Ελεύθερος

Βλέπω το Αλδεβαράν. Μια ταινία του Ανδρεα Θωμόπουλου από το 1975. Ενας νεαρός ποιητής μαθαίνει πως σε δύο χρόνια θα πεθάνει. Αυτή είναι η ιστορία. Κάπου προς τη μέση της ταινίας του γράφει ένα γράμμα ο φίλος του ο Κρις που τον υποδύεται ο Δημήτρης Πουλικάκος. Του λέει πως βρίσκεται σε ένα βενζινάδικο μαζί με μία γκόμενα κάπου έξω από τις Βρυξέλλες. Ερχονται από Αμστερνταμ με οτοστόπ και πάνε Παρίσι.
Στο βενζινάδικο περιμένουν τον φορτηγατζή που τους έχει πάρει, να τελειώσει με κάτι πουτάνες. Μέχρι εκεί έχω δει. Αλλά έχω περίεργεια να δω που το πάει. Καλή ταινία φαίνεται.
Αλλο ήθελα να πω. Τότε, το 1975 το οτοστόπ μάλλον ήταν πιο εύκολο. Δεν έχω ακούσει τώρα τελευταία κανέναν να έχει πάει από το Αμστερνταμ στο Παρίσι με οτοστόπ.
Νομίζω ότι τώρα πια κανένας δεν ταξιδεύει με οτοστόπ. Ολοι φοβούνται. Και οι οδηγοί, και οι ταξιδιώτες.
Και όμως, το οτοστόπ είναι πολύ παλιά ιστορία. Με οτοστόπ, άνθρωποι έκαναν σχεδόν το γύρο του κόσμου. Εχω ακούσει σχετικές ιστορίες. Μοναδική αίσθηση ελευθερίας. Να πηγαίνεις όπου θέλεις απλώνοντας μόνο το χέρι.
Δεν έχω κάνει ποτέ οτοστόπ. Πιθανότατα γιατί φοβόμουν. Εμαθα να φοβάμαι. Ολοι μας μάθαμε να αποθηκεύουμε φόβους. Τον φόβο τον μαθαίνεις. Για την ακρίβεια ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις είναι είναι να φοβάσαι. Πριν μάθεις ότι είσαι ελεύθερος να φοβηθείς όποιον θέλεις, μαθαίνεις να φοβάσαι τους πάντες. Και παύεις να είσαι ελεύθερος. Γιατί ο φόβος σκλαβώνει.
Δεν θέλω να γράψω κάτι ακόμα για τον Κώστα Σακκά. Δεν τον ξέρω. Δεν είμαι σύντροφός του αλλά τον θαυμάζω. Ελπίζω μόνο να ζήσει για να γράψει κάποτε πώς είναι να αψηφάς τον φόβο του θανάτου για να διεκδικήσεις ελευθερία και δικαιοσύνη, όταν όλοι γύρω σου θυσιάζουν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη για να διεκδικήσουν μία ζωή χωρίς νόημα. Βουτηγμένη στο φόβο.