Αγαπητή Μυρσίνη...

Καταλαβαίνω την οργή σου. Φαντάζομαι πως σου προκαλεί αηδία και μόνο η σκέψη ότι η δημιουργία του πατέρα σου που έβγαινε από τον πόνο, τη δίψα για αλλαγή και την οργή της δικής του γενιάς πάνω στο μπλοκάκι και την παρτιτούρα, ακουγόταν για χρόνια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ.
Έτρεξες να περισώσεις την τελευταία ρίγη, το τελευταίο καρδιοχτύπι και την στερνή περηφάνεια που προκαλούσε το «Καλημέρα Ήλιε» από τον αρπαχτικό καιροσκοπισμό των όρνεων που κατασπάραξαν τη ζωή μας κραδαίνοντας σημαίες και σύμβολα ενώ τώρα απαιτούν τη συναίνεσή μας με ΜΑΤ και δακρυγόνα.
Θα θύμωνες ακόμα περισσότερο όμως αν συνειδητοποιούσες ότι αυτό, και τόσα άλλα τραγούδια του Μάνου, του Μίκη, του Μάνου και των άλλων, έχουν από καιρό πάψει να ακούγονται στις αίθουσες κλειστών γυμναστηρίων και ξενοδοχείων - πως να γεμίσουν πια μόνο με κομματικούς στρατούς οι πλατείες και οι δρόμοι.
Το Καλημέρα Ηλιε αντικαταστάθηκε από λάιτ ορχηστρικά και βλαχο-ποπ του Χατζηγιάννη.
Το «σύντροφοι και συντρόφισες» έγινε «φίλες και φίλοι».
Η υψωμένη γροθιά και το μάτι που γυαλίζει, έδωσαν τη θέση τους σε χαμόγελα υποτέλειας και φοβισμένα σαρδάμ.
Τα τραγούδια του Μάνου, αγαπητή Μυρσίνη, τα εκμεταλλεύτηκαν, όπως και κάθε τι άλλο που θα χρησίμευε ως περιτύλιγμα για να ντύσουν τα τεχνοκρατικά σχέδια εξαθλιωσης ενός ολόκληρου έθνους.
Χθες έκρυψαν τον ήλιο με ασφυξιογόνα αέρια. Σήμερα θα κάνουν το ίδιο. Δεν μας φοβίζουν πια.

«Ο Ήλιος άλλωστε, είναι δικός μας, και όχι δικός σας.
Δεν μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Και δεν θα μας τον πάρει».