Σε γαμώ και σε υποστηρίζω

Προσωπικά με θλίβει ιδιαίτερα η εικόνα του Γιώργου Νταλάρα να αποφεύγει τον κεσέ με το γιαούρτι πάνω στη σκηνή. Θυμάμαι σαν χθες την εικόνα από εκείνες τις αξέχαστες συναυλίες το 1983 -ήμουν εννέα χρονών τότε- την αποθέωση από τον κόσμο, και τον δημοφιλή  τραγουδιστή να μονολογεί «δεν πιστεύω αυτό που βλέπω». Ήταν η ένδειξη ευγνωμοσύνης σε ένα πρόσωπο που ενσάρκωνε τα όνειρα και το αύριο ενός ταλαιπωρημένου λαού.

Η γενιά μου, όπως και η γενιά που με ανέθρεψε, μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του. Θυμάμαι στοίβες τους δίσκους (σαν αυτόν στη φωτογραφία) να στριμώχνονται όρθιοι κάτω από τραπεζάκι του σαλονιού. Στα τραγούδια, αυτά, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης έβλεπε την ελπίδα και την αισιοδοξία για κάτι καινούργιο, πιο καθαρό, που αξιοπρεπές, πιο τίμιο.

Γαλουχηθήκαμε με το πνεύμα του «Αδιόρθω Αναρχί», του «Αϊ μωρέ παιδιά», του «Πάγωσε η τσιμινιέρα», του «Δέντρου». Mε αυτά τα τραγούδια μας έπαιρναν από το χέρι οι πατεράδες μας και μας ανέβαζαν στα φεστιβάλ της Καισαριανής, με αυτά τα τραγούδια κατεβήκαμε στις πρώτες πορείες.
Όταν λοιπόν ο άνθρωπος που τραγούδησε αυτές τις στιγμές, τρώει γιαούρτια και καρέκλες σε συναυλία, πραγματικά, τότε κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Όλοι ξέρουν τη διαδρομή και το έργο του Γιώργου Νταλάρα. Όλοι ξέρουν επίσης, που ήταν και τι έκανε τα τελευταία τουλάχιστον δέκα χρόνια. Κυρίως όμως, που δεν ήταν και τι δεν έκανε.
Ο επαγγελματισμός του -στον οποίο οφείλονται μια σειρά από πολύ ποιοτικές δουλειές στο παρελθόν- έγινε εναγκαλισμός με ολόκληρο το σύστημα εξουσίας και τις παραφυάδες του.
Από υμνητής των αγώνων και των καημών του Έλληνα, μεταμορφώθηκε σε λαϊκό εστέτ που μπαινόβγαινε στο Μέγαρο Μουσικής, που ήταν μέσα σε κάθε εκδήλωση με κρατικές χορηγίες, που η γυναίκα του έγινε υπουργός στην κυβέρνηση του ΔΝΤ. Με γεια του, με χαρά του.

Όμως, δεν είναι δυνατόν ένας καλλιτέχνης με αυτήν ακριβώς την πορεία, και με την οξυδέρκεια που τον διέκρινε στο παρελθόν, αφουγκραζόμενος τα μηνύματα της εποχής του, να κάνει ένα τόσο τραγικό λάθος και μετά απ' όλα αυτά να βγαίνει σε δήθεν συναυλίες αλληλεγγύης στη Νίκαια και τα Λιόσια.

Δεν έχεις καταλάβει τίποτα; Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Σε ποια εποχή νομίζεις ότι ζεις; Κοίτα γύρω σου. Και αν δεν βλέπεις τη φτώχεια, την ανεργία και τα αδιέξοδα, θα έπρεπε να δεις την οργή. Δεν την είδες. Την προσπέρασες επιδεικτικά και ανέβηκες στη σκηνή σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Δεν γίνεται ρε φίλε τη μία να βγαίνεις στο Mega και να υποστηρίζεις το Μνημόνιο και την άλλη να τραγουδάς για τον λαό που εξ αιτίας του Μνημονίου φυτοζωεί. Δεν γίνεται να του λες «σε γαμώ και σε υποστηρίζω» για να χρησιμοποιήσω και τη φράση από τραγούδι κάποιου συναδέλφου σου που κυνήγησες ανελέητα επειδή σε σατύρισε.

Αν έβλεπες τουλάχιστον, τη στάση άλλων τραγουδιστών της γενιάς σου -ίσως όχι τόσο επιτυχημένων- αλλά με επίγνωση της κατάστασης και της συγκυρίας, ίσως να έκανες αυτό που έκαναν. Ίσως σιωπούσες. Αυτή η στάση θα ήταν πιο έντιμη. Όσοι βρέθηκαν προ τετελεσμένων, κατάλαβαν ότι δεν τους παίρνει να βγουν κατόπιν εορτής και να τραγουδήσουν «για τον λαό». Έμειναν στα σπίτια τους.

Ο Πανταζής είναι συνεπής με αυτά που τραγουδάει. Αυτά τραγουδούσε πάντα, αυτά τραγουδάει και τώρα στα πρωινά. Ο Νίκος Καλογερόπουλος είναι επίσης συνεπής. Αυτά που έγραφε πάντα (και που γι' αυτά είναι αποκλεισμένος εδώ και χρόνια από όλο το κωλοσύστημα του εγχώριου θεάματος, από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου μέχρι τις εταιρείες παραγωγής), αυτά γράφει και τώρα. Γι αυτό και μπορεί να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο με το κεφάλι ψηλά.

Εσύ προσπάθησες, και μάλιστα άκομψα και απροκάλυπτα να είσαι συνεπής και με τον λαό και με το Κολωνάκι. Ε, δεν γίνεται!

(Επειδή μυρίζομαι παρέμβαση του «πνευματικού κόσμου» που προφανώς θα σπεύσει να καταδικάσει «την αήθη και άνανδρη επίθεση στον δημοφιλή μας τραγουδιστή από μία μειοψηφία τραμπούκων», και παρόλο που δεν μ' αρέσει ούτε να δίνω, ούτε να παίρνω συμβουλές, θα συνέστηνα να σκεφτεί για ποιο λόγο συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν. Αυτές τις ώρες η αυτοκριτική είναι απείρως σημαντικότερη από την κριτική. Διαφορετικά, υπάρχουν γιαούρτια για όλους).

Πατάτες Μπλε

Το κίνημα της πατάτας έχει ενθουσιάσει τους Έλληνες καταναλωτές και παραγωγούς, οι οποίοι μετά από πολλά χρόνια ομηρίας στους «μεσάζοντες» είδαν τα προϊόντα τους να αγοράζονται και να πωλούνται σε συμφέρουσες τιμές και όλοι να είναι ευχαριστημένοι.

Ύστερα από τον εμπορικό Μεσαίωνα δεκαετιών, βρέθηκαν κάποιοι ανήσυχοι και σκεπτόμενοι πολίτες που μπόρεσαν να οργανώσουν το ρεμπέτ ασκέρ των παραγωγών και να κάνουν μια εμπορική συναλλαγή της προκοπής.

Φυσικά κανείς δεν αναρρωτήθηκε γιατί όλα αυτά τα χρόνια κανένας δεν είχε σκεφτεί την πολύ απλή πρακτική της απευθείας διάθεσης των προϊόντων στην αγορά, ούτε για ποιο λόγο δεν είχαν επιχειρήσει να την εφαρμόσουν οι αγροτικοί συνεταιρισμοί ανά τη χώρα.

Το ΚΚΕ έσπευσε να καταδικάσει ως αποπροσανατολιστικό το κίνημα της πατάτας, τονίζοντας ότι «στόχο έχει την απομάκρυνση των μικρών αγροτών από το αγροτικό κίνημα και τη ρήξη με τα μονοπώλια και την ΕΕ». Άλλωστε για τη ρήξη με τα μονοπώλια και την ΕΕ, το ΚΚΕ έχει συγκεκριμένη και δοκιμασμένη συνταγή την οποία ακολουθεί εδώ και δεκαετίες, κλείνοντας με τρακτέρ τις εθνικές οδούς και αδειάζοντας τελάρα με πορτοκάλια και μήλα έξω από τις νομαρχίες και τα υπουργεία.

Είναι ιστορικές οι κατακτήσεις των αγροτών στα μπλόκα των εθνικών - οι καντινιέρηδες έχουν ξεπουλήσει.

Βέβαια, από τη στιγμή που το κίνημα της πατάτας υποστηρίζεται με ενθουσιασμό από τα βρωμοκάναλα της προπαγάνδας και της διαπλοκής, αρχίζεις αμέσως να πονηρεύεσαι και να σκέφτεσαι μήπως τελικά έχει δίκιο το ΚΚΕ. 

Η καχυποψία μάλιστα μεγαλώνει όταν οι περιγραφές των τηλεδημοσιογράφων εξυμνούν την οργάνωση του συστήματος, με πρόγραμμα, χωρίς φωνές και ουρές. Άλλωστε κάθε σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη που σέβεται τον εαυτό της, οργανώνει πατατοπανήγυρεις σε δημόσια πάρκινγκ - όλοι το έχουμε δει.

Οπότε, σιγουρεύεσαι και ψηφίζεις Μεντρέκα δαγκωτό, όταν διαπιστώνεις ότι οι κυριακάτικες βρωμοφυλλάδες των νταβατζήδων, χαρακτηρίζουν «στρατηγό» τον εμπνευστή του κινήματος της πατάτας στην Πιερία, Ηλία Τσολακίδη, τον οποίο βέβαια -ως αρχηγό του «Δεν Πληρώνω» κατά των διοδίων και των χαρατσιών της ΔΕΗ, τον κοίταζαν με μισό μάτι.

Όλοι επίσης δηλώνουν βέβαιοι ότι το κίνημα της πατάτας δεν είναι «μόδα» αλλά μία πρακτική που πρέπει να συνεχιστεί, παρ΄όλο που οι εμπνευστές και οι εκφραστές της, είναι οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν σε όλες τις κοινωνικές πρωτοβουλίες εναντίον της κρατικής αυθαιρεσίας τα τελευταία δύο χρόνια. Βέβαια τώρα δεν στρέφονται εναντίον της κρατικής αυθαιρεσίας, αλλά κατά μιας άλλης επαγγελματικής ομάδας -αυτής των μεσαζόντων- οπότε όλα είναι καλά.

Όταν (και αν) το κίνημα της πατάτας αντιληφθεί ότι τα καρτέλ και τα μονοπώλια που ουσιαστικά ευθύνονται για τις υψηλές τιμές, στήνονται από τις πολυεθνικές εταιρίες με τα στραβά μάτια του ξεπουλημένου πολιτικού συστήματος και όχι από τους «μεσάζοντες», τότε αυτομάτως θα καταγγελθεί ως καιροσκοπικό και «απολιτίκ» όπως το κίνημα των πλατειών.

Άλλωστε, και το κίνημα της πατάτας, κίνημα πλατειών είναι - σε πλατείες και πάρκινγκ οργανώνονται οι συναλλαγές.