Εφραίμ γερά πάρ'τους τα λεφτά

Στο κελί 2 της έκτης πτέρυγας των φυλακών Κορυδαλλού οδηγήθηκε ο ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ. Ο γέροντας (που, στα 55 είναι τζόβενο αλλά χάριν της εκκλησιαστικής παράδοσης δίνει τόπο στην οργή) ζήτησε να είναι απομονωμένος ώστε να νιώθει σαν στο κελί του στο Μοναστήρι. Μάλιστα μία από τις επιθυμίες του ήταν να τοποθετηθούν μανουάλια και καντήλια στον διάδρομο έξω από το κελί ώστε ο χώρος να μοιάζει με το αρχονταρίκι της Μονής. Ο διευθυντής των φυλακών επιφυλάχθηκε ως προς τα αιτήματα του σεβάσμιου γέροντα αφού όπως τόνισε «δεν μπορούμε να φέρουμε τόσο χρυσάφι μέσα στις φυλακές γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να επιστρέψει ο Παλαιοκώστας να τα σαβουρώσει και να φύγει».
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες ο ηγούμενος εξετάζει το ενδεχόμενο να ζητήσει πίσω τα χρήματα που κατέβαλε η Μονή στον Σκάι για να φτιάξει την αγιογραφία του Εφραίμ στο ντοκιμαντέρ «Βατοπέδι». Σύμφωνα με ανθρώπους του περιβάλλοντός του ο γέροντας είναι έξω φρενών με το Αλαφουζέικο και δήλωσε ότι σκέφτεται να αναθέσει την υπεράσπισή του στο Mega.
Πάντως, από το κανάλι της Μεσογείων απέκλεισαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο τονίζοντας ότι το βάρος του δημοσιογραφικού έργου αυτήν την εποχή έχει πέσει στη διαδικασία διαδοχής στο ΠΑΣΟΚ. Όπως είπαν χαρακτηριστικά στελέχη του καναλιού, τα ποσοστά τηλεθέασης του δελτίου ειδήσεων ταιριάζουν απόλυτα με το εκλογικό ποσοστό 10% που συγκεντρώνει το μεγάλο σοσιαλιστικό κίνημα.

Στου ΤEDx την ολόμαυρη ράχη

Τα μεγάλα μυαλά απεφάνθησαν: «Η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες».
Το νέο μότο της νεοφιλελεύθερης διανόησης.
Ποια αμφιθέατρα, ποια εργαστήρια, ποια εργοτάξια και ποιες βιβλιοθήκες;
Οι καριέρες πλέον χτίζονται στα open coffees, στις διαλέξεις της TED, στα think tanks και στα innovation awards.
Ομιλίες «ειδικών» πάνω σε καυτά θέματα, όπως «ένας κήπος στο διαμέρισμά μου» ή «πως θα θωρακίσουμε τη Γη από τους αστεροειδείς » ή «η γενιά που ξαναφτιάχνει την Κίνα» έχουν ασφαλώς μεγαλύτερη επιρροή στους νέους που αναζητούν τον προσανατολισμό τους σε μία κοινωνία ανισοτήτων, από όση ενδεχομένως θα είχε μια ανοικτή συζήτηση με τίτλο «επανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας» ή «στρατηγική για μία νέα αγροτική πολιτική» ή «ο ορυκτός μας πλούτος και ο σχεδιασμός για την εκμετάλλευση προς όφελος του λαού και του τόπου».
Κάτω από αυτό το πρίσμα, οι προβολείς της επιβράβευσης φωτίζουν μόνο τους «νέους αγρότες» που πήραν τα βουνά (από ανάγκη και όχι από επιλογή όπως μαεστρικά υπονοούν τα παπαγαλάκια του σιωπηρού καθωσπρεπισμού), τους νεόκοπους «επιχειρηματίες» που επινόησαν δήθεν καινοτόμα επαγγέλματα της πλάκας, και τους γόνους της μπουρζουαζίας που ανακάλυψαν το μεγαλείο της κοινωφελούς εργασίας, της φιλανθρωπίας και της δωρεάς.
Στην Ελλάδα των κλειστών σχολείων, των ημίκλειστων νοσοκομείων, και των κλειδαμπαρωμένων καταστημάτων, στην Ελλάδα της εγκληματικότητας, του φόβου, των νεοαστέγων, των ακάλυπτων επιταγών και των αυτοκτονιών, το δόγμα «κάνε-πως-δεν-βλέπεις», παίρνει την κυρίαρχη θέση στις οθόνες και τις πρώτες σελίδες των μνημονιακών Μέσων.
Ξαφνικά η μετανάστευση (αυτή, η ίδια του '50, με μικρές διαφορές όπως τα καλογυαλισμένα πατώματα του «Ελ. Βενιζέλος» που πήραν τη θέση του σιδηροδρομικού σταθμού), έγινε «κυνήγι νέων προκλήσεων στο εξωτερικό».
Η επιμονή στην «καινοτομία» -που συνήθως εξαντλείται στην εξέλιξη των ίδιων παρασιτικών υπηρεσιών της δεκαετίας του '90, με καινούργιο περυτίλιγμα- έγινε το ευαγγέλιο (και) των νεογιάπηδων.
«Δεν χρειάζεται καμία σύγκρουση με το κατεστημένο, καμία ρήξη. Ας μην γκρινιάζουμε! Το παν είναι να παλεύουμε και να πετυχαίνουμε μέσα από τις δυσκολίες». Αυτή είναι η φιλοσοφία. Το καμουφλαρισμένο επιχείρημα της υποταγής και της σφαλιάρας.
Και δώσ' του εξώφυλλα στις εφημερίδες με μόνιμο σλόγκαν «η Ελλάδα που αντιστέκεται». Με τόση αντίσταση, τύφλα να χει το ΕΑΜ. Και δωσ' του, πρώτη μούρη στην τηλεόραση η δεσποινίδα με το ταγιέρ που βρήκε λέει, το κλειδί της επιτυχίας ως «personal shopper» (ψάξτε να βρείτε μόνοι σας τι είναι, εγώ αρνούμαι να το περιγράψω). Και να, χαμογελαστοί με σακάκια και γραβατούλες δύο πιτσιρικάδες που κέρδισαν βραβείο τεχνολογίας σε διαγωνισμό εφήβων αλλά αν δεν τους δώσει υποτροφία κανένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο θα τους φάει το μαύρο σκοτάδι.
Με τις πραγματικά στρατηγικές προοπτικές αυτής της χώρας υποθηκευμένες μέχρι όγδοης γενεάς στους γκοτζίλες του καπιταλισμού, αυτό που μας μένει είναι να χειροκροτάμε τα φρούτα της ξενόφερτης επιχειρηματικότητας στον «πολυχώρο» του (διαπλεκόμενου μέχρι τα αυτιά) ιδρύματος «τάδε» και στο κοκτέιλ πάρτι που θα ακολουθήσει με χορηγό το Johnnie Walker.
Τη στιγμή που τα μνημόνια εθελοδουλείας στραγγαλίζουν εθνικής σημασίας οργανισμούς όπως το ΙΓΜΕ και το Εθνικό Κέντρο Ερευνών, τη στιγμή που, ήδη η ελληνική Επικράτεια κομματιάζεται σε Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες (δηλαδή σε σύγχρονα σκλαβοπάζαρα τα οποία κάνουν πλιάτσικο στους φυσικούς πόρους της χώρας και βαφτίζονται «επενδυτικά προγράμματα» - όπως π.χ. το σκανδαλώδες Helios) και τη στιγμή που η εγχώρια επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζεται εκ προοιμίου σαν μίασμα, τα τσακάλια της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας ανακαλύπτουν νέους επαγγελματικούς παραδείσους στα αμφιθέατρα της ΤΕD. Είναι οι ίδιοι που επιμένουν να μας ταίζουν  το διαχρονικό παραμύθι «ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της ελληνικής οικονομίας».
Για άλλη μία φορά, ο ραγιάς συνεπής στον ιστορικό του ρολο φοράει τη στολή του σερβιτόρου και στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει Forbes. Εις υγείαν.

Αυτή η πασμίνα είναι δικιά τους και δικιά μας

Σάλο έχει προκαλέσει στην κοσμική Αθήνα η σύλληψη του γνωστού σχεδιαστή Λάκη Γαβαλά για χρέη προς το δημόσιο ύψους 1,5 εκατ. ευρώ, τα ξημερώματα του Σαββάτου και ενώ επέστρεφε από βραδυνή διασκέδαση. Οι άνδρες του ΣΔΟΕ και της Ελληνικής Αστυνομίας παρακολουθούσαν όλο το βράδυ τον γνωστό μόδιστρο στο νυχτερινό κέντρο Διογένης Studio όπου τραγουδούν ο Αντώνης Ρέμος και ο Τόλης Βοσκόπουλος. Σύμφωνα με πληροφορίες από τη ΓΑΔΑ, το σχέδιο προέβλεπε τη σύλληψη έξω από το κέντρο, αφ' ενός για να μην προκληθεί ανατάτωση στους θαμώνες, αφ' ετέρου για να μην τρομοκρατηθεί ο Τόλης που επίσης χρωστάει στο δημόσιο 5,5 εκατ. ευρώ, και την κάνει από την πίσω πόρτα του κέντρου, διαφεύγοντας από τον Κωτσόβολο.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς οι άνδρες των διωκτικών αρχών, που κάθονταν τρίτο τραπέζι πίστα ώστε να έχουν οπτική επαφή με τον κοσμικό φοροφυγά, θέλησαν να προβούν στη σύλληψη και του Βοσκόπουλου καθώς -όπως ακούστηκε- έτσι που έχει γίνει η φωνή του, σαν χαλασμένη κουδουνίστρα, πρέπει να πάει μέσα αντί να τραγουδάει.
Νωρίτερα, οι άνθρωποι του ΣΔΟΕ και της αστυνομίας είχαν επιτάξει από την κοντινή πιάτσα της λεωφόρου Συγγρού τρεις ιερόδουλες για συντροφιά, ώστε να μη δείχνουν μπακούρια και δίνουν στόχο. Αργότερα διαπίστωσαν ότι οι ιερόδουλες ήταν τραβεστί και είχαν γίνει ρόμπα σε όλο το μαγαζί, αλλά το γεγονός λειτούργησε ως αντιπερισπασμός αφού όλοι χάζευαν τα τραβέλια και κανείς δεν κατάλαβε ότι η παρέα τους έκανε μπαμ πως ήταν αστυνομικοί.
Ο Λάκης Γαβαλάς αποχώρησε από το νυχτερινό κέντρο στις 5.30 τα ξημερώματα με τη συντροφιά του που περιελάμβανε και το επιχειρηματία Θωμά Λιακουνάκο. Οι επιχειρήσεις του κ. Λιακουνάκου πάνε από το κακό στο χειρότερο αλλά, ενώ ο ίδιος χρωστάει στο δημόσιο γύρω στα 6 εκατ. φόρους και εισφορές, το δημόσιο του χρωστάει 150, και η εντολή που είχαν οι Αρχές ήταν ρητή: «Αυτόν, μην τον αγγίξετε γιατί τη γαμήσαμε».
Κατά τη σύλληψή του ο Λάκης Γαβαλάς δεν προέβαλε καμία αντίσταση ενώ το μόνο που ζήτησε από τους άνδρες του ΣΔΟΕ ήταν δύο λεπτά να επιστρέψει στη Rolls Royce για να πάρει την πασμίνα του.
Μετά τις σημερινές εξελίξεις, ερωτηματικό παραμένει η τύχη του reality «Fab5», στο οποίο ο Λάκης Γαβαλάς είχε ενεργή συμμετοχή. Η διοίκηση του ANT1 τηρεί σιγήν ιχθύος για το θέμα και θεωρεί ότι με μία μικρή εγγύηση ο συλληφθείς θα είναι ξανά ελεύθερος τη Δευτέρα και τα γυρίσματα θα συνεχιστούν κανονικά. Αν παρ' ελπίδα η κράτηση του κ. Γαβαλά παραταθεί, σχεδιάζεται η αντικατάστασή του, αφού -όπως και στην πασαρέλα- ισχύει το «ουδείς αναντικατάστατος» και ο μόδιστρος δεν θα παρεξηγηθεί. Πάντως διαψεύστηκαν τα σενάρια που μιλούν για πρόταση στον George Michael, ως guest star στο show για να τραγουδήσει το Last Christmas σαν να μη συμβαίνει τίποτα.
Η σύλληψη του Λάκη Γαβαλά σηματοδοτεί το τέλος μια εποχής ή «το τέλος μια σεζόν» όπως δήλωσε χαρακτηριστικά στο Star ο Μιχάλης Ασλάνης συμπληρώνοντας: «Πλέον έχουμε πόλεμο με το κατεστημένο. Η κρατική τρομοκρατία και καταστολή δεν θα περάσει. Εμείς δεν είμαστε ΠΑΜΕ. Εμείς βαράμε»!
Ώς εκ τούτου, το lifestyle τίθεται πλέον σε νέες βάσεις και άρον άρον οι έλληνες μόδιστροι τρέχουν να αλλάξουν τις χειμερινές τους κολεξιόν λανσάροντας το στυλ militaire. Βασικά χρώματα της νέας τάσης θα είναι το χακί και το φαιό σε όλες τις παραλλαγές, οι αρβύλες και τα αμπέχονα, ενώ τα αξεσουάρ (ζώνες, τσάντες, καπέλα κλπ) θα αντικατασταθούν από μπελαμάνες, λιγαδούρες, δίχτυα απόκρυψης, κιτ επιβίωσης και μπερέ. Βασικό υλικό θα είναι το κέβλαρ.
Σε ένδειξη συμπαράστασης στον κρατούμενο Λάκη, γίνονται ήδη ενέργειες για τη διοργάνωση επίδειξης συμπαράστασης με πασαρέλα στη λεωφόρο Λαμπράκη στον Κορυδαλλό. Εκεί, στο ύψος των φυλακών.

H ζωή χωρίς τον Τσίμα

Προ των ευθυνών του θέτει το έθνος για το κακό που θα μας βρει οσονούπω, η εκπομπή Έρευνα του Mega. O Παύλος Τσίμας είναι ένας ανήσυχος δημοσιογράφος με νέες ιδέες, ίδιες μεταξύ τους. Με το ανατριχιαστικό σλόγκαν «Η ζωή χωρίς το ευρώ» (μπρρρ!!!!) ο έγκριτος ρεπόρτερ παρουσιάζει σε ένα ντοκιμαντέρ ντυμένο με εικόνες από τιγκαρισμένα νοσοκομεία, ουρές δημόσιων υπηρεσιών και μπακάλικα της δεκαετίας του '60, πόσο άθλια και μίζερη θα είναι η ζωή μας χωρίς το νόμισμα, χάρη στο οποίο ο απλός έλληνας εργαζόμενος γνώρισε την Porsche Cayenne, τα Spa, τα Cοhiba και το Cardhu αλλά ξέχασε να λέει καλημέρα στον γείτονά του, έμαθε να μισεί τους μετανάστες και να ρίχνει τις ευθύνες για όλα στους άλλους.
Το νόμισμα, χάρη στο οποίο γιγαντώθηκε ο παρασιτικός καταναλωτισμός και που σε μία δεκαετία πρόλαβε να κάνει κροίσους τους πρώην πλούσιους επενδυτές, εργολάβους, εφοπλιστές, εκδότες και λαμόγια.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα ειναι η ζωή χωρίς το ευρώ, ακόμα και αν έχει την ατυχία να ενημερώνεται από τύπους σαν τον Τσίμα οι οποίοι, συνεχώς τον ταίζουν -με το αζημίωτο φυσικά-  εικόνες τριτοκοσμικές λες και τέτοιες δεν μπορεί κανείς να βρει στην καρδιά της ευρωζώνης. Κανείς επίσης δεν μπορεί να προβλέψει πόσο τραγικές θα είναι οι συνέπειες της παραμονής της χώρας στο ευρώ αφού οι λιγοστές φωνές που ακούγονται κάτω από τον ήχο των φερεφώνων, προειδοποιούν εδώ και χρόνια για αυτά που ζούμε σήμερα και για τα χειρότερα που έρχονται, όχι μόνο πια για τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα όσο -και κυρίως- για την άλλοτε ευνοημένη και ευφησυχασμένη μεσαία τάξη η οποία για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση, σε απόλυτους αριθμούς καταρρέει.
Ο κ. Τσίμας βέβαια δεν ανήκει στη μεσαία τάξη οπότε έχει κάθε λόγο να προπαγανδίζει για λογαριασμό των αφεντικών του που τον χρυσοπληρώνουν, την «ανάγκη» να παραμείνει η ελληνική οικονομία εντός του φαύλου κύκλου της ευρωζώνης. Όπλο του, οι εικόνες τρόμου και οι μαρτυρίες «ειδικών» που  επισημαίνουν σε όλους τους τόνους πόσο καταστροφική θα ήταν για τη χώρα η έξοδος από το ευρώ. Ευτυχώς που η έννοια «χώρα» για αυτόν και τους ομοίους του δεν έχει καμία σχέση με τη «χώρα» των απλών ελλήνων.
Κανείς λοιπόν -ούτε ο κ. Τσίμας- δεν μπορεί να γνωρίζει πως θα είναι η ζωή χωρίς το ευρώ. Φυσικά όλοι μπορούν να φανταστούν πως θα ήταν η ζωή χωρίς τον κ. Τσίμα.

Την ημέρα της κρίσης...

Πέρασα ένα καλοκαίρι κόλαση. Τις λιγοστές μέρες και ώρες που δεν ήμουν απασχολημένος με την υγεία του πατέρα μου, όταν δηλαδή δεν έτρεχα σε νοσοκομεία, ΙΚΑ, φαρμακεία, εξετάσεις και γιατρούς, χάζευα ωραίες φωτογραφίες άλλων στο facebook να κάνουν διακοπές στα νησά. Ά, έκανα και δύο μπάνια! Στη Βουλιαγμένη. Και ένα στη Βάρκιζα. Ξεσάλωσα εκείνη τη μέρα. Τρία συνολικά. Ή τέσσερα; Τέλος πάντων. Κάπου εκεί.
Ομολογώ ότι αυτή η φετινή εμπειρία μου με συγκλόνισε. Πάντα πίστευα ότι έχει πλάκα να επιδεικνύεις πόσο ωραία περνάς όταν κάποιος άλλος μπορεί να τραβάει ζόρια, οπότε τώρα που ήμουν εγώ ο ζορισμένος δεν μου πολυάρεσε.
Βασικά, αυτό που ήλπιζα, ήταν ότι θα γυρίσουμε όλοι από τις διακοπές (και η επανάσταση μαζί) και θα μαζευτούμε πάλι για να βρούμε τρόπο να διώξουμε τους γελοίους που μας έκατσαν στο σβέρκο. Εκ, των υστέρων κατάλαβα ότι και μόνο η σκέψη αυτή είναι αρκετή για να σε εκτοξεύσει στη στρατόσφαιρα της γραφικότητας.
Μάλιστα, ακούγοντας προχτές στο ραδιόφωνο τον Γιώργο Αυγερόπουλο να περιγράφει το προφίλ της Αργεντίνικης κοινωνίας, λίγους μήνες πριν από την κατάρρευση των τραπεζών τον Δεκέμβριο του 2001, δεν είχα καμία αμφιβολία για το πόσο γραφικός είμαι. Γιατί, λίγους μήνες πριν από την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας, εμείς ασχολούμαστε με τα ίδια πράγματα που απασχολούσαν και τη μεσαία τάξη της Αργεντινής. Οπότε μπορώ απλά να περιμένω σαν τον Ξέρξη στο όρος Αιγάλεω να δω τον θρίαμβο των αγορών πάνω στο βιος, τα σπίτια και τα τζιπ των νεοελλήνων. Προφανώς ο Θεμιστοκλής μας τελείωσε οπότε δεν μας σώζει τίποτα πια.
Αυτό όμως που θα έχει τη μεγαλύτερη πλάκα θα είναι το ξέσπασμα των φυλήσυχων και νομοταγών. Αυτοί που έπνιξαν και το τελευταίο ίχνος οργής στα σωθικά τους όταν έλαβαν το ειδοποιητήριο της εφορίας για την έκτακτη εισφορά και το τέλος ακινήτων, και πήγαν από την αρχή να τα πληρώσουν εφάπαξ μην τυχόν και στοχοποιηθούν. Αυτοί που έτρεξαν από την πρώτη μέρα στην τράπεζα να βρουν τη «φοροκάρτα» νομίζοντας ότι η καλή διαγωγή τους και το «αίσθημα ευθύνης» θα τους σώσει την ημέρα της κρίσης. Είναι οι ίδιοι που καρφώνουν τον συνάδελφό τους, από φόβο μήπως βγουν αυτοί στην «εφεδρεία». Δεν τους αρέσει. Αλλά ρισκάρουν πολλά αν δεν το κάνουν. Την κενότητα μιας ζωής «γεμάτης».
Δύο είναι οι κοινωνικές ομάδες που καταφεύγουν σε ανεξέλεγκτη βία σε περιόδους οικονομικής κατάρρευσης: Ο υπόκοσμος και η μεσαία τάξη. Αυτή η μεσαία τάξη, με τα δύο αυτοκίνητα, το τεσσάρι ρετιρέ, το εξοχικό και τις έξτρα διακοπές. Αυτή, με τις τραπεζικές καταθέσεις «για την κακιά στιγμή» και το οικογενειακό εισόδημα των 5.000 ευρώ μηνιαίως. Αυτή που ντύνεται ακριβά «γιατί είναι αθάνατα», τρώει στα ακριβά «γιατί το καλό φαγητό αξίζει», οδηγεί ακριβά «για ασφάλεια». Αυτή η «μεσαία ελίτ», η «low profile» αλλά «high quality»... Αυτή, που ζει τόσο ήρεμα ώστε είναι διατεθειμένη να σκοτώσει όποιον πιστέψει ότι της χαλάει τη γαλήνη. Την ημέρα της κρίσης... Αυτούς να φοβάσαι.

Τον ουρανό που σού 'ταξα, ήταν για τους αγγέλους

Ο Νίκος Κοεμτζής έλαβε από την ελληνική κοινωνία, τη συγχώρεση που αναζητούσε εδώ και σαράντα χρόνια για το ειδεχθές έγκλημά του. Σε αυτές τις τέσσερις δεκαετίες, φυλακίστηκε, βασανίστηκε, βγήκε, αποκλείστηκε, έγραψε την ιστορία του σε βιβλίο, ο δήμος του παραχώρησε άδεια μικροπωλητή για να το πουλάει, ο Σαββόπουλος του έγραψε τραγούδι και ο Τάσιος τον γύρισε σε ταινία. Ο ίδιος, μέσα στην αγραμματοσύνη, τη φτώχεια και τα βιώματα που από μικρό παιδί του είχαν κάψει το μυαλό, δέχθηκε στωικά τη λύτρωση της συγχώρεσης από την «κοινή γνώμη». Και αυτή, με δύο λόγια συμπάθειας και ένα χτύπημα στην πλάτη εξιλεώθηκε για το ανάθεμα του πρώτου καιρού, όταν τον αποκαλούσε κτήνος και έψαχνε μέσα στα πιο σκοτεινά της ένστικτα, κρατώντας φακούς και μαχαίρια, να αυτοδικήσει πάνω στους νέους Κοεμτζήδες.
Αυτή η κοινωνία, αυτό έμαθε και αυτό μαθαίνει. Να αδιαφορεί, να «ξαφνιάζεται», να καταδικάζει και να «συγχωρεί».  Και αν κάποτε είχε μάθει να παλεύει μαζικά, να στέκεται αλληλέγγυα, να συντροφεύει, να προλαβαίνει το κακό, χρόνια τώρα το έχει ξεχάσει. Τώρα το μόνο που ξέρει είναι να «συγχωρεί» για να λυτρώνεται από τα δικά της εγκλήματα. Για αυτό, αφού συγχώρεσε τον Κοεμτζή, τον άφησε και δύο ώρες νεκρό στο πεζοδρόμιο χωρίς να του ρίξει βλέμμα. Για τέτοια συγχώρεση μιλάμε.
Και αν αυτός ήταν το κτήνος που συγχωρέθηκε, την ίδια τύχη θα είχαν τα θύματά του, αν εκείνο το βράδυ γύριζαν το μαχαίρι στο δικό του σώμα. Τότε η κοινωνία θα έδειχνε τη μεγαλοσύνη της ψυχής της στους «χαφιέδες της χούντας που παραστράτησαν».
Και στον θάνατό τους, θα έστριβε στη γωνία και θα ψιθύριζε χαιρέκακα: «Σκατά στο λάκο του», «Ένα ρεμάλι λιγότερο», «Στον αγύριστο». Τα άκουσα χτες...
Η κοινωνία λοιπόν, ευτυχώς καθαρίζει σιγά σιγά από τα κτήνη. Τι και αν, τέτοια που είναι, γεννάει περισσότερα; Κανένα πρόβλημα. Είναι τόσο μεγαλόψυχη που μπορεί να συγχωρεί. Αφού καταδικάσει.

«Ο καθένας μας είναι ο διάβολός του, και φτιάχνουμε σε αυτόν τον κόσμο, την προσωπική μας κόλαση» Oscar Wilde

Kοίτα τον! Μαλάκα...

Μια φορά, την εποχή που έπαιζα μπάσκετ (παλιά, πολύ παλιά...) σε ένα ματς ο αντίπαλός μου, μου είχε βάλει 20 πόντους. Ο προπονητής μου στο τέλος γυρνάει και μου λέει χωρίς φωνές αλλά με μία εξαντλημένη αγανάκτηση: «Κάτσε και κοίτα τον, μαλάκα». Αφιερωμένο σε όσους καθόμαστε και κοιτάμε. Ακόμα.

Εωράκαμεν τους ληστάς

Ακούων δε, την προ ημερών αναφορά του βουλευτού πολιτικού κόμματος φέροντος την επωνυμία Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, περί της βιαίου ή παντί τρόπω παύσεως ειδησεογραφικής ιστοσελίδος υποστηρίζουσας αντιεξουσιαστικάς και αναρχικάς απόψεις ονόματι Ινδιμίδια, άμα τη άρσει του Πανεπιστημιακού ασύλου, ενεθυμήθην ομοίου περιεχομένου αναφορά συμβάντος χωροφύλακος εκ Κιλκίς ορμόμενου, όστις περιγράφει αποτυχημένη απόπειρα συλλήψεως ληστών εν έτει 1923. Τοιαύτη δε απόπειρα συνοδεύεται υπό απαξιωτικών δια την αστυνομικήν Αρχήν εκφράσεων από μέρους των ληστών. Ιδού:
«Λαμπιρυζούσης της σελήνης παρά λίμνην της Δοϊράνης εωράκαμεν τους ληστάς. Κράζων δε "σταθήτε, ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας" και απαντησάντων "κλάστε μας τ' αρχίδια", απέδρασαν».

Η ΔΕΗ είναι φίλη μας

Μέρα 1η.
- 10500 θέση 32, λέγομαι Καθυστερίσογλου, πως μπορώ να βοηθήσω;
- Ναι γεια σας, είχαμε κάνει αίτηση για νέα σύνδεση σε ένα διαμέρισμα που νοικιάσαμε...
- Πείτε μου τον αριθμό παροχής παρακαλώ.
- Μάλιστα, είναι 3234055707-439
- Ναι, βλέπω εδώ ότι η αίτησή σας είναι ακόμα σε εκκρεμότητα
- Ναι, το γνωρίζω, γι αυτό σας πήρα. Η συνάδελφός σας μας είχε πει ότι θα συνδεθεί σε δύο - τρεις ημέρες αλλά έχει περάσει μία εβδομάδα και ακόμα τίποτα.
- Οk, θα πάρετε στο 210 3355067, είναι το δίκτυο της περιοχής σας (δοκιμάστε και εσείς την τύχη σας είναι πραγματικό νούμερο. Άμα το σηκώσει κανείς τραγουδήστε του το «Μια ζωή περιμένω»)
- Μάλιστα, ok σας ευχαριστώ.


Mέρα 2η. (5 μέρες μετά την 1η)
- 10500 θεση 69, λέγομαι Χασομερίδης, πως μπορώ να βοηθήσω;
- Γεια χαρά, έχουμε κάνει αίτηση αλλαγής και νέα σύνδεση σε ένα διαμέρισμα αλλά δεν μας το έχετε συνδέσει και κοντεύουν 15 ημέρες πια.
- Πείτε μου τον αριθμό παροχής παρακαλώ.
- 3234055707-439...
- Μάλισταααα...
- Τι; Βρήκαμε το πρόβλημα; (με μεγάλη προσμονή και ελπίδα...)
- Λοιπόν, θα σας δώσω ένα τηλέφωνο. Γράφετε;
- Σας ακούω
- 210 3355...
- (Διακόπτω) Ναι, ξέρετε έχω πάρει σε αυτό το τηλέφωνο
- Και τι σας είπαν;
- Τίποτα, δεν το σηκώνει κανείς.
- Καλά, πως είναι δυνατόν;
- Δεν ξέρω, θέλετε να προσπαθήσετε εσείς; Μήπως να μου πείτε που βρίσκονται αυτοί οι άνθρωποι να περάσω εγώ από εκεί;
- Δεν δέχονται κοινό. Πάνε αυτοί στα σπίτια
- Στο δικό μας πάντως δεν έχουν πάει.
-Ακούστε, μπορούμε να τους κάνουμε ένα εσωτερικό - υπηρεσιακό σημείωμα, να το λάβουν.
- (Ανακουφισμένος) Αχ, να 'στε καλά κύριε. Έχουμε νοικιάσει αυτό το σπίτι εδώ και έναν μήνα αλλά δεν μπορούμε να μπούμε γιατί δεν υπάρχει ρεύμα. Είναι πολύ εκνευριστικό...
- Σας καταλαβαίνω. Λοιπόν, εγώ θα το στείλω και λογικά σε δύο - τρεις ημέρες θα σας το συνδέσουν.
- Το ελπίζω, γιατί εδώ και 15 ημέρες έχουν «συνδέσει» μόνο εμένα. Χαχα!
- ....... (Γελάσαμε πάλι).
- Εμ, οκ, ευχαριστώ πολύ, θα περιμένω.


Μέρα 3η (Τέσσερις ημέρες μετά τη 2η)
- 10500 θεση 75, λέγομαι Φραπεδοπούλου, πως μπορώ να βοηθήσω;
- Kαλημέρα δεσποινίς.
- Καλημέρα.
- Έχουμε κάνει αίτηση για νέα σύνδεση αλλά το ρεύμα δεν μας το συνδέσατε, έχουμε πάρει τηλ. στο 3355067 αλλά δεν το σηκώνει κανείς, έχετε κανει υπηρεσιακό σημείωμα στο Δίκτυο αλλά πάλι τίποτα, τι να κάνουμε;
- Μάλιστα. Ξέρετε, λόγω εποχής τώρα με τις άδειες ίσως να έχουν μείνει λίγοι και δεν μπορούν να σας εξυπηρετήσουν.
- Μάλλον δεν έχει μείνει κανείς. Μήπως θα πρέπει να περάσω εγώ απο εσάς, πάλι;
- Ναι αυτό είναι μάλλον το καλύτερο. Κάντε έναν κόπο και ελάτε Αριστείδου 5-7 στη στοά.
- Ναι ξέρω έχω έρθει.
- Θα πάτε στον πρώτο όροφο στο Δίκτυο. Εκεί θα σας εξυπηρετήσουν.

Μέρα 4η
Μπαίνω στη ΔΕΗ. Παίρνω νούμερο. Είμαι το 284. Είναι το 251. Οι υπάλληλοι είναι δύο. Κάνω δυόμιση ώρες. Αλλά με εξυπηρετούν. Φεύγω.

Μέρα 5η (Την επομένη!!!)
- Ναι, ο κ. Γκαντεμάκης;
- Ναι ο ίδιος...
- Είμαι τεχνικός από τη ΔΕΗ
- Μπγκχδγδφφγχχ! (Πνίγηκα) Ναι, μάλιστα! Πείτε μου κύριε.
- Είμαι έξω από την πολυκατοικία. Ο μετρητής είναι ο Υ458590-5669;
- Ναι αυτός, αυτός! Θα μας συνδέσετε το ρεύμα;; Χίλια ευχαριστώ κύριε! Έχουμε κάνει αίτηση εδώ και ένα μήνα σχεδόν!
- Ένα μήνα;
- Ναι. Από 11/7.
- Τι να σου πω ρε φιλαράκι... Εγώ σήμερα πήρα την ειδοποίηση. Τέλος πάντων. Στο συνδέω τώρα.
- Σ' ευχαριστώ άνθρωπέ μου! Ναι είσαι καλά! Να καλοπαντρευτείς! Που ο θέος να μου κόβει μέρες και να στις δίνει χρόνια! Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ! (δάκρυα χαράς)

Την επόμενη μέρα γεμάτοι ενθουσιασμό πάμε στο διαμέρισμα να το φωταγωγήσουμε. Βγαίνουμε από το ασανσέρ και με πονηρό χαμόγελο χτυπάω το κουδούνι. Δεν ακούγεται τίποτα. Το χαμόγελο παγώνει. «Θά 'χαμε ξεχάσει κλειστό τον γενικό» σκέφτομαι. Μπαίνουμε μέσα. Τικ τακ, τικ τακ... Ο διακόπτης ανεβοκατεβαίνει. Το φως δεν αναβοσβήνει. Κατεβαίνω στην πυλωτή. Φωνή από τον τέταρτο:
- Τι λέει ο μετρητής;
- Τι να λέει; Υ458590-5669. Αυτό λέει. Και γυρίζει λίγο.
- Ναι, αλλά ρεύμα δεν έχουμε!
- Το ξέρω!
- Περίμενε να πάρω την κ. Διονυσία (Η κ. Διονυσία είναι η σπιτονοικοκυρά μας)
- (Mετά από λίγο) Έλα! Έχει κάνει λάθος.
- Τι λάθος;
- Ο μετρητής Υ458590-5669 είναι του διαμερίσματος στον πέμπτο!
- (Σιωπή) Δηλαδή;
- Μας είχε δώσει λάθος αριθμό μετρητή. Α, και μας ζητάει συγγνώμη.
- (Σιωπή) Και τώρα έχει ρεύμα ο πέμπτος που είναι ξενοίκιαστος;
- Ναι...
- (Σιωπή) Και ο λογαριασμός θα έρθει στο όνομά μου;
- Ναι.
- (Σιωπή) Και πρέπει να ξαναπάω στη ΔΕΗ να ξανακάνω διακοπή και νέα σύνδεση;
- Ναι.
- (Σιωπή. Παρατεταμένη)

Μέρα 6η (Την επομένη)
Ξανά στη ΔΕΗ. Διάλογος με την υπάλληλο στο γραφείο δικτύου:
- Γεια σας, ξέρετε έχει γίνει ένα λάθος. Μας έχετε κάνει σύνδεση σε λάθος διαμέρισμα. Αλλά δεν φταίτε εσείς.
- Δεν φταίμε εμείς; Και τώρα πρέπει να κάνουμε ακύρωση προκαταβολής και νέα σύνδεση; Πωπωπω!!! (Αγανάκτηση)
- Έχετε δίκιο. Αλλά, ξέρετε, δεν φταίω ούτε εγώ.
- Τι με νοιάζει εμένα κύριε; Ξέρετε τι διαδικασία είναι αυτή;
- Με συγχωρείτε αλλά μας είχε δώσει λάθος αριθμό παροχής η σπιτονοικοκυρά μας.
- Να το πείτε στη σπιτονοικοκυρά σας κύριε. Τι να σας κάνει και η ΔΕΗ; Τι φταίμε εμείς να μας ταλαιπωρείτε έτσι;
- Σας ζητώ συγγνώμη για την ταλαιπωρία που σας υποβάλω. Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Σας παρακαλώ! (Κλαίω. Και γελάω. Ταυτόχρονα).
- Τέλος πάντων! Καθίστε. Και άλλη φορά να είστε πιο προσεκτικός!
- Μάλιστα! Μάλιστα! Σας ευχαριστώ.
- Ααααα, μα πια!

(Η παραπάνω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή. Οι διάλογοι δεν απέχουν ούτε χιλιοστό από την πραγματικότητα. Τα πρόσωπα είναι ίδια. Τα ονόματα τα άλλαξα γιατί φοβάμαι μη μας κάνει έξωση η κ. Διονυσία, ακόμα δεν μπήκαμε.
Επίσης, σε όσα νεοφιλελεύθερα γουρούνια σπεύσουν να καπηλευτούν το περιστατικό για να υποστηρίξουν το ξεπούλημα της ΔΕΗ, ένα έχω να πω: Σκατά στα μούτρα σας.
Η ΔΕΗ είναι η δημόσια επιχείρηση με τον μεγαλύτερο πλούτο στην Ελλάδα. Ανήκει σε όλους και δεν πωλείται. Μια κυβέρνηση, με κάκαλα θα τα έβαζε στα ίσα με τους συνδικαλιστές, θα άλλαζε τον τρόπο λειτουργίας, θα τη βελτίωνε προς όφελος των καταναλωτών αλλά πάντα με την προϋπόθεση ότι θα μείνει δημόσια. Όταν έχεις ένα ακριβό αμάξι που το λατρεύεις αλλά σου βγάζει την Παναγία, τρέχεις στο συνεργείο μέχρι να στο φτιάξουν. Αν δεν στο φτιάξουν, αλλάζεις συνεργείο. Δεν βάζεις αγγελία να το «σκοτώσεις» με 10 όταν έχεις ρίξει πάνω του 100.)

“Σκηνές” απείρου κάλλους από την Ελληνική δικαιοσύνη

 

Επιτέλους, επιτέλους,επιτέλους!!!
Η Δικαιοσύνη δεν σταμάτησε να δουλεύει ούτε το καλοκαίρι.
Αφού έλυσε το πρόβλημα του χρόνου απονομής δικαίου στις διαδικασίες της.
Αφού σταμάτησε να αποφασίζει για μεγαλύτερους μισθούς για τον εαυτό της.
Αφού αποκάλυψε και συνέτριψε την διαφθορά στους κόλπους της με το παραδικαστικό.
Αφού κινήθηκε με αποφασιστικότητα για την υπόθεση Βατοπεδίου.
Αφού διαλεύκανε τα σκάνδαλα με τους χρηματισμούς (χορηγίες) των κομμάτων και των κομματικών στελεχών από τη Siεmens
Αφού επέβαλε το νόμο και την τάξη στην οικονομική ελίτ στην Ελλάδα.
Αφού διευρεύνησε τις σχέσεις του Νορβηγού τρομοκράτη Άντερς Μπρέιβικ με την ελληνική ακροδεξιά
Αφού έδειξε όλη της την επιείκια σε 20χρονα παιδιά δίνοντάς τους 130 χρόνια κρατικής φροντίδας.
Αφού φροντίζει να εφαρμόζει τους νόμους για την ανευθυνότητα των υπουργών.
Αφού έλαβε υπ' όψιν το κοινό περί δικαίου αίσθημα στην Ελληνική κοινωνία.
Eπιχειρεί να επιβάλει τον νόμο στην πλατεία Συντάγματος, την τελευταία γωνία ανομίας στη χώρα,
Στις “αυθαίρετες” σκηνές, όσων τολμούν να σκέφτονται αυθαίρετα.
Επιχειρεί να πράξει, όπως πράτει χρόνια τώρα για όλα τα αυθαίρετα κτίσματα σε δάση και παραλίες.
Από τις 25 Μαϊου στην πλατεία Συντάγματος, σε όλες τις πλατείες της χώρας, δίνουμε μια μεγάλη μάχη νομιμότητας, ενάντια: στις αυθαιρεσίες της πολιτικής εξουσίας, στο παράνομο χρέος, που δεν θα πληρώσουμε.
Ενάντια στο παράνομο μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση και το μεσοπρόθεσμο, ενάντια στις παράνομες τράπεζες. Όλο αυτό το διάστημα, και πιο πριν, κανένας λειτουργός της Δικαιοσύνης δεν έπραξε τα αυτονόητα, δεν κίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες.
Από τις 25 Μαϊου δεν μας έχουν τρομοκρατήσει οι απειλές της κυβέρνησης, δεν μας έχουν τρομοκρατήσει η αστυνομική βαρβαρότητα, τα 3.000 χημικά, δεν μας έχουν τρομοκρατήσει η μεθοδευμένη σπίλωση από την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Δεν μας τρομοκρατεί ούτε το πρωτοφανές γεγονός να διακόψουν απόψε τον φωτισμό στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας.
Μετά από δύο μήνες και τρεις μέρες, δεν τρομοκρατούμαστε. Και αυτό γιατί είμαστε αποφασισμένοι. Και το επαναλαμβάνουμε σε όλους τους τόνους, για να το καταλάβουν και όσοι κάνουν πως δεν βλέπουν και πως δεν ακούν.
Είμαστε εδώ, παραμένουμε εδώ, θα είμαστε εδώ και στις νέες μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού. Είμαστε εδώ, με τις συνελεύσεις και τις δράσεις μας, γιατί η χρήση των δημοσίων χώρων ανήκει σε όλους.
Υ.Γ. Αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτή η ανακοίνωση η πλατεία Συντάγματος βρίσκεται σε συσκότιση θυμίζοντας μέρες κατοχής.

Καλούμε το Λαό της Αθήνας την Παρασκευή 29 Ιουλίου από τις 7 μ.μ στην Πλατεία Συντάγματος.
ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΟΥΝ.
ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.

28 Ιουλίου 2011, Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος

Στης πισίνας τα νερά

Οι πρώτες πισίνες στην ιστορία κατασκευάστηκαν στην αρχαία Ρώμη τον 1αι. π.Χ. Μάλιστα ο Μαικήνας Γάιος,  ένας προύχοντας της πόλης ανέλαβε την κατασκευή της πρώτης θερμαινόμενης πισίνας για κολύμβηση η οποία μάλιστα ήταν και δημόσια.
Στις μέρες μας, η ιδιωτική πισίνα αποτελεί -δικαιολογημένα ως ένα βαθμό- στοιχείο ισχύος και κοινωνικού status. Γι αυτό και ο ιδιοκτήτης ενός σπιτιού εξοπλισμένου με πισίνα θεωρείται πλούσιος, επιτυχημένος, λαμόγιο ή όλα τα παραπάνω. Πέρυσι, μαζί με πέντε φίλους, είχαμε ενοικιάσει για το καλοκαίρι ένα τέτοιο σπίτι στα Ανατολικά προάστια της Αττικής καταβάλλοντας έκαστος ένα σεβαστό αλλά λογικό ποσό. Έτσι οι καλεσμένοι που έρχονταν για καφέ, φαγητό ή «pool party», έμεναν με ανοικτό το στόμα μη ξέροντας σε ποια από τις κατηγορίες να μας κατατάξουν. Η αλήθεια είναι πως, όταν ο απλός κόσμος στριμώχνεται στις πλαζ και εσύ κάνεις βουτιές σε μία μεγάλη πισίνα με θέα τον όρμο της Ραφήνας, μια διαφορά την έχεις. Δυστυχώς, φέτος λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων και με πόνο καρδιάς δεν μπόρεσα να συμμετάσχω στον ρεφενέ οπότε είμαι αναγκασμένος να τραβιέμαι στις παραλίες μαζί με την πλέμπα.
Το κράτος, χρόνια τώρα, στη μάχη κατά της φοροδιαφυγής, στηρίζεται στο αλάνθαστο συμπέρασμα ότι οι ιδιοκτήτες σπιτιών με πισίνα έχουν εισοδήματα άνω του μέσου όρου και είναι πανίσχυροι κοινωνικά και επαγγελματικά. Όλοι. Γι' αυτό, κάθε χρόνο εξαπολύει -μέσω των ΜΜΕ- ένα ανελέητο κυνηγητό με δορυφορικές φωτογραφίες, δηλώσεις πόθεν έσχες, φορολογικά στοιχεία κλπ. αλλά τελικά οι μόνοι που την πληρώνουν είναι αυτοί που έχουν πισίνα από τα Jumbo.
Στην απομυθοποίηση του ιδιαίτερου συμβολισμού που έχουν οι πισίνες ως δείγμα κοινωνικής επιφάνειας, συμβάλλει κατά κόρον ο πρωθυπουργός της χώρας ο οποίος δεν έχει εμφανιστεί ποτέ να κολυμπάει ή να κάνει κανό σε πισίνα παρά μόνο στα ταπεινά νερά του Αργοσαρωνικού. Άλλωστε, όσο μεγάλη και να είναι μία πισίνα δεν μπορεί να χωρέσει δύο σκάφη του λιμενικού και μία ομάδα βατραχανθρώπους των ειδικών δυνάμεων που προσέχουν τον κ. Παπανδρέου να μην πνιγεί. Την ίδια φιλοσοφία χαμηλών τόνων ακολουθούν και όλα τα μέλη της κυβέρνησης που δεν έχουν εμφανιστεί σε καμία πισίνα βίλας ή πολυτελούς ξενοδοχείου ώστε να μην προκαλούν το δημόσιο αίσθημα στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα. Έχουν βέβαια φίλους οι οποίοι, εκτός από πισίνες διαθέτουν και θαλαμηγούς για να πηγαίνουν σε απόμερες παραλίες όπου δεν τους βλέπει κανείς. Κάποιοι δε, έχουν και τις πισίνες πάνω στις θαλαμηγούς.

Συνωμοσία Πυρήνων της βρωμιάς

Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση έδινε στις Βρυξέλλες την τιτάνια μάχη της εθνικής σωτηρίας, η βουλή των ελλήνων, σε ακόμα μία αποθέωση των Δημοκρατικών θεσμών, απάλλασσε με συνοπτικές διαδικασίες τους Γιώργο Αλογοσκούφη και Χρήστο Μαρκογιαννάκη από τη διερεύνηση τυχόν ευθυνών τους στην υπόθεση της Siemens, απορρίπτοντας τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής.

Συγκλονισμένο το Πανελλήνιο, αν και δεν καταλαβαίνει Χριστό από όσα αποφασίστηκαν στη Σύνοδο Κορυφής, δεν πηγαίνει ούτε για κατούρημα την ώρα των δελτίων ειδήσεων. Κρέμεται από τα χείλη του Χατζηνικολάου, του Πρετεντέρη και των οικονομολόγων οι οποίοι μιλούν στον ελληνικό λαό για τα επιτόκια, το rollover, τα CDS και την επιμήκυνση ομολόγων λες και του εξηγούν πως το τρίβουν το πιπέρι. Ασφαλώς, κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ξεκαθαρίσει στους ταλαίπωρους τηλεθεατές ότι ουσιαστικά τίποτα δεν θα αλλάξει στη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν τον τελευταίο χρόνο και ότι αν σκόπευαν να εγκαταλείψουν τη χώρα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ακυρώσουν τα σχέδιά τους - είναι το καλύτερο που έχουν να κάνουν.

Το καυτό θέμα της επικαιρότητας, ουσιαστικά αφορά μόνο όσους έχουν καταθέσεις άνω των 500.000 ευρώ, ακίνητα εκατομμυρίων και ομόλογα, ωστόσο έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της «κοινής γνώμης» η οποία είναι τόσο «κοινή» όσο επιτρέπει σε στημένα δελτία ειδήσεων να τη διαμορφώνουν.

Η ποινικοποίηση απλών, φιλικών σχέσεων 20χρονων παιδιών για παράδειγμα, δεν συνιστά απειλή για τον μέσο έλληνα τηλεθεατή στο μέτρο που εμπιστεύεται τα «κυρίαρχα» ΜΜΕ για την ενημέρωσή του. Για την ακρίβεια, αυτή η απειλή είναι σαν μην υφίσταται από τη στιγμή που κανένα από τα τηλεοπτικά δελτία των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων δεν έκανε την παραμικρή αναφορά (και φυσικά δεν άσκησε την παραμικρή κριτική) στον παραλογισμό της ελληνικής Δικαιοσύνης η οποία την περασμένη Τρίτη, καταδίκασε για συμμετοχή στη «Συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς» έξι νέους ανθρώπους με  ποινές που ξεπερνούν τα 10 χρόνια.

Αυτή τη στιγμή, ο πρώην υπουργός Τάσος Μαντέλης με ομολογημένο αδίκημα την αποδοχή και απόκρυψη από την εφορία, «χορηγίας» άνω του μισού εκατομμυρίου ευρώ από τα «μαύρα ταμεία» της Siemens, κυκλοφορεί ελεύθερος με τριετή αναστολή.
Την ίδια στιγμή, οι τραπεζικοί λογαριασμοί των παιδιών του μάνατζερ της Siemens, Χρήστου Καραβέλα, παραμένουν φορτωμένοι εκατομμύρια με τα οποία πλέον κανείς δεν ασχολείται.
Τα πολυτελή σπίτια πολιτικών προσώπων, τα ιλιγγιώδη χρηματικά ποσά «υπηρεσιακών παραγόντων» σε ελβετικές τράπεζες, οι περιουσίες και τα δεκάδες ακίνητα πρώην υπουργών γραμμένα σε υπεράκτιες εταιρείες, προφανώς δεν συνιστούν καμία απειλή για τη Δημοκρατία μας και το κοινό περί δικαίου αίσθημα από τους έγκυρους αναλυτές των βραδυνών δελτίων.
Αντίθετα, το αποτύπωμα σε μία πλαστική σακούλα που άφησε ένα 20χρονο κορίτσι σε ένα «ύποπτο» διαμέρισμα, ή η χαλασμένη μοτοσυκλέτα την οποία πάρκαρε ένας 22χρονος στην αυλή του σπιτιού ενός φίλου του για να την πάει την επόμενη μέρα στο συνεργείο, αποτελούν για τους αδέκαστους λειτουργούς της Θέμιδος αδιάσειστα στοιχεία που κατατάσουν τους εν λόγω ανθρώπους σε θανάσιμους εχθρούς της νομιμότητας.
Ένα βράδυ με παρέα, ένα ποτό σε ένα μπαρ, ένα βιβλίο που άλλαξε εφηβικά χέρια, μπορούν να γίνουν φονικά όπλα στο μυαλό ενός μισότρελου, ή σε διατεταγμένη υπηρεσία δικαστή. Όταν σε δίκες μαφιόζων αναγνωρίζεται το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, για κανένα από αυτά τα παιδιά δεν αναγνωρίστηκε το παραμικρό. Ενώ το ίδιο το δικαστήριο παραδέχεται ότι οι «φυσικοί αυτουργοί της οργάνωσης παραμένουν ασύλληπτοι» και ακόμα και οι μάρτυρες κατηγορίας και ο εισαγγελέας στέκονται με συμπάθεια απέναντι σε αυτά τα 20χρονα, οι δικαστές δεν έχουν καμία αναστολή να τους επιβάλλουν εξοντωτικές ποινές και να τα στείλουν συνοδευόμενα από δεκάδες κρατικούς κουκουλοφόρους με χειροπέδες πίσω από τα σίδερα.
Αυτοί είναι οι αληθινοί τρομοκράτες. Και το μήνυμά τους είναι σαφές: «Σας τιμωρούμε γιατί τολμάτε να μιλάτε. Τολμάτε να χαμογελάτε, τολμάτε να βγαίνετε, να κάνετε παρέες, να διαβάζετε. Τολμάτε να συζητάτε για επαναστάσεις και ανατροπές. Θα σας λιώσουμε».
Όσοι το έχουν καταλάβει συνεχίζουν να πολεμάνε. Μόνοι τους. Λίγοι. Χωρίς στήριγμα.
Οι υπόλοιποι συνεχίστε να βλέπετε ειδήσεις και να ελπίζετε όσα σας σερβίρουν οι οικονομικοί αναλυτές και οι παρουσιαστές με τα ακριβά κοστούμια.
Όχι ανόητε. Αν πέσουν τα CDS η ζωή σου δεν θα γίνει καλύτερη.

* Το πρόσφατο παράδειγμα κρατικής τρομοκρατίας και κυνισμού με αφορμή την καταδίκη έξι νέων παιδιών ως «τρομοκράτες», μου θύμισε τη συγκλονιστική επιστολή της Φαίης Μάγιερ που συνελλήφθη γιατί είχε σχέσεις με αναρχικούς, άρα απειλούσε τη Δημοκρατία και γιατί σε έρευνα των κρατικών ρουφιάνων στο σπίτι της «βρέθηκαν έντυπα» λες και απαγορεύεται σε κάθε πολίτη να διαβάζει ότι θέλει και ότι του αρέσει. Την ενοχοποίησαν χωρίς κανένα στοιχείο όπως και τους συλληφθέντες των δήθεν «Πυρήνων» βασιζόμενοι σε στοιχεία που αποδεικνύουν κάτι που μπορεί να είναι, ουσιαστικά ενοχοποιούν τις πολιτικές απόψεις τους και τους στέλνουν ανερυθρίαστα στη φυλακή γι αυτές. Ας το θυμάστε αυτό την επομενη φορά που κάποιος φίλος σας θα φέρει στην παρέα έναν άγνωστο. Ίσως χρειαστεί να εγκαταλείψετε αμέσως το τραπέζι για να μην κατηγορηθείτε ως «άνθρωπος που συνδέεται με τρομοκρατική οργάνωση».

Mια χαρούμενη οικογένεια

Χθες ύστερα από πολύ καιρό παρακολούθησα το δελτίο ειδήσεων του Μega και με ανακούφιση διαπίστωσα ότι όλα είναι στη θέση τους. Η χώρα σύμφωνα με τους κινδυνολόγους είναι ήδη χρεοκοπημένη αλλά οι καθοριστικές δηλώσεις του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, του υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου και του τοποτηρητή του ΔΝΤ στην Ελλάδα Πόουλ Τόμσεν, ξεκαθάρισαν το θολό τοπίο και έτσι όλοι οι Έλληνες έτρεξαν ανακουφισμένοι να ξαναβάλουν τα λεφτά τους πίσω στις τράπεζες.
H Χίλαρι μας έκανε τη χάρη να περάσει και από τα μέρη μας - ευτυχώς οι επισκέψεις αμερικανών αξιωματούχων στη χώρα μας μετά τις αντίστοιχες στην Τουρκία, δεν έχουν καταργηθεί ακόμα, οπότε το μεγάλο κανάλι είχε λεπτομερέστατη κάλυψη και μετάφραση του σπουδαίου γεγονότος και τα σχόλια της κ. Κλίντον για τις τοιχογραφίες και τη διακόσμηση του μεγάρου Μαξίμου.
Στα πολιτιστικά, πρώτο θέμα ήταν ασφαλώς η συναυλία των Πυξ Λαξ, οι οποίοι τραγούδησαν όλες τις επιτυχίες τους, της δεκαετίας του '90 αλλά ένα από τα βιντεοκλίπ εδειχνε το Μοναστηράκι χωρίς μετρό και την Ερμού χωρίς πεζόδρομο.
Στο τέλος του δελτίου καλύφθηκε με εκτενές ρεπορτάζ η τελετή αποφοίτησης των μαθητών του κολλεγίου Αθηνών. Το Mega συχνά - πυκνά έχει ρεπορτάζ από τις δραστηριότητες του Κολλεγίου και απ' ότι κατάλαβα, είναι το σχολείο που πάνε όλα τα παιδιά των μεγαλοστελεχών και δημοσιογράφων του καναλιού. Μου θυμίζει ιδιαίτερα το κόλλημα του ιδιοκτήτη μιας τοπικής εφημερίδας που δούλευα κάποτε, να παρουσιάζει «ρεπορτάζ» για τον γιο του ως ποδοσφαιριστή, ιστιοπλόο, συγγραφέα, δημοτικό σύμβουλο κλπ. Διαπίστωσα δηλαδή ότι στο θέμα της έγκυρης ενημέρωσης, το Mega από την τοπική φυλλάδα του τότε αφεντικού μου δεν έχει και μεγάλη διαφορά, αρκεί τα βλαστάρια τους να προοδεύουν. Να 'ναι καλά τα παιδιά, και θα μαθαίνουμε τα νέα τους από τη συχνότητα του Mega, δόξα τω θεώ.
Στα αθλητικά, εκτός από τα μεταγραφικά νέα του Παναθηναϊκού, κυριάρχησε το θέμα για το μήτινγκ στίβου «Βαρδινογιάννεια» στο Ρέθυμνο. Το ρεπορτάζ ήταν σχεδόν πεντάλεπτο και είμαστε πολύ τυχεροί ως τηλεθεατές που μάθαμε (σε 20 δευτερόλεπτα μάξιμουμ) τις επιδόσεις των Ελλήνων αθλητών αλλά και για το ήσσονος σημασίας γεγονός ότι ο άλτης Λούης Τσάτουμας έπιασε το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αντιθέτως, είχαμε όλο το χρόνο να μάθουμε -για όσους δεν το έμαθαν πέρυσι ή πρόπερσι- ποιος ήταν ο Παύλος Βαρδινογιάννης στη μνήμη του οποίου γίνονται οι αγώνες, ποιοι παρεβρέθηκαν στο ετήσιο μνημόσυνο, δηλώσεις βουλευτών και τοπικών παραγόντων. Και όσοι δεν είδαν το ρεπορτάζ, δεν πειράζει. Θα το δουν του χρόνου.
Γενικά, το κανάλι έχει αδυναμία σε όποιον φέρει το επώνυμο Βαρδινογιάννης. Άλλωστε η οικογένεια Βαρδινογιάννη αποτελεί έναν από τους βασικούς μετόχους του καναλιού και είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχουν θέματα στο δελτίο που να αφορούν τα ευεργετήματα και την προσφορά της οικογένειας στο κοινωνικό σύνολο. Αυτο κάνουν άλλωστε και οι ιδιοκτήτες όλων των κραταιών τηλεοπτικών δικτύων παγκοσμίως. Γενικά όταν λένε ότι «στο Mega είμαστε μια οικογένεια» το εννοούν, γι αυτό και αποτάσουν μετά βδελυγμίας τους bloggers που ως γνωστόν είναι ρεμάλια της κοινωνίας και δηλώνουν «πολίτες του κόσμου» αντί να επικεντρώνονται στα νέα της Ψωροκώσταινας και να βλέπουν σαν καλά παιδάκια το δελτίο του Mega, όπως κάνουν όλοι οι καθωσπρέπει Έλληνες. Φυσικά, εφημερίδες όπως ο Guardian και οι Financial Times εκφράζουν πλέον ανοικτά την ανησυχία τους για την έκταση τους φαινομένου του blogging αλλά τι ξέρουν αυτοί;

(Πριν από μερικούς μήνες ο διευθυντής ειδήσεων του Mega, ο άνθρωπος δηλαδή που επιλέγει τα θέματα και καθορίζει εν πολλοίς τον τρόπο παρουσίασής τους όπως είδαμε παραπάνω, είχε υποβάλει μήνυση κατά του blog Fimotro επειδή τον είχε συμπεριλάβει σε ψηφοφορία μαζί με άλλους δημοσιογράφους του καναλιού, για το «ποιος από όλους γλύφει καλύτερα την κυβέρνηση». Τότε είχα γράψει αυτό και, όπως φαίνεται, η δημοσιογραφική ηθική και η αίσθηση της ευθύνης απέναντι στον τηλεθεατή δεν έχουν βρει ακόμα θέση στο «Μεγάλο Κανάλι». Σημασία έχει να προβάλλουμε αυτά που βολεύουν εμάς και τα αφεντικά μας ή αυτά που μας χαροποιούν προσωπικά ακόμη και αν είναι τα ίδια μας τα παιδιά επειδή αποφοιτούν από το ακριβό ιδιωτικό σχολείο που τα στέλνουμε. Δεν έχει σημασία αν αυτά δεν φταίνε σε τίποτα, δεν έχει σημασία αν τα ρωτήσαμε ή όχι. Αρκεί που ικανοποιούν την ματαιοδοξία μας).

Thank you Mr. Vangelis

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η δήλωση του υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου ότι η φράση «επιλεκτική χρεοκοπία» τρομάζει «χωρίς λόγο» και γι αυτό χρησιμοποιεί επιμόνως τον αγγλικό όρο «selective default». Και συμπλήρωσε ότι «αυτό δεν είναι ένα πραγματικό γεγονός, δεν είναι χρεοκοπία, αλλά μία αξιολόγηση κρατικών ομολόγων που κάνουν οι τρεις γνωστοί οίκοι αξιολόγησης. Δεν δημιουργεί αυτό από μόνο του μια πραγματικότητα, ούτε ενεργοποιεί τον περιβόητο μηχανισμό των CDS».

Είναι δεδομένο ότι κανένας δημοσιογράφος δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο συνταγματολόγος υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, αν και αυτή η δήλωση έκανε απόλυτα ξεκάθαρο για ποιον λόγο βρίσκεται στη συγκεκριμένη θέση τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, χρειάζεται ένας «τσάρος» ο οποίος, άσχετα από τις γνώσεις του περί τα οικονομικά, επιβάλλεται να ξέρει τα ελληνικά τόσο καλά ώστε να μπορεί να μιλάει για μισή ώρα χωρίς κανένας να καταλαβαίνει τι λέει και -μάλιστα- αν τολμήσεις να ρωτήσεις «τι εννοείτε», να είναι σε θέση να το εξηγήσει, με μια ακόμα πιο ακατανόητη εξήγηση ώστε να βαρεθείς, και να μη ρωτήσεις τρίτη φορά.

Στην περιβόητη χθεσινή δήλωση, ο κ. Βενιζέλος επικαλείται τον αγγλικό όρο «selective default» για να μην τρομάζει τον Ελληνικό λαό που ως γνωστόν, είναι κουτορνίθι ενώ από αγγλικά ξέρει μόνο το yes, το no, το thank you και το hello baby (οι άντρες). Αλλά και η νεολαία που μαθαίνει καλύτερα αγγλικά, τα χρησιμοποιεί για να μαθαίνει απ' έξω τους στίχους της Lady Gaga και δεν καταλαβαίνει Χριστό από οικονομικούς όρους.

Αντίστοιχα, ο υπουργός, όταν βγαίνει στις Βρυξέλλες και στο Eurogroup, απευθύνεται στους ομολόγους του και στους τεχνοκράτες με ελληνικούς όρους ώστε να μην τον καταλαβαίνουν και τρομάζουν κι αυτοί. Είναι χαρακτηριστικά τα στιγμιότυπα που έπιασαν οι κάμερες, στα οποία ο κ. Βενιζέλος απευθυνόμενος στον πρόεδρο του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιούνκερ του έλεγε γελώντας: «Δεν υπάρχει μία, βλέπω να παίρνετε τα αρχ... μου» ενώ λίγο αργότερα «συννελήφθη» να λέει στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Πολ Τρισέ: «Ομόλογα ε; Να»!

Ο κ. Βενιζέλος, που μιλάει αγγλικά με προφορά χειρότερη από του Γιοσού Σαριέγκι, βλέπει ότι αυτή η μέθοδος, να χρησιμοποιεί αγγλικούς όρους για «ευαίσθητες» οικονομικές έννοιες ώστε οι πολίτες να νομίζουν ότι όλα πάνε καλά, είναι πολύ επιτυχημένη και σκέφτεται να τη χρησιμοποιήσει και στο μέλλον. Βέβαια οι πολίτες δεν θα βλέπουν καμία διαφορά ανάμεσα στους αγγλικούς και τους ελληνικούς όρους - οι μειώσεις μισθών, η ανεργία και η εργασιακή τρομοκρατία θα είναι ίδιες. Εκτός ίσως από την επερχόμενη χρεοκοπία, η οποία μάλιστα -όσο μαλακά και αν προσπαθεί να μας τη σερβίρει ο κ. υπουργός- δεν θα είναι επιλεκτική («selective») αλλά ολική («total») οπότε μοιραία και πολύ σύντομα ο ελληνικός λαός θα απαντήσει (και) στα αγγλικά του κ. Βενιζέλου με μερικά «γαλλικά». Good night!

Ο συνήγορος του σκηνίτη

Τα τσαντίρια για τα οποία μίλησε ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιλτιάδης Παπαϊωάννου αποτελούν πράγματι όνειδος για το υψηλό επίπεδο διαβίωσης και ποιότητας ζωής που απολαμβάνουμε όλοι οι κάτοικοι του κέντρου. Και εγώ πολλές φορές απορώ πως είναι δυνατόν οι αγανακτισμένοι Αθηναίοι να ζουν μέσα σε σκηνές αφήνοντας τα πολυτελή και ευρύχωρα διαμερίσματά τους στον Λυκαβηττό, την Πλάκα, το Θησείο και το Κολωνάκι, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να βγάλουν σημαίες στα μπαλκόνια και να κάνουν λαϊκές συνελεύσεις με teleconference όπως το Eurogroup και το Ecofin.
Η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό πλήττεται ανεπανόρθωτα από το οικτρό θέαμα της πλατείας Συντάγματος ενώ οι τουρίστες, αφού μασαμπουκιάσουν στα McDonalds φεύγουν αηδιασμένοι από την περιοχή και αναζητούν καταφύγιο στις γραφικές γειτονιές της Κυψέλης, των Αμπελοκήπων και του Παγκρατίου.
Ο δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, μιλώντας στην κρατική τηλεόραση είπε ότι ο δήμος εγγυάται για την καθαριότητα την πόλης και για να γίνει σαφέστερος τόνισε: «Το ξεκαθαρίζω»! Θέλησε μάλιστα να δώσει χρόνο στους αγανακτισμένους για να τα μαζέψουν και να φύγουν τονίζοντας ότι ο καθαρισμός θα ξεκινήσει από τα στενά του ιστορικού κέντρου και του Ψυρρή που βρωμάνε και ζέχνουν, ανεβαίνοντας προς τα πάνω. Άγνωστο παραμένει εάν η επιχείρηση σκούπα θα συνεχιστεί και στο κτίριο που βρίσκεται πάνω από την πλατεία Συντάγματος το οποίο σύμφωνα με μαρτυρίες αν και δείχνει πεντακάθαρο εξωτερικά, «μέσα, όπου και να ακουμπήσεις λερώνεσαι».
Σύμφωνα με πληροφορίες, η χρήση δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου - λάμψης τις προηγούμενες ημέρες από τα ΜΑΤ, εκτός από την πολύτιμη συνεισφορά στον έλεγχο του πλήθους των ταραξιών, ξετρύπωσε τις κατσαρίδες και τα τρωκτικά από τα λαγούμια τους σε κάθε γωνιά της πλατείας και δεν αποκλείεται να επιστρατευθούν ξανά ώστε να εξολοθρευτούν και τα τελευταία από τα συνεργεία μυοκτονιών του δήμου και να γίνει το Σύνταγμα λαμπίκος. Αυτό βέβαια ενέχει τον κίνδυνο, οι τουρίστες να μη θέλουν να φύγουν από την Αθήνα γεγονός που θα προκαλέσει την οργή και την αγανάκτηση των ξενοδόχων στα Ματογιάννια, τη Νάουσα και το Φαληράκι, που θα βλέπουν την πλατεία Συντάγματος να τους κλέβει την πελατεία. Δεν αποκλείεται μάλιστα να ζητήσουν ποσοστά από τα κέρδη του Τερκενλή και του Coffee Time ως ελάχιστη αποζημίωση. Φυσικά, σε μία τέτοια περίπτωση η Αθήνα θα μετατραπεί από ενδιάμεσο προορισμό σε ισχυρό τουριστικό θέρετρο και ο δήμος δεν θα αφήσει την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Θα μοιράσει στους τουρίστες αντίσκοινα για κάμπινγκ στην πλατεία Συντάγματος ενώ τα ειδικά κόκκινα διώροφα τουριστικά λεωφορεία θα κάνουν δρομολόγια πλέον και στην πεντακάθαρη (από τους atenistas) παραλία του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας ώστε να μη χάνουν και το μπάνιο. Διότι άλλο άρωμα έχει η γερμανική και η αγγλική λετσαρία και άλλη οι πασέ αγανακτισμένοι.

Ένα γιοτ για τη Γάζα

Με συντονισμένη επιχείρηση, το ελληνικό Λιμενικό μπλόκαρε τον απόπλου του πλοίου Audacity of Hope με αμερικανούς ακτιβιστές και δημοσιογράφους το οποίο απέπλευσε από το Πέραμα με προορισμό τη Γάζα και σκοπό είχε να σπάσει το ναυτικό εμπάργκο στην Παλαιστίνη παραδίδοντας ανθρωπιστική βοήθεια. Σύμφωνα με το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, «το πλοίο απέπλευσε παράνομα χωρίς άδεια απόπλου της λιμενικής αρχής κι ενώ εκκρεμούσαν προς αποκατάσταση ουσιώδεις ελλείψεις στον τομέα της ασφάλειας» ενώ ο 60χρονος καπετάνιος του πλοίου συνελήφθη και κρατείται. 

Είναι αξιοθαύμαστα τα αντανακλαστικά των ελληνικών Αρχών να σταματήσουν το συγκεκριμένο πλοίο «για λόγους ασφαλείας» την ώρα που, σύμφωνα με αξιωματικούς του Λιμενικού αλλά και κατά γενική ομολογία, κανένας έλεγχος για αυτόν τον σκοπό δεν πραγματοποιείται πλέον στα εκατοντάδες σκάφη που πλέουν καθημερινά στις ελληνικές θάλασσες. Ο λόγος είναι ότι τα πλωτά μέσα του Λιμενικού και της Ακτοφυλακής παραμένουν δεμένα στις βάσεις τους λόγω έλλειψης καυσίμων.

Δεδομένου ότι στο σκάφος επέβαιναν Αμερικανοί, το ελληνικό δαιμόνιο απουσίαζε ενώ θα μπορούσε με μια απλή κίνηση, όχι μόνο να αποπλεύσει αλλά και να συνεχίσει προς τον προορισμό του χωρίς κανένα πρόβλημα. Αν το σκάφος λεγόταν Kazablanca, με τέσσερα - πέντε μπικίνι φορεμένα από τις πιο καλλίγραμες κοπέλες που επέβαιναν (άλλωστε ταξίδευαν και γυναίκες δημοσιογράφοι του CNN οι οποίες είναι γνωστό ότι προσλαμβάνονται με κάστινγκ) και ένα μεγάλο πανό «Ι love Agia Napa» δεμένο στο πλάι του καραβιού, είναι σίγουρο ότι οι άνδρες του Λιμενικού όχι μόνο δεν θα εμπόδιζαν τον απόπλου αλλά θα συνόδευαν το σκάφος με ασφάλεια στα διεθνή ύδατα ακόμα και αν έπρεπε να επιστρέψουν κάνοντας κουπί.

Αγαπητή Μυρσίνη...

Καταλαβαίνω την οργή σου. Φαντάζομαι πως σου προκαλεί αηδία και μόνο η σκέψη ότι η δημιουργία του πατέρα σου που έβγαινε από τον πόνο, τη δίψα για αλλαγή και την οργή της δικής του γενιάς πάνω στο μπλοκάκι και την παρτιτούρα, ακουγόταν για χρόνια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ.
Έτρεξες να περισώσεις την τελευταία ρίγη, το τελευταίο καρδιοχτύπι και την στερνή περηφάνεια που προκαλούσε το «Καλημέρα Ήλιε» από τον αρπαχτικό καιροσκοπισμό των όρνεων που κατασπάραξαν τη ζωή μας κραδαίνοντας σημαίες και σύμβολα ενώ τώρα απαιτούν τη συναίνεσή μας με ΜΑΤ και δακρυγόνα.
Θα θύμωνες ακόμα περισσότερο όμως αν συνειδητοποιούσες ότι αυτό, και τόσα άλλα τραγούδια του Μάνου, του Μίκη, του Μάνου και των άλλων, έχουν από καιρό πάψει να ακούγονται στις αίθουσες κλειστών γυμναστηρίων και ξενοδοχείων - πως να γεμίσουν πια μόνο με κομματικούς στρατούς οι πλατείες και οι δρόμοι.
Το Καλημέρα Ηλιε αντικαταστάθηκε από λάιτ ορχηστρικά και βλαχο-ποπ του Χατζηγιάννη.
Το «σύντροφοι και συντρόφισες» έγινε «φίλες και φίλοι».
Η υψωμένη γροθιά και το μάτι που γυαλίζει, έδωσαν τη θέση τους σε χαμόγελα υποτέλειας και φοβισμένα σαρδάμ.
Τα τραγούδια του Μάνου, αγαπητή Μυρσίνη, τα εκμεταλλεύτηκαν, όπως και κάθε τι άλλο που θα χρησίμευε ως περιτύλιγμα για να ντύσουν τα τεχνοκρατικά σχέδια εξαθλιωσης ενός ολόκληρου έθνους.
Χθες έκρυψαν τον ήλιο με ασφυξιογόνα αέρια. Σήμερα θα κάνουν το ίδιο. Δεν μας φοβίζουν πια.

«Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας.
Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει».

48 ώρες στο δρόμο-Όλη η Ελλάδα στο Σύνταγμα. Τα αγωνιστικά ραντεβού μας στις 28 και 29 Ιουνίου

Ημ/νία Συνέλευσης: Mon, 27/06/2011

48 ώρες στο δρόμο-Όλη η Ελλάδα στο Σύνταγμα

Τα αγωνιστικά ραντεβού μας στις 28 και 29 Ιουνίου Μας χωρίζουν πια μόνο λίγες ώρες από τη διήμερη πανελλαδική κινητοποίηση της 28ης και 29ης Ιουνίου. Όλα δείχνουν ότι το διήμερο της Γενικής Απεργίας μπορεί να πάρει τις διαστάσεις παλλαϊκού ξεσηκωμού που θα ενταφιάσει οριστικά το Μεσοπρόθεσμο. Αυτός ο αγώνας δεν είναι κρίσιμος μόνο για το μέλλον μας, αλλά αποτελεί φάρο ελπίδας για όλους τους λαούς του κόσμου που θέλουν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους. Το Σύνταγμα είναι η αφετηρία μιας νέα πορείας.

Στις 28 Ιουνίου μαζευόμαστε στις 9:00 πμ στην πλατεία Συντάγματος για να διαδηλώσουμε και περιμένουμε τις απεργιακές διαδηλώσεις να ενωθούν μαζί μας. Στις 6:00 μμ θα ξεκινήσει μεγάλη λαϊκή συναυλία που θα διαρκέσει μέχρι αργά το βράδυ.

Στις 29 Ιουνίου συντονίζουμε όλες τις δυνάμεις μας για να επιτευχθεί η ουσιαστική περικύκλωση της Βουλής. Οι λαϊκές συνελεύσεις των βορείων προαστίων δίνουν ραντεβού στις 8:00 πμ στο μετρό Ευαγγελισμός. Ενδεικτικά στον Ευαγγελισμό θα είναι οι λαϊκές συνελεύσεις Αγίας Παρασκευής, Χαλανδρίου, Χολαργού, Παπάγου, Ζωγράφου, Γλυκών Νερών, Παλλήνης, Γαλατσίου, Αμαρουσίου, Ηρακλείου, Νέας Ιωνίας, Πατησίων, Ν. Φιλαδέλφειας, Γκύζη, Πειραιά, Αμπελοκήπων-Ερυθρού Σταυρού- Πολυγώνου. Οι λαϊκές συνελεύσεις των νοτίων και ανατολικών προαστίων μαζεύονται στις 8:00 πμ στο Καλλιμάρμαρο. Ενδεικτικά: Ν. Σμύρνη, Βύρωνας, Αγ. Δημήτριο, Βούλα-Βάρη, Νέος Κόσμος, Πετράλωνα-Θησείο-Κουκάκι, Ελληνικό. Οι δυτικές συνοικίες συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα (Αμαλίας και Β. Σοφίας). Ενδεικτικά: Πετρούπολη, Αιγάλεω, Περιστέρι, Χαϊδάρι, Άγιοι Ανάργυροι-Καματερό. Τα πρωτοβάθμια σωματεία και οι λαϊκές συνελεύσεις από όλη την Ελλάδα, συμμετέχουν επίσης στα διάφορα σημεία συγκέντρωσης.

Για τον κόσμο που θα έρθει από όλη τη χώρα έχουν προβλεφθεί δομές φιλοξενίας. Για όλο τον κόσμο που για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορεί να είναι πεζός στα μπλόκα, είναι πολύ σημαντικό να βοηθήσει την περικύκλωση με το αυτοκίνητό του από τις 8 πμ, συμμετέχοντας σε μια λευκή κυκλοφοριακή διαδήλωση. Μερικές εκατοντάδες αυτοκίνητα που θα κινούνται διαρκώς με 10-20 χλμ την ώρα στην Κηφισίας, την Μεσογείων και τη Μιχαλακοπούλου και θα επιστρέφουν από εναλλακτικούς δρόμους κάθε φορά που η τροχαία θα τα εκτρέπει, μπορούν να δημιουργήσουν τεράστιο πρόβλημα στην πρόσβαση των βουλευτών. Επαναλαμβάνουμε, επίσης ότι όπως ακριβώς έχουμε πράξει από τις 25 Μαΐου ως σήμερα, θα επιμείνουμε στο μαζικό και αποφασιστικό χαρακτήρα του αγώνα μας. Καλούμε τους πάντες να σεβαστούν και να περιφρουρήσουν αυτήν την επιλογή.

Προειδοποιούμε την κυβέρνηση και τους επιτρόπους της τρόικας να μη τους περάσει καν από το μυαλό τους ότι η καταστολή μπορεί να σπάσει την κινητοποίηση μας.

Στα διλήμματα «Μεσοπρόθεσμο ή τανκς» του κου Πάγκαλου, εμείς απαντάμε: «το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει». Να χαίρεται τον παππού του!

Δεν φεύγουμε αν δεν φύγουν αυτοί και τα διλήμματά τους!

Οι πλατείες μας ανήκουν. Το δίκιο είναι με το μέρος μας. Διεκδικούμε το αυτονόητο:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ-ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Πίστη στις δυνάμεις μας. Ή εμείς ή αυτοί!

Είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε. Το Μεσοπρόθεσμο ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Άμεση Δημοκρατία τώρα!

Η Λαϊκή Συνέλευση της πλατείας Συντάγματος-26 Ιουνίου 2011

Είμαι μέσα!

Διάλογοι - σοκ μεταξύ κυβερνητικών στελεχών

Σοκ προκαλούν στην κοινή γνώμη οι απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες του πρωθυπουργού με κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ, οι οποίες βγήκαν χθες στη δημοσιότητα και αφορούν τις μυστικές διαβουλεύσεις που έγιναν παραμονές του ανασχηματισμού. Οι συνομιλίες καταγράφηκαν από υπαλλήλους της ΕΥΠ που παρακολουθούσαν παράγοντες του ποδοσφαίρου για τα στημένα ματς αλλά δεν αντιλήφθηκαν ότι κατά λάθος υπέκλεπταν κυβερνητικές συνδιαλέξεις θεωρώντας ότι τα μέλη της κυβέρνησης που ακούγονταν ήταν μέλη του ίδιου κυκλώματος. Πάντως, μέσα από τους απομαγνητοφωνημένους διαλόγους του πρωθυπουργού με εκπροσώπους του κομματικού μηχανισμού, διακρίνεται η αποφασιστικότητα του κ. Παπανδρέου να δώσει νέα πνοή στο κυβερνητικό έργο ανακατεύοντας την τράπουλα. Σε αυτό το βοήθησε και το ανακάτεμα των αυγών για τις τηγανίτες που έφτιαξε πρωινό αλλά και η μίνι ανακαίνιση του σαλονιού που έκανε με την Άντα στο Καστρί λίγες ημέρες νωρίτερα, αλλάζοντας θέση στα έπιπλα.

Χαρακτηριστικοί είναι οι διάλογοι που διέρρευσαν:


ΔΙΑΛΟΓΟΣ 1
Ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου συνομιλεί με κορυφαίο στέλεχος (Ρ) της, προ ανασχηματισμού κυβέρνησης.

Γ. Γιάννη
Ρ. Ναι
Γ. Γιάννη μ' ακούς;
Ρ. Έλα Γιώργη τι γίνεται;
Γ. Πάρο είσαι;
Ρ. Πότε ρε; θα μας τρελάνεις; Εσένα περιμένω, εσένα τι έγινε...
Γ. Λοιπόν...
Ρ. Το σκέφτηκες; Αυτό που σου πα; Το σκέφτηκες; Εκεινο το...
Γ. Ποιο;
Ρ. Αυτό ρε, το... θέμα
Γ. Ναι, λοιπόν. Κοιτα Γιάννη δεν γίνεται
Ρ. Γιατί ρε; Μη με γ... έτσι
Γ. Ακου ρε στο Μεταφορών θα σε πάω σου λέω
Ρ. Πες μου τώρα ότι θα φέρεις και τον μουσάτο
Γ. Όχι ρε... τον αφήνω εκεί αυτόν. Στους μπάτσους. Εκεί που ήταν.
Ρ. Ναι. Ξέρεις τι θα λέει τώρα; Τον γάμ... α θα λέει. Για μένα. Για την Κερατέα. Και το άλλο... Αυτό, τους πακιστανούς, στην Υπατία πως τη λένε
Γ. Εντάξει ρε συ άστο τώρα. Τίποτα δεν θα λέει, τελείωσε
Ρ. Εδώ ποιον φέρνεις;
Γ. Εντάξει. Τον Χάρη.
Ρ. Ναι. Εντάξει αυτός. Τον γ... τον φίλο σου πάντως. Να ξέρεις. Μόνο να πει τίποτα ο άλλος. Θα γίνει, της π.... θα γίνει στο λέω
Γ. Όχι ρε. Προαγωγή παίρνεις. Διόδια και τέτοια... Όλοι με αυτό ασχολούνται.
Ρ. Για καλό δηλαδή. Ασε ρε συ... Ασε τώρα
Γ. Ρε συ σε θέλω εκεί να πούμε. Εχει διόδια τώρα. Τις μειώσεις που λέμε. Μόνο γι αυτό σε θέλω. Τα άλλα νέκρα είναι. Μάγκα σε κάνω.
Ρ. Καλά και τον βλάχο τι θα τον κάνεις;
Γ. Φτιάχνω ένα... Κάτι.. Διοικητικής Μεταρρύθμισης λέει και ξέρω γω. Κάτι τέτοιο μου πάνε
Ρ. Α, καλά... Ξύστα. Διακοσμητικής πες τους
Γ. Ε, ναι να πούμε. Δεν είναι για ρίσκα. Εκεί... Βάλτον εκεί, άστον.
Ρ. Ναι ρε. Στα σίγουρα. Άστον... Μέχρι να καταλάβει τι κάνει στο υπουργείο, θα προκηρύξεις εκλογές
Γ. Α, γεια σου




ΔΙΑΛΟΓΟΣ 2
Τηλεφωνική επικοινωνία του πρωθυπουργού με στενό συνεργάτη του (Α) σχετικά με τις μετακινήσεις υπουργών.

Α. Πρόεδρε
Γ. Αρκούδε τι έγινε;
Α. Με πήρες;
Γ. Ναι ρε, για.. για έλα. Έλα να τα πούμε μια φορά γιατί τα γράφα.
Α. Περίμενε... Έλα, μ' ακούς;
Γ.  Έλα
Α. Λοιπόν... για πάμε, έτοιμος εγώ. Τελικά με τον χοντρό έκλεισε;
Γ.  Ναι τον πήρα
Α. Τον έβαλες μπροστά ε; Είσαι... Τεράστιος είσαι!
Γ.  Εγώ; Αυτός
Α. Ετσι, έτσι. Και αντιπρόεδρος;
Γ. Ναι μωρέ... Εντάξει
Α. Μόνο μην πλακωθεί με τον άλλον και τρέχουμε να κρυφτούμε.
Γ.  Όχι ρε... όχι. Δεν είναι βλάκας. Ξέρει η κουφάλα
Α. Τον βλάκα τον άλλον;
Γ.  Τον έστειλα αλλού αυτόν... Άστον αυτόν.
Α. Πάντως.... να ξέρεις άμα το περάσει αυτό... Τώρα το δύσκολο. Μετά θα στην έχει... στημένη θα στην έχει πρόεδρε, να ξέρεις
Γ.  Εντάξει ρε. Έχει πιο δύσκολα μετά. Δεν καταλαβαίνει ο χοντρός. Στο Υγείας τα είπαμε ε;
Α. Ναι, είπαμε. Τον Τζορτζ Κλούνι είπαμε... Είπαμε να μείνει
Γ.  Ναι ναι, άστον εκεί με τους άλλους. Αλλά λέει μαλ... ες ώρες ώρες και αυτός μην το γ...ω
Α. Καλά, εχει ηρεμήσει τώρα.
Γ.  Ναι. Λοιπόν τον πετάω τον άλλον. Από το Εξωτερικών, ε... Τον πετάω
Α. Ναι. Στείλτον τον χαζοβιόλη. Και την άλλη;
Γ.  Και την άλλη. Και την άλλη, Βέβαια! Και αυτή ρε. Που την ψάχνανε, που... Που την πήρανε η ΔΙΑΣ
Α. Ναι ρε πρόεδρε. Δηλαδή, τι είναι αυτές ρε γαμώτο! Που τις βρήκες;
Γ.  Έλα... τελείωσε Νίκο. Α, τη θείτσα
Α. Ναι
Γ.  Πάρτην και αυτή να της το πεις.. Ευχαριστούμε πες και τέτοια... καλή συνεργασία και τέτοια, ξέρεις
Α. Ναι, Ναι, ξέρω
Γ.  Αντε μ' όλες τις μαλ...ες που μπλέξαμε. Και εκεί βάλε τον συνδικαλιστή να πούμε.
Α. Στο Παιδείας; Όπως είπαμε;
Γ.  Ναι, ασ΄τες αυτές εντάξει. Και τον άλλον... το παιδοβούβαλο. Υφυπουργό εκεί. Στους δικαστές εκεί. Με τον Μιλτιάδη.
Α. Τον μοντέλο;
Γ. Ναι. Άστον εκεί, καλά πάει αυτός. Πείθει και τ' αγάλματα αυτός.
Α. Και τον Κώστα;
Γ. Ναι ρε. Εκεί... εκεί. Μια χαρά και ο Κώστας. Ούτε μιλάει... μια χαρά σου λέω. Δέκα τέτοιους ήθελα.
Α. Εντάξει, πρόεδρε. Κατεβαίνεις;
Γ. Το βραδάκι, πιο μετά. Βάλαμε κάναν καινούργιο ρε Νίκο;
Α. Δύο τρεις... Ντάξει, μια χαρά είσαι
Γ. Με δυο τρεις; Τους άλλους βόλτα ε; Τους κάναμε βόλτα. Γύρω γύρω όλοι ε; Θα μας πάρουν με τις λεμονόκουπες.
Α. Σώπα ρε πρόεδρε. Ποιος έχει λεφτά για λεμόνια;
Γ. Αυτό να μου πεις





ΔΙΑΛΟΓΟΣ 3
Συνομιλία του πρωθυπουργού, νωρίτερα από τις δύο προηγούμενες, με μέλος της οικογένειας (Α) και με θέμα την αλλαγή φρουράς σε κρίσιμο υπουργείο.

Γ. Τι έγινε ψηλέ;
Α. Έλα, τι γίνεται
Γ. Τι θα κάνουμε μ' αυτή τελικά ρε;
Α. Λες την... αυτή...; Την κοκαλιάρα;
Γ. Ναι ρε... Αυτή.
Α. Μ...ί τα χει κάνει ε;
Γ. Ναι ρε συ. Με γ... με τη ΔΕΗ. Τακίμια εκεί. Εκεί με τους Φωτόπουλους, ξέρεις. Και δεν υπογράφω και μαλ...ες. Με το ταγάρι.
Α. Μα κι εσύ φαγώθηκες αδερφέ. Τι... Πράσινη ανάπτυξη και αρχ... Εδώ υπάρχουν θέματα
Γ. Γιατί ρε; Πλάκα κάνεις; Ο άλλος μου τη φόρτωσε σου λέω. Δεν λέει... δεν έχει να κάνει
Α. Ναι
Γ. Να τη σουτάρω λες;
Α. Ναι ρε... Το έβγαλες... την έβγαλες την υποχρέωση, ε;
Γ. Λες να στραβώσει;
Α. Ε, στ' αρχ...σου ρε. Πρωθυπουργός είσαι
Γ. Θα με ζαλήσει... Ξέρεις μωρέ, ο άλλος 
Α. Ε, πες του.. ξέρω γω. θα τη βάλεις σύμβουλο. Και καλά. Ξέρεις
Γ. Σωστός! Αυτό θα κάνω. Συνεργάτης, πράσινη ανάπτυξη
Α. Αντε πάλι... Κάρφωσέ τη σε κάνα... πως τα λένε. Σε κάναν ανεμόμυλο, για αλεξικέραυνο
Γ. Εισαι μαλ... Νταξει μωρέ. Κάτι θα βρω να πούμε
Α. Ποιον θα βάλεις;
Γ. Εκεί;
Α. Ναι
Γ. Ξέρω γω; Λες να βάλω... Ξέρεις, από το Οικονομικών. Τον άλλον τον καμένο
Α. Αυτόν ε; Ναι μωρέ... Καμένος όπως το λες, έτσι και αλλιώς αυτός δεν... δεν είναι για πολλά αυτός.
Γ. Ε, ναι ξέρω γω;
Α. Πάρε τη μαμά μόνο να της το πεις γιατί θα αρχίσει ο άλλος α και ου. Θα αρχίσει τα τηλέφωνα 
Γ. Πάρτην εσύ. Πες δεν γινόταν αλλιως. Φτιάχτο να πούμε
Α. Πάλι εγώ θα τ' ακούσω για τις μαλακίες σας

Τι τα θέλεις τα πτυχία και σε τρώει η δυστυχία

Άβυσσος η ψυχή του υπουργού. Άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο τις συστάσεις και το βιογραφικό του νέου κυβερνητικού εκπροσώπου Ηλία Μόσιαλου. Ο άνθρωπος είναι τέρας μόρφωσης, καθηγητής πανεπιστημίου και διευθυντής στον τομέα του (Οικονομικά της Υγείας) στο London School of Economics με σημαντικό συγγραφικό έργο. Παρόμοιες είναι οι ακαδημαϊκές περγαμηνές αρκετών νέων στελεχών της κυβέρνησης, πέραν των παραδοσιακών κομματόσκυλων που ουδέποτε ασχολήθηκαν με το αντικείμενο του πτυχίου τους αλλά έπεσαν με τα μούτρα στο μεταπολιτευτικό φαγοπότι της κομματικής νομενκλατούρας.

Υπάρχει μία νέα -σχετικά- γενιά κομματικών στελεχών -ειδικά στα δύο πρώην κόμματα εξουσίας- με αξιοθαύμαστη πορεία στο αντικείμενό τους. Για ορισμένα από αυτά τα στελέχη, είναι τέτοιο το μέγεθος της προοπτικής και των ικανοτήτων τους που εύλογα γεννιέται το ερώτημα, πως είναι δυνατόν τόσο ανήσυχα πνεύματα και τόσο χαρισματικές προσωπικότητες, να ενδίδουν σε ένα εφήμερο κυβερνητικό αξίωμα και μάλιστα στο ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα που καθημερινά απαξιώνεται από τον λαό. Εκτός και αν τελικά, πίσω από τα πτυχία και την ακαδημαϊκή πορεία, κρύβεται μόνο η μωροφιλοδοξία.

Διότι, δεν είναι δυνατόν να έχεις φάει τη ζωή σου πάνω από βιβλία, μέσα σε εργαστήρια και πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, να έχεις αφιερώσει τον βίο σου σε μία επιστήμη, να έχεις κερδίσει το σεβασμό και την αναγνώριση ολόκληρης της πανεπιστημιακής κοινότητας και της κοινωνίας και μετά από όλα αυτά να αποφασίζεις να ενταχθείς σε ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα.

Είσαι βλακωδώς ματαιόδοξος ή απλώς βλάκας. Μου θυμίζει την κουβέντα του Διονύση Χαριτόπουλου στο Εγχειρίδιο Βλακείας: «Στην πρωτόγονη κατάσταση τα πράγματα ήταν απολύτως ξεκαθαρισμένα. Αυτόν που αργούσε να καταλάβει γιατί τρέχουν οι άλλοι, τον είχε αρπάξει η αρκούδα. Στην εποχή μας ο κάθε καθυστερημένος μπορεί να είναι κυβερνητικό στέλεχος ή να είναι αυτός που σε έχει ναρκωμένο στο χειρουργικό κρεβάτι».

Ακόμα και αν δεν έχεις επαφή με την κοινωνία, είτε επειδή όλα σου τα χρόνια ήσουν αφιερωμένος στην αποστολή σου, είτε επειδή έλειπες για καιρό στο εξωτερικό, δεν μπορεί να μην αφουγκράστηκες έστω για λίγο την κοινωνική οργή και την αγανάκτηση απέναντι σε αυτό το πολιτικό σύστημα που πας να υπηρετήσεις!

Πως γίνεται, ένας άνθρωπος της έρευνας, της διαρκούς προσπάθειας και μελέτης να μην έχει αντιληφθεί ότι η ένταξή του στο σύστημα εξουσίας που είναι υπεύθυνο για την κοινωνική, οικονομική και πνευματική κατάρρευση της χώρας, απειλεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να τον καταστήσει ανυπόληπτο; Την ώρα που απλοί καθημερινοί άνθρωποι αλλά και κοινωνικές ομάδες με ανώτερη και ανώτατη μόρφωση δίνουν το σύνθημα για μία συνολική αλλαγή της πολιτικής, την επιστροφή της στο πλάι της κοινωνίας και όχι απέναντί της, κάποιοι, εξίσου ή και περισσότερο μορφωμένοι με διδακτικό και συγγραφικό έργο επιμένουν να στρατεύονται στις χρεοκοπημένες και καταρρέουσες παραδοσιακές κομματικές δυνάμεις απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν την ανάγκη προσωπικής αναγνώρισης σε πολιτικό επίπεδο.

Τα άσχημα νέα γι' αυτούς είναι ότι πλέον μόνο το αντίθετο θα πετύχουν. Στο σύνολό του ο ελληνικός λαός δεν θέλει πια να ακούει καν για το μοντέλο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μέσα στο οποίο παρασιτικά λειτουργούν τα σημερινά κόμματα και, μοιραία, ως εκπρόσωποί του, το μόνο που έχουν να κερδίσουν εκτός ίσως από τη βουλευτική αποζημίωση ή μία έμμισθη θέση στα κομματικά γραφεία, είναι η χλεύη και η απαξίωση της κοινωνίας.

Τα καλά νέα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που τόσο μόχθησαν στη ζωή τους με σκοπό την κοινωνική προσφορά, είναι ακόμα σχετικά άφθαρτοι (αν και, παρόντες σε όλες τις τραγικές επιλογές των κομμάτων τους τα τελευταία χρόνια σιωπούσαν) αλλά τουλάχιστον έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν πορεία. Οι πλατείες τους δείχνουν το δρόμο αρκεί να σταματήσουν να κάνουν παρέα με τους χοντρούς κομματικούς και τηλεοπτικούς γκαουλάιτερ.

Συνεννοηθείτε για να φύγετε

Η «εθνική συνεννόηση» είναι το μεγαλύτερο παραμύθι της κρίσης μετά την ερώτηση «...και πως θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις», την οποία υποβάλλουν συνεχώς τα παπαγαλάκια σε εκείνους που φωνάζουν να φύγει η χώρα από το μνημόνιο. «Εθνική συνεννόηση» φαντάζομαι ότι σημαίνει «η συνεννόηση του έθνους» και υποψιάζομαι ότι αν οι βαρόνοι της κομματικής φαυλοκρατίας αναγκάζονταν να δώσουν τη δυνατότητα στο έθνος να «συνεννοηθεί» μέσα από ένα δημοψήφισμα για τη συνολική αναθεώρηση του πολιτικού συστήματος, αυτό, θα τους εξαφάνιζε όπως ο αστεροειδής εξαφάνισε τους δεινόσαυρους.
Τις ημέρες αυτές, το χιτ «Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας» ακούγεται σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις πιο συχνά από τα τραγούδια του Χατζηγιάννη. Ο ελληνικός λαός βομβαρδίζεται καθημερινά από τις αρλούμπες περί «διάσωσης», «μάχης για την πατρίδα», «πολέμου κατά των κερδοσκόπων», «άρσης στο ύψος των περιστάσεων» και λοιπών εμετικών κλισέ, τα οποία γίνονται ακόμα πιο εμετικά όταν βγαίνουν από τα στόματα εκείνων που τα τελευταία 20 χρόνια υπήρξαν, όχι μόνο λιποτάκτες αλλά -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- προδότες και δοσύλλογοι σε αυτή τη μάχη.
Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά ένα πολιτικό σύστημα που απαρτίζεται από τα ίδια 50-60 άτομα τα οποία ανακυκλώνονται στα ίδια 3-4 δελτία ειδήσεων από τους ίδιους 10-15 δημοσιογράφους επί 20 χρόνια τώρα.
Χθες εκνευρίστηκα αφάνταστα όταν σε ένα από αυτά τα δελτία, το θέμα συζήτησης κατέληξε να είναι οι συνέπειες των τελευταίων γεγονότων και οι συσχετισμοί δυνάμεων στο ΠΑΣΟΚ μετά το διάγγελμα Παπανδρέου και ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του Βενιζέλου και των υπόλοιπων δελφίνων. Ο παρουσιαστής -που συνήθως όταν βλέπει τα νούμερα να πέφτουν, την επόμενη μέρα καλεί τον  Καρατζαφέρη να πει καμιά μαλακία- έφτασε να παρουσιάζει τις λεπτομέρειες του «ρεπορτάζ» από τα άδυτα της Ιπποκράτους, με πονηρό χαμόγελο ίδιο με αυτό που έχει η Τατιάνα και η Λαμπίρη όταν παρουσιάζουν αποκλειστικό για τον σκύλο του Ρουβά ή το διαζύγιο της Μενεγάκη με τον Λάτσιο. Είναι εξοργιστικό, την ώρα που ο κόσμος βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης, το θεσμικό σύστημα της ενημέρωσης να ασχολείται με πρόσωπα και γεγονότα για τα οποία ο μέσος Έλληνας δεν δίνει δεκάρα. Το θετικό είναι ότι πλέον η λαϊκή αηδία και η απαξίωση για όλες αυτές τις θλιβερές προσωπικότητες είναι τόσο μεγάλη που σύντομα θα τις «ξεράσει» το ίδιο το σύστημα. Ήδη, ακόμα και οι κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να κρύψουν τα χαμηλά ποσοστά των «κομμάτων εξουσίας» που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό. Όταν και τα δύο μαζί συγκεντρώνουν επισήμως 50-55%, υπολογίστε ότι βρίσκονται 15-20 μονάδες πιο κάτω. Οι μέρες τους είναι μετρημένες και το καλύτερο που έχουν να κάνουν -σύντομα θα το πάρουν απόφαση- είναι να «συνεννοηθούν» για την ηρωική τους έξοδο.
Με τον ίδιο τρόπο, αφού θα χάσει πλέον τον βασικό προμηθευτή, θα βάλει λουκέτο και όλη αυτή η βρώμικη φάμπρικα «ειδήσεων». Σε λίγα χρόνια οι εφημερίδες τους θα είναι συνδρομητικές και οι ελάχιστοι υπερήλικοι αναγνώστες τους θα τις παίρνουν κάθε πρωί από τα γραμματοκιβώτια των σπιτιών, όπως γίνεται με τα επαγγελματικά και τα κλαδικά έντυπα ενώ τα 2-3 ιδιωτικά κανάλια που θα απομείνουν, θα αναζητούν εναγωνίως νέο προσανατολισμό - μπορεί και να τον βρουν, μπορεί και να είναι ο σωστός, με 25-30 χρόνια καθυστέρηση.
Μέχρι τότε, υπάρχει ακόμη αρκετή δουλειά. Η ζύμωση που ξεκίνησε από τις πλατείες θα κρατήσει αρκετά αλλά είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στην διαμόρφωση νέων πολιτικών σχηματισμών που θα έχουν μπολιαστεί με την κουλτούρα του δρόμου, την αλληλεγγύη, την ηθική και την ειλικρίνεια. Υπομονή.

(Όσα συνέβησαν στην πλατεία Συντάγματος κατά την προχθεσινή απεργία ήταν αναμενόμενα. Το παιχνίδι που παίζεται είναι σαν ανέκδοτο που το έχεις ακούσει δέκα φορές και το έχεις μάθει απ' έξω. Γι αυτό και ο κόσμος, όσες φορές και αν εκδιώχθηκε με ξύλο και δακρυγόνα, επέστρεψε στην πλατεία γιατί απλά ήξερε το παιχνίδι. Ένα περιστατικό που διαδραματίστηκε μπροστά μου, στη αρχή της Βασιλίσσης Σοφίας δείχνει ότι εκτός από γνωστό, είναι πλέον και απροκάλυπτα στημένο: Την ώρα των πρώτων συμπλοκών, νεαρός με μάσκα, σακίδιο και μαύρο αμάνικο μπλουζάκι απευθύνεται σε ένα ΜΑΤατζή που βρίσκεται δύο μέτρα απέναντί του, με τη γνωστή χειρονομία «πάρ' τα αρχίδια μου». Ο ΜΑΤατζής δεν κάνει καμία κίνηση να τον κυνηγήσει αλλά απαντάει με την ίδια χειρονομία όπως κάναμε πιτσιρικάδες μεταξύ μας και αφού εκτονώναμε τη μαλακία μας με βρισίδια, μετά πηγαίναμε μαζί να πάρουμε σουβλάκια. Για τουλάχιστον ένα λεπτό μετά από αυτή τη σκηνή, μιλάει ο ένας στον άλλον σαν μη συμβαίνει τίποτα ενώ ο «αντιεξουσιαστής» ρίχνει κλεφτές ματιές για να δει τι συμβαίνει πίσω του. Μετά από αυτό φεύγει τρέχοντας προς τους υπόλοιπους δικούς του που βρίσκονται μπροστά στη «Μεγάλη Βρετανία» και ετοιμάζουν νέο ντου.  Ένα - ένα, τα κόλπα του παρακράτους, καταρρέουν όπως καταρρέει και όλος ο μηχανισμός που το συνδέει με την εξουσία. Είπαμε, μετράνε μέρες). 

Δυο ποδάρια σηκωμένα και άλλα δυο γονατισμένα

Το καλοκαίρι είναι η εποχή του απολογισμού. Ξαπλωμένος με κλειστά τα μάτια στις αμμουδιές του Αιγαίου, κάθε ένας από εμάς προσπαθεί να δει τη ζωή με άλλο μάτι, να αδειάσει το μυαλό από τα σκουπίδια μίας χρονιάς, να το γεμίσει με τους στόχους και τα όνειρα μιας άλλης, τα οποία θα πετάξει στα σκουπίδια του επόμενου καλοκαιριού και αφού συνειδητοποιήσει το μάταιο του πράγματος θα περιοριστεί σε πιο εφικτούς στόχους όπως η γκόμενα στη διπλανή ξαπλώστρα. Το καλό με το φετινό καλοκαίρι είναι ότι, όπως φαίνεται, θα μας έχει στα δροσερά χωρίς μεγάλους καύσωνες. Έτσι, δεν θα μελαγχολήσουμε που δεν θα πάμε διακοπές αφού ως μέσοι εργαζόμενοι θα δώσουμε στον Τρισέ και τους άλλους τοκογλύφους, φίλους του κ. Παπακωνσταντίνου περί τα 1500 ευρώ - όσα δηλαδή θα δίναμε για εισιτήρια, ξενοδοχεία, βενζίνες και σαμπρέλες από τα Jumbo. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνουμε μπάνια, άλλωστε και ο Άλιμος και ο Σχοινιάς, αμμουδιές του Αιγαίου θεωρούνται.
Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ με μεγάλο ενδιαφέρον την προσπάθεια φίλων, γνωστών αλλά και απλού κόσμου να φέρουν το καλοκαίρι πιο γρήγορα. Βέβαια το καλοκαίρι είναι απλά μία εποχή - από μόνο του δεν κάνει θαύματα. «Το καλοκαίρι είναι τρέλα» λέει ο ένας, κοτζάμ μαντράχαλος, λες και πάει γυμνάσιο, «φέτος το καλοκαίρι θα τα σπάσουμε» γκαρίζει η άλλη, λες και δεν έχει ξαναπάει διακοπές στη ζωή της ενώ την ίδια στιγμή θεωρούν λεπτομέρεια ότι μπορεί να επιστρέψουν από το 20ήμερο διάλειμμα στη μιζέρια και να έχει ακυρωθεί η κάρτα εισόδου στη φάμπρικα που δουλεύουν. Το καλύτερο από όλα είναι ότι οι περισσότεροι, έχοντας μάθει τόσα χρόνια σε κάθε πρόβλημα, να χώνουν το κεφάλι στην άμμο, δεν καταδέχονται ούτε για ένα λεπτό να σκεφτούν το ενδεχόμενο να κατέβουν μία βόλτα στην Πλατεία Συντάγματος. Κανένας από όλη αυτή τη λοβοτομημένη μειοψηφία δεν έχει καταλάβει ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τις άγριες ημέρες που ζούμε, δεν έχει να κάνει με τις καλοκαιρινές του διακοπές αλλά με την ίδια την επιβίωση και το μέλλον του.
Δεν βγαίνεις στον δρόμο να φωνάξεις γιατί φοβάσαι μη σε δουν και αυτό το βαφτίζεις αξιοπρέπεια. Δεν τολμάς να σηκώσεις κεφάλι στο αφεντικό σου που σε πληρώνει πλέον τα μισά αλλά σου ζητάει τα διπλά και αυτό το βαφτίζεις υπευθυνότητα. Δεν κάνεις παιδιά γιατί δεν ξέρεις αν θα μπορέσεις να τα μεγαλώσεις και αυτό το βαφτίζεις επιλογή. Έχεις μάθει να ζεις τρώγοντας σκουπίδια και βλέποντας άλλους να περιφέρονται σε αστραφτερά πλατό και κότερα, περιμένοντας έναν ολόκληρο χρόνο αυτές τις 20 μέρες που θα βγάλεις το κεφάλι από το καζάνι και αυτό το βαφτίζεις lifestyle. Έβαλες τη ζωή σου στην αναμονή περιμένοντας ένα θαύμα να την αλλάξει και αυτό το βάφτισες ρεαλισμό. Έμαθες να αναμασάς τη βρώμικη προπαγάνδα των καθεστωτικών μέσων που σου σερβίρουν τα μνημόνια ως σωτηρία την ώρα που το χρέος της χώρας σου αυξάνεται με μαθηματική πρόοδο και όλοι οι ανεξάρτητοι οικονομολόγοι σε όλο τον κόσμο σκίζουν τα ρούχα τους ότι με αυτή την τακτική το μόνο σίγουρο είναι η χρεοκοπία και αυτό, το βαφτίζεις αναγκαιότητα.
Δεν γνωρίζω αν θα αλλάξει κάτι από όσα γίνονται σήμερα στις πλατείες. Σίγουρα όμως δεν θα αλλάξει τίποτα αν συνεχίσεις να περιμένεις το καλοκαίρι για να ξεχάσεις την κόλασή σου για 20 ημέρες. Για την ακρίβεια, ξέρεις πως, ό,τι αλλάξει θα είναι προς το χειρότερο αλλά δεν μπορείς να το δεις γιατί έχεις μάθει όλα να τα δικαιολογείς στο όνομα της ησυχίας σου.
Ήδη η μεγάλη αλλαγή έχει συντελεστεί και την έχεις χάσει. Αυτή η αλλαγή είναι η αφύπνιση των συνειδήσεων, η μεγάλη απόφαση ότι τίποτα σε αυτό το σύστημα που ορίζει τη ζωή μας και έξυπνα μας υπαγορεύει να τη γουστάρουμε, δεν πρέπει να παραμείνει το ίδιο. Έχεις μείνει πίσω αλλά μπορείς ακόμα και τώρα να ξυπνήσεις από την ιλουστρασιόν μαστούρα σου και να καλύψεις τον χαμένο έδαφος. Το φετινό το καλοκαίρι δεν είναι σαν τα άλλα και δεν πρέπει να είναι.
Καλύτερα όρθιος στο Σύνταγμα, παρά γονατιστός στη Μύκονο.

Να ψοφήσει η κατσίκα του αγανακτισμένου!

Το τελευταίο διάστημα έχω βρεθεί 4-5 φορές στην πλατεία Συντάγματος. Αργά τα βράδια, μετά τη δουλειά (όπως και απόψε) όταν δεν είμαι κομμάτια από την κούραση, κατεβαίνω στη συνέλευση και ακούω ανθρώπους με αγωνία για το μέλλον τους, γονείς που ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους, εργαζόμενους που δεν ξέρουν αν αύριο θα βρίσκονται στη δουλειά τους και πόσα θα παίρνουν. Είμαι και εγώ ένας από αυτούς, τους τελευταίους.
Βλέπω ανέργους που είναι κάθε βράδυ εκεί γιατί δεν μπορούν να είναι πουθενά αλλού μετά από μια ακόμη άκαρπη μέρα στη γύρα για μεροκάματο.
Βλέπω ηλικιωμένους που τους δίνει ζωή η συνύπαρξη με νεώτερους, βλέπω αφανείς στοχαστές και ρομαντικούς αριστερούς οι οποίοι τόσα χρόνια κατέβαιναν στους δρόμους, με συνδικάτα, σωματεία, κινήματα ή έτσι μόνοι τους, να τους λένε γραφικούς, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή, τα 500 άτομα θα γίνουν 40.000, ότι κάποια στιγμή η συνείδηση για την ανατροπή του άθλιου κατεστημένου που μας έχει κάνει σκλάβους χωρίς φωνή, θα ξυπνήσει.
Βλέπω ανθρώπους λαϊκούς με μυαλά απαίδευτα, μέσα στην οργή και την απόγνωσή τους να πετάνε αρλούμπες και να με πιάνουν τα γέλια, βλέπω αγνούς πατριώτες που φοβούνται ακόμα και να πουν ότι ονειρεύονται μία πατρίδα δυνατή, πλούσια, που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, γιατί η υποκρισία του συστήματος και των δούλων του, βάφτισε και αυτή τη λέξη «λαϊκισμό» και την έκανε απαγορευμένη.
Βλέπω άσχετους που χαζεύουν προσπαθώντας να καταλάβουν τι στην ευχή κάνει όλος αυτός ο κόσμος κάθε βράδυ. Άλλοι την κοπανάνε στο πρώτο πεντάλεπτο, άλλοι κάθονται λίγο παραπάνω και φεύγουν απηυδισμένοι όταν η συνέλευση κάνει κοιλιά γιατί κόλλησε σε ένα θέμα χωρίς ουσία και ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του, όπως και απόψε. Δύσκολη η «άμεση δημοκρατία» και κυρίως επίπονη. Άλλοι πάλι κάθονται όλο το βράδυ και έρχονται και την επόμενη μέρα. Από άσχετοι γίνονται «σχετικοί», βρίσκουν όσα λέγονται και γίνονται πολύ ενδιαφέροντα και κυρίως διαφορετικά.
Μια κοπέλα πήρε το λόγο τις προάλλες, σε μία από τις πρώτες συνελεύσεις. «Είμαι άνεργη, κατεβαίνω χρόνια σε πορείες και συμμετείχα σε όλες τις προηγούμενες προσπάθειες να κάνουμε κάτι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Ήμουν απογοητευμένη. Τώρα δεν είμαι απογοητευμένη αλλά ούτε και χαρούμενη. Τώρα έχω αγωνία γιατί αυτό που γίνεται είναι κάτι άλλο. Σας παρακαλώ, σας ικετεύω μην το αφήσετε να σβήσει, όπως έσβησαν τα προηγούμενα. Μετά δεν θα έχω καμία ελπίδα. Σας παρακαλώ», την άκουγες και σου τρύπαγε το στομάχι.
Τον τελευταίο καιρό συζητώ με αρκετό κόσμο για όλη αυτή την κατάσταση με το χρέος, με το μνημόνιο, τους πολιτικούς, τις προτάσεις και διαπιστώνω κάτι πρωτοφανές: Οι πιο πιστοί σύμμαχοι αυτών που έχουν φέρει τους φτωχούς στα όρια της πείνας και τους μεσαίους στα όρια της φτώχειας, δεν είναι οι μεγαλοεκδότες, οι εργολάβοι και οι γλύφτες. Αυτοί στηρίζουν το κατεστημένο γιατί είναι οι ίδιοι μέρος του κατεστημένου και μέσα από τη διατήρηση των πραγμάτων στην παρούσα κατάσταση έχουν μόνο να κερδίσουν, λίγα ή πολλά. Τους ξέρουμε, γνωρίζουμε ότι κατέχουν τεράστια εξουσία οικονομική και θεσμική, ότι ελέγχουν όλα τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, είναι γνωστός πλέον ο τρόπος που δρουν και συμπεριφέρονται.
Αυτό που κανείς δεν θα περίμενε, είναι ο ζήλος και η αγωνία πολλών απλών ανθρώπων που καμία σχέση δεν έχουν με την ελίτ (αν και βλακωδώς επιμένουν να ζουν με αυτή την ψευδαίσθηση) να υπερασπιστούν τις πρακτικές του μνημονίου και πολύ περισσότερο τους εκφραστές του εντός και εκτός Ελλάδας! Είναι φανερό ότι μία μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας αισθάνεται ακόμα ασφαλής όσο εκταμιεύονται τεράστια ποσά δανείων με ληστρικά επιτόκια και αντάλλαγμα την εθνική κυριαρχία της χώρας για να πληρώνονται παλαιότερα δανεικά και άρα να παίρνει παράταση η χρεοκοπία και άρα η κάλπικη ζωή τους. Εκείνο που δεν λέει να καταλάβει είναι πως, όταν ως χώρα έχεις πάρει δάνειο το 1995 με επιτόκιο 2,7% και το αποπληρώνεις το 2011 με άλλο δάνειο που σου χορήγησε ο μηχανισμός «στήριξης» με επιτόκιο 5,8%, τότε η χρεοκοπία είναι θέμα χρόνου.
Βέβαια, όταν παρά την κρίση διατηρείς εισοδήματα που σου επιτρέπουν ακόμα να ζεις μακριά από τον τρόμο της φτώχειας και της ανεργίας, σου είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις ότι όλο και περισσότεροι έχουν μπει ήδη σε αυτό το τούνελ. Ακόμα δυσκολότερα θα συνειδητοποιήσεις ότι, πιο πιθανό είναι να χάσεις και εσύ τη δουλειά σου από το να πάρεις προαγωγή και αύξηση. Ο φόβος φυσικά αρχίζει να φωλιάζει σιγά - σιγά στο πίσω μέρος του μυαλού αλλά όταν κάτι δεν μας αρέσει, από τη φύση μας θέλουμε να φεύγουμε μακριά του, να το ξεχνάμε και να βρίσκουμε λόγους να συμφιλιωθούμε μαζί του.
Δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου δεν συμμετέχει (ακόμα) στις πλατείες. Κάποιοι από αυτούς δεν θα συμμετάσχουν ποτέ. Όταν έχεις περιουσία, γερές κληρονομιές, ασφάλεια και καβάτζες είναι πολύ δύσκολο να μπεις στη θέση του διπλανού σου που δεν έχει να δώσει γάλα στα παιδιά του. Για την ακρίβεια, δεν είναι δύσκολο. Είναι ενοχλητικό. Τόσο ενοχλητικό που, όχι μόνο αρνείσαι να συζητήσεις την επιλογή κάποιων να κατέβουν στο δρόμο αλλά την απορρίπτεις και την κατηγορείς με τρόπο πιο απόλυτο από ότι θα το έκανε ο πιο φανατικός καπιταλιστής. Εκφράσεις όπως «που ήταν οι αγανακτισμένοι όταν....;» ή «το ετερόκλητο πλήθος της πλατείας», ή «ομάδες χωρίς προσανατολισμό και  οργάνωση», ή «κάθε καρυδιάς καρύδι» ή «αυτοί δεν έχουν ιδέα από δημοκρατία», ακούγονται πλέον από ανθρώπους υποτίθεται σκεπτόμενους που αναμασούν σχεδόν μηχανικά τα κλισέ των ξεπουλημένων τηλεοπτικών δελτίων και, το χειρότερο, απέναντι σε αυτό το «άτακτο πλήθος» απαντούν με μία στείρα άρνηση χωρίς καμία εναλλακτική. «Δεν μας νοιάζει το ξεπούλημα της χώρας, η ανεργία που μας κλείνει το μάτι, οι μειώσεις μισθών που ήδη βιώνουμε, η τρομοκρατία των εργοδοτών, η φορολογία που μας γονατίζει. Όχι! Σημασία έχει να αποτύχουν οι αγανακτισμένοι. Δεν μας ενοχλεί το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, τα φαιδρά πρόσωπα που το απαρτίζουν, οι εθελόδουλοι υπουργοί, οι τροϊκανοί που κόβουν βόλτες στα κυβερνητικά κτίρια. Καθόλου! Σημασία έχει οι αγανακτισμένοι να ξεφουσκώσουν! Γιατί έτσι θα βγούμε εμείς σωστοί. Γιατί έτσι θα θριαμβεύσει το πείσμα μας να μην αλλάξει τίποτα. Γιατί έτσι θα σωθεί το σπιτάκι μας, το αμαξάκι μας, η βόλτα μας, οι διακοπούλες μας. Έστω λίγο φτηνότερες, έστω λίγο φτωχότερα. Τι σημασία έχει αν θα ζούμε σε μία χώρα εξαθλιωμένων, σε μία χώρα ρημαγμένη, χωρίς περιουσιακά στοιχεία, ταπεινωμένη και ανυπόληπτη; Σημασία έχει οι αγανακτισμένοι, αυτοί που ενσαρκώνουν όσα μισήσαμε, τον κρυφό μας εαυτό, να φύγουν με σκυμμένα κεφάλια». Είναι απίστευτο το μένος με το οποίο καταδικάζουν τους αγανακτισμένους εκείνοι που κάποια στιγμή χαρακτηρίστηκαν «βολεμένοι». Ατυχής χαρακτηρισμός. Διότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ήδη κατατέθηκε στη βουλή. Μεσοπρόθεσμα λοιπόν, κανείς δεν είναι βολεμένος. Σύντομα θα καταλάβουν και αυτοί ότι η ιστορία γράφεται στους δρόμους. Αρκεί αυτό το «σύντομα» για αυτούς, να μην είναι «αργά» για όλους μας. 

Δεν έχουν ιδέα τι θα πει βία

Ένας φίλος μου είπε μία ιστορία. Είχε ανοίξει κουβέντα με κάποιον ταξιτζή τις προάλλες σε μία κούρσα για να περάσει η ώρα συζητώντας για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ο ταξιτζής, πρώην μετανάστης στην Αργεντινή, ήταν παρών στο Μπουένος Άιρες κατά τις ταραχές του Δεκεμβρίου του 2001. Η απόγνωση, η φτώχεια, η πείνα και κυρίως η απώλεια των οικονομιών μιας ζωής είχαν οδηγήσει εκατοντάδες μικροκαταθέτες στα όρια αντοχής τους. «Φίλε αυτά που γίνονται εδώ δεν είναι τίποτα. Στην Αργεντινή, έγιναν πράγματα που δεν έχουν ακουστεί. Όταν ξέσπασαν οι ταραχές, έκλεισαν άρον άρον όλες οι τράπεζες. Τις επόμενες ημέρες έμπαιναν μέσα και έβρισκαν  αποκεφαλισμένα πτώματα. Είχαν μπουκάρει με χατζάρες -δεν ξέρω τι σόι άνθρωποι ήταν, μπορεί να ήταν και κανονικοί άνθρωποι σαν κι εμάς- και τους είχαν πάρει τα κεφάλια κανονικά. Δεν έχουν γραφτεί πουθενά αυτά. Κανείς δεν τα 'χει πει» έλεγε ο ταξιτζής
Δεν ξέρω αν έλεγε αλήθεια. Όσο και αν έψαξα δεν βρήκα έστω και μία μαρτυρία γι' αυτό - ίσως και να είναι αστικός μύθος. Η πραγματικότητα όμως και το μέγεθος του μαζικού παροξυσμού του αργεντίνικου λαού εκείνες τις ημέρες, θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και σε τέτοιας βαρβαρότητας περιστατικά. Άλλωστε ο ίδιος παροξυσμός οδήγησε στον θάνατο τουλάχιστον 22 ανθρώπων από τις ταραχές. Υπενθυμίζω ότι την εποχή εκείνη κάτω από την πίεση των πιστωτών, την κατάρρευση των τραπεζών και τα μέτρα λιτότητας, 14 εκατομμύρια Αργεντίνοι είχαν φτάσει στο σημείο να ζουν με λιγότερα από 4 δολλάρια την ημέρα.
Ασφαλώς στην Ελλάδα, το τραπεζικό σύστημα παραμένει ακόμα δυνατό έστω και αν μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2011 οι καταθέσεις μειώθηκαν κατα 10,4 δισ. ευρώ. Επίσης υπάρχουν ακόμα ισχυρά ποσοστά κεφαλαίων στα αποθεματικά τους από τα πακέτα στήριξης που τους χορήγησε το κράτος το προηγούμενο διάστημα.
Από την άλλη, ο «αιφνιδιασμός» του πολιτικού συστήματος από τον προπηλακισμό βουλευτών έξω από τη Βουλή και τις επιθέσεις σε κυβερνητικά στελέχη αποδεικνύει σε μεγάλο βαθμό την απόσταση που χωρίζει τον ελληνικό λαό από τον πολιτικό κόσμο.
Ακόμα μεγαλύτερη είναι η απόσταση που τον χωρίζει από το εκδοτικό κατεστημένο. Είναι φανερό ότι τα ντόπερμαν της ενημέρωσης, έντυπης και ηλεκτρονικής, περιμένουν το πρώτο σοβαρό επεισόδιο για να καταδικάσουν το κίνημα των αγανακτισμένων ως άτακτο ασκέρι τραμπούκων που υποσκάπτουν τον κοινοβουλευτισμό κλπ, κλπ. Αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά αλλά σκόπιμα αγνοούν είναι ότι το Σύνταγμα είναι ένα λαϊκό κίνημα που, και προτάσεις έχει και στόχους και κυρίως, πλέον, έχει και γνώση. Η ντιρεκτίβα είναι σαφής: «Αποθεώστε το κίνημα όσο αυτό κινείται στα όρια της ειρηνικής διαδήλωσης, των αγνών και "ανώδυνων" συνθημάτων». Αυτό είναι το όριο. Κάθε υπέρβαση του ορίου, αυτομάτως προκαλεί «σοκ» και αποτελεί «ντροπή» - αυτοί είναι χαρακτηρισμοί που γράφτηκαν στον Τύπο για τις μούντζες, τις ροχάλες και το πλαστικό μπουκαλάκι που πέταξε μια ηλικιωμένη γυναίκα σε μία βουλευτική Μερσεντές. Το δόγμα που προωθείται εντέχνως από τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι «αγανακτήστε αλλά μη (μας) αγγίζετε» και εκφράζεται με πολλούς τρόπους, συνήθως με υπόγεια προπαγάνδα και αντιπερισπασμό.
Δεν έχουν καταλάβει όμως ότι το ξέσπασμα της βίας, (της σκληρής βίας οργής, όχι του στημένου πετροπόλεμου προβοκατόρων και ΜΑΤ) δεν έχει έρθει ακόμα. Και αν δεν αλλάξουν ειλικρινά στάση αντί να αντιμετωπίζουν την πλατεία σαν τσίρκο, αν δεν λάβουν σοβαρά υπόψιν τα αιτήματα και τις απαιτήσεις του λαϊκού κινήματος των αγανακτισμένων και, κυρίως, αν οι μισοί Έλληνες φτάσουν να ζουν με 5 ευρώ την ημέρα, τότε κάποια στιγμή η βία θα ξεσπάσει και θα είναι ωμή και ανεξέλεγκτη.