Την ημέρα της κρίσης...

Πέρασα ένα καλοκαίρι κόλαση. Τις λιγοστές μέρες και ώρες που δεν ήμουν απασχολημένος με την υγεία του πατέρα μου, όταν δηλαδή δεν έτρεχα σε νοσοκομεία, ΙΚΑ, φαρμακεία, εξετάσεις και γιατρούς, χάζευα ωραίες φωτογραφίες άλλων στο facebook να κάνουν διακοπές στα νησά. Ά, έκανα και δύο μπάνια! Στη Βουλιαγμένη. Και ένα στη Βάρκιζα. Ξεσάλωσα εκείνη τη μέρα. Τρία συνολικά. Ή τέσσερα; Τέλος πάντων. Κάπου εκεί.
Ομολογώ ότι αυτή η φετινή εμπειρία μου με συγκλόνισε. Πάντα πίστευα ότι έχει πλάκα να επιδεικνύεις πόσο ωραία περνάς όταν κάποιος άλλος μπορεί να τραβάει ζόρια, οπότε τώρα που ήμουν εγώ ο ζορισμένος δεν μου πολυάρεσε.
Βασικά, αυτό που ήλπιζα, ήταν ότι θα γυρίσουμε όλοι από τις διακοπές (και η επανάσταση μαζί) και θα μαζευτούμε πάλι για να βρούμε τρόπο να διώξουμε τους γελοίους που μας έκατσαν στο σβέρκο. Εκ, των υστέρων κατάλαβα ότι και μόνο η σκέψη αυτή είναι αρκετή για να σε εκτοξεύσει στη στρατόσφαιρα της γραφικότητας.
Μάλιστα, ακούγοντας προχτές στο ραδιόφωνο τον Γιώργο Αυγερόπουλο να περιγράφει το προφίλ της Αργεντίνικης κοινωνίας, λίγους μήνες πριν από την κατάρρευση των τραπεζών τον Δεκέμβριο του 2001, δεν είχα καμία αμφιβολία για το πόσο γραφικός είμαι. Γιατί, λίγους μήνες πριν από την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας, εμείς ασχολούμαστε με τα ίδια πράγματα που απασχολούσαν και τη μεσαία τάξη της Αργεντινής. Οπότε μπορώ απλά να περιμένω σαν τον Ξέρξη στο όρος Αιγάλεω να δω τον θρίαμβο των αγορών πάνω στο βιος, τα σπίτια και τα τζιπ των νεοελλήνων. Προφανώς ο Θεμιστοκλής μας τελείωσε οπότε δεν μας σώζει τίποτα πια.
Αυτό όμως που θα έχει τη μεγαλύτερη πλάκα θα είναι το ξέσπασμα των φυλήσυχων και νομοταγών. Αυτοί που έπνιξαν και το τελευταίο ίχνος οργής στα σωθικά τους όταν έλαβαν το ειδοποιητήριο της εφορίας για την έκτακτη εισφορά και το τέλος ακινήτων, και πήγαν από την αρχή να τα πληρώσουν εφάπαξ μην τυχόν και στοχοποιηθούν. Αυτοί που έτρεξαν από την πρώτη μέρα στην τράπεζα να βρουν τη «φοροκάρτα» νομίζοντας ότι η καλή διαγωγή τους και το «αίσθημα ευθύνης» θα τους σώσει την ημέρα της κρίσης. Είναι οι ίδιοι που καρφώνουν τον συνάδελφό τους, από φόβο μήπως βγουν αυτοί στην «εφεδρεία». Δεν τους αρέσει. Αλλά ρισκάρουν πολλά αν δεν το κάνουν. Την κενότητα μιας ζωής «γεμάτης».
Δύο είναι οι κοινωνικές ομάδες που καταφεύγουν σε ανεξέλεγκτη βία σε περιόδους οικονομικής κατάρρευσης: Ο υπόκοσμος και η μεσαία τάξη. Αυτή η μεσαία τάξη, με τα δύο αυτοκίνητα, το τεσσάρι ρετιρέ, το εξοχικό και τις έξτρα διακοπές. Αυτή, με τις τραπεζικές καταθέσεις «για την κακιά στιγμή» και το οικογενειακό εισόδημα των 5.000 ευρώ μηνιαίως. Αυτή που ντύνεται ακριβά «γιατί είναι αθάνατα», τρώει στα ακριβά «γιατί το καλό φαγητό αξίζει», οδηγεί ακριβά «για ασφάλεια». Αυτή η «μεσαία ελίτ», η «low profile» αλλά «high quality»... Αυτή, που ζει τόσο ήρεμα ώστε είναι διατεθειμένη να σκοτώσει όποιον πιστέψει ότι της χαλάει τη γαλήνη. Την ημέρα της κρίσης... Αυτούς να φοβάσαι.