Κάπου θα συναντηθούμε

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο μηδέν. Δεν θα σταματήσουμε βέβαια να μετράμε. Από Δευτέρα το countdown συνεχίζεται. Υπό του μηδενός. Μετράμε όλοι εμείς. Οι «αγανακτισμένοι», οι «ανένταχτοι», οι «απολιτίκ», οι «μετανιωμένοι», που αφού γλέντησαν τα χρόνια της ευδαιμονίας τώρα ανακάλυψαν ότι η ζωή δείχνει το σκληρό της πρόσωπο.
Απέναντί μας, βλέπουμε τα ειρωνικά βλέμματα όσων εκείνα τα χρόνια «δούλευαν σκληρά». Όσων «τα έλεγαν» αλλά, για κάποιο λόγο, πουθενά δεν τα έγραψαν για να πιστοποιηθεί του λόγου τους το αληθές. Είναι αυτοί που σήμερα σου λένε «τώρα τρέχεις στο Σύνταγμα. Τι θα καταφέρεις; Τώρα είναι αργά». Και βυθίζονται στις δάφνες του καναπεδάτου δικαίου.
Αυτοί που πλέον δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σε κατηγορήσουν ως λαϊκιστή, προβοκάτορα, και -κατά παθογένεια- «νεοέλληνα», επειδή τόλμησες να βγεις στον δρόμο. Τι και αν όλη σου τη ζωή ήσουν παρών στη μέση της Σταδίου, της Αμαλίας, και της Βασιλίσσης Σοφίας; Τι και αν πάντα ήσουν εκεί, για τα Πολυτεχνεία, τα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, την Παλαιστίνη...
Κανείς δεν σε σημείωσε. Βλέπεις, τότε όλοι αυτοί οι βιοπαλαιστές είχαν πέσει με τα μούτρα στην καριέρα, και «τις δουλειές». Και σήμερα είναι πρώτοι στο στασίδι της χλεύης, της λοιδωρίας και τις ειρωνίας για τους λαϊκούς αγώνες. Είναι οι πρώτοι που θα βρουν αποκούμπι στα «κωλόπαιδα που τα σπάνε», για να κρύψουν τον φόβο τους και να την κάνουν για καφέ. Είναι οι πρώτοι που θα βγάλουν από τη μύγα ξύγκι προκειμένου να σε πείσουν ότι «το αφεντικό προσπαθεί» και να κατακεραυνώσουν όσους ψελλίζουν μία λέξη αντίστασης. Και φυσικά είναι οι πρώτοι που σήμερα, ακόμα και τώρα, επιμένουν ότι τα μνημόνια της υποταγής και της εξαθλίωσης είναι η λύση που θα μας οδηγήσει στην ανάπτυξη.
Επειδή ακόμα έχετε δύο καβάτζες, και έναν μισθό που ως εκ θαύματος, εξακολουθεί να πέφτει, σύντομα θα καταλάβετε που είναι η θέση σας σιχαμένοι οσφυοκάμπτες. Και τότε να ελπίζετε ότι η αλληλεγγύη αυτών που σήμερα υβρίζετε, θα κάνει το θαύμα της και θα σας σώσει.