Θέλουν έναν νέο Δεκέμβρη 2008, με οποιοδήποτε κόστος, με ή χωρίς νεκρό

Το απρόκλητο πέσιμο των ματατζήδων χθες στο μπλοκ των αναρχοσυνδικαλιστών της Ροσινάντε (οι οποίοι επέδειξαν συνοχή και ψυχραιμία), οι συνεχείς τραμπουκισμοί στους δρόμους των Εξαρχείων από τα εποχούμενα τσογλάνια της Δ, η τρομοκρατία και το ξύλο από τους μπάτσους χωρίς καμία αφορμή και κυρίως η μετατροπή της περιοχής σε ανοικτό κρατητήριο την οποία επέβαλλαν για τουλάχιστον 4 ώρες κλείνοντας δρόμους και στέλνοντας προς την πλατεία όσους προσπαθούσαν να φύγουν, δεν αποτελούν τυχαία γεγονότα αλλά ξεκάθαρη στρατηγική επιλογή της ΕΛΑΣ με στόχο την υλοποίηση συγκεκριμένης πολιτικής εντολής του καθεστώτος.
Η εντολή είναι σαφής: Δημιουργήστε συνθήκες έντασης, κλιμακώστε την αναταραχή με χρήση βίας ώστε να προκληθεί έκρηξη οργής και να επαναληφθεί ένα σκηνικό Δεκέμβρη 2008, το οποίο θα εκμεταλλευτούμε επικοινωνιακά μέσω των καναλιών, για να δημιουργήσουμε έτσι μία περίοδο «έκτακτης ανάγκης».
Η στρατηγική της έντασης, και το «γαία πυρί μιχθήτω», είναι πάντα το τελευταίο χαρτί κάθε παραπαίουσας κυβέρνησης.
Στην προκειμένη περίπτωση, για να μπορέσει να επιβάλλει την επόμενη σκληρή ατζέντα που βρίσκεται προ των πυλών (νέες απαιτήσεις της τρόικας, επιτάχυνση απολύσεων, πλειστηριασμοί Α' κατοικίας, ασφαλιστικό, κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων, υποχώρηση στην κυπριακή ΑΟΖ έναντι του καθεστώτος Ερντογκάν κ.α.) και κυρίως να παρατείνουν για λόγους «Εθνικής ασφάλειας» τις παραστάσεις του κυβερνητικού τσίρκου παρακάμπτοντας ίσως ακόμα και την εκλογή ΠτΔ.
Στην επέτειο του Πολυτεχνείο απέτυχαν. Ομως στην επόμενη ευκαιρία θα προσπαθήσουν να το ξανακάνουν. Ακόμα και με νεκρό. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτη η συμπεριφορά «καμικάζι» των μπάτσων που κάλλιστα μπορεί να προκαλέσει θανάτους, συμπίπτει με την παρουσία στο υπουργείο ενός απολύτως αναλώσιμου μαλάκα στη θέση του υπουργού χωρίς καμία ιστορική σημασία ως στέλεχος της ΝΔ, ο οποίος μπορεί να καρατομηθεί ανώδυνα ως εξιλαστήριο θύμα, αν γίνει η στραβή.
Για αυτό χρειάζεται προσοχή και καθαρό μυαλό στους δρόμους, όση οργή και αν υπάρχει.

Στρατώνι: Το χωριό της «Eλληνικός Χρυσός» και ο Τόνι Σφήνος

Το βράδυ της 14ης Αυγούστου 2014, το μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός στο παραθαλάσσιο Στρατώνι της Χαλκιδικής είναι η συναυλία του απολαυστικού Τόνι Σφήνου. Ο performer με τη γνωστή ανέμελη εσάνς των 70's, τραγουδάει μπροστά στο ενθουσιώδες νεαρό πολυπληθές κοινό που έχει κατακλύσει τον χώρο γνωστού μπιτς μπαρ της περιοχής. Ανάμεσα σε διάφορα χαριτωμένα της πρόζας του, ο Σφήνος κάποια στιγμή αναφωνεί, «θα τα παρατήσω όλα στην Αθήνα και θα έρθω να δουλέψω στα ορυχεία, εκεί ψηλά», γνωρίζοντας την αποθέωση από τους παρευρισκόμενους.
Αντίθετα, λίγο πριν, ένας από τους θεατές της συναυλίας, είχε λάβει την προειδοποίηση από την υπάλληλο του μπιτς μπαρ τη στιγμή που του έκοβε το εισιτήριο: «βγάλτο αυτό που φοράς, θα έχεις πρόβλημα». Αιτία, ήταν ένα μπλουζάκι με το σήμα «SOS Xαλκιδική» που φορούσε ο νεαρός θεατής, και το οποίο αναγκάστηκε να βγάλει προκειμένου να εισέλθει στον χώρο. Γιατί άραγε;
Και για ποιο λόγο ο λαοφιλής καλλιτέχνης να θυμόταν ξαφνικά να φύγει από την Αθήνα και να πάει στη Χαλκιδική για να γίνει μεταλλωρύχος, εάν δεν είχε προηγηθεί συμφωνία με τους υπεύθυνους της εκδήλωσης;
Το Στρατώνι είναι η έδρα της «Ελληνικός Χρυσός» η οποία είναι γνωστό ότι «ταϊζει» την τοπική κοινωνία με διάφορους τρόπους , ως αντάλλαγμα για τις μεταλλευτικές δραστηριότητες εξύρυξης στο όρος Κάκαβος και επεξεργασίας του μεταλλεύματος σε εργοστάσιο στην  ευρύτερη περιοχή.
Είναι δεδομένο ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του χωριού απασχολείται και ζει από το ορυχείο. Οπως, δεδομένες είναι επίσης και οι υποτροφίες, τα έργα και οι εκδηλώσεις που γίνονται υπό τη σκέπη της ελληνοκαναδικής κοινοπραξίας η οποία εκμεταλλεύεται πλέον τα προϊόντα της εξόρυξης με τρόπους που έχουν προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις από την επιστημονική κοινότητα.
Μόλις τις προηγούμενες ημέρες η Εθνική Επιτροπή Υδάτων τόνιζε σε μελέτη της, ότι υπάρχει σοβαρή υποβάθμιση των υδατικών συστημάτων και της ποιότητας των νερών η οποία οφείλεται στις μεταλλευτικές δραστηριότητες και ταυτόχρονα εκτιμά ότι δεν θα ολοκληρωθούν τα έργα αποκατάστασης.
Ισως για αυτό τον λόγο η εταιρεία να δείχνει τόσο αυξημένη «κοινωνική ευθύνη», ενώ θα μπορούσε απλώς να αισθάνεται υπερήφανη και μόνο για το γεγονός ότι σε μία περιοχή με υψηλότατη ανεργία δίνει ψωμί σε 2000 οικογένειες.

Ισως αντίστοιχα, γι αυτό το λόγο, κάποιοι επαγγελματίες της περιοχής να νιώθουν αυξημένη ευθύνη να τονίζουν σε νέους που φορούν μπλούζα «SOS Χαλκιδική», ότι «θα έχουν πρόβλημα». Κανείς φυσικά δεν μπορεί να αποδείξει ότι η Ελληνική Χρυσός χρηματοδοτεί το κουκούλωμα του εγκλήματος που διαπράτει σε βάρος χιλιάδων κατοίκων της Χαλκιδικής με τις ευλογίες και την προκλητική στήριξη των μνημονιακών κυβερνήσεων. Κανείς όμως δεν μπορεί να αποδείξει ότι δεν το κάνει υπόγεια - πέρα από τα συνήθη δωράκια υπό τη μορφή «ευγενικής χορηγίας».
Το σίγουρο -και αποδεδειγμένο- είναι ότι το δικαίωμα στην ασυδοσία που έχουν παραχωρήσει στην εταιρεία οι κυβερνώντες (και η προηγούμενη -τουλάχιστον- δημοτική αρχή), θέτει σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Ζωή που σε καμία περίπτωση δεν αποτιμάται οικονομικά όπως μια αρπαχτή - συναυλία - τσίρκο του Τόνι Σφήνου.

Πρωταγωνιστής

Την ώρα που ο Σταύρος Θεοδωράκης στο πολιτικό μανιφέστο του Ποταμιού, ζητούσε «τα λίγα των πολλών» για την προεκλογική του καμπάνια, το Mega του αφιέρωνε ήδη ένα πεντάλεπτο ανάμεσα στα πρώτα θέματα του δελτίου, αξίας πολλών χιλιάδων ευρώ αν επρόκειτο για διαφημιστικό χρόνο. Λίγο αργότερα, οι πρώην, πλέον, συνάδελφοί του -οι γνωστοί- ανέλυαν τη νέα πολιτική κίνηση με εγκωμιαστικά και αισιόδοξα σχόλια.
Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι αυτή η «αυθόρμητη» πολιτική κίνηση, έγινε δεκτή μετά βαϊων και κλάδων από τη μιντιακή ναυαρχίδα της διαπλοκής. Ας είμαστε καλόπιστοι. Αλλωστε πλάι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους δούλεψε για πολλά χρόνια, έχουν σχέσεις, είναι φίλοι, θεμιτός συνεπώς ένας καλός λόγος.
Ολα είναι ζήτημα ελεύθερης και καθαρής σκέψης, μνήμης και γνώσης. Οσο πιο πολλά γνωρίζεις, τόσο πιο πολύ βασανίζεσαι. Και αυτό που διακρίνει κανείς βλέποντας τα πρώτα σχόλια όσων ακολουθούν το Ποτάμι διαδικτυακά, είναι μία αβασάνιστη και σχεδόν παραδομένη στο συναίσθημα και την εικόνα, σκέψη. Γιατί η εικόνα του Σταύρου Θεοδωράκη είναι γοητευτική. Και είναι γοητευτική γιατί είναι τηλεοπτική εικόνα - η μόνη εικόνα που είναι αληθινή για τον μέσο Ελληνα. Δουλεμένη στο χέρι επί σχεδόν 15 χρόνια, περασμένη μέσα από κάμερες με φωτοσκιαστικά φίλτρα, μισοκουνημένα τρε γκρο πλάνα, χαμηλές λήψεις, επιτηδευμένη σκηνοθεσία και Σοβιετικό μοντάζ. Εικόνα για Πρωταγωνιστές.
Αυτό που είναι ο Θεοδωράκης είναι αυτό που βλέπεις, όχι όσα έχει κάνει. Αλλωστε, ό,τι έχει κάνει, είναι παρελθόν. Σημασία έχει αυτό που είναι (ή που φαίνεται να είναι) σήμερα. Και αυτό που φαίνεται, κάνει «γκελ» στον νεαρόκοσμο των malls, στους σημερινούς 40ρηδες, χθεσινούς 30ρηδες του λάιφσταιλ και των ωραίων εποχών και στις μεσόκοπες νοικοκυρές που μιλούν για αυτόν χρησιμοποιώντας το μικρό του όνομα μεταξύ κουζίνας και λίβινγκ ρουμ. Ο Σταύρος μπήκε στα σπίτια της ελληνικής μικροαστικής τάξης ως ο δικός της άνθρωπος.
Και ως τέτοιος ζητάει -σαν να κλέβει εκκλησία πλέον, μπροστά σε αυτό το εύκολο και εύπλαστο κοινό- να ταράξουν μαζί «τα λιμνάζοντα νερά». Τα ίδια λιμνάζοντα νερά που ο ίδιος πλατσούριζε, όντας λιθοξόος του σοσιαλιστικού προσωπείου των πάλαι ποτέ εκσυχρονιστών, ως συντάκτης του Κλικ, του ΜΕΝ και άλλων εκδοτικών υποπροϊόντων της Πασοκικής μουργέλας των 80'ς και 90΄ς, αλλά και ως δημοσιογράφος «αντισυστημικός» και ολίγον μποέμ μεν, απόλυτα αφομοιωμένος στο κύκλωμα δημοσίων σχέσεων παρά την πλατεία Κολωνακίου, δε.
Η εποχή των μνημονίων, ήταν και για τον Σταύρο, σημείο καμπής. Πιστός στο σύστημα που τον ανέδειξε αλλά και υπό την ασυλία της ανήσυχης -στα μάτια των τηλεθεατών/καταναλωτών- δημοσιογραφικής περσόνας που τρυπώνει παντού και δεν κολλάει πουθενά, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εδραίωση του φασιστικού φαινομένου στην Ελλάδα, πίνοντας καφέ με τον Αρχιναζί Μιχαλολιάκο και ξεπλένοντας την τραγωδία του Φαρμακονησίου βάζοντας φιλήσυχους λιμενικούς εκτός υπηρεσίας να παίζουν με τα παιδιά τους.
Και τώρα, που το κεντροαριστερό τσίρκο σηκώνεται και ξαναπέφτει σαν μεθυσμένος γέρος, ανασύρει το σοσιαλιστικό του παρελθόν, έτοιμος να εξαργυρώσει το γραμμάτιο.
Με ενα ωραίο χαμόγελο, κάτι μισόλογα για λεωφορεία και στάσεις, μερικές αόριστες λεκτικές καρπαζιές στους παλιούς πολιτικούς (για ποινική αντιμετώπιση ούτε λόγος), και καμία ουσιαστική και σοβαρή παρουσίαση του τι είναι και τι θέλει από εμάς. Κανένα συγκεκριμένο πρόταγμα, καμία συγκεκριμένη λύση, κανένας συγκεκριμένος προσανατολισμός. Όλα φλου, σαν τη φλουταρισμένη εικόνα των βραδινών λήψεων στην εκπομπή του.
Ο Σταύρος λοιπόν, ο δικός μας Σταύρος έγινε Πρωταγωνιστής.
Και ο λαός για ακόμα μία φορά, κομπάρσος.

Αγνωστοι μεταξύ αγνώστων

Δεν τους μπορώ. Δεν τους αντέχω άλλο. Δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν βλέπουν. Δεν είδαν. Δεν διάβασαν. Δεν ένιωσαν.
Φιλάνθρωποι και «εντάξει» με τον θεό τους. Εξαγνισμένοι από τις αμαρτίες τους.
Στο μυαλό τους ένας ολόκληρος κόσμος από αμαρτίες, λιβάνια, θυμιάματα και στραυροκοπήματα.
Πατρίδα για μας. Αβατο για τους άλλους. Συρματοπλέγματα. Ριπές, θάνατος, μνήματα με αριθμούς.
Ενα με το τέρας. Ενα με το μαύρο. Με το μίσος. Το ψέμα. Την υποκρισία.
Δυνατοί στους αδύνατους. Υπήκοοι στους δυνατούς.
Δεν με νοιάζει η άγνοιά σας ρε. Δεν με νοιάζει ο Καιάδας που κρύβετε μέσα σας. Δικό σας πρόβλημα όχι, δικό μου. Δεν σας χάνω, με χάνετε.
Στον δικό σας κόσμο ναι, είμαι τρελός. Καλύτερα έτσι. Δεν γουστάρω τον κόσμο σας. Είμαστε ξένοι.
Αγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Χάρηκα για τη γνωριμία.