Τι τα θέλεις τα πτυχία και σε τρώει η δυστυχία

Άβυσσος η ψυχή του υπουργού. Άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο τις συστάσεις και το βιογραφικό του νέου κυβερνητικού εκπροσώπου Ηλία Μόσιαλου. Ο άνθρωπος είναι τέρας μόρφωσης, καθηγητής πανεπιστημίου και διευθυντής στον τομέα του (Οικονομικά της Υγείας) στο London School of Economics με σημαντικό συγγραφικό έργο. Παρόμοιες είναι οι ακαδημαϊκές περγαμηνές αρκετών νέων στελεχών της κυβέρνησης, πέραν των παραδοσιακών κομματόσκυλων που ουδέποτε ασχολήθηκαν με το αντικείμενο του πτυχίου τους αλλά έπεσαν με τα μούτρα στο μεταπολιτευτικό φαγοπότι της κομματικής νομενκλατούρας.

Υπάρχει μία νέα -σχετικά- γενιά κομματικών στελεχών -ειδικά στα δύο πρώην κόμματα εξουσίας- με αξιοθαύμαστη πορεία στο αντικείμενό τους. Για ορισμένα από αυτά τα στελέχη, είναι τέτοιο το μέγεθος της προοπτικής και των ικανοτήτων τους που εύλογα γεννιέται το ερώτημα, πως είναι δυνατόν τόσο ανήσυχα πνεύματα και τόσο χαρισματικές προσωπικότητες, να ενδίδουν σε ένα εφήμερο κυβερνητικό αξίωμα και μάλιστα στο ετοιμοθάνατο πολιτικό σύστημα που καθημερινά απαξιώνεται από τον λαό. Εκτός και αν τελικά, πίσω από τα πτυχία και την ακαδημαϊκή πορεία, κρύβεται μόνο η μωροφιλοδοξία.

Διότι, δεν είναι δυνατόν να έχεις φάει τη ζωή σου πάνω από βιβλία, μέσα σε εργαστήρια και πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, να έχεις αφιερώσει τον βίο σου σε μία επιστήμη, να έχεις κερδίσει το σεβασμό και την αναγνώριση ολόκληρης της πανεπιστημιακής κοινότητας και της κοινωνίας και μετά από όλα αυτά να αποφασίζεις να ενταχθείς σε ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα.

Είσαι βλακωδώς ματαιόδοξος ή απλώς βλάκας. Μου θυμίζει την κουβέντα του Διονύση Χαριτόπουλου στο Εγχειρίδιο Βλακείας: «Στην πρωτόγονη κατάσταση τα πράγματα ήταν απολύτως ξεκαθαρισμένα. Αυτόν που αργούσε να καταλάβει γιατί τρέχουν οι άλλοι, τον είχε αρπάξει η αρκούδα. Στην εποχή μας ο κάθε καθυστερημένος μπορεί να είναι κυβερνητικό στέλεχος ή να είναι αυτός που σε έχει ναρκωμένο στο χειρουργικό κρεβάτι».

Ακόμα και αν δεν έχεις επαφή με την κοινωνία, είτε επειδή όλα σου τα χρόνια ήσουν αφιερωμένος στην αποστολή σου, είτε επειδή έλειπες για καιρό στο εξωτερικό, δεν μπορεί να μην αφουγκράστηκες έστω για λίγο την κοινωνική οργή και την αγανάκτηση απέναντι σε αυτό το πολιτικό σύστημα που πας να υπηρετήσεις!

Πως γίνεται, ένας άνθρωπος της έρευνας, της διαρκούς προσπάθειας και μελέτης να μην έχει αντιληφθεί ότι η ένταξή του στο σύστημα εξουσίας που είναι υπεύθυνο για την κοινωνική, οικονομική και πνευματική κατάρρευση της χώρας, απειλεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να τον καταστήσει ανυπόληπτο; Την ώρα που απλοί καθημερινοί άνθρωποι αλλά και κοινωνικές ομάδες με ανώτερη και ανώτατη μόρφωση δίνουν το σύνθημα για μία συνολική αλλαγή της πολιτικής, την επιστροφή της στο πλάι της κοινωνίας και όχι απέναντί της, κάποιοι, εξίσου ή και περισσότερο μορφωμένοι με διδακτικό και συγγραφικό έργο επιμένουν να στρατεύονται στις χρεοκοπημένες και καταρρέουσες παραδοσιακές κομματικές δυνάμεις απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν την ανάγκη προσωπικής αναγνώρισης σε πολιτικό επίπεδο.

Τα άσχημα νέα γι' αυτούς είναι ότι πλέον μόνο το αντίθετο θα πετύχουν. Στο σύνολό του ο ελληνικός λαός δεν θέλει πια να ακούει καν για το μοντέλο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μέσα στο οποίο παρασιτικά λειτουργούν τα σημερινά κόμματα και, μοιραία, ως εκπρόσωποί του, το μόνο που έχουν να κερδίσουν εκτός ίσως από τη βουλευτική αποζημίωση ή μία έμμισθη θέση στα κομματικά γραφεία, είναι η χλεύη και η απαξίωση της κοινωνίας.

Τα καλά νέα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που τόσο μόχθησαν στη ζωή τους με σκοπό την κοινωνική προσφορά, είναι ακόμα σχετικά άφθαρτοι (αν και, παρόντες σε όλες τις τραγικές επιλογές των κομμάτων τους τα τελευταία χρόνια σιωπούσαν) αλλά τουλάχιστον έχουν την ευκαιρία να αλλάξουν πορεία. Οι πλατείες τους δείχνουν το δρόμο αρκεί να σταματήσουν να κάνουν παρέα με τους χοντρούς κομματικούς και τηλεοπτικούς γκαουλάιτερ.