Το σύντομο κείμενο που ακολουθεί έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οση ώρα το διαβάζετε προσπαθήστε να προσδιορίσετε το χρόνο και από τίνος το χέρι μπορεί να γράφτηκε. Οι απαντήσεις, μετά.
«Η κυβέρνηση δεν έχει καμία άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητά συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχήσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καίρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα...»
Αν ο συντάκτης του άρθρου δεν ανέφερε ως καταθετικούς παραδείσους, το Κάιρο και την Αργεντινή -που φυσικά, μόνο ασφαλή καταφύγια κεφαλαίων δεν είναι σήμερα- αλλά χρησιμοποιούσε τους νέους εξωτικούς προορισμούς ή απλά τον νεολογισμό «off shore», πολύ δύσκολα θα καταλάβαινε κάποιος ότι έχει γραφτεί τον Σεπτέμβριο του 1947. Το έχει γράψει στο αμερικανικό περιοδικό Collier's, ο αμερικανός επιτετραμένος της κυβέρνησης Τρούμαν, Πολ Πόρτερ, λίγους μόλις μήνες μετά την περίφημη ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ που έμεινε στην Ιστορία ως «δόγμα Τρούμαν» και καθόριζε στην ψύχρα τον βαθμό και τους σκοπούς της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα και την Τουρκία, προ του «κομμουνιστικού κινδύνου». Με λίγα λόγια ο Πόρτερ δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας «υπερ-Τόμσεν» των Αμερικανών στην μεταπολεμικη Ελλάδα.
Μάλιστα ο «διάδοχός» του Λόι Χέντερσον, διευθυντής για τις υποθέσεις της Εγγύς και Μέσης Ανατολής του State Department, έπαιζε ξεκάθαρα τον ρόλο των κεφαλών της Γερμανικής πολιτικής σήμερα στην Ελλάδα. Ηταν αυτός που «απήγαγε» τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη από το ντους του σπιτιού του και τον οδήγησε άρον άρον στο παλάτι ώστε να δεσμευθεί ενώπιον της Φρειδερίκης, ότι θα συγκροτήσει με τον Σοφούλη κυβέρνηση συνεργασίας Λαϊκών - Φιλελευθέρων. (Ο Λουκάς Παπαδήμος δεν είχε σαραντήσει τότε, οπότε ο Τσαλδάρης υποχώρησε στο θέμα της πρωθυπουργίας, χάριν του γηραιότερου Σοφούλη).
Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Χέντερσον είχε προειδοποιήσει διακριτικότατα τον Τσαλδάρη για τις ανησυχίες της μαμάς Αμερικής στην Ελλάδα: «Πρέπει να σχηματίσετε αντιπροσωπευτικότερη κυβέρνηση αμέσως, προτού δούμε στον ορίζοντα κυβέρνηση Ζαχαριάδη που θα σας πετάξει στη θάλασσα»!
Η κυβέρνηση εκείνη είναι ασφαλώς μία από τις πιο μιαρές πολιτικές συμπράξεις στην Ιστορία του νεώτερου Ελληνικού κράτους, μέχρι φυσικά τα πολιτικά εκτρώματα της εποχής των Μνημονίων που σπάνε κάθε ρεκόρ. Ηταν η κυβέρνηση που οδήγησε στην κλιμάκωση του Εμφυλίου και στο ολοκαύτωμα στον Γράμμο και στο Βίτσι με την στρατιωτική υποστήριξη των Αμερικανών οι οποίοι θα εξακολουθήσουν να κινούν διχαστικά τα νήματα στην ελληνική πολιτική για δύο δεκαετίες με αποκορύφωμα τη Χούντα.
Σήμερα, πολύ λίγες είναι πλέον οι διαφορές με την πρώιμη και την ώριμη προδικτατορική περίοδο. Είτε ήταν οι Αγγλοι, είτε οι Αμερικάνοι, είτε οι Γερμανοί, οι «στρατηγικοί εταίροι» μας πάντα είχαν και έχουν σαν βασικό στόχο της παρουσίας τους στον ελληνικό χώρο την προάσπιση των δικών τους γεωστρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων και φυσικά, η εθελοδουλεία των ξεπουλημένων εγχώριων εντολοδόχων τους είναι η ισχυρότερη εγγύηση ότι δεν πρόκειται να ξεκουμπιστούν ποτέ.
Ας το έχουμε υπόψη μας όταν αναζητούμε «εναλλακτικούς» σωτήρες, αφού δεν αποφασίζουμε να ορθώσουμε το δικό μας λαϊκό ανάστημα.
* Το ιστορικό κείμενο και οι πληροφορίες δημοσιεύθηκαν σήμερα 8 Ιουλίου, σε άρθρο του Γιώργου Ρωμαίου στα ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου