία. Για να της χρυσώσω το χάπι της λέω «να ρε μάνα, 18 έγραψα έκθεση αλλά τι τα θες, με έφαγαν τα μαθηματικά και η κοινωνιολογία». Τέλος πάντων, ήμουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στρατό ακόμα βαριόμουν να πάω και της έκανα τη χάρη να καταταγώ στη λεγεώνα των δημοσιογράφων. Όταν πάρω το πούλιντζερ θα της το αφιερώσω.
Ήταν οι χρυσές εποχές του Τύπου. Η πρώτη δεκαετία της ελεύθερης ραδιοφωνίας και τηλεόρασης. Με τις παραδοσιακές εφημερίδες να «γράφουν» εξαψήφιες κυκλοφορίες, με τα lifestyle περιοδικά και το εκδοτικό μοντέλο του Κωστόπουλου να σαρώνουν, με τους Ολυμπιακούς αγώνες να έχουν δρομολογηθεί και με το Χρηματιστήριο στα ύψη. Κουτσοί - στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Ο παράδεισος του φελλού που πιστεύει ότι είναι θεός. Η Μέκκα της wannabe δημοσιογραφάρας που την κατάλληλη στιγμή θα «την έκανε» με δόξα και χρήμα για να γίνει συγγραφέας μυθιστορημάτων με τίτλους όπως «Και οι παντρεμένες έχουν ψυχή» και «Αγάπα, φάε, χέσε». Η εποχή που ανέθρεψε τα φιντάνια «μισός celebrity, μισός δημοσιογράφος», τα οποία σήμερα μας τα κάνουν τσουρέκια σε πρωινάδικα, μεσημεριανάδικα, σαββατοκυριακάδικα, ριαλιτοπαίχνιδα και ειδησο-χαβαλεδιάρικα ραδιόφωνα. Κυρίως όμως, η εποχή που μετάλλαξε τους εδραιωμένους στη συνείδηση του κόσμου εκπροσώπους της τότε σοβαρής αρθρογραφίας, στα σημερινά άλιεν της δημοσιογραφικής διαπλοκής, επωαζόμενα στο αυγό των εργολάβων - εκδοτών, των τραπεζιτών και των Χριστοφοράκων.
Τι έλεγα; Α, ναι. Με ρωτάει λοιπόν ένας φίλος με τον οποίο είχαμε υπηρετήσει μαζί στο στρατό:
- «Ρε συ, δημοσιογράφος δεν είσαι»;
- «Τέλος πάντων, για πες παρακάτω».
- «Ρε φίλε, έχω έναν γνωστό στο τάδε τοπικό κανάλι και ψάχνουν για δημοσιογράφο. Γουστάρεις;».
Παίρνω τηλέφωνο. Ό τύπος αυτός μιλούσε φωναχτά και είχε τέτοια ενέργεια λες και κάθε δέκα λεπτά τον φόρτιζες στην πρίζα. Ίσως να βοηθούσε και το γεγονός ότι τα πρωινά δούλευε δημόσιος υπάλληλος και είχε λύσει προ πολλού το βιοποριστικό του. Οπότε το απόγευμα έσκαγε φρεσκαδούρα στο κανάλι και έκανε εκπομπές πολιτικού περιεχομένου ανακυκλώνοντας τους ίδιους και τους ίδιους συζητώντας τα ίδια θέματα - κάτι σαν την «Ανατροπή» αλλά σε Γ' κατηγορία από θεματολογία και πρόσωπα. Σαν να συγκρίνεις την Μενεγάκη με την Μπεκατώρου. Μαλακία από μαλακία διαφέρει. Στην καλύτερη, να είχε καλεσμένο κανέναν βουλευτή της περιφέρειας αλλά σε τετ α τετ συζήτηση, εκεί δεν υπήρχαν άλλοι καλεσμένοι. Συνήθως όμως είχε πάνελ με πρώην και νυν δημάρχους, πολιτευτές σαν τον Γκρούεζα, τον εξ απορρήτων του Μαυρογιαλούρου στη γνωστή ελληνική ταινία και διάφορους πουθενάδες που μαλώνανε ακριβώς όπως οχλαγωγούν και οι υπουργοί στο Mega. Περιπτωσάρα.
Του λέω λοιπόν: «παίρνω εκ μέρους του... », «ξέρω, ξέρω. Λοιπόν πότε θα έρθεις από 'δω; Σήμερα το απόγευμα μπορείς»; Του τα μάσαγα. Δεν ήξερα αν ήθελα πραγματικά να πάω - εννοείται ότι δεν είχα ιδέα από τηλεόραση  αν και μετά το πρώτο 20ήμερο κατάλαβα πως ούτε αυτοί είχαν. Το πρώτο σοκ το έπαθα όταν μου είπε «που κολλάς ρε μεγάλε; Θα φαίνεσαι και εσύ στην κάμερα»!
Φυσικά, μετά από ένα τέτοιο intro στο επάγγελμα, ακόμα και αν είχα το ταλέντο δεν υπήρχε περίπτωση να γίνω «πραγματικός» δημοσιογράφος.
Και αν είχα αμφιβολίες γι αυτό, σιγουρεύτηκα τις επόμενες εβδομάδες. Εγώ ήμουν -και καλά- ρεπόρτερ, βάρδια απογευματινή για το υποτιθέμενο δελτίο ειδήσεων. Καλύπταμε δημοτικά συμβούλια και εκδηλώσεις δήμων, πηγαίναμε σε εκθέσεις ζωγραφικής και χορούς των ΚΑΠΗ - μιλάμε για μαχητική δημοσιογραφία, όχι μαλακίες. Μερικές φορές μας έβγαζαν και κάνα πεντοχίλιαρο οι καλλιτέχνες, πιστεύοντας -άκουσον άκουσον- ότι έπρεπε να πάρουμε χαρτζηλίκι επειδή τους προβάλλουμε. Τη δεύτερη φορά που αρνήθηκα και μάλιστα με κατηγορηματικό τρόπο (καθότι ασκούμε λειτούργημα), μου λέει ο κάμεραμαν: «Είσαι μαλάκας; Λοιπόν, μην ανακατευτείς ξανά γιατί θα μας καταστρέψεις. Άσε εμένα». Και έτσι, η δημοσιογραφία που γνώρισα είχε πάντα «μισθό συν ποσοστά».
Το μεγάλο πανηγύρι όμως γινόταν τους τελευταίους δύο - τρεις μήνες πριν από δημοτικές εκλογές. Θυμάμαι πολύ έντονα τις εκλογές του 1998. Πολλά λεφτά. Αλλά όχι για εμάς που βγαίναμε έξω. Οι συνεντεύξεις και η κάλυψη εκδηλώσεων υποψήφιων δημάρχων και δημοτικών συμβούλων ήταν προπληρωμένες και συμφωνημένες απευθείας με τους ιδιοκτήτες του καναλιού. Οπότε τα «ρεπορτάζ» συμπεριλαμβάνονταν στην τιμή, και εμείς οι ακούραστοι εργάτες της ενημέρωσης μέναμε με τα τυροπιτάκια από το μπουφέ στο χέρι.
Τρία χρόνια μετά, τα 'φερε η κατάρα να πιάσω δουλειά σε μεγάλο «μαγαζί» - από αυτά που σήμερα ονομάζουμε «καθεστωτικά». Και, ρε γαμώτο, δεν υπάρχει πιο ακριβής προσδιορισμός. Τότε πλέον συνειδητοποίησα πόσο ψιλικατζήδες ήμασταν στο καναλάκι. Εδώ δεν χρειαζόταν να περιμένουμε τις εκλογές. Κάθε μέρα κρύβει νέες ευκαιρίες. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες, μεγάλα λιμάνια. Αν και οι κώλοι έχουν σφίξει τελευταία -μεγάλο θέμα που θα το αναλύσουμε σε άλλο επεισόδιο- η ουσία δεν αλλάζει. Η δημοσιογραφία, στη συντριπτική πλειοψηφία του Τύπου, είναι κατά 80% «αγορασμένη». Αυτή είναι η σωστή λέξη και όχι «πουλημένη». Αγορασμένα, όχι πάντα με χρήμα αλλά με ανταλλάγματα (διαφήμιση, εξυπηρετήσεις κλπ) είναι και τα περισσότερα «αποκλειστικά» θέματα, οι αποκαλύψεις, τα σκάνδαλα κλπ. Ακόμα και αυτά έχουν την τιμή τους και ο χρόνος στον οποίο «αποκαλύπτονται» είναι σχεδόν πάντα προκαθορισμένος και εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Είναι σαν να στήνεις ενέδρα σε κάποιον που σου χαλάει δουλειές. Έχεις προκαθορίσει πότε θα πατήσεις το κουμπί για να σκάσει η βόμβα.
Το υπόλοιπο 20% της ύλης είναι «εμπλουτισμένη» αναπαραγωγή ή απλή αντιγραφή ειδήσεων και παπαροειδείς απόψεις χωρίς σημασία, αν και στις τελευταίες, υπάρχουν αρκετές -ευτυχώς- εξαιρέσεις.
Οι δημοσιογράφοι της γενιάς μου, όταν ακούμε ή διαβάζουμε ένα θέμα που «σκάει», σαν τα παιδιά που κολλάνε τις κακές συνήθειες από τους γονείς, έχουμε μάθει, όχι να ερευνούμε το θέμα αυτό καθ' αυτό αλλά να εξετάζουμε πρώτα απ' όλα, ποιος το βγάζει, τι παρτίδες έχει με αυτόν που θίγεται, γιατί το βγάζει την συγκεκριμένη στιγμή, και κυρίως ποιος και με ποιον τρόπο θα βγει ωφελημένος (εκτός από τον ίδιο). Τέτοια διαστροφή, λέμε! Και αυτή τη δημοσιογραφία μάθαμε από τα -υποτίθεται- ιερά τέρατα.
Η προσωπική μου ιστορία στο χώρο, την οποία εν συντομία περιέγραψα παραπάνω, αποδεικνύει ότι πράγματι ζούμε και εργαζόμαστε στην ίδια χώρα με τον κύριο Παναγιωτόπουλο. Τότε όμως, γιατί ο διευθυντής ειδήσεων του Mega θέλησε με αγωγές να υπερασπιστεί την «τιμή και την υπόληψη» τη δική του και του είδους της δημοσιογραφίας που ασκεί, απέναντι σε ένα ανώνυμο blog που του επιτέθηκε; Αφού όλοι ζούμε στο ίδιο μεγάλο χωριό, τι είναι διαφορετικό; Μάλλον η νοοτροπία μας, ευτυχώς.
Και εγώ κύριε θα ένιωθα βαθιά προσβεβλημένος εάν έβλεπα τον εαυτό μου υποψήφιο ως καλύτερου γλύφτη της κυβέρνησης. Πριν αρχίσω όμως να καταθέτω αγωγές θα έκανα μία στοιχειώδη αυτοκριτική. Το βράδυ ας πούμε, όταν θα κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Θα τον ρωτούσα: «Είσαι αμερόληπτος; Παίρνεις εντολές για ποια θέματα, και πως, θα τα παρουσιάσεις; Στέκεσαι απέναντι στα συμφέροντα, πλάι στον λαό, και όχι το αντίστροφο; Έχεις καθαρή τη συνείδησή σου»;
Δεν ξέρω στη θέση σας αν θα ήμουν και πολύ υπερήφανος για τις απαντήσεις που θα έδινα.
Ναι, δουλεύω σε καθεστωτικό μαγαζί, το οποίο κάποτε τουλάχιστον κρατούσε τα προσχήματα. Ειλικρινά ντρέπομαι. Γιατί και αυτό, όπως και το δικό σας μαγαζί κύριε, λιγότερο ή περισσότερο, εξυπηρετούν επιχειρηματικά συμφέροντα που στέκονται απέναντι και όχι δίπλα στον λαό που μας διαβάζει και μας βλέπει. Έχω επιλέξει συνειδητά να μην κόβω βόλτες έξω από τα γραφεία των αρχισυντακτών όπως κάνουν όλοι ανεξαιρέτως οι καριερίστες με τα ακριβά κοστούμια και τα blue touth, κάτι που βεβαιως θα μου άνοιγε αργά ή γρήγορα τις πόρτες για «επαγγελματική ανέλιξη». Αναγκάστηκα να βγω στην ανωνυμία (που για εσάς -ούτε λίγο ούτε πολύ- σημαίνει παρανομία) για να φωνάξω για όλα αυτά που εκεί μέσα με πνίγουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εγώ και κάθε blogger δεν έχουμε όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, ευσυνειδησία και αξιοπρέπεια. Και έχω το ηλίθιο άλλοθι ότι τον χαμηλό μισθό μου -που σύντομα θα γίνει ακόμα χαμηλότερος για να μην πειραχθούν εκείνοι υψηλόβαθμων στελεχών σε θέσεις αντίστοιχες με τη δική σας- τον κερδίζω με σκληρή δουλειά και σε ένα τμήμα που από τη φύση του δέχεται τη λιγότερη επιρροή από συμφέροντα. Όταν όμως θα βρω την ευκαιρία να βγάζω τα προς το ζην, θα φύγω από 'κει μέσα. Γιατί, αν το 'χετε ξεχάσει (λόγω ίσως της παρέας που κάνετε με τα αφεντικά σας) αυτά μας λείπουν μόνο για να ζούμε αξιοπρεπώς: Τα «προς το ζην». Μακάρι να ήμουν τόσο γενναίος όπως κάποιοι -λίγοι- συνάδελφοι που βρόντηξαν την πόρτα πίσω τους χωρίς να έχουν εξασφαλίσει ούτε αυτά.
Η «ελληνική παρακμή» για την οποία μιλάτε, δεν εκφράζεται μέσα από το fimotro ούτε μέσα από κανένα άλλο blog που σας κάνει άκομψη και χοντροκομμένη κριτική. (Ούτε συκοφαντία, ούτε τίποτα -αφήστε τα πυροτεχνήματα του εντυπωσιασμού. Όλος ο κόσμος βλέπει τις ειδήσεις σας, δεν είναι χαζός).
Η «ελληνική παρακμή» εκφράζεται μέσα από τα δημόσια έργα και τις μίζες που προπαγάνδησαν Μέσα όπως αυτά στα οποία εργαζόμαστε και που, άλλωστε κατά ένα μεγάλο ποσοστό ανήκουν στους εργολάβους που τα ανέλαβαν με αδιαφανείς διαδικασίες.
Η «ελληνική παρακμή» εκφράζεται μέσα από την πλήρη ατιμωρησία «συναδέλφων» μας που κουβαλούσαν υποκλεμμένα DVD, εκβίαζαν δεξιά και αριστερά και τώρα κάνουν πλάκα στην τηλεόραση με τραγουδιστάκια και χαζογκόμενες σαν να μην τρέχει τίποτα.
Η «ελληνική παρακμή» εκφράζεται μέσα από τα τηλεσκουπίδια που σερβίρουν τα κανάλια στον κόσμο, από το τσίρκο των τηλεμαγείρων μέχρι τους ανεπάγγελτους μαϊντανούς που παπαρολογούν και χορεύουν στα πολύχρωμα πλατό σας. Έχουν στόχο την πλήρη αποχαύνωση της ελληνικής κοινωνίας και τη φίμωση κάθε φωνής που αντιδράει στο σκηνικό της γκλαμουροσαπίλας που εκπροσωπούν.
Η «ελληνική παρακμή» αποτυπώνεται στην τακτική της διχοτόμησης των κοινωνικών ομάδων που συστηματικά και με δεξιοτεχνία προωθούν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Επιβάτες εναντίον οδηγών, γιατροί εναντίον ασθενών, δημόσιοι υπάλληλοι εναντίον ιδιωτικών υπαλλήλων. Η κοινή γνώμη «ξυπνάει» λόγω των blogs. Δεν καθοδηγείται από αυτά όπως δόλια ισχυρίζεστε.
Η «ελληνική παρακμή» εκφράζεται μέσα από την καθημερινή και προκλητικά επίμονη σε βαθμό πλύσης εγκεφάλου, προβολή φιλανθρωπικών και άλλων δράσεων, ημετέρων, συγγενών και κάθε λογής προσώπων που σχετίζονται με την οικογενειοκρατία των media. Λες και δεν υπάρχουν άλλοι, απλοί καθημερινοί άνθρωποι που παλεύουν και προσφέρουν από το υστέρημα (και όχι από το πλεόνασμά τους) για μία καλύτερη κοινωνία.
Είστε μέρος όλου αυτού του συστήματος εάν δεν το έχετε καταλάβει!
Και αφήστε το παραμύθι περί των δημοσιογραφικών περγαμηνών. Υπάρχουν δημοσιογραφικές περγαμηνές που γράφτηκαν με Bic σε λασπωμένα σημειωματάρια, σε απεργίες εργατών στο λιμάνι, σε διαμαρτυρίες πολιτών στους σταθμούς των ληστρικών διοδίων, στα νοσοκομεία, στην Κερατέα. Υπάρχουν και άλλες που γράφτηκαν με χρυσές Mont Blanc πάνω σε συμβόλαια εκατομμυρίων και σε λαμπερές αίθουσες ξενοδοχείων. Εσείς σε ποιες αναφέρεστε;
Ο χώρος μας, η δημοσιογραφία, είναι διαιρεμένος. Είμαστε «εμείς και εσείς». Και «εμείς» αν και πολλοί περισσότεροι από «εσάς» αναγκαζόμαστε να είμαστε οι «ανώνυμοι» και οι κυνηγημένοι. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή: Βυθισμένες στο σκοτάδι είναι οι φτωχογειτονιές και οι κάτοικοί τους πάνε μέσα για χρέος 300 ευρώ..
Και τα blogs είναι οι «δικές μας» γειτονιές. Αντιπροσωπεύουν την δημοσιογραφία που φανταστήκαμε αλλά που δεν γνωρίσαμε ποτέ. Πολύ σωστά υπογραμμίζετε κύριε ότι «δεν είμαστε όλοι οι δημοσιογράφοι ίδιοι και ούτε πρόκειται να γίνουμε». Ακριβώς.
Όσο για τους φόβους σας μήπως βρεθείτε στο στόχαστρο τρομοκρατών δεν τους ασπάζομαι. Απ' όσο θυμάμαι ο τελευταίος νεκρός δημοσιογράφος που έπεσε από κάνες «τρομοκρατών», ήταν στην απέναντι πλευρά δεδομένου ότι τον βρίζατε όλοι όσο βρισκόταν εν ζωή.
Αφήστε λοιπόν τα blogs στην ησυχία τους και μη δίνετε άλλοθι στο καθεστώς να βγάλει τα φασιστικά βέλη της φίμωσης από τη φαρέτρα του, γιατί ο φασισμός φέρνει φασισμό και αυτός ο δεύτερος θα στραφεί -πραγματικά- εναντίον σας. Επιστρέψτε στους αναγνώστες σας και στους τηλεθεατές σας και αυτοί θα σας δώσουν πολλά περισσότερα από όσα τα αφεντικά σας και κυρίως κάτι που δεν έχετε ούτως ή άλλως - και όχι επειδή σας το στέρησαν τα blogs: Την υπερηφάνεια να περπατάτε με το κεφάλι ψηλά.
Την τιμή και την υπόληψη κύριε, σας την απονέμει η κοινωνία. Όχι ο δικαστής.

