Τι έγινε την Κυριακή;

Ένας πληροφοριακός αχταρμάς. Μια τηλεοπτική θολούρα. Ο καπνός από τις φωτιές και τα χημικά είναι τόσο πυκνός που νομίζεις ότι σε λίγο θα αρχίσει να βγαίνει πίσω από την τηλεόραση. Ετερόκλητα μπουλούκια, τρέχουν από 'δω και από 'κει. Το μοντάζ συνεχές. Κανένα πλάνο δεν διαρκεί για περισσότερα από τρία δευτερόλεπτα. Εναλλάσονται σαν φωτογραφικό άλμπουμ. Οι κάμερες σημαδεύουν μόνο τους νεαρούς με τις κουκούλες που εκσφενδονίζουν συνεχώς αντικείμενα, πέτρες, ξύλα, καρέκλες, μολότοφ. Από την άλλη πλευρά του μετώπου η εικόνα δείχνει τiς δυνάμεις καταστολής να βρίσκονται συνεχώς σε άμυνα. Ποτέ, κανένας έλληνας τηλεθεατής, δεν είδε στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων άνδρες των ΜΑΤ να πετούν δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης. Ποτέ ο τηλεθεατής δεν έχει δει γκλομπ αστυνομικού να πέφτει σε σώματα διαδηλωτών.
Φυσικά, όσοι βρέθηκαν την Κυριακή στους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα, (αφού λόγω των χημικών ήταν αδύνατο να παραμείνουν στο χώρο της πλατείας), αλλά και όσοι γενικά έχουν την περίεργη συνήθεια να κατεβαίνουν στους δρόμους, θα έχουν διαπιστώσει ότι οι αστυνομικοί σχημάτιζαν μονίμως ένα Π αποθώντας τον κόσμο μακριά από τον χώρο της συγκέντρωσης και χρησιμοποιώντας τεράστιες ποσότητες χημκών.
Είναι προφανές ότι οι διαταγές των αστυνομικών ήταν να μην αφήσουν να δημιουργηθεί συμπαγές πλήθος μέσα στην πλατεία και γι αυτό, με την πρώτη ευκαιρία εφόρμησαν σαν σκυλιά κυνηγώντας τους πάντες.
Προσωπικά, έφυγα νωρίς γιατί δούλευα (επέστρεψα αργά το βράδυ όταν ο κόσμος είχε αραιώσει) αλλά στα λίγα λεπτά του μπάχαλου που πρόλαβα να μείνω, κατάλαβα ότι ο κύριος στόχος της αστυνομίας ήταν να δημιουργήσει οργή στον απλό κόσμο. Δεν χωράει αμφιβολία ότι υπάρχουν ασφαλίτες κουκουλοφόροι που την κατάλληλη στιγμή δημιουργούν τσαμπουκά και οι πιτσιρικάδες τσιμπούν εύκολα το δόλωμα. Όμως, στο γενικό αλλαλούμ και στον πανικό που μπορεί να δημιουργηθεί σε μία συγκέντρωση με τόσο κόσμο, πλέον τα ΜΑΤ δεν χρειάζονται καν άλλοθι για να ξεκινήσουν «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις. Το απέδειξαν σουτάροντας ασφυξιογόνα αέρια στον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο. 
Κανένας δημοσιογράφος δεν ρώτησε το αυτονόητο τον ανεκδιήγητο Κοκκαλάκη της αστυνομίας: Για ποιο λόγο τα ΜΑΤ δεν μένουν μέσα στα όρια του χώρου της Βουλής τον οποίο προστατεύουν; Τι θα είχε γίνει αν έμεναν πίσω από τα κιγκλιδώματα, απλά προτάσσοντας τις ασπίδες;
Ποια ακριβώς ήταν η αποστολή τους όταν βγήκαν από τον χώρο και εφόρμησαν σε ξερά και χλωρά, μέσα στην πλατεία, στη Σταδίου, την Ακαδημίας και στα στενά γύρω από το Σύνταγμα;
Τι ακριβώς προστάτευαν οι διμοιρίες στο Μοναστηράκι; Τι δουλειά είχαν οι μοτοσυκλετιστές της Δέλτα και της Δίας στην Ερμού και την Μητροπόλεως βολτάροντας προκλητικά κατά αγέλες, εκτός από το να βγάλουν εκτός εαυτού τον απλό κόσμο από τα νεύρα;
Τα «κωλόπαιδα» που καίνε τράπεζες (και τα οποία δεν έκαναν καλή δουλειά - είδα πολλές άθικτες) θα έπρεπε να είναι το πρώτο μέλημα αυτού του κράτους - φονιά. Αντί να τους προσφέρει τη στοιχειώδη κοινωνική πρόνοια, να βρει πως ζουν, ποια ένστικτα ικανοποιούν, είναι πολύ πιο εύκολο να φτιάξει ενόχους μέσα από τα φερέφωνα της τηλεοπτικής χούντας και των μπάτσων. Είναι πολύ πιο εύκολο να πας ως μοιρολογίστρα της τέχνης με ένα κεράκι έξω από το Αττικόν, παρά να δημιουργήσεις συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης ώστε να αποτρέψεις κοινωνικές εκρήξεις.
Κανένα «κωλόπαιδο» δεν ήρθε με παρθενογέννεση. Μια κοινωνία με 50% ανεργία μεταξύ των νέων, η οποία αντί να πολεμήσει να γιατρευτεί, ζητάει την καταδίκη τους, είναι καταδικασμένη να πεθάνει από ανεξέλεγκτη βία και φωτιά. Ευτυχώς, Και όσο πιο γρήγορα ψοφίσει τόσο το καλύτερο.