Από αυτό το παραμύθι λείπει ο δράκος. Και σε κάθε παραμύθι εθνικής αναγέννησης και κοινωνικών επαναστάσεων, τον ρόλο του «δράκου» μπορεί να παίξει μόνο ο λαός. Δεν υπάρχει «εθνική συνεννόηση», χωρίς την άδεια των πολιτών. Το κοινωνικό συμβόλαιο των χρεοκοπημένων ηγεσιών με τον λαό, έχει «σπάσει» με δική τους ευθύνη. Τα παπαγαλάκια των Βρυξελλών έχουν στήσει τις τελευταίες ημέρες ένα γαϊτανάκι γύρω από το ζήτημα της «εθνικής συνεννόησης» σε πολιτικό επίπεδο για την εξεύρεση συναινετικών πολιτικών που θα δημιουργήσουν συνθήκες εξόδου της χώρας από την κρίση χρέους.
Διαβάζω λοιπόν σε άρθρο του Larry Elliot στον Guardian: «Θα μπορούσε η Ελλάδα να γίνει η νέα Lehman Brothers; Δεδομένης της δομής των σύγχρονων χρηματοπιστωτικών αγορών, με τις αλυσίδες παραγώγων και τις πυραμίδες του χρέους, υπάρχει μόνο μία απάντηση. H Ελλάδα θα μπορούσε να είναι σίγουρα η επόμενη Lehman. Η πιθανότητα ότι μία ελληνική παύση πληρωμών θα αποτελέσει απειλή για το μέλλον της ζώνης του ευρώ, καθώς και για την υγεία της παγκόσμιας οικονομίας, σημαίνει ότι έχει τη δυναμική να είναι χειρότερη από τη Lehman. Πολύ χειρότερη (...) Η Ελλάδα πρέπει να βρει το πεδίο προς την ανάπτυξη μακριά και ξέχωρα από την κρίση χρέους της. Σε αντίθετη περίπτωση, το υπόλοιπο της ευρωζώνης πρέπει να προετοιμαστεί για να "καταπιεί" όχι μόνο ένα δεύτερο αλλά και τρίτο, ίσως ακόμη και τέταρτο πακέτο διάσωσης έτσι ώστε η Αθήνα να μπορέσει να προχωρήσει την αποπληρωμή του χρέους της. Εξ ου και τα τύμπανα της κερδοσκοπίας που κηρύττουν ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερο να κάνει στάση πληρωμών του χρέους η ακόμα και να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ συνολικά».
Ιδού λοιπόν για ποιο λόγο οι «ευρωπαίοι εταίροι μας» ζητούν πάση θυσία την «εθνική συνεννόηση».
Διότι μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης των ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης, η Ελλάδα οδηγείται στον βωμό του ευρώ σαν Ιφιγένεια. Το ζητούμενο είναι η διάσωση της ευρωζώνης και όχι της Ελλάδας.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η «εθνική συνεννόηση» αποτελεί το άλλοθι των ευρωπαίων για τη στήριξη της μπίζνας που λέγεται ευρώ, γι' αυτό και τη ζητούν τόσο επιτακτικά.
Αυτό όμως, δεν μπορεί να γίνει. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η ελληνική κρίση χρέους είναι ένας φαύλος κύκλος δανεισμού για αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων παλαιότερων ομολογιακών δανείων από τον οποίο είναι βέβαιο ότι η χώρα δεν πρόκειται να βγει ποτέ. Και αυτό, γιατί μετά (και) την υπογραφή της δανειακής σύμβασης στο πλαίσιο του μνημονίου, η χώρα δεν έχει πλέον τα μέσα για να ασκήσει τη στοιχειώδη οικονομική πολιτική. Δεν έχει δικό της νόμισμα, επομένως δεν έχει δυνατότητα άσκησης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Ο δεύτερος και βασικότερος λόγος είναι ότι η «εθνική συνεννόηση» των κυριάρχων πολιτικών δυνάμεων μεταφράζεται σε μία ανίερη συμμαχία. Ακούγεται σαν ανέκδοτο η συζήτηση για πολιτική συστράτευση των προσώπων και των κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Το σύστημα προπαγάνδας εξωθεί την κοινή γνώμη στον πλήρη αποπροσανατολισμό μέσα από την απόκρυψη σημαντικότατων στοιχείων όπως είναι το περιεχόμενο της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και με την οποία η Ελλάδα παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από την ασυλία που της παρέχει το ύψιστο δικαίωμά της ως γεωπολιτικής οντότητας: την εθνική της κυριαρχία. Το σύστημα προπαγάνδας των ΜΜΕ φέρνει επιτακτικά και σχεδόν εκβιαστικά το δίλημμα «εθνική συνεννόηση ή άβυσσος» καλλιεργώντας κλίμα κοινωνικής και εργασιακής τρομοκρατίας.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι αυτή η φιλολογία είναι τεχνητή και εξυπηρετεί -για ακόμα μία φορά- επιχειρηματικές και πολιτικές σκοπιμότητες, αφού με, ή χωρίς «εθνική συνεννόηση» το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο.
Το πολιτικό σύστημα είναι ξοφλημένο στο σύνολό του και οποιαδήποτε «συνεννόηση» του υφιστάμενου πολιτικού κατεστημένου δεν πρόκειται να αλλάξει στο ελάχιστο την πορεία προς την άβυσο, όσο η κοινωνία δεν αναλαμβάνει το ρόλο που της αναθέτει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος.
Ήδη στην Ισπανία χιλιάδες νέοι άνθρωποι που μαστίζονται από την ανεργία -αφού το σχετικό ποσοστό στους νέους ξεπερνάει το 40% στη χώρα- κατασκήνωσαν στις πλατείες της Μαδρίτης προτρέποντας σε μποϊκοτάζ των δύο μεγάλων κομμάτων, των σοσιαλιστών και των κεντροδεξιών, στις επερχόμενες τοπικές εκλογές, ενώ ανάλογες συγκεντρώσεις έγιναν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου