Η μεσαία τάξη που δεν κατάλαβε

Το οικονομικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί σήμερα δίνει την πιο χαρακτηριστική εικόνα διχασμού της μεσαίας τάξης. Τα ανώτερα στρώματα που τις δεκαετίες της μεταπολίτευσης γαλουχήθηκαν με μία ψευδαίσθηση οικονομικής ευμάρειας και που όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούν να μπουν στο κλαμπ των ισχυρών, δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με τους Έλληνες της ίδιας -περίπου- οικονομικής ισχύος, οι οποίοι όμως εμφανίζονται να διαθέτουν αυξημένη αίσθηση του που ανήκουν και τι πρέπει πραγματικά να διεκδικούν. Από την ευρεία βάση της κοινωνίας, μόνο αυτοί οι εκπρόσωποι των ανώτερων στρωμάτων της μεσαίας τάξης, είναι που στέκονται σύμμαχοι (εκτός από την ελίτ φυσικά) στα καθεστωτικά ΜΜΕ και το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο προσπαθώντας να υποβαθμίσουν το πρωτοφανές κίνημα των «αγανακτισμένων». Είναι εκείνοι που προτιμούν να συμπεριφέρονται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα στην καθημερινότητά τους, παρότι βιώνουν στο μεγαλύτερο βαθμό τις συνέπειες του μνημονίου. Διότι, αν και δεν είναι οι πολυπληθέστεροι, εντούτοις είναι αυτοί που καλούνται να συνεισφέρουν αναλογικά τα περισσότερα στη φοροεπιδρομή του μνημονίου. Ελεύθεροι επαγγελματίες με δυνατό προφίλ, ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, στελέχη εταιρειών με καλούς αλλά όχι υπερβολικούς μισθούς είναι αυτοί που έζησαν τα προηγούμενα χρόνια πιστεύοντας ότι όχι μόνο «θέλουν» αλλά και «μπορούν». Σε αντίθεση με τους άλλους της ίδιας οικονομικής δύναμης αλλά όχι του ίδιου βαθμού αυτογνωσίας, δεν έχουν καταλάβει ότι οι πιθανότητες να ανέβουν ένα σκαλί παραπάνω στην κλίμακα της οικονομικής - κοινωνικής ιεραρχίας, είναι απείρως λιγότερες από εκείνες που θα τους στείλουν στο Σύνταγμα! Προσπαθώντας να στηριχτούν με τα δύο χέρια στον θάλαμο ενός ασανσέρ που καταρρέει, προσποιούνται ότι αυτά που συμβαίνουν είναι σοβαρά στον βαθμό που σηκώνουν «ανάλυση» καφενειακού επιπέδου με ολίγη Greek πλάκα και κοινώς «δεν μας αγγίζουν στο ελάχιστο». Ούτε λόγος φυσικά για προβληματισμό και ανησυχία σχετικά με τις συνέπειες του μνημονίου σε «επουσιώδη» θέματα όπως η εθνική κυριαρχία, η εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, το ξήλωμα του ΕΣΥ και της Παιδείας.
Και αν ακόμα οι εκπρόσωποι αυτής της τάξης επιμένουν να κοιτούν αφ' υψηλού τους αγανακτισμένους, κάτι που φαίνεται για παράδειγμα από τα ειρωνικά σχόλια στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, δεν θα αργήσει η ώρα που τα οικονομικά βάρη θα τους ρίξουν αυτόματα στις συνήθειες και την συμπεριφορά όλων των υπολοίπων. Και τότε  είναι που θα «θέλουν» αλλά δεν θα «μπορούν».