ΑΝΤ1 έλα στο λαό σου

Βλέποντας το «Iron Μan Challenge» -πως διάολο το λένε- προχτές στον ΑΝΤ1 διαπίστωσα ότι ακόμα και όταν αλλάζει πλευρό, ο κοιμώμενος τηλε-γίγαντας της ελληνικής γυφτιάς μπορεί να λιώσει κάθε νεόκοπο πουστροτσουτσέκι που μας κλείνει το μάτι στα πρωινά του Alpha, του Alter και του Star.
Από τους διαγωνισμούς ομορφιάς της δεκαετίας του '90 στο φανταχτερό Ciao ΑΝΤ1 και από τον Τροχό της τύχης με τα λαμπάκια και τη χαρτονένια ροκάνα, στις πρωτοχρονιάτικες φιέστες με εκείνο το αλήστου μνήμης πάρτι των rock' n' roll δεινoσαύρων (σόρρυ, δεν θυμάμαι χρονιά), η Μαρία Αντουανέτα των ελληνικών καναλιών, ξαπλωμένη στο αστραφτερό πέπλο της (Βόρειας) λεωφόρου Κηφισίας, κατέχει με διαφορά τα πρωτεία των πιο κιτσάτων live εκδηλώσεων πάσης Ελλάδος.
Τι να μας πουν η Λαμπίρη, η Μελέτη, η Μπουμπούκα και τα λοιπά καρκατσουλιά νέας κοπής μπροστά στην κληρονομιά που άφησε ο τεράστιος σκηνοθέτης αμερικανικών βιντεοσκουπιδιών που διαπρέπουν μεταγλωτισμένα στην απαιτητική τηλεοπτική αγορά της Ινδίας και του Πακιστάν, sir Νiko Μastorakis;
Και ναι, ο ΑΝΤ1 της νιότης μας έλαμψε ξανά για δύο ώρες σαν φευγαλέο deja vu το βράδυ του Σαββάτου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με αφορμή τον αγώνα του Μάικ Ζαμπίδη με τον Τούρκο Αλή - σκέτο και με «η», είναι σαφής ο συμβολισμός, δεν χρειάζεται πλήρες όνομα. Όλη η χρεοκοπημένη εθνική γυφτομαγκιά μαζεμένη γύρω από ένα ρινγκ. Τι φωτάκια να αναβοσβήνουν και φωτιές στον διάδρομο-πασαρέλα, τι ζεϊμπέκικα της Ευδοκίας μόλις εμφανίστηκε ο iron Mike, τι ροτόντες στις πρώτες θέσεις με σαμπάνιες και κοψίδια λες και ήταν καλλιστεία, τι γιούχα μόλις βγήκε ο αντίπαλος του εθνικού μας ήρωα, τι συγκίνηση θεέ μου!
Αν μπορούσαν θα είχαν βάλει φωτάκια και πάνω στα σχοινια για να καταλαβαίνουν οι σύζυγοι και οι γκόμενες των τραγουδιστάδων, βουλεφτάδων (ναι, σωστά το 'γραψα) και τηλεμαϊντανών, σε ποιο σημείο του σταδίου θα παιχτεί το έργο. Ευτυχώς, οι κόλλες Α4 με τα νούμερα 8, 9 και 10 γραμμένα με μαύρο μαρκαδόρο έμειναν μέσα στις Luis Vuitton αφού προφανώς θα τους είχαν εξηγήσει κατά την είσοδο ότι σε αυτόν τον διαγωνισμό ο νικητής αναδεικνύεται μόνος του - δεν χρειάζεται κριτική επιτροπή, ούτε ερωτήσεις γενικού ενδιαφέροντος στους διαγωνιζόμενους.
Και το ερώτημα ύστερα από ένα τέτοιο υπερθέαμα που μας ξύπνησε τη νοσταλγία των στρασάτων 90's παραμένει: Ως πότε παλικάρια θα ζούμε με το Star; Ώς πότε θα ανεχόμαστε τα αποστειρωμένα βραβεία τύπου «Άντρες της χρονιάς» που προσπαθούν να αντιγράψουν τα Grammy; Εδώ είναι Βαλκάνια. Θέλουμε πίσω το παλιό καλό ελληνικό κιτσαριό. Τα γνήσια πανηγύρια που συναγωνίζονται επάξια τα αντίστοιχα της Βουλγαρικής και της Ουκρανικής τηλεόρασης σε ballrooms ξενοδοχείων με χρυσαφί ταπετσαρίες, χρυσαφί πολυελαίους και χρυσαφί γραβάτες και όχι στα απρόσωπα τερατουργήματα τύπου «Αθηνών Αρένα». Στα τέτοια μας το μοντέρνο μίνιμαλ design. Εδώ μιλάμε για χρυσές ημέρες τηλεόρασης, ευνουχισμένοι λογιστές, τοποτηρητές του κρυόκωλου RTL γαμώ το Λουξεμβούργο σας. Nα πάτε αλλού!
Απευθύνω έκκληση στον Μίνωα Κυριακού. Κύριε πρόεδρε, έχετε την ιστορική υποχρέωση να επανεξετάσετε την επιστροφή του ΑΝΤ1 στις ρίζες του. Η κληρονομιά που αφήσατε στο Πάνθεον των τηλεοπτικών παραγωγών, λεηλατείται χωρίς αιδώ από πειρατές - τυχοδιώκτες, ντεσπεράντο της γκλαμουριάς την οποία εσείς αναγάγατε σε τηλεοπτικό προϊόν για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση, χαρίζοντάς μας το κοντράστ της αβάσταχτης βαρεμάρας και του ατελείωτου γέλιου. Δεν πρέπει να το επιτρέψετε. Είμαστε έτοιμοι να ντυθούμε Τσαούσες και να κατακλύσουμε τα στούντιο της Αττικής αρκεί να φανείτε συνεπής στο ραντεβού με την ιστορία. Τα σέβη μου στην Μαρί.

ΥΓ. Ο Ζαμπίδης μου είναι πολύ συμπαθής. Σε αντίθεση με τη σκληρή φύση του αθλήματός του είναι ευγενική φυσιογνωμία χωρίς ίχνος βεντετισμού. Όμως καλό θα είναι να πάρει πάνω του κάποιες επιλογές γιατί αυτοί που έχει δίπλα του θα τον κάψουν. Με εκφράζει απόλυτα αυτό το κείμενο.