Η πρώτη Ελληνίδα πρωθυπουργός

Αυτή η σεβάσμια κυρία θα γίνει σύμφωνα με το κολοβό Σύνταγμά μας υπηρεσιακή πρωθυπουργός τώρα που θα προκηρυχτούν εκλογές. Και θα καμαρώνουμε κιόλας για την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό της Ελλάδας, έστω και υπηρεσιακή. Πριν όμως πιάσουν την αγιαστούρα και αρχίσουν να την αποθεώνουν τα κανάλια της διαπλοκής, ας δούμε ποια είναι αυτή η κυρία και τι εκπροσωπεί.
Η Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου προήχθη νύχτα (κυριολεκτικά - στις τρεις τα ξημερώματα) σε πρόεδρο του Αρείου Πάγου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παρακάμπτοντας τρεις αρχαιότερους αντιπροέδρους στην επετηρίδα. Προφανώς, σε αυτό έπαιξε ρόλο η «αντιστασιακή» δράση της από τα αριστερά απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά, όταν για παράδειγμα κατήγγειλε την τρόικα ως ιεροεξεταστή των δικαστικών λειτουργών την περίοδο που κυριολεκτικά τους ανέκρινε για τον αριθμό των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Ομως όλα αυτά ξεχάστηκαν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπλήρωσε το γραμμάτιο.
Κυρίως όμως, είναι αυτή που αμέσως μετά το δημοψήφισμα, και υπό τη νέα της ιδιότητα, έσπευσε να στείλει επιστολή στους ομολόγους της των ευρωπαϊκών δικαστηρίων με την οποία ερμήνευε -επειδή έτσι γούσταρε- το 61%, όχι σαν άρνηση στο ευρώ (αλίμονο), αλλά σαν «άρνηση στη λιτότητα», μέσα όμως στο ευρώ. Ετσι το είδε η κυρία. Ως πρόεδρος του Αρείου Πάγου βέβαια, δεν είδε κανένα άλλο πρόβλημα στον τρόπο που ασκείται η εξουσία, γιατί αυτή είναι η αποστολή του Αρείου Πάγου. Να νομιμοποιεί την αυθαιρεσία της εξουσίας όποτε η εξουσία ένιωθε να απειλείται από τον λαό. Γι αυτό και ιδρυτής του (ή υβριστής του σε σύγκριση με τον Αρειο Πάγο της αρχαίας Αθήνας), ήταν ο Οθωνας. Για να επιβάλει τις αποφάσεις του βαυαροκρατίας στους ραγιάδες. Για αυτό έδωσε και τα κλειδιά στους ναζί στην Κατοχή. Για αυτό έδωσε και τις ευλογίες του στη Χούντα.  Οποια βρωμοδουλειά σχεδίαζε η ξενόδουλη εξουσία στην Ελλάδα, πάντα υπήρχε ο Αρειος Πάγος να την ξεπλένει. Ο Αρειος Πάγος ήταν πάντα στην κορυφή της σαπίλας του ήδη σάπιου δικαιϊκού συστήματος στην Ελλάδα. Για αυτό και πρέπει να ξηλωθεί πατόκορφα μαζί με τα άλλα δύο διεφθαρμένα αδερφάκια του, το ΣτΕ και το Ελεγκτικό Συνέδριο, όταν και αν ο λαός επιβάλει τη θέλησή του σε αυτή τη χώρα ύστερα από 2500 χρόνια ανελευθερίας.   

Θέλουν έναν νέο Δεκέμβρη 2008, με οποιοδήποτε κόστος, με ή χωρίς νεκρό

Το απρόκλητο πέσιμο των ματατζήδων χθες στο μπλοκ των αναρχοσυνδικαλιστών της Ροσινάντε (οι οποίοι επέδειξαν συνοχή και ψυχραιμία), οι συνεχείς τραμπουκισμοί στους δρόμους των Εξαρχείