Υπόθεση «Libertad»

 

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012. Συζήτηση στη Βουλή ενόψει της ψήφισης του προϋπολογισμού.
Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας υπεραμύνεται των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας τονίζοντας τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε για τη χώρα μία ενδεχόμενη άρνηση και μονομερής διαγραφή του χρέους της. Υπενθυμίζει σπαραχτικά ότι σε μία τέτοια περίπτωση, οι δανειστές του Ελληνικού κράτους θα μπορούσαν να πάρουν αποφάσεις δικαστηρίων οι οποίες θα τους έδιναν το δικαίωμα κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας στο εξωτερικό. «Πλοίων για παράδειγμα. Όπως έγινε πρόσφατα με την Αργεντινή, με ένα εμπορικό της πλοίο σε λιμάνι της Αφρικής» συμπληρώνει ο υπουργός και αμέσως μετά, ερμηνεύει με το πάθος κυβερνητικού κοτσάμπαση το κλασικό ρεφρέν: «Θα γίνουμε παρίες του διεθνούς συστήματος. Θα αντιμετωπίσουμε αδυναμία εισαγωγής βασικών αγαθών όπως φάρμακα, καύσιμα, τρόφιμα, μηχανολογικό εξοπλισμό» κλπ, κλπ. Τα γνωστά.

Την ίδια περίοδο όλα τα «πατριωτικά» ΜΜΕ και μπλογκς αναφέρονται στο γεγονός της κατάσχεσης του Αργεντίνικου πλοίου κάνοντας αναγωγές σε όσα «περιμένουν την Ελλάδα» αν τολμήσει να σταματήσει την πληρωμή του χρέους της. Σχεδόν θριαμβολογούν, δείχνοντας στους «ανεύθυνους» που μιλούν για στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, τα «δεινά» της Αργεντινής που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι απέναντι στους δανειστές της.
Το τι θα συμβεί αν η Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος, πάρει την απόφαση να σταματήσει να πληρώνει το χρέος, είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση, την οποία, τα ντόπερμαν της αστικής ενημέρωσης, ερμηνεύουν εδώ και τρία χρόνια με τον τρόπο που εξυπηρετεί τα αφεντικά τους και που, εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι το θέμα μας αυτή τη στιγμή. Το θέμα μας είναι το πλοίο της Αργεντινής, και το πως χρησιμοποιήθηκε ως μέσο τρομοκρατίας και προπαγάνδας εναντίον του ελληνικού λαού, εκείνη την πρώτη δύσκολη για την κυβέρνηση Σαμαρά, χρονική καμπή.

Το Αργεντίνικο πλοίο που «κατασχέθηκε» στο λιμάνι Τέμα της Γκάνας δεν είναι εμπορικό, όπως είπε ο Στουρνάρας - αναπαράγοντας μία δήλωση που είχε κάνει για το θέμα ο Πάνος Καμμένος μερικές μέρες νωρίτερα, και αντιγράφοντας, φυσικά, το λάθος. Είναι το τρικάταρτο ιστιοφόρο ARA Libertad που χρησιμοποιείται από το Πολεμικό Ναυτικό της Αργεντινής ως εκπαιδευτικό σκάφος ενώ στο συγκεκριμένο ταξίδι επέβαιναν ναυτικοί δόκιμοι και από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Στο λιμάνι της Γκάνας λοιπόν, το πλοίο ακινητοποιήθηκε μετά από προσφυγή στα δικαστήρια της Αφρικανικής χώρας, την οποία κατέθεσε το αμερικανικό επενδυτικό Fund, NML Capital του δισεκατομμυριούχου Πολ Σίνγκερ, που έχει έδρα τα νησιά Κεϊμάν (σώπα...). Επικαλέστηκε μάλιστα και απόφαση δικαστηρίου της Νέας Υόρκης, που του επιδίκαζε αποζημίωση 1,7δισ. δολαρίων χωρίς όμως να του αναγνωρίζει δικαίωμα κατάσχεσης. Παραδόξως, τα αμερικανικά δικαστήρια αν και έχουν εκδώσει πολλές τέτοιες αποφάσεις, καμία δεν επιτρέπει κατάσχεση Αργεντίνικης δημόσιας περιουσίας. Ούτε καν οι Αμερικάνοι.
Τέλος πάντων, ο Γκανέζος δικαστής, διατάσει τη διακοπή ανεφοδιασμού του πλοίου και την απαγόρευση του απόπλου έως ότου η Αργεντινή πληρώσει στην NML Capital 20εκατ. δολάρια ως μέρος των οφειλών της. Δεν εξετάζουμε την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης στην Γκάνα και το κατά πόσο οι δικαστικές της αρχές είναι ευάλωτες σε ένα μικρό χαρτζιλίκι, όταν μιλάμε για τέτοια ποσά. Είμαστε large και δεχόμαστε ότι η δικαιοσύνη στην υποσαχάρια Αφρική είναι τουλάχιστον τόσο αδέκαστη όσο η Ελληνική...

Συνεχίζουμε. Η NML Capital όπως είδαμε και από την απόφαση του Αμερικανικού δικαστηρίου, κατέχει ομόλογα του Αργεντίνικου δημοσίου αξίας άνω του 1,5δισ. δολαρίων αλλά ουσιαστικά διεκδικεί περίπου 370 εκατομμύρια. Αυτά τα ομόλογα αποτελούν μέρος του χρέους που ανήκε στους εγχώριους τραπεζίτες και κεφαλαιοκράτες, και αντιστοιχούσε περίπου στο 30% του συνολικού χρέους που είχε η χώρα όταν κατέρρευσε. Αυτό το κομμάτι του Αργεντίνικου χρέους, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση το 2003 ο Νέστορ Κίρχνερ, ως ένδειξη καλής θέλησης στις εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις, δεν το διέγραψε αλλά το αναγνώρισε. Τόσο αμοιβαία ήταν όμως η καλή θέληση, που οι Λάτσηδες της Αργεντινής έσπευσαν να πουλήσουν με κάποια έκπτωση τα ομόλογα που κατείχαν στα επενδυτικά κεφάλαια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής μαφίας. Αυτή ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά, δηλαδή το νταβατζιλίκι για να τα εισπράξει στο ακέραιο πλέον της αξίας τους.

Σε αυτό το σημείο, η αίθουσα σκοτεινιάζει και το κυρίως έργο αρχίζει. Είναι το σημείο, που ένα κυρίαρχο κράτος, αποφασίζει να υπερασπιστεί τις επιλογές του και να σταθεί στα ίσα απέναντι στη διεθνή τρομοκρατία του χρήματος και των αγορών, υπερασπιζόμενο τη χώρα και τον λαό της. Η Αργεντινή προσφεύγει στο διεθνές δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο αποφασίζει την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση του πλοίου αφού η κράτησή του συνιστά παραβίαση της ασυλίας για τα πολεμικά σκάφη σύμφωνα με τη Συνθήκη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Η απόφαση αποτελεί σταθμό και δημιουργεί ακόμα μία ατράνταχτη νομολογία υπέρ των κυρίαρχων κρατών και εναντίον των κερδοσκόπων των διεθνών αγορών. Μία νομολογία με πλήθος αποφάσεων στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί η κυβέρνηση ενός κράτους που βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης υπό τη μέγγενη του χρέους. Αρκεί να το θελήσει.

 

 

Το πλοίο επέστρεψε στην Αργεντινή εν μέσω επευφημιών και πυροτεχνημάτων στο λιμάνι της Mar del Plata. Η φρεγάτα Lidertad γίνεται το απόλυτο σύμβολο Ελευθερίας για τους Αργεντινούς και απόδειξη ότι οι μάχες μπορούν να κερδηθούν μόνο όταν δοθούν. Πόσω μάλλον για έναν λαό που την τελευταία δεκαετία το μόνο που έμαθε είναι να πολεμάει. Διότι, τη στάση της κυβέρνησης σε μία περήφανη και κυρίαρχη χώρα, την καθορίζει ο λαός της. Μπροστά σε έναν αποφασισμένο λαό, κανένα κερδοσκοπικό παράσιτο δεν μπορεί να επιβάλλει τους σκοπούς του.