Κατούρα και λίγο

Το παραπάνω αριστούργημα ανέβηκε χθες στο αγαπημένο «Λες Μαλακίες», τρεις - τέσσερις ημέρες μετά τη δική μου ανάρτηση για τον φίλτατο Χίο.΄Εξαιρετική δουλειά. Δωρεάν μαθήματα δημοσιογραφίας από τον τσάμπα μάγκα με το άγριο ύφος και τη γλώσσα που τσακίζει πρόστιμα. Φτου σου αγόρι μου! Φτου, φτου, φτου!

Megaλε την πάτησες!

Το μήνυμα που εξάγεται από τις αγωγές που κατέθεσαν οι stars δημοσιογράφοι του Mega εναντίον του blog «Fimotro» είναι ένα: Την ώρα που η ΕΣΗΕΑ θεωρείται πλέον κομμάτι του παρακράτους από τα ίδια τα μέλη της, η μπλογκόσφαιρα αποδεικνύεται το πιο συμπαγές και ενωμένο συνδικάτο της ενημέρωσης.
Υπάρχουν καλά και κακά blogs. Υπάρχουν blogs που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα και παίζουν παιχνίδια. Υπάρχουν blogs που συκοφαντούν. Όμως, αυτό που δεν έχουν καταλάβει τα παπαγαλάκια της εξουσίας και οι μπράβοι της ενημέρωσης, είναι ότι τα blogs στηρίζονται ή απαξιώνονται από τους ίδιους τους αναγνώστες τους. Συνεπώς, όση προπαγάνδα και βρώμικο χρήμα και αν πέσει από τους μεγαλοεργολάβους και τους πουλημένους εκδότες για την επιβολή των σχεδίων τους, δεν αρκεί. Το ίντερνετ είναι άπειρο. Τα λεφτά σας, πεπερασμένα. Την πατήσατε μαλάκες!
Ιστορική αναδρομή. 
Το μεγάλο πρόβλημα στην ενημέρωση τα τελευταία 20 χρόνια είναι οι επιχειρηματικές παρτούζες με την εξουσία. (Χειροκρότημα στην αίθουσα). Ευχαριστώ και συνεχίζω: Όταν τα δανεικά με την εγγύηση του Δημοσίου, ξεχείλιζαν την αγορά, οι δουλειές πήγαιναν καλά. Ήξερες ότι τα δημόσια έργα μοιράζονταν δικαιότατα στο δήθεν ανταγωνιστικό περιβάλλον των 5-6 μεγαλοεργολάβων, τα ΜΜΕ προπαγάνδιζαν τα σχέδια των αφεντικών τους, κατατρόπωναν ως γραφικό οποιονδήποτε τολμούσε να αρθρώσει ένα σοβαρό λόγο διαμαρτυρίας και έμενε το ΚΚΕ να το αντιμετωπίζουν σαν τον τρελό του χωριού, έτσι για να υπάρχει και η αντίθετη φωνή - που κανείς βέβαια δεν της έδινε σημασία γιατί έχει πλήρως αφομοιωθεί ως μέρος του συστήματος. Υπήρχε μία τάξη. Όλα μία χαρά. Νοικοκυρεμένα. 
Μέχρι που ήρθαν αυτά το κωλομπλόγκς και κοίτα ο διάολος που έσκασε καπάκι και η κρίση. Και τώρα τι γίνεται; Καταστροφή. Τα λεφτά τελειώσανε. Δεν ξέρουν πλέον ποιον πρέπει να γλείψουν και αν τελικά θα πάρουν κάτι για τον κόπο τους. Και έχουν και από πάνω τους μπλόγκερς να τους τα χώνουν. Και το κακό δεν είναι ότι τους τα χώνουν. Το κακό είναι ότι τους διαβάζουν, πιθανότατα εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες περισσότεροι από όσους βλέπουν τα Γεγονότα των οκτώ στο Mega. 
Πάντως, δεν είμαι της άποψης ότι οι Πρετεντέρηδες γλείφουν μόνο την κυβέρνηση. Πιστεύω ότι τα αφεντικά των Πρετεντέρηδων ψάχνονται να βρουν ποιος είναι πιθανότερο να τους στείλει κάνα έμβασμα για να επιζήσουν. Κοινώς, όλοι γλείφουν όλους. Πανικός. Και ο πανικός ως γνωστόν είναι κακός σύμβουλος. Προϊόν αυτού του πανικού, και οι αγωγές που κατέθεσαν εναντίον του Fimotro. Προφανώς όταν (και αν) η υπόθεση πάει στα δικαστήρια θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. 
Το πρόβλημά σας είναι ότι μοιάζετε με το καναρίνι στο κλουβί. Αν κάποιος σας ανοίξει το πορτάκι, δεν θα βγείτε έξω. Καλομάθατε στο καναβούρι και στο αγγουράκι. Όμως πλέον το κλουβάκι σας δεν έχει ούτε φαϊ και με το πορτάκι ανοικτό δεν σας παρέχει ούτε προστασία. Η παρτούζα τελείωσε αν δεν το πήρατε χαμπάρι. Οι Ευφραίμ, oι Siemens, οι Ολυμπιακοί, οι εξοπλισμοί... Πάπαλα! Βγείτε από το κλουβί και επιστρέψτε στους αναγνώστες σας όσο είναι καιρός, αν και πολύ φοβάμαι ότι χάσατε και το τελευταίο τρένο. Για να ανακτήσετε την εμπιστοσύνη του κόσμου θέλει καρύδια και εσείς τόσα χρόνια στην στοργική κρατική αγκαλιά ευνουχιστήκατε.

Περνάει ο στρατός

Με τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στην Αθήνα κορυφώθηκαν οι εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση 190 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Το πατριωτικόν συναίσθημα των Ελλήνων ήτο φέτος εντονότερον καθώς τα πεζοπόρα τμήματα των στρατευμένων νιάτων της πατρίδος υπερκάλυψαν σε παράστημα και μεγαλοπρέπεια τα γερμανικά τανκς, τα γαλλικά αεροπλάνα, τις ολλανδικές φρεγάτες και τα αμερικανικά ελικόπτερα τα οποία παρέμειναν σε στρατόπεδα, αεροδρόμια και ναυστάθμους καθώς δεν είναι καιρός για έξοδα. Η σκέψη που υπήρχε από το αρχηγείο στόλου να βγει ένα από τα καινούργια υποβρύχια στον φαληρικό όρμο, εγκαταλείφθηκε. Οι ισχυροί άνεμοι έντασης δύο μποφόρ, καθιστούσαν απαγορευτική την έξοδο αφού υπήρχε κίνδυνος το υποβρύχιο να γείρει και να πηγαίνει με τις πάντες. 

Παρ' όλα αυτά, βρίσκεται σε εξέλιξη ο έρανος του υπουργείου Εθνικής Άμυνας μεταξύ υπουργών, υφυπουργών, πολιτικών και στρατιωτικών στελεχών των ενόπλων δυνάμεων που πέρασαν από το Πεντάγωνο τα τελευταία 15 χρόνια, ώστε να καταβάλλουν ό,τι έχουν ευχαρίστηση από τις μίζες που έλαβαν για τους εξοπλισμούς. Έτσι, υπάρχει διάχυτη αισιοδοξία ότι με τα χρήματα αυτά θα μπορέσουμε να αγοράσουμε πετρέλαιο και οι παρελάσεις της ερχόμενης χρονιάς θα περιλαμβάνουν και μηχανοκίνητα τμήματα.

Ξεχωριστή μνεία για τη φετινή παρέλαση πρέπει να γίνει στους άνδρες των ΜΑΤ οι οποίοι όχι μόνο παρέλασαν αλλά έκαναν και μία μίνι επίδειξη της επιχειρησιακής ετοιμότητας της Ελληνικής Αστυνομίας αποθώντας τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί έξω από τη «Μεγάλη Βρετανία» για να γιουχάρει τους λιγοστούς γενναίους πολιτικούς που παρακολούθησαν την παρέλαση και είχαν παρκάρει τις θωρακισμένες Μερσεντές έξω από το πολυτελές ξενοδοχείο. Τελικά, υπουργοί και βουλευτές προνόησαν και έφυγαν από το πάρκινγκ τις βουλής με Smart. 

Πληροφορίες ότι άγνωστοι πέταξαν γλάστρες και ματσάκια μαϊντανό στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, δεν έχουν διασταυρωθεί. 

Την παράσταση πάντως, κατά τους εορτασμούς της Εθνικής επετείου, έκλεψε η μαθητιώσα νεολαία, μία ημέρα νωρίτερα σε όλες τις μεγάλες πόλεις ανά την επικράτεια. Ειδικότερα οι κοπέλες των λυκείων μας, παρέλασαν σε άψογους σχηματισμούς παρά τα σφιχτά μίνι και τα δεκάποντα τα οποία μετά το πέρας της παρελάσεως τα έβγαλαν ανακουφισμένες για να φορέσουν κανονικά παπούτσια και να πάνε για καφέ, αν και στα ένδοξα χρόνια της δικτατορίας συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο. Σήμερα έχουν μείνει μόνο οι σημαιοφόροι να κρατούν ζωντανή την παράδοση. Παρελαύνουν με χαμηλά παπούτσια επειδή τις καμαρώνει όλο το σόι και φορούν τα ψιλοτάκουνα μετά, όταν συναντιούνται με τους γκόμενους. 

Τα αγόρια που ως γνωστόν δεν έχουν και πολλούς τρόπους να εντυπωσιάσουν, ξυρίστηκαν και έβαλαν τζελ στο μαλλί αλλά και πάλι κανείς δεν τα κοιτούσε αφού όλοι χάζευαν τα πιπίνια. Η πρόταση που επεξεργάζεται το υπουργείο Παιδείας ώστε τα αγόρια να αποσπάσουν την προσοχή και το ηθικό που τους αναλογεί -μελλοντικοί φαντάροι είναι άλλωστε- έρχεται και πάλι από την πατριωτική κληρονομιά της χούντας. Πειραματικά, τη νέα χρονιά οι άρρενες επιλεγμένων λυκείων της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης θα παρελάσουν με χλαμίδα, περικεφαλαία, σανδάλια, ξίφος και ασπίδα, στα πρότυπα των αθλητικών γυμνασίων που γίνονταν επί δικτατορίας στο Καλλιμάρμαρο. Οι στολές θα ποικίλλουν ανάλογα με το τοπικό στοιχείο - για παράδειγμα στη Βόρεια Ελλάδα θα παρελαύνουν οι Μακεδονες με σημαιοφόρο τον Μέγα Αλέξανδρο, στην Πελοπόνησσο οι Σπαρτιάτες με επικεφαλής τον Λεωνίδα κ.ο.κ.

ΥΓ. Και ναι, θα μιλήσω σοβαρά.

Αν αναλογιστούμε ότι επί 400 χρόνια καθόμασταν στα αυγά μας απέναντι σε έναν ξένο κατακτητή που βίαζε τις γυναίκες και έκλεβε τη γη ενώ στεκόμασταν αδιάφοροι ή/και υπονομεύαμε κάθε πράξη αντίστασης και ξεσηκωμού, τότε εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι σήμερα, που έχουμε την ψευδαίσθηση της εθνικής κυριαρχίας, φαγητό, σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα και home cinema για να βλέπουμε Dancing with the stars, είναι ζήτημα αν υπάρχει ένα 20% των Ελλήνων (οι άνεργοι και οι νεόπτωχοι δηλαδή) που έστω να πιστεύει ότι χρειάζεται μια νέα Ελληνική Επανάσταση. Και ενώ η ζωές μας υπονομεύονται από την εγχώρια οικονομική ελίτ, τους ξεπουλημένους πολιτικούς και τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, εμείς επιμένουμε να γαλουχούμε τα παιδιά μας με την κουλτούρα των στρατιωτικών συσχετισμών με τους Τούρκους, να εξαντλούμε το πατριωτικό μας συναίσθημα σε γελοίες παρελάσεις και να υποκύπτουμε στην πλύση εγκεφάλου του συστήματος ότι για το σημερινό κατάντημα της χώρας είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Τα πράγματα σήμερα είναι πολύ χειρότερα από ότι στην Τουρκοκρατία γιατί η σκλαβιά μας είναι οικονομική. Και σε αντίθεση με άλλες μορφές σκλαβιάς, αυτή εδώ θέλει ξεσηκωμό όσο οι μεσαίες τάξεις είναι δυνατές. Όταν οι νεόπτωχοι γίνουν 60% θα είναι πολύ αργά.

Αντε και του χρόνου.

Μαστίχα, Χίο. Μαστίχα!

Πρόστιμο 150.000 ευρώ επέβαλε το ΕΡΣ στον τηλεοπτικό σταθμό «Kontra - πλακάκια τα κάναμε», για απρεπείς εκφράσεις του δαιμόνιου υβριστή ρεπόρτερ Στέφανου -Πίκου Απίκου- Χίου, με στόχο τη σύζυγο του κυβερνητικού εκπρόσωπου Γιώργου Πεταλωτή. 
Βέβαια, η ποινή του αδέκαστου λογοκριτικού -στα πρότυπα της Χούντας- συμβουλίου, είναι σαν την τιμωρία που βάζει ο φραγκάτος μπαμπάς στο κακομαθημένο κωλόπαιδο που έκανε αταξία: «Για να μάθεις, φέτος δεν έχει καινούργιο play station» του λέει η αυστηρή father figure και ο πιτσιρικάς πέφτει στην μαύρη κατάθλιψη για τέσσερις ολόκληρες ώρες. Ομοίως, το πρόστιμο που πιθανότατα θα καταβληθεί κουτσουρεμένο και σε διακόσιες ετήσιες δόσεις από το Kontra, είναι ψίχουλα μπροστά στο κέρδος που θα αποκομίσει ο τρελο-κεφαλονίτης ιδιοκτήτης, από τη μετάθεση καταβολής του ειδικού φόρου τηλεόρασης για την 1η Δεκεμβρίου 2012 και από τη μείωση του τέλους χρήσης συχνοτήτων για το τρέχον έτος από 2% επί του τζίρου, στο δυσβάσταχτο 0,1%. Οϊμέ!
Από την άλλη, ο τιτανοτεράστιος, ο γιγαντομέγιστος Στέφανος Χίος δίνει το καλύτερο άλλοθι στους κρατικούς ρουφιάνους και τους προβοκάτορες να καταστέλλουν κάθε (άλλη) φωνή αντίστασης στον νεοφασισμό της ελίτ και του μνημονίου, ως υβριστική και μειωτική της προσωπικότητας. Γιατί το πρόστιμο που έφαγε για τις μαλακίες που είπε δεν θα το πληρώσει αυτός, ούτε καν το αφεντικό του, όπως με σαφή τρόπο είδαμε. 
Αυτό που πραγματικά κάνεις κύριε παπάρα όταν βρίζεις μάνες και γυναίκες, είναι να δίνεις το ελεύθερο στους μπάτσους του λόγου να μπουζουριάζουν κάθε πολίτη που θέλει να βγει και να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί για την ασυδοσία και τη ρεμούλα, την ώρα που ο μισθός του από 1100 ευρώ γίνεται 750. 
Ξέρουμε βέβαια ότι κατά κύριο λόγο απευθύνεσαι σε γεροντάκια τα οποία παραδοσιακά είναι το ακροατήριο και το αναγνωστικό κοινό του αφεντικού σου. Ηδονίζεσαι όταν σε παίρνουν τηλέφωνο τρεμάμενες γέρικες φωνούλες που σε αποκαλούν γιο τους και φωνάζουν με όση δύναμη τους έχει απομείνει «πες τα παλικάρι μου με τους αλήτες». Όταν χασκογελάνε οι τεχνικοί και ο καφετζής μέσα στο στούντιο ενώ εσύ κατεβάζεις καντήλια πιστεύοντας, ανόητε ότι χτυπάς την εξουσία. Όταν αποκαλείς ρεπορτάζ ένα βίντεο με δικό σου σπικάζ και σκόρπιες εικόνες υπουργών και βουλευτών στο οποίο εννέα στις δέκα λέξεις είναι «λαμόγιο», «κηφήνα», κλέφτη» κλπ κλπ, χωρίς ίχνος είδησης. Είναι γνωστή η συνταγή από την εποχή του Γαργαλάκου και του Πασβαντίδη, ρε βλάκα - τι νομίζεις ότι κάνεις; Νομίζεις ότι εκφράζεις τη λαϊκή οργή, όμως αν βρεθείς σε διαδήλωση, (που δεν τολμάς) θα σε βαράνε μπάτσοι και διαδηλωτές μαζί. Ούτως ή άλλως βέβαια και αυτοί οι υπερήλικες που σε ακούν επειδή  απλά δεν έχουν ανακαλύψει το ίντερνετ και δεν βρίσκουν αλλού φωνές με τις οποίες να ταυτιστούν, κάποια στιγμή θα αφήσουν αυτόν τον κόσμο. Είναι το αντίστοιχο ποσοστό εκείνων που αγόραζαν Αυριανή αλλά απεβίωσαν και σήμερα δεν έχουν μείνει πάνω από 400 να τη διαβάζουν.
Οπότε, γραφικέ βλάχο, κοίτα να βγάλεις καμιά είδηση και άσε τις τσάμπα μαγκιές με την υψωμένη φωνή και το δήθεν αγανακτισμένο ύφος. Στη θέση σου εγώ θα άφηνα τις μαλακίες που λες και θα εκμεταλλευόμουν το όνομά μου. Θα αγόραζα στη Χίο καμιά δεκαριά στρέμματα να γίνω μαστιχοπαραγωγός και ας μου έλεγαν μετά ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω το όνομα. Θα τους φαλίριζες. Αλλά δεν έχεις μυαλό.

Σκάσε και τρώγε

Έτυχε τις προάλλες να διαβάζω ένα εξαιρετικό άρθρο στο «The Press Project». Παραθέτω ένα απόσπασμα:
«Το πραγματικό έγκλημα της Ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας είναι η απίστευτη εκστρατεία κατασυκοφάντησης του μέσου εργαζόμενου Έλληνα ως τουλάχιστον συνένοχου, αν όχι και αυτουργού της κρίσης. Το αμάρτημα της κυβέρνησης στην Ελλάδα είναι ότι αθώωσε τον εαυτό της και σύσσωμη την ελίτ και ενοχοποίησε βάναυσα και συστηματικά όλους τους υπόλοιπους – ειδικά μάλιστα τους ψηφοφόρους της. Χρησιμοποίησε φροϋδικά σχεδόν το φόβο και την ενοχή, για να πείσει ότι η δική της καθαρά πολιτική επιλογή για το Μνημόνιο, ήταν απολίτικη, μονόδρομος και η μόνη ρεαλιστική για όσους έχουν ακόμα σώας τας φρένας. Απέκρυψε τη γόνιμη συζήτηση που γινόταν σε Ευρώπη και Αμερική για νέες και ρηξικέλευθες λύσεις στην Ελληνική κρίση και κόλλησε σε ένα πρωτόγονα ανόητο ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ».
Πριν ολοκληρώσω καλά - καλά την ανάγνωση, άκουσα στο Μega - χορηγό επικοινωνίας της Ελληνικής κυβέρνησης - τον ανεκδιήγητο Πάγκαλο να λέει ότι (και) η γιαουρτοεπίθεση που δέχτηκε στα Καλύβια είναι προϊόν -όχι μόνο συντονισμένης επιχείρησης του ΣΥΡΙΖΑ- αλλά και ομάδας μισθωμένων αλβανών «μπαχαλάκηδων» οι οποίοι πληρώνονται για αυτή τη δουλειά! Προφανώς, ο χοντρο-Γκέμπελς του Μαξίμου, ζει ακόμα στην εποχή που οι αλβανοί κάθονταν αξημέρωτα στα ρείθρα της πλατείας Ομονοίας περιμένοντας τους χτίστες, τους σοβατζήδες και τους πλακάδες να τους πάρουν για κάνα μεροκάματο. Λησμονεί ότι πλέον, τη συγκεκριμένη δουλειά (δηλ. το γιαούρτωμα) θα την έκαναν πολύ πιο πρόθυμα αλλά και φθηνότερα οι συμπατριώτες του, οι οποίοι έχουν μείνει άνεργοι και άφραγκοι από την πολιτική του Μνημονίου την οποία ψήφισε ο ίδιος. Και συμπλήρωσε το παχύδερμο -ξεχνώντας προφανώς τι έλεγε νωρίτερα- ότι οι μπαχαλάκηδες που τον γιαούρτωσαν ενώ έτρωγε κοψίδια, είναι οι ίδιοι που τα σπάνε στα γήπεδα, οπότε συμπεράναμε λυτρωτικά πως όταν οι αλβανοί και οι Συριζαίοι που τους πληρώνουν, δεν ρίχνουν γιαούρτια και δεν καίνε λάστιχα στα μπλόκα, πάνε στο ΟΑΚΑ, την Τούμπα και το Καραϊσκάκη και πετάνε αναμμένα καπνογόνα στους τερματοφύλακες και τους επόπτες.
Λίγο μετά από το βουτηγμένο στη χοληστερίνη και τα τριγλυκερίδια, παραλήρημα Πάγκαλου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιώργος Πεταλωτής, ούτε λίγο ούτε πολύ, δήλωνε στην καθημερινή ενημέρωση των δημοσιογράφων ότι αυτή η πολιτική της καθολικής άρνησης και των «ακραίων» αντιδράσεων, ήταν που οδήγησε την Ελλάδα στη δικτατορία. Προφανώς οι τέντι-μπόιδες των 60's που αρέσκονταν στο γιαούρτωμα, φέρουν το δικό τους βαρύ φορτίο ευθύνης για την εγκαθίδρυση της χούντας, ενώ με τη λογική Πεταλωτή, σε λίγο θα πιστέψουμε ότι στην ταινία «Ζ» ο Κώστας Γαβράς είχε δοκιμάσει τον Αλέκο Τζανετάκο στο ρόλο του Γρηγόρη Λαμπράκη, αλλά δεν τράβηξε.
Επίσης, ο Πεταλωτής, πολύ θα ήθελε να κάνει τον ελληνικό λαό να πιστέψει ότι οι κατά κύματα καθημερινές διαμαρτυρίες διαφόρων κοινωνικών ομάδων σε όλα τα μήκη και πλάτη της επικράτειας, είναι υποκεινούμενες από τον ΣΥΡΙΖΑ ως αποτέλεσμα της τεράστιας δυναμικής του, αν και κατά τα άλλα, μπαίνει - δεν μπαίνει στη Βουλή. Οι καταλήψεις δημοσίων υπηρεσιών από απολυμένους συμβασιούχους, οι απεργίες των νοσοκομειακών γιατρών, τη στιγμή που οι μεγαλοχειρούργοι του Ωνασείου φτιάχνουν πύργους με φακελάκια, η διαμαρτυρία των κατοίκων της Κερατέας στην υπό αστυνομικό κλοιό πόλη τους, το κίνημα «Δεν πληρώνω» που αντιστέκεται στις ληστρικές συμβάσεις παραχώρησης των Εθνικών μας δρόμων και όλες οι άλλες μικρές ή μεγάλες συσπειρώσεις αντίστασης στην ξεπουλημένη κυβέρνηση του Μνημονίου, των μεγαλοεργολάβων, των τραπεζιτών και των εκδοτών, προέρχονται σύμφωνα με τον Πεταλωτή από «δήθεν» αγανακτισμένους πολίτες.
Και όπως επισημαίνει το απόσπασμα του άρθρου που παρέθεσα, αυτή ακριβώς η τακτική της επίθεσης - σοκ με σκόπιμα απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς («κοπρίτες», «τζαμπατζήδες», «μαζί τα φάγαμε» κλπ.), χρησιμοποιείται ως τακτική «πειθούς», εναντίον κάθε υγιούς κυττάρου της ελληνικής κοινωνίας, προκειμένου να υπερασπιστούν οι μπαχαλάκηδες του Μαξίμου, τις ήδη χρεοκοπημένες επιλογές τους.
Τόσο βρώμικα και κυνικά επιχειρούν οι συμμορίτες του Μνημονίου, με όπλο την προπαγάνδα από τα εξωνημένα ΜΜΕ, να διχοτομήσουν τον ελληνικό λαό και να στρέψουν τη μία κοινωνική/επαγγελματική ομάδα εναντίον της άλλης, χρησιμοποιώντας ως όχημα ένα κόμμα του 2,8%.

Εμμανουήλ Κάκαρης (Παρακαλώ να προωθήσετε και να αναδημοσιεύσετε)

Ο Εμμανουήλ Κάκαρης κρατείται κάτω από απάνθρωπες και εξευτελιστικές συνθήκες σε φυλακές στη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας από τις 7 Μαρτίου του 2011, χωρίς να εκτίει επιβληθείσα ποινή για ποινικούς λόγους. Παρακαλώ διαβάστε το τρισέλιδο έγγραφο και προωθήστε το, ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες στην Ελλάδα και να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας. Παρακαλώ τους μπλόγκερ που θα το ήθελαν -όπως και τους δημοσιογράφους των ενημερωτικών σάιτ- να αναδημοσιεύσουν την επιστολή. Ευχαριστώ.

Υποκριτές

Τον Μανώλη Ρασούλη τον έμαθα μέσα από τον δίσκο «Μέσω νεφών» του Νίκου Παπάζογλου. Πρέπει να ήμουν 12-13 χρονών όταν τον αγόρασε η μάνα μου και τις πρώτες μέρες το «Στη ρωγμη του χρόνου» έπαιζε από το πρωί μέχρι το μεσημέρι που σχόλαγε ο πατέρας μου από τη δουλειά. Φυσικά τότε είχα λατρέψει αυτό το τραγούδι χωρίς να δίνω σημασία ποιος έγραψε τους στίχους. Αργότερα και μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι ο Ρασούλης ήταν ένας από τους πιο αιρετικούς στιχουργούς - μουσικούς της εποχής. Ήταν ένας γνήσιος λαϊκός μποέμ, από τους ανθρώπους που όταν άνοιγε το στόμα του είχε κάτι να πει και μάλιστα με τρόπο μοναδικό. Και το μεγαλείο του ήταν ότι, όπως κάθε άνθρωπος με αξιοπρέπεια, δεν παρακάλεσε κανέναν, κανείς δεν γνώριζε ότι το σύστημα τον είχε απορρίψει. Ήταν σαφές ότι πλέον κάθε του κουβέντα θα αντιμετωπιζόταν όπως  αντιμετωπίζει κανείς ένα χαλίκι που έχει μπει μέσα στο παπούτσι του. Και επειδή είναι εύκολο να μιλάς για «σύστημα» αλλά δύσκολο να κατονομάζεις ανθρώπους, ο Ρασούλης, όταν αποφάσισε να μιλήσει για την κατάστασή του με την επιστολή στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, απευθύνθηκε με αξιοπρέπεια και χωρίς να ζητάει τίποτα, σε συγκεκριμένους εκπροσώπους αυτού του συστήματος. Ο θάνατός του έτσι όπως ήρθε και έτσι όπως αποκαλύφθηκε, απλά επιβεβαίωσε ότι αυτή η χώρα, αυτήν την εποχή δεν έχει χώρο για αυθεντικότητα, ρομαντισμό και λαϊκή κουλτούρα. Στο σούπερ μάρκετ της σόουμπιζ τα προϊόντα έχουν πολύ πιο σύντομη ημερομηνία λήξης, το περιεχόμενό τους είναι φτωχό σε θρεπτικά συστατικά και σημασία έχει η πρώτη γεύση και η συσκευασία. Ο Ρασούλης δεν δέχτηκε καν να γίνει αναλώσιμο προϊόν. Και σε ένα χώρο που πλέον λειτουργεί με κάμερες, φώτα και χορηγούς, εκείνος προσπάθησε να διεκδικήσει τη θέση του με μία επιστολή. Σεμνά και με αξιοπρέπεια, όπως έμαθε και όπως γαλούχησε τη γενιά του. 

Αλλά η μεγαλύτερη επιβεβαίωση του κυνισμού και της υποκρισίας, είναι ότι μία εβδομάδα μετά τον θάνατό του, οι Κυριακάτικες φυλλάδες της διαπλοκής και των εργολάβων συμπεριλαμβάνουν μαζί με τους οδηγούς μαγειρικής και CD με τις μεγαλύτερες επιτυχίες «του τραγουδοποιού που όλοι αγαπήσαμε». Κανείς δεν βρήκε λίγο χρόνο για να ακούσει το πρόβλημα του Ρασούλη, να δείξει ότι πραγματικά εκτιμά τον βίο και το έργο του όσο αυτός ήταν στη ζωή και απαιτούσε να μάθει για ποιον λόγο τέθηκε στο περιθώριο. Αντίθετα, όπου υπάρχει κέρδος υπάρχει και χρόνος. 
Αν και τα κέρδη που τους πρόσφερε ζωντανός δεν ήταν και τόσο μεγάλα μπροστά σε αυτά που θα αποκομίσουν από τον χαμό του.

YΓ. Λίγες μόνο ώρες μετά τη συγκεκριμένη ανάρτηση η κόρη του Μανώλη Ρασούλη
 δημοσιοποίησε επιστολή προς όλα τα ΜΜΕ θέλοντας να διευκρινίσει ότι η κυκλοφορία των δύο CD, με τραγούδια του πατέρα της μαζί με τις κυριακάτικες εφημερίδες «Το Βήμα» και «Πρώτο Θέμα» έγινε «χωρίς την ηθική συγκατάθεση των νόμιμων κληρονόμων και υπευθύνων για τη διαχείριση του πνευματικού και καλλιτεχνικού έργου του Μανώλη Ρασούλη» ενώ επιπλέον «μία ειδικότερη απρέπεια είναι ότι το CD της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» δίνεται σε ταυτόχρονη κυκλοφορία με κάποιο άλλο CD του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος είχε σύρει τον Μανώλη Ρασούλη αρκετές φορές στα δικαστήρια». Για γέλια και για κλάματα...

ΑΝΤ1 έλα στο λαό σου

Βλέποντας το «Iron Μan Challenge» -πως διάολο το λένε- προχτές στον ΑΝΤ1 διαπίστωσα ότι ακόμα και όταν αλλάζει πλευρό, ο κοιμώμενος τηλε-γίγαντας της ελληνικής γυφτιάς μπορεί να λιώσει κάθε νεόκοπο πουστροτσουτσέκι που μας κλείνει το μάτι στα πρωινά του Alpha, του Alter και του Star.
Από τους διαγωνισμούς ομορφιάς της δεκαετίας του '90 στο φανταχτερό Ciao ΑΝΤ1 και από τον Τροχό της τύχης με τα λαμπάκια και τη χαρτονένια ροκάνα, στις πρωτοχρονιάτικες φιέστες με εκείνο το αλήστου μνήμης πάρτι των rock' n' roll δεινoσαύρων (σόρρυ, δεν θυμάμαι χρονιά), η Μαρία Αντουανέτα των ελληνικών καναλιών, ξαπλωμένη στο αστραφτερό πέπλο της (Βόρειας) λεωφόρου Κηφισίας, κατέχει με διαφορά τα πρωτεία των πιο κιτσάτων live εκδηλώσεων πάσης Ελλάδος.
Τι να μας πουν η Λαμπίρη, η Μελέτη, η Μπουμπούκα και τα λοιπά καρκατσουλιά νέας κοπής μπροστά στην κληρονομιά που άφησε ο τεράστιος σκηνοθέτης αμερικανικών βιντεοσκουπιδιών που διαπρέπουν μεταγλωτισμένα στην απαιτητική τηλεοπτική αγορά της Ινδίας και του Πακιστάν, sir Νiko Μastorakis;
Και ναι, ο ΑΝΤ1 της νιότης μας έλαμψε ξανά για δύο ώρες σαν φευγαλέο deja vu το βράδυ του Σαββάτου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με αφορμή τον αγώνα του Μάικ Ζαμπίδη με τον Τούρκο Αλή - σκέτο και με «η», είναι σαφής ο συμβολισμός, δεν χρειάζεται πλήρες όνομα. Όλη η χρεοκοπημένη εθνική γυφτομαγκιά μαζεμένη γύρω από ένα ρινγκ. Τι φωτάκια να αναβοσβήνουν και φωτιές στον διάδρομο-πασαρέλα, τι ζεϊμπέκικα της Ευδοκίας μόλις εμφανίστηκε ο iron Mike, τι ροτόντες στις πρώτες θέσεις με σαμπάνιες και κοψίδια λες και ήταν καλλιστεία, τι γιούχα μόλις βγήκε ο αντίπαλος του εθνικού μας ήρωα, τι συγκίνηση θεέ μου!
Αν μπορούσαν θα είχαν βάλει φωτάκια και πάνω στα σχοινια για να καταλαβαίνουν οι σύζυγοι και οι γκόμενες των τραγουδιστάδων, βουλεφτάδων (ναι, σωστά το 'γραψα) και τηλεμαϊντανών, σε ποιο σημείο του σταδίου θα παιχτεί το έργο. Ευτυχώς, οι κόλλες Α4 με τα νούμερα 8, 9 και 10 γραμμένα με μαύρο μαρκαδόρο έμειναν μέσα στις Luis Vuitton αφού προφανώς θα τους είχαν εξηγήσει κατά την είσοδο ότι σε αυτόν τον διαγωνισμό ο νικητής αναδεικνύεται μόνος του - δεν χρειάζεται κριτική επιτροπή, ούτε ερωτήσεις γενικού ενδιαφέροντος στους διαγωνιζόμενους.
Και το ερώτημα ύστερα από ένα τέτοιο υπερθέαμα που μας ξύπνησε τη νοσταλγία των στρασάτων 90's παραμένει: Ως πότε παλικάρια θα ζούμε με το Star; Ώς πότε θα ανεχόμαστε τα αποστειρωμένα βραβεία τύπου «Άντρες της χρονιάς» που προσπαθούν να αντιγράψουν τα Grammy; Εδώ είναι Βαλκάνια. Θέλουμε πίσω το παλιό καλό ελληνικό κιτσαριό. Τα γνήσια πανηγύρια που συναγωνίζονται επάξια τα αντίστοιχα της Βουλγαρικής και της Ουκρανικής τηλεόρασης σε ballrooms ξενοδοχείων με χρυσαφί ταπετσαρίες, χρυσαφί πολυελαίους και χρυσαφί γραβάτες και όχι στα απρόσωπα τερατουργήματα τύπου «Αθηνών Αρένα». Στα τέτοια μας το μοντέρνο μίνιμαλ design. Εδώ μιλάμε για χρυσές ημέρες τηλεόρασης, ευνουχισμένοι λογιστές, τοποτηρητές του κρυόκωλου RTL γαμώ το Λουξεμβούργο σας. Nα πάτε αλλού!
Απευθύνω έκκληση στον Μίνωα Κυριακού. Κύριε πρόεδρε, έχετε την ιστορική υποχρέωση να επανεξετάσετε την επιστροφή του ΑΝΤ1 στις ρίζες του. Η κληρονομιά που αφήσατε στο Πάνθεον των τηλεοπτικών παραγωγών, λεηλατείται χωρίς αιδώ από πειρατές - τυχοδιώκτες, ντεσπεράντο της γκλαμουριάς την οποία εσείς αναγάγατε σε τηλεοπτικό προϊόν για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση, χαρίζοντάς μας το κοντράστ της αβάσταχτης βαρεμάρας και του ατελείωτου γέλιου. Δεν πρέπει να το επιτρέψετε. Είμαστε έτοιμοι να ντυθούμε Τσαούσες και να κατακλύσουμε τα στούντιο της Αττικής αρκεί να φανείτε συνεπής στο ραντεβού με την ιστορία. Τα σέβη μου στην Μαρί.

ΥΓ. Ο Ζαμπίδης μου είναι πολύ συμπαθής. Σε αντίθεση με τη σκληρή φύση του αθλήματός του είναι ευγενική φυσιογνωμία χωρίς ίχνος βεντετισμού. Όμως καλό θα είναι να πάρει πάνω του κάποιες επιλογές γιατί αυτοί που έχει δίπλα του θα τον κάψουν. Με εκφράζει απόλυτα αυτό το κείμενο.

MudWalk

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα τελέστηκαν τα εγκαίνια του πρώτου ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά. Στην εκδήλωση έφτασε με ημίωρη καθυστέρηση η πρόεδρος του συλλόγου Ελπίδα κ. Μαριάννα Βαρδινογιάννη γιατί στο δρόμο υπέστη βλάβη το αιρκοντίσιον της θωρακισμένης Μερσεντές στην οποία επέβαινε. Αποτέλεσμα ήταν να χαλάσει από τη ζέστη το μέικ απ της και να καταφθάσουν με άλλο αυτοκίνητο οι μακιγιέζ που της το επιδιόρθωσαν καθ' οδόν. Τα εγκαίνια έκανε ο πρόεδρος τη Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας που τυφλώθηκε από το ντεκαπάζ της κ. Μαριάννας και αντί για την κορδέλα έκοψε τη γραβάτα του Λοβέρδου.
Το Mega το οποίο ειρήσθω εν παρόδω αποτελεί οικογενειακή επιχείρηση, μας έδωσε όλες τις πολύτιμες πληροφορίες αλλά μη με ρωτήσετε πως μπορεί μια οικογένεια που βιώνει την τραγική κατάσταση να βρει την Ελπίδα στην πράξη γιατί δεν ξέρω να σας πω.
Το νοσοκομείο κατασκευάστηκε με χρήματα από δωρεές, εράνους, δράσεις και εκδηλώσεις πολιτιστικού ενδιαφέροντος όπως το MadWalk by Vodafone, το ArGoudaki και τις εισπράξεις από τα λουλούδια στο μαγαζί που τραγουδάει η Δέσποινα Βανδή.
Το MadWalk συγκέντρωσε το σύνηθες πακέτο μοντέλα-μόδιστροι αλλά αυτή τη φορά το φιλανθρωπικό μπανιστήρι συνοδεύτηκε από τους ήχους της μοντέρνας ελληνικής μουσικής με καταξιωμένους βάρδους όπως ο Γιώργος Μαζωνάκης, η Τάμτα και η Έλενα Παπαρίζου που πήρε την εκδίκησή της κάνοντας oncamera κωλοδάχτυλο στο Κραουνάκη ο οποίος την είχε κατηγορήσει ότι εξαργύρωσε την επιτυχία της Eurovision στα σκυλάδικα της Χαμοστέρνας. Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν ήταν καλά αλλά εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και πλέον η Ελπίδα θέλει να επεκταθεί σε πιο extreme φιλανθρωπικά θεάματα όπως μακριά γαϊδούρα με βουλευτές, μπουκάλα με δημοσιογράφους των βραδυνών δελτίων και πάλη στη λάσπη με γυμνές μοντέλες και έπαθλο τη δόση τους. Mάλιστα η Vodafone έχει εκφράσει ενδιαφέρον να σπονσοράρει και αυτή την εκδήλωση που θα έχει τίτλο «MudWalk».
 

Ο Βολταίρος στον Κορυδαλλό

Aν ο Βολταίρος ζούσε στον σημερινό Ελληνικό Διαφωτισμό του ίντερνετ θα είχε παραφράσει την κλασική του αναφορά «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες», σε: «Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες, για να μπορώ μετά χωρίς τύψεις μου να σε γράφω στα τέτοια μου».
Αρκεί να ρίξεις μία ματιά στα σχόλια χρηστών του youtube και ειδικά για βίντεο με «ευαίσθητο» περιεχόμενο (όπως ένα για τα Ίμια που έβλεπα τις προάλλες) ή σε κείμενα «επιθετικών» μπλόγκερς, για να καταλάβεις ότι η πιο σοβαρή και τεκμηριωμένη άποψη, μπορεί να γίνει πατσαβούρα από το πληκτρολόγιο του κάθε άσχετου/ φανατικού/ εγωπαθή/ ρατσιστή.
Βέβαια, θα μου πεις, αν ο Βολταίρος ζούσε στη σημερινή εποχή, με τις απόψεις που κουβαλούσε θα είχε καταδικαστεί προ πολλού ως τρομοκράτης ή τουλάχιστον ως υβριστής καλλιτέχνης που υπερέβει τα όρια της σάτιρας. Οπότε και μόνο στο άκουσμα της κατηγορίας, ο Λάκης θα έπεφτε σαν φαντομάς από τον πολυέλαιο του δικαστηρίου για να τον υπερασπιστεί και οι δικαστές θα φώναζαν έντρομοι: «Αθώος, Αθώος»!
Το πιο πιθανό όμως θα ήταν, βλέποντας τις φυλακές Κορυδαλλού, ο Βολταιρούλης -όπως θα τον είχαν βαφτίσει στο μεταξύ οι βλαμένες που θα τον είχαν πιάσει στο στόμα τους, στα μεσημεριανά- να ζητούσε μεταγωγή πίσω στη Βαστίλη. Από την άλλη δεν αποκλείεται, έτσι κοινωνικός και χιουμορίστας που ήταν, να είχε πιάσει φιλίες με τα κολλητάρια του Παλαιοκώστα και να τον έπαιρναν μαζί τους στην επόμενη απόδραση. Οπότε θα βρισκόταν και πάλι σύντομα έξω αναφωνώντας σαν τον Βέγγο καθώς θα έβλεπε το ελικόπτερο να πλησιάζει: «Ανάθεμά σε Ντα Βίντσι τι πήγες και ανακάλυψες».
Το ίντερνετ λοιπόν, όπως και η σάτιρα, σε κάποιους άλλους μακρινούς γαλαξίες δεν έχουν όρια. Έστω και έτσι όμως αυτό είναι λυτρωτικό για τους ρομαντικούς της γραφής (εξ ου και «γραφικοί») αφού μέχρι να έχουν τη δυνατότητα να μπορούν να επισκέπτονται τους εξωγήινους διαφωτιστές σε φιλοσοφικά σουαρέ, μπορούν εύκολα να αγνοούν τα φασισταριά. Τα οποία, όταν δεν μπορούν να σου κλείσουν το στόμα (αφού έχουν κάνει έρωτα με τη μαμά σου, σου έχουν κατεβάσει όλα τα καντήλια του Αγίου Όρους πλην Βατοπεδίου τα οποία έχουν γίνει προ πολλού ομόλογα, και σου έχουν ριξει κατάρες για καρκίνο, AIDS και ανεπαρκή στύση), καταπιάνονται με όσους έχουν την υποψία ότι μπορεί να συμφωνούν μαζί σου. Kαι εκεί γίνεται το «έλα να δεις» γιατί και οι άλλοι δεν μασάνε!
Σπάω μεγάλη πλάκα χαζεύοντας τα σχόλια -οποιουδήποτε βίντεο, δεν έχει σημασία- στο youtube. Είναι το χόμπι μου. Σε σημείο που πολλές φορές κάνω προβοκάτσια προσποιούμενος ότι είμαι με τη μία ή την άλλη άποψη. Και πάνω που πάνε να τα βρουν, γίνεται ξανά της Πόπης.
Τελικά στο μόνο πράγμα που δεν έχουμε μάθει να δίνουμε σημασία, είναι η σιωπή. Γιατί όταν ως ακροατής ή αναγνώστης σιωπάς, τότε στέλνεις το ισχυρότερο μήνυμα αποδοκιμασίας που είναι φύσει αδύνατον να μη βρει -αργά η γρήγορα- τον παραλήπτη του.
Και αυτός ο Βολταίρος, γλώσσα δεν έβαλε μέσα. Ο θεός να τον συγχωρέσει, που πολύ αμφιβάλλω με τα μυαλά που κουβαλούσε.

Koύλουμα

Πλήθος κόσμου ανηφόρισε και φέτος στον λόφο του Φιλοππάπου για να γιορτάσει τα πατροπαράδοτα κούλουμα. Ο φετινός εορτασμός χαρακτηρίστηκε από τη μεγάλη προσέλευση πρώην υψηλόμισθων συνταξιούχων του δημοσίου οι οποίοι μετά τις περικοπές των συντάξεών τους που έπεσαν κάτω από τα 1.800 ευρώ, αγνόησαν το τσουχτερό κρύο και στάθηκαν στο πλευρό των φουκαράδων του ΙΚΑ και του ΤΕΒΕ μπας και φάνε και αυτοί καμιά κουταλιά φασολάδα. Οι τελευταίοι αν και διστακτικοί αρχικά, θυμήθηκαν ότι το μαζικό κίνημα δεν κάνει διακρίσεις και τους παραχώρησαν τη σειρά τους μπροστά στα καζάνια του δήμου τραγουδώντας «αυτή η λαγάνα, είναι δικιά μας και δικιά σας». Λόγω του κόσμου που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις ανήλθε στο μισό εκατομμύριο και με τον κίνδυνο να αδειάσουν τα καζάνια χωρίς να βάλουν μπουκιά στο στόμα τους ούτε οι μισοί, οι υπεύθυνοι του δήμου προμηθεύτηκαν την τελευταία στιγμή 2 τόνους φασόλια μαυρομάτικα, 1500 σακιά φασολάκια χλωρά και 300 κοφίνια αμπελοφάσουλα.
Ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Γιώργος Καμίνης, στο πλαίσιο του  πολυπολιτισμικού χαρακτήρα που έχει αποκτήσει πλέον η Αθήνα, θέλησε να προσθέσει μερικές έθνικ γεύσεις στο σαρακοστιανό ταπεράκι που σερβιρίστηκε στους αξιωματούχους της πόλης. Κυριάρχησαν πιάτα της Άπω Ανατολής και της υποσαχάριας Αφρικής όπως Γουόν Τον με σάλτσα δαμάσκηνου, σούπα Τομ Γιαμ με μπαμπού, και σκορπιοί τηγανητοί με σως καρύδας, τις οποίες τίμησαν δεόντως οι δημοτικοί σύμβουλοι της πόλης. Δυστυχώς όμως το πείραμα δεν είχε μεγάλη επιτυχία καθώς λόγω διαφορετικών διατροφικών συνηθειών τους έπιασε  κόψιμο και σύσσωμο το δημοτικό συμβούλιο κατέκλυσε τους γύρω θάμνους.
Σύμφωνα με πληροφορίες που δεν έχουν διασταυρωθεί το γεύμα στους Αθηναίους  σημαδεύτηκε από επεισόδιο κατά το οποίο ο κ. Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε αντιληπτός από το πλήθος που τον αποδοκίμασε άγρια ενώ οι πιο θερμόαιμοι τον πήραν με τις ταραμοσαλάτες χρησιμοποιώντας τα πλαστικα κουτάλια σαν καταπέλτες. Αργότερα πάντως διαπιστώθηκε ότι επρόκειτο για άτυχο καραναβαλιστή που έκανε το ολέθριο λάθος να ανέβει στον λόφο φορώντας μάσκα του επίτιμου.
Στο τέλος του γλεντιού η δημοτική αρχή έδωσε ραντεβού στους αθηναίους συνταξιούχους το Πάσχα υποσχόμενη πλούσιο τραπέζι με αυγά και  φυσικά τον πατροπαράδοτο οβελία. Οι συνταξιούχοι δυσαρεστήθηκαν και μουρμούριζαν «πως θα αντέξουμε νηστικοί για 40 ημέρες» αλλά στέλεχος του δήμου τους επανέφερε στην τάξη φωνάζοντας «εδώ οι πρόσφυγες της Υπατίας αντέχουν χωρίς φαί εδώ και 50 μέρες και εσείς δεν μπορείτε να κάνετε νηστεία για σαράντα»;