Μέτρα τα ψιλά

Το πρωί μετράς τα κέρματα. Στη λαϊκή, στο μετρό, στο περίπτερο. Αλλά το βράδυ πάλι θα βάλεις Mega. Να σου λέει ότι αρχίζεις να πηγαίνεις καλά. Να σου δείχνει τους ξένους που έχουν βαλθεί να σε πείσουν ότι βγαίνεις από το τούνελ. Η Πορτογαλία πηγαίνει περίφημα! Η Ισπανία ανακάμπτει. Και τους πιστεύεις! Δεν πιστεύεις την τσέπη σου που μόλις τώρα ψαχούλεψες και δεν έπιασες τίποτα. Ούτε αυτό το σφίξιμο στο στήθος που τελευταία αρχίζει να σε ενοχλεί όλο και περισσότερο. Ούτε που ξυπνάς και νιώθεις σαν να μην κοιμήθηκες λεπτό. Ούτε που τα παιδιά σου είναι άνεργα και βουτηγμένα στην κατάθλιψη.
Σε μπερδεύουν με τις «αγορές», τα «αναπτυξιακά μέτρα», τις «κόκκινες γραμμές» και εσύ, άβουλε, φοβισμένε ελληνάκο λες, «κάτι ξέρουν. Λίγη υπομονή ακόμα». Δεν ξέρεις την ιστορία, ούτε μαθαίνεις. Απλά ακούς. Kαι κοιτάς. Και σωπαίνεις. Aργοπεθαίνεις ελληνάκο και δεν θες να το παραδεχτείς. Είσαι άξιος της μοίρας σου, που καθόλου δεν σου κρύβεται. Είναι εκεί και διαγράφεται μπροστά στα μάτια σου, έτοιμη να σου πάρει το κεφάλι. Τη βλέπεις να έρχεται κατά πάνω σου αλλά εσύ πάντα ελπίζεις ότι δεν έρχεται για σένα. «Τόσοι μετανάστες! Τόσοι ξένοι! Εγώ τουλάχιστον είμαι Έλληνας! Δεν έρχεται για μένα, έτσι δεν είναι; Εγώ είμαι Έλληνας»!
Μα η μοίρα του είναι η δική σου. Δεν θες να καταλάβεις. Δεν θες να ξέρεις. Βολεύεσαι γιατί είσαι μικρός και ασήμαντος και ανώνυμος. Κρύβεσαι και ελπίζεις. Κλειδώνεσαι και στήνεις αυτί μέσα απ' την πόρτα σου. Είσαι αξιοθρήνητος ελληνάκο. Κοιτάς με μισό μάτι τον σκουρόχρωμο εξαθλιωμένο που σέρνει το καρότσι με τα παλιοσίδερα. Σου χαλάει την ησυχία. «Αυτός φταίει!» σκέφτεσαι.
Αυτός ευθύνεται για την ανέχειά σου. Για τη θλίψη σου. Τη φτώχεια σου. Σου κλέβουν τη ζωή, σε δολοφονούν με τον πιο ύπουλο τρόπο αυτοί που σου χαμογελούν, που «θαυμάζουν» τις θυσίες σου, αλλά εσύ κοιτάς τον ξένο. Σε βολεύει, έτσι;
Θρασύδειλο υποκείμενο είσαι ελληνάκο. Σε βολεύει να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους προγόνους σου. Έτσι σε έμαθαν. Και εσύ το δέχεσαι. Με ανακούφιση. Σε λυτρώνει αυτή η σκέψη. Να ψηφίζεις. Να αφήνεις τη ζωή σου στα χέρια άλλων. Των δήμιών σου. Αλλά όχι. Δεν μπορεί. Έχουν «εντολή». Έχουν ιερή αποστολή να σε σώσουν. Και τους πιστεύεις!
Δεν τους πιστεύεις; Βάλε Mega να τα ακούσεις πάλι. Και να ηρεμήσεις.
Και το πρωί, ξαναμέτρα τα ψιλά που θα βγάλεις από την τσέπη σου.