Συνεννοηθείτε για να φύγετε

Η «εθνική συνεννόηση» είναι το μεγαλύτερο παραμύθι της κρίσης μετά την ερώτηση «...και πως θα πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις», την οποία υποβάλλουν συνεχώς τα παπαγαλάκια σε εκείνους που φωνάζουν να φύγει η χώρα από το μνημόνιο. «Εθνική συνεννόηση» φαντάζομαι ότι σημαίνει «η συνεννόηση του έθνους» και υποψιάζομαι ότι αν οι βαρόνοι της κομματικής φαυλοκρατίας αναγκάζονταν να δώσουν τη δυνατότητα στο έθνος να «συνεννοηθεί» μέσα από ένα δημοψήφισμα για τη συνολική αναθεώρηση του πολιτικού συστήματος, αυτό, θα τους εξαφάνιζε όπως ο αστεροειδής εξαφάνισε τους δεινόσαυρους.
Τις ημέρες αυτές, το χιτ «Ο κίνδυνος της χρεοκοπίας» ακούγεται σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις πιο συχνά από τα τραγούδια του Χατζηγιάννη. Ο ελληνικός λαός βομβαρδίζεται καθημερινά από τις αρλούμπες περί «διάσωσης», «μάχης για την πατρίδα», «πολέμου κατά των κερδοσκόπων», «άρσης στο ύψος των περιστάσεων» και λοιπών εμετικών κλισέ, τα οποία γίνονται ακόμα πιο εμετικά όταν βγαίνουν από τα στόματα εκείνων που τα τελευταία 20 χρόνια υπήρξαν, όχι μόνο λιποτάκτες αλλά -με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- προδότες και δοσύλλογοι σε αυτή τη μάχη.
Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά ένα πολιτικό σύστημα που απαρτίζεται από τα ίδια 50-60 άτομα τα οποία ανακυκλώνονται στα ίδια 3-4 δελτία ειδήσεων από τους ίδιους 10-15 δημοσιογράφους επί 20 χρόνια τώρα.
Χθες εκνευρίστηκα αφάνταστα όταν σε ένα από αυτά τα δελτία, το θέμα συζήτησης κατέληξε να είναι οι συνέπειες των τελευταίων γεγονότων και οι συσχετισμοί δυνάμεων στο ΠΑΣΟΚ μετά το διάγγελμα Παπανδρέου και ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις του Βενιζέλου και των υπόλοιπων δελφίνων. Ο παρουσιαστής -που συνήθως όταν βλέπει τα νούμερα να πέφτουν, την επόμενη μέρα καλεί τον  Καρατζαφέρη να πει καμιά μαλακία- έφτασε να παρουσιάζει τις λεπτομέρειες του «ρεπορτάζ» από τα άδυτα της Ιπποκράτους, με πονηρό χαμόγελο ίδιο με αυτό που έχει η Τατιάνα και η Λαμπίρη όταν παρουσιάζουν αποκλειστικό για τον σκύλο του Ρουβά ή το διαζύγιο της Μενεγάκη με τον Λάτσιο. Είναι εξοργιστικό, την ώρα που ο κόσμος βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης, το θεσμικό σύστημα της ενημέρωσης να ασχολείται με πρόσωπα και γεγονότα για τα οποία ο μέσος Έλληνας δεν δίνει δεκάρα. Το θετικό είναι ότι πλέον η λαϊκή αηδία και η απαξίωση για όλες αυτές τις θλιβερές προσωπικότητες είναι τόσο μεγάλη που σύντομα θα τις «ξεράσει» το ίδιο το σύστημα. Ήδη, ακόμα και οι κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να κρύψουν τα χαμηλά ποσοστά των «κομμάτων εξουσίας» που οδήγησαν τη χώρα στον γκρεμό. Όταν και τα δύο μαζί συγκεντρώνουν επισήμως 50-55%, υπολογίστε ότι βρίσκονται 15-20 μονάδες πιο κάτω. Οι μέρες τους είναι μετρημένες και το καλύτερο που έχουν να κάνουν -σύντομα θα το πάρουν απόφαση- είναι να «συνεννοηθούν» για την ηρωική τους έξοδο.
Με τον ίδιο τρόπο, αφού θα χάσει πλέον τον βασικό προμηθευτή, θα βάλει λουκέτο και όλη αυτή η βρώμικη φάμπρικα «ειδήσεων». Σε λίγα χρόνια οι εφημερίδες τους θα είναι συνδρομητικές και οι ελάχιστοι υπερήλικοι αναγνώστες τους θα τις παίρνουν κάθε πρωί από τα γραμματοκιβώτια των σπιτιών, όπως γίνεται με τα επαγγελματικά και τα κλαδικά έντυπα ενώ τα 2-3 ιδιωτικά κανάλια που θα απομείνουν, θα αναζητούν εναγωνίως νέο προσανατολισμό - μπορεί και να τον βρουν, μπορεί και να είναι ο σωστός, με 25-30 χρόνια καθυστέρηση.
Μέχρι τότε, υπάρχει ακόμη αρκετή δουλειά. Η ζύμωση που ξεκίνησε από τις πλατείες θα κρατήσει αρκετά αλλά είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει στην διαμόρφωση νέων πολιτικών σχηματισμών που θα έχουν μπολιαστεί με την κουλτούρα του δρόμου, την αλληλεγγύη, την ηθική και την ειλικρίνεια. Υπομονή.

(Όσα συνέβησαν στην πλατεία Συντάγματος κατά την προχθεσινή απεργία ήταν αναμενόμενα. Το παιχνίδι που παίζεται είναι σαν ανέκδοτο που το έχεις ακούσει δέκα φορές και το έχεις μάθει απ' έξω. Γι αυτό και ο κόσμος, όσες φορές και αν εκδιώχθηκε με ξύλο και δακρυγόνα, επέστρεψε στην πλατεία γιατί απλά ήξερε το παιχνίδι. Ένα περιστατικό που διαδραματίστηκε μπροστά μου, στη αρχή της Βασιλίσσης Σοφίας δείχνει ότι εκτός από γνωστό, είναι πλέον και απροκάλυπτα στημένο: Την ώρα των πρώτων συμπλοκών, νεαρός με μάσκα, σακίδιο και μαύρο αμάνικο μπλουζάκι απευθύνεται σε ένα ΜΑΤατζή που βρίσκεται δύο μέτρα απέναντί του, με τη γνωστή χειρονομία «πάρ' τα αρχίδια μου». Ο ΜΑΤατζής δεν κάνει καμία κίνηση να τον κυνηγήσει αλλά απαντάει με την ίδια χειρονομία όπως κάναμε πιτσιρικάδες μεταξύ μας και αφού εκτονώναμε τη μαλακία μας με βρισίδια, μετά πηγαίναμε μαζί να πάρουμε σουβλάκια. Για τουλάχιστον ένα λεπτό μετά από αυτή τη σκηνή, μιλάει ο ένας στον άλλον σαν μη συμβαίνει τίποτα ενώ ο «αντιεξουσιαστής» ρίχνει κλεφτές ματιές για να δει τι συμβαίνει πίσω του. Μετά από αυτό φεύγει τρέχοντας προς τους υπόλοιπους δικούς του που βρίσκονται μπροστά στη «Μεγάλη Βρετανία» και ετοιμάζουν νέο ντου.  Ένα - ένα, τα κόλπα του παρακράτους, καταρρέουν όπως καταρρέει και όλος ο μηχανισμός που το συνδέει με την εξουσία. Είπαμε, μετράνε μέρες).