Υποκριτές

Τον Μανώλη Ρασούλη τον έμαθα μέσα από τον δίσκο «Μέσω νεφών» του Νίκου Παπάζογλου. Πρέπει να ήμουν 12-13 χρονών όταν τον αγόρασε η μάνα μου και τις πρώτες μέρες το «Στη ρωγμη του χρόνου» έπαιζε από το πρωί μέχρι το μεσημέρι που σχόλαγε ο πατέρας μου από τη δουλειά. Φυσικά τότε είχα λατρέψει αυτό το τραγούδι χωρίς να δίνω σημασία ποιος έγραψε τους στίχους. Αργότερα και μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι ο Ρασούλης ήταν ένας από τους πιο αιρετικούς στιχουργούς - μουσικούς της εποχής. Ήταν ένας γνήσιος λαϊκός μποέμ, από τους ανθρώπους που όταν άνοιγε το στόμα του είχε κάτι να πει και μάλιστα με τρόπο μοναδικό. Και το μεγαλείο του ήταν ότι, όπως κάθε άνθρωπος με αξιοπρέπεια, δεν παρακάλεσε κανέναν, κανείς δεν γνώριζε ότι το σύστημα τον είχε απορρίψει. Ήταν σαφές ότι πλέον κάθε του κουβέντα θα αντιμετωπιζόταν όπως  αντιμετωπίζει κανείς ένα χαλίκι που έχει μπει μέσα στο παπούτσι του. Και επειδή είναι εύκολο να μιλάς για «σύστημα» αλλά δύσκολο να κατονομάζεις ανθρώπους, ο Ρασούλης, όταν αποφάσισε να μιλήσει για την κατάστασή του με την επιστολή στον Λευτέρη Παπαδόπουλο, απευθύνθηκε με αξιοπρέπεια και χωρίς να ζητάει τίποτα, σε συγκεκριμένους εκπροσώπους αυτού του συστήματος. Ο θάνατός του έτσι όπως ήρθε και έτσι όπως αποκαλύφθηκε, απλά επιβεβαίωσε ότι αυτή η χώρα, αυτήν την εποχή δεν έχει χώρο για αυθεντικότητα, ρομαντισμό και λαϊκή κουλτούρα. Στο σούπερ μάρκετ της σόουμπιζ τα προϊόντα έχουν πολύ πιο σύντομη ημερομηνία λήξης, το περιεχόμενό τους είναι φτωχό σε θρεπτικά συστατικά και σημασία έχει η πρώτη γεύση και η συσκευασία. Ο Ρασούλης δεν δέχτηκε καν να γίνει αναλώσιμο προϊόν. Και σε ένα χώρο που πλέον λειτουργεί με κάμερες, φώτα και χορηγούς, εκείνος προσπάθησε να διεκδικήσει τη θέση του με μία επιστολή. Σεμνά και με αξιοπρέπεια, όπως έμαθε και όπως γαλούχησε τη γενιά του. 

Αλλά η μεγαλύτερη επιβεβαίωση του κυνισμού και της υποκρισίας, είναι ότι μία εβδομάδα μετά τον θάνατό του, οι Κυριακάτικες φυλλάδες της διαπλοκής και των εργολάβων συμπεριλαμβάνουν μαζί με τους οδηγούς μαγειρικής και CD με τις μεγαλύτερες επιτυχίες «του τραγουδοποιού που όλοι αγαπήσαμε». Κανείς δεν βρήκε λίγο χρόνο για να ακούσει το πρόβλημα του Ρασούλη, να δείξει ότι πραγματικά εκτιμά τον βίο και το έργο του όσο αυτός ήταν στη ζωή και απαιτούσε να μάθει για ποιον λόγο τέθηκε στο περιθώριο. Αντίθετα, όπου υπάρχει κέρδος υπάρχει και χρόνος. 
Αν και τα κέρδη που τους πρόσφερε ζωντανός δεν ήταν και τόσο μεγάλα μπροστά σε αυτά που θα αποκομίσουν από τον χαμό του.

YΓ. Λίγες μόνο ώρες μετά τη συγκεκριμένη ανάρτηση η κόρη του Μανώλη Ρασούλη
 δημοσιοποίησε επιστολή προς όλα τα ΜΜΕ θέλοντας να διευκρινίσει ότι η κυκλοφορία των δύο CD, με τραγούδια του πατέρα της μαζί με τις κυριακάτικες εφημερίδες «Το Βήμα» και «Πρώτο Θέμα» έγινε «χωρίς την ηθική συγκατάθεση των νόμιμων κληρονόμων και υπευθύνων για τη διαχείριση του πνευματικού και καλλιτεχνικού έργου του Μανώλη Ρασούλη» ενώ επιπλέον «μία ειδικότερη απρέπεια είναι ότι το CD της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ» δίνεται σε ταυτόχρονη κυκλοφορία με κάποιο άλλο CD του Γιώργου Νταλάρα, ο οποίος είχε σύρει τον Μανώλη Ρασούλη αρκετές φορές στα δικαστήρια». Για γέλια και για κλάματα...