Το νέο μότο της νεοφιλελεύθερης διανόησης.
Ποια αμφιθέατρα, ποια εργαστήρια, ποια εργοτάξια και ποιες βιβλιοθήκες;
Οι καριέρες πλέον χτίζονται στα open coffees, στις διαλέξεις της TED, στα think tanks και στα innovation awards.
Ομιλίες «ειδικών» πάνω σε καυτά θέματα, όπως «ένας κήπος στο διαμέρισμά μου» ή «πως θα θωρακίσουμε τη Γη από τους αστεροειδείς » ή «η γενιά που ξαναφτιάχνει την Κίνα» έχουν ασφαλώς μεγαλύτερη επιρροή στους νέους που αναζητούν τον προσανατολισμό τους σε μία κοινωνία ανισοτήτων, από όση ενδεχομένως θα είχε μια ανοικτή συζήτηση με τίτλο «επανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας» ή «στρατηγική για μία νέα αγροτική πολιτική» ή «ο ορυκτός μας πλούτος και ο σχεδιασμός για την εκμετάλλευση προς όφελος του λαού και του τόπου».
Κάτω από αυτό το πρίσμα, οι προβολείς της επιβράβευσης φωτίζουν μόνο τους «νέους αγρότες» που πήραν τα βουνά (από ανάγκη και όχι από επιλογή όπως μαεστρικά υπονοούν τα παπαγαλάκια του σιωπηρού καθωσπρεπισμού), τους νεόκοπους «επιχειρηματίες» που επινόησαν δήθεν καινοτόμα επαγγέλματα της πλάκας, και τους γόνους της μπουρζουαζίας που ανακάλυψαν το μεγαλείο της κοινωφελούς εργασίας, της φιλανθρωπίας και της δωρεάς.
Στην Ελλάδα των κλειστών σχολείων, των ημίκλειστων νοσοκομείων, και των κλειδαμπαρωμένων καταστημάτων, στην Ελλάδα της εγκληματικότητας, του φόβου, των νεοαστέγων, των ακάλυπτων επιταγών και των αυτοκτονιών, το δόγμα «κάνε-πως-δεν-βλέπεις», παίρνει την κυρίαρχη θέση στις οθόνες και τις πρώτες σελίδες των μνημονιακών Μέσων.
Ξαφνικά η μετανάστευση (αυτή, η ίδια του '50, με μικρές διαφορές όπως τα καλογυαλισμένα πατώματα του «Ελ. Βενιζέλος» που πήραν τη θέση του σιδηροδρομικού σταθμού), έγινε «κυνήγι νέων προκλήσεων στο εξωτερικό».
Η επιμονή στην «καινοτομία» -που συνήθως εξαντλείται στην εξέλιξη των ίδιων παρασιτικών υπηρεσιών της δεκαετίας του '90, με καινούργιο περυτίλιγμα- έγινε το ευαγγέλιο (και) των νεογιάπηδων.
«Δεν χρειάζεται καμία σύγκρουση με το κατεστημένο, καμία ρήξη. Ας μην γκρινιάζουμε! Το παν είναι να παλεύουμε και να πετυχαίνουμε μέσα από τις δυσκολίες». Αυτή είναι η φιλοσοφία. Το καμουφλαρισμένο επιχείρημα της υποταγής και της σφαλιάρας.
Και δώσ' του εξώφυλλα στις εφημερίδες με μόνιμο σλόγκαν «η Ελλάδα που αντιστέκεται». Με τόση αντίσταση, τύφλα να χει το ΕΑΜ. Και δωσ' του, πρώτη μούρη στην τηλεόραση η δεσποινίδα με το ταγιέρ που βρήκε λέει, το κλειδί της επιτυχίας ως «personal shopper» (ψάξτε να βρείτε μόνοι σας τι είναι, εγώ αρνούμαι να το περιγράψω). Και να, χαμογελαστοί με σακάκια και γραβατούλες δύο πιτσιρικάδες που κέρδισαν βραβείο τεχνολογίας σε διαγωνισμό εφήβων αλλά αν δεν τους δώσει υποτροφία κανένα αμερικάνικο πανεπιστήμιο θα τους φάει το μαύρο σκοτάδι.
Με τις πραγματικά στρατηγικές προοπτικές αυτής της χώρας υποθηκευμένες μέχρι όγδοης γενεάς στους γκοτζίλες του καπιταλισμού, αυτό που μας μένει είναι να χειροκροτάμε τα φρούτα της ξενόφερτης επιχειρηματικότητας στον «πολυχώρο» του (διαπλεκόμενου μέχρι τα αυτιά) ιδρύματος «τάδε» και στο κοκτέιλ πάρτι που θα ακολουθήσει με χορηγό το Johnnie Walker.
Τη στιγμή που τα μνημόνια εθελοδουλείας στραγγαλίζουν εθνικής σημασίας οργανισμούς όπως το ΙΓΜΕ και το Εθνικό Κέντρο Ερευνών, τη στιγμή που, ήδη η ελληνική Επικράτεια κομματιάζεται σε Ελεύθερες Οικονομικές Ζώνες (δηλαδή σε σύγχρονα σκλαβοπάζαρα τα οποία κάνουν πλιάτσικο στους φυσικούς πόρους της χώρας και βαφτίζονται «επενδυτικά προγράμματα» - όπως π.χ. το σκανδαλώδες Helios) και τη στιγμή που η εγχώρια επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζεται εκ προοιμίου σαν μίασμα, τα τσακάλια της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας ανακαλύπτουν νέους επαγγελματικούς παραδείσους στα αμφιθέατρα της ΤΕD. Είναι οι ίδιοι που επιμένουν να μας ταίζουν το διαχρονικό παραμύθι «ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της ελληνικής οικονομίας».
Για άλλη μία φορά, ο ραγιάς συνεπής στον ιστορικό του ρολο φοράει τη στολή του σερβιτόρου και στον ελεύθερο χρόνο του διαβάζει Forbes. Εις υγείαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου