Δυο ποδάρια σηκωμένα και άλλα δυο γονατισμένα

Το καλοκαίρι είναι η εποχή του απολογισμού. Ξαπλωμένος με κλειστά τα μάτια στις αμμουδιές του Αιγαίου, κάθε ένας από εμάς προσπαθεί να δει τη ζωή με άλλο μάτι, να αδειάσει το μυαλό από τα σκουπίδια μίας χρονιάς, να το γεμίσει με τους στόχους και τα όνειρα μιας άλλης, τα οποία θα πετάξει στα σκουπίδια του επόμενου καλοκαιριού και αφού συνειδητοποιήσει το μάταιο του πράγματος θα περιοριστεί σε πιο εφικτούς στόχους όπως η γκόμενα στη διπλανή ξαπλώστρα. Το καλό με το φετινό καλοκαίρι είναι ότι, όπως φαίνεται, θα μας έχει στα δροσερά χωρίς μεγάλους καύσωνες. Έτσι, δεν θα μελαγχολήσουμε που δεν θα πάμε διακοπές αφού ως μέσοι εργαζόμενοι θα δώσουμε στον Τρισέ και τους άλλους τοκογλύφους, φίλους του κ. Παπακωνσταντίνου περί τα 1500 ευρώ - όσα δηλαδή θα δίναμε για εισιτήρια, ξενοδοχεία, βενζίνες και σαμπρέλες από τα Jumbo. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνουμε μπάνια, άλλωστε και ο Άλιμος και ο Σχοινιάς, αμμουδιές του Αιγαίου θεωρούνται.
Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ με μεγάλο ενδιαφέρον την προσπάθεια φίλων, γνωστών αλλά και απλού κόσμου να φέρουν το καλοκαίρι πιο γρήγορα. Βέβαια το καλοκαίρι είναι απλά μία εποχή - από μόνο του δεν κάνει θαύματα. «Το καλοκαίρι είναι τρέλα» λέει ο ένας, κοτζάμ μαντράχαλος, λες και πάει γυμνάσιο, «φέτος το καλοκαίρι θα τα σπάσουμε» γκαρίζει η άλλη, λες και δεν έχει ξαναπάει διακοπές στη ζωή της ενώ την ίδια στιγμή θεωρούν λεπτομέρεια ότι μπορεί να επιστρέψουν από το 20ήμερο διάλειμμα στη μιζέρια και να έχει ακυρωθεί η κάρτα εισόδου στη φάμπρικα που δουλεύουν. Το καλύτερο από όλα είναι ότι οι περισσότεροι, έχοντας μάθει τόσα χρόνια σε κάθε πρόβλημα, να χώνουν το κεφάλι στην άμμο, δεν καταδέχονται ούτε για ένα λεπτό να σκεφτούν το ενδεχόμενο να κατέβουν μία βόλτα στην Πλατεία Συντάγματος. Κανένας από όλη αυτή τη λοβοτομημένη μειοψηφία δεν έχει καταλάβει ότι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα τις άγριες ημέρες που ζούμε, δεν έχει να κάνει με τις καλοκαιρινές του διακοπές αλλά με την ίδια την επιβίωση και το μέλλον του.
Δεν βγαίνεις στον δρόμο να φωνάξεις γιατί φοβάσαι μη σε δουν και αυτό το βαφτίζεις αξιοπρέπεια. Δεν τολμάς να σηκώσεις κεφάλι στο αφεντικό σου που σε πληρώνει πλέον τα μισά αλλά σου ζητάει τα διπλά και αυτό το βαφτίζεις υπευθυνότητα. Δεν κάνεις παιδιά γιατί δεν ξέρεις αν θα μπορέσεις να τα μεγαλώσεις και αυτό το βαφτίζεις επιλογή. Έχεις μάθει να ζεις τρώγοντας σκουπίδια και βλέποντας άλλους να περιφέρονται σε αστραφτερά πλατό και κότερα, περιμένοντας έναν ολόκληρο χρόνο αυτές τις 20 μέρες που θα βγάλεις το κεφάλι από το καζάνι και αυτό το βαφτίζεις lifestyle. Έβαλες τη ζωή σου στην αναμονή περιμένοντας ένα θαύμα να την αλλάξει και αυτό το βάφτισες ρεαλισμό. Έμαθες να αναμασάς τη βρώμικη προπαγάνδα των καθεστωτικών μέσων που σου σερβίρουν τα μνημόνια ως σωτηρία την ώρα που το χρέος της χώρας σου αυξάνεται με μαθηματική πρόοδο και όλοι οι ανεξάρτητοι οικονομολόγοι σε όλο τον κόσμο σκίζουν τα ρούχα τους ότι με αυτή την τακτική το μόνο σίγουρο είναι η χρεοκοπία και αυτό, το βαφτίζεις αναγκαιότητα.
Δεν γνωρίζω αν θα αλλάξει κάτι από όσα γίνονται σήμερα στις πλατείες. Σίγουρα όμως δεν θα αλλάξει τίποτα αν συνεχίσεις να περιμένεις το καλοκαίρι για να ξεχάσεις την κόλασή σου για 20 ημέρες. Για την ακρίβεια, ξέρεις πως, ό,τι αλλάξει θα είναι προς το χειρότερο αλλά δεν μπορείς να το δεις γιατί έχεις μάθει όλα να τα δικαιολογείς στο όνομα της ησυχίας σου.
Ήδη η μεγάλη αλλαγή έχει συντελεστεί και την έχεις χάσει. Αυτή η αλλαγή είναι η αφύπνιση των συνειδήσεων, η μεγάλη απόφαση ότι τίποτα σε αυτό το σύστημα που ορίζει τη ζωή μας και έξυπνα μας υπαγορεύει να τη γουστάρουμε, δεν πρέπει να παραμείνει το ίδιο. Έχεις μείνει πίσω αλλά μπορείς ακόμα και τώρα να ξυπνήσεις από την ιλουστρασιόν μαστούρα σου και να καλύψεις τον χαμένο έδαφος. Το φετινό το καλοκαίρι δεν είναι σαν τα άλλα και δεν πρέπει να είναι.
Καλύτερα όρθιος στο Σύνταγμα, παρά γονατιστός στη Μύκονο.