Πίσω στην Ελλάδα, όσοι θριαμβολογούσαν για την «κατάσχεση» του πλοίου και για τα «χάλια» της Αργεντινής, δεν αναφέρθηκαν ποτέ ξανά στο συγκεκριμένο γεγονός. Πολύ δε περισσότερο, αποφεύγουν να μιλήσουν, για το πως η Αργεντινή, χάρη στην απόφασή της να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές της, είναι σήμερα μία πλεονασματική οικονομία που ανακτάει με κόπο αλλά σταθερά, όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που είχε πριν από την επιδρομή των αρπαχτικών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής συμμορίας. Αυτής την οποίας, δέσμια παραμένει σήμερα η Ελλάδα με τις φιλότιμες προσπάθειες του κάθε Στουρνάρα και όλων των πιστών σκυλιών της τραπεζικής και επιχειρηματικής ολιγαρχίας.


 

Η Ιστορία (μας) κάνει πλάκα

Το σύντομο κείμενο που ακολουθεί έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οση ώρα το διαβάζετε προσπαθήστε να προσδιορίσετε το χρόνο και από τίνος το χέρι μπορεί να γράφτηκε. Οι απαντήσεις, μετά.

«Η κυβέρνηση δεν έχει καμία άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητά συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχήσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καίρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα...»

Αν ο συντάκτης του άρθρου δεν ανέφερε ως καταθετικούς παραδείσους, το Κάιρο και την Αργεντινή -που φυσικά, μόνο ασφαλή καταφύγια κεφαλαίων δεν είναι σήμερα- αλλά χρησιμοποιούσε τους νέους εξωτικούς προορισμούς ή απλά τον νεολογισμό «off shore», πολύ δύσκολα θα καταλάβαινε κάποιος ότι έχει γραφτεί τον Σεπτέμβριο του 1947. Το έχει γράψει στο αμερικανικό περιοδικό Collier's, ο αμερικανός επιτετραμένος της κυβέρνησης Τρούμαν, Πολ Πόρτερ, λίγους μόλις μήνες μετά την περίφημη ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ που έμεινε στην Ιστορία ως «δόγμα Τρούμαν» και καθόριζε στην ψύχρα τον βαθμό και τους σκοπούς της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα και την Τουρκία, προ του «κομμουνιστικού κινδύνου». Με λίγα λόγια ο Πόρτερ δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας «υπερ-Τόμσεν» των Αμερικανών στην μεταπολεμικη Ελλάδα.

Μάλιστα ο «διάδοχός» του Λόι Χέντερσον, διευθυντής για τις υποθέσεις της Εγγύς και Μέσης Ανατολής του State Department, έπαιζε ξεκάθαρα τον ρόλο των κεφαλών της Γερμανικής πολιτικής σήμερα στην Ελλάδα. Ηταν αυτός που «απήγαγε» τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη από το ντους του σπιτιού του και τον οδήγησε άρον άρον στο παλάτι ώστε να δεσμευθεί ενώπιον της Φρειδερίκης, ότι θα συγκροτήσει με τον Σοφούλη κυβέρνηση συνεργασίας Λαϊκών - Φιλελευθέρων. (Ο Λουκάς Παπαδήμος δεν είχε σαραντήσει τότε, οπότε ο Τσαλδάρης υποχώρησε στο θέμα της πρωθυπουργίας, χάριν του γηραιότερου Σοφούλη).

Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Χέντερσον είχε προειδοποιήσει διακριτικότατα τον Τσαλδάρη για τις ανησυχίες της μαμάς Αμερικής στην Ελλάδα: «Πρέπει να σχηματίσετε αντιπροσωπευτικότερη κυβέρνηση αμέσως, προτού δούμε στον ορίζοντα κυβέρνηση Ζαχαριάδη που θα σας πετάξει στη θάλασσα»!

Η κυβέρνηση εκείνη είναι ασφαλώς μία από τις πιο μιαρές πολιτικές συμπράξεις στην Ιστορία του νεώτερου Ελληνικού κράτους, μέχρι φυσικά τα πολιτικά εκτρώματα της εποχής των Μνημονίων που σπάνε κάθε ρεκόρ. Ηταν η κυβέρνηση που οδήγησε στην κλιμάκωση του Εμφυλίου και στο ολοκαύτωμα στον Γράμμο και στο Βίτσι με την στρατιωτική υποστήριξη των Αμερικανών οι οποίοι θα εξακολουθήσουν να κινούν διχαστικά τα νήματα στην ελληνική πολιτική για δύο δεκαετίες με αποκορύφωμα τη Χούντα.

Σήμερα, πολύ λίγες είναι πλέον οι διαφορές με την πρώιμη και την ώριμη προδικτατορική περίοδο. Είτε ήταν οι Αγγλοι, είτε οι Αμερικάνοι, είτε οι Γερμανοί, οι «στρατηγικοί εταίροι» μας πάντα είχαν και έχουν σαν βασικό στόχο της παρουσίας τους στον ελληνικό χώρο την προάσπιση των δικών τους γεωστρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων και φυσικά, η εθελοδουλεία των ξεπουλημένων εγχώριων εντολοδόχων τους είναι η ισχυρότερη εγγύηση ότι δεν πρόκειται να ξεκουμπιστούν ποτέ.
Ας το έχουμε υπόψη μας όταν αναζητούμε «εναλλακτικούς» σωτήρες, αφού δεν αποφασίζουμε να ορθώσουμε το δικό μας λαϊκό ανάστημα.

* Το ιστορικό κείμενο και οι πληροφορίες δημοσιεύθηκαν σήμερα 8 Ιουλίου, σε άρθρο του Γιώργου Ρωμαίου στα  ΝΕΑ

Ελεύθερος

Βλέπω το Αλδεβαράν. Μια ταινία του Ανδρεα Θωμόπουλου από το 1975. Ενας νεαρός ποιητής μαθαίνει πως σε δύο χρόνια θα πεθάνει. Αυτή είναι η ιστορία. Κάπου προς τη μέση της ταινίας του γράφει ένα γράμμα ο φίλος του ο Κρις που τον υποδύεται ο Δημήτρης Πουλικάκος. Του λέει πως βρίσκεται σε ένα βενζινάδικο μαζί με μία γκόμενα κάπου έξω από τις Βρυξέλλες. Ερχονται από Αμστερνταμ με οτοστόπ και πάνε Παρίσι.
Στο βενζινάδικο περιμένουν τον φορτηγατζή που τους έχει πάρει, να τελειώσει με κάτι πουτάνες. Μέχρι εκεί έχω δει. Αλλά έχω περίεργεια να δω που το πάει. Καλή ταινία φαίνεται.
Αλλο ήθελα να πω. Τότε, το 1975 το οτοστόπ μάλλον ήταν πιο εύκολο. Δεν έχω ακούσει τώρα τελευταία κανέναν να έχει πάει από το Αμστερνταμ στο Παρίσι με οτοστόπ.
Νομίζω ότι τώρα πια κανένας δεν ταξιδεύει με οτοστόπ. Ολοι φοβούνται. Και οι οδηγοί, και οι ταξιδιώτες.
Και όμως, το οτοστόπ είναι πολύ παλιά ιστορία. Με οτοστόπ, άνθρωποι έκαναν σχεδόν το γύρο του κόσμου. Εχω ακούσει σχετικές ιστορίες. Μοναδική αίσθηση ελευθερίας. Να πηγαίνεις όπου θέλεις απλώνοντας μόνο το χέρι.
Δεν έχω κάνει ποτέ οτοστόπ. Πιθανότατα γιατί φοβόμουν. Εμαθα να φοβάμαι. Ολοι μας μάθαμε να αποθηκεύουμε φόβους. Τον φόβο τον μαθαίνεις. Για την ακρίβεια ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις είναι είναι να φοβάσαι. Πριν μάθεις ότι είσαι ελεύθερος να φοβηθείς όποιον θέλεις, μαθαίνεις να φοβάσαι τους πάντες. Και παύεις να είσαι ελεύθερος. Γιατί ο φόβος σκλαβώνει.
Δεν θέλω να γράψω κάτι ακόμα για τον Κώστα Σακκά. Δεν τον ξέρω. Δεν είμαι σύντροφός του αλλά τον θαυμάζω. Ελπίζω μόνο να ζήσει για να γράψει κάποτε πώς είναι να αψηφάς τον φόβο του θανάτου για να διεκδικήσεις ελευθερία και δικαιοσύνη, όταν όλοι γύρω σου θυσιάζουν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη για να διεκδικήσουν μία ζωή χωρίς νόημα. Βουτηγμένη στο φόβο.  

Κατάληψη στο μυαλό σου

Το κτίριο στη φωτογραφία ειναι το Kunsthaus Tacheles στο Ανατολικό Βερολίνο. Πρώην κτίριο διοίκησης του εθνικοσοσιαλιστικού γερμανικού εργατικού κόμματος στη δεκαετία του '30 και κολαστήριο των Ναζί στον Πόλεμο. Με την πτώση του Τοίχους του Βερολίνου κατελήφθη από πολυεθνική ομάδα νέων καλλιτεχνών, κινημάτων και αναρχικών που πίστευαν στην ιδέα της ελευθερίας και της αυτοδιαχείρισης. Με τα χρόνια έγινε παγκόσμιο σημείο αναφοράς της εναλλακτικής κουλτούρας προσελκύοντας εκατομμύρια επισκέπτες. Μόλις πέρυσι η ιδιοκτήτρια τράπεζα HSH Nordbank αποφάσισε να το εκποιήσει για να χτιστεί στη θέση του ξενοδοχείο πέντε αστέρων. 

Μια άλλη κατάληψη, η περίφημη Rote Fabrik, η Κόκκινη Φάμπρικα της Ζυρίχης, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται αρνητικά, αλλά -αν και αυτοδιαχειριζόμενη- επιχορηγείται με 2,4εκατ. φράγκα ετησίως από το δήμο της πόλης. Τέτοιες καταλήψεις υπάρχουν εκατοντάδες σε όλη την Ευρώπη, κανείς δεν τις πειραζει, αν δεν τις υποστηρίζει. Στην Ελλάδα του σκοταδισμού, της μπατσοκρατίας, του φασισμού, του Mega και του Πρώτου Θέματος, το Αναρχικό κίνημα, η κουλτούρα της κολεκτίβας και της συλλογικότητας, διώκονται ποινικά εδώ και δεκαετιές και ενοχοποιούνται με ψέμματα και εξωφρενικές προβοκάτσιες ως "δυνάμεις χαους και ανομίας". 

Αν ενδιαφέρεσαι για την αλήθεια θλιβερέ φιλήσυχε ανθρωπάκο, ψάξε την από αυτούς που την φωνάζουν και δεν ακούγονται. Ψάξε την εκεί όπου κάθε τι που λέγεται, λοιδορείται. Ψάξε την σε εκείνους που αντιμετωπίζονται μονίμως ως επικίνδυνοι για τη δημοκρατία. Εκεί θα βρεις την αλήθεια. Σταμάτα να καταπίνεις ό,τι σου σερβίρει η καθεστωτική προπαγάνδα από τα χουντοκάναλα και τις χουντοφυλλάδες που έχουν κάνει κατάληψη στο μυαλό σου. 

Για πρώτη φορά στη ζωή σου πάψε να είσαι παθητικός και άβουλος δέκτης ψεμμάτων. Βάλε το παστωμένο μυαλό σου να δουλέψει και κατάλαβε επιτέλους ότι χτυπώντας και βασανίζοντας ανθρώπους που έχουν ταχθεί στην ιδέα της πραγματικής ελευθερίας, το αστυνομικό κράτος βάζει πραγματικό στόχο τη δική σου ελευθερία, τα δικά σου στοιχειώδη δικαιώματα, τη δική σου ζωή. 

Αν πάλι δεν το έχεις καταλάβει, δεν με ανησυχεί. Θα σε σφάξουν τα ίδια τα παιδιά σου όταν συνειδητοποιήσουν τι κόσμο τους παρέδωσες

(Ακολουθούν μερικές ακόμα φωτογραφίες της κατάληψης Kunsthaus Tacheles. Η τελευταία είναι της Rote Fabrik η οποία λειτουργεί εξ ολοκλήρου με αυτοδιαχείρηση και βασισμένη στις αρχές της άμεσης Δημοκρατίας. Αυτά, σε μία χώρα που σέβεται τα κινήματα και την ελευθερία δράσης και έκφρασης).