Δεν έχουν ιδέα τι θα πει βία

Ένας φίλος μου είπε μία ιστορία. Είχε ανοίξει κουβέντα με κάποιον ταξιτζή τις προάλλες σε μία κούρσα για να περάσει η ώρα συζητώντας για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ο ταξιτζής, πρώην μετανάστης στην Αργεντινή, ήταν παρών στο Μπουένος Άιρες κατά τις ταραχές του Δεκεμβρίου του 2001. Η απόγνωση, η φτώχεια, η πείνα και κυρίως η απώλεια των οικονομιών μιας ζωής είχαν οδηγήσει εκατοντάδες μικροκαταθέτες στα όρια αντοχής τους. «Φίλε αυτά που γίνονται εδώ δεν είναι τίποτα. Στην Αργεντινή, έγιναν πράγματα που δεν έχουν ακουστεί. Όταν ξέσπασαν οι ταραχές, έκλεισαν άρον άρον όλες οι τράπεζες. Τις επόμενες ημέρες έμπαιναν μέσα και έβρισκαν  αποκεφαλισμένα πτώματα. Είχαν μπουκάρει με χατζάρες -δεν ξέρω τι σόι άνθρωποι ήταν, μπορεί να ήταν και κανονικοί άνθρωποι σαν κι εμάς- και τους είχαν πάρει τα κεφάλια κανονικά. Δεν έχουν γραφτεί πουθενά αυτά. Κανείς δεν τα 'χει πει» έλεγε ο ταξιτζής
Δεν ξέρω αν έλεγε αλήθεια. Όσο και αν έψαξα δεν βρήκα έστω και μία μαρτυρία γι' αυτό - ίσως και να είναι αστικός μύθος. Η πραγματικότητα όμως και το μέγεθος του μαζικού παροξυσμού του αργεντίνικου λαού εκείνες τις ημέρες, θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και σε τέτοιας βαρβαρότητας περιστατικά. Άλλωστε ο ίδιος παροξυσμός οδήγησε στον θάνατο τουλάχιστον 22 ανθρώπων από τις ταραχές. Υπενθυμίζω ότι την εποχή εκείνη κάτω από την πίεση των πιστωτών, την κατάρρευση των τραπεζών και τα μέτρα λιτότητας, 14 εκατομμύρια Αργεντίνοι είχαν φτάσει στο σημείο να ζουν με λιγότερα από 4 δολλάρια την ημέρα.
Ασφαλώς στην Ελλάδα, το τραπεζικό σύστημα παραμένει ακόμα δυνατό έστω και αν μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2011 οι καταθέσεις μειώθηκαν κατα 10,4 δισ. ευρώ. Επίσης υπάρχουν ακόμα ισχυρά ποσοστά κεφαλαίων στα αποθεματικά τους από τα πακέτα στήριξης που τους χορήγησε το κράτος το προηγούμενο διάστημα.
Από την άλλη, ο «αιφνιδιασμός» του πολιτικού συστήματος από τον προπηλακισμό βουλευτών έξω από τη Βουλή και τις επιθέσεις σε κυβερνητικά στελέχη αποδεικνύει σε μεγάλο βαθμό την απόσταση που χωρίζει τον ελληνικό λαό από τον πολιτικό κόσμο.
Ακόμα μεγαλύτερη είναι η απόσταση που τον χωρίζει από το εκδοτικό κατεστημένο. Είναι φανερό ότι τα ντόπερμαν της ενημέρωσης, έντυπης και ηλεκτρονικής, περιμένουν το πρώτο σοβαρό επεισόδιο για να καταδικάσουν το κίνημα των αγανακτισμένων ως άτακτο ασκέρι τραμπούκων που υποσκάπτουν τον κοινοβουλευτισμό κλπ, κλπ. Αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά αλλά σκόπιμα αγνοούν είναι ότι το Σύνταγμα είναι ένα λαϊκό κίνημα που, και προτάσεις έχει και στόχους και κυρίως, πλέον, έχει και γνώση. Η ντιρεκτίβα είναι σαφής: «Αποθεώστε το κίνημα όσο αυτό κινείται στα όρια της ειρηνικής διαδήλωσης, των αγνών και "ανώδυνων" συνθημάτων». Αυτό είναι το όριο. Κάθε υπέρβαση του ορίου, αυτομάτως προκαλεί «σοκ» και αποτελεί «ντροπή» - αυτοί είναι χαρακτηρισμοί που γράφτηκαν στον Τύπο για τις μούντζες, τις ροχάλες και το πλαστικό μπουκαλάκι που πέταξε μια ηλικιωμένη γυναίκα σε μία βουλευτική Μερσεντές. Το δόγμα που προωθείται εντέχνως από τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι «αγανακτήστε αλλά μη (μας) αγγίζετε» και εκφράζεται με πολλούς τρόπους, συνήθως με υπόγεια προπαγάνδα και αντιπερισπασμό.
Δεν έχουν καταλάβει όμως ότι το ξέσπασμα της βίας, (της σκληρής βίας οργής, όχι του στημένου πετροπόλεμου προβοκατόρων και ΜΑΤ) δεν έχει έρθει ακόμα. Και αν δεν αλλάξουν ειλικρινά στάση αντί να αντιμετωπίζουν την πλατεία σαν τσίρκο, αν δεν λάβουν σοβαρά υπόψιν τα αιτήματα και τις απαιτήσεις του λαϊκού κινήματος των αγανακτισμένων και, κυρίως, αν οι μισοί Έλληνες φτάσουν να ζουν με 5 ευρώ την ημέρα, τότε κάποια στιγμή η βία θα ξεσπάσει και θα είναι ωμή και ανεξέλεγκτη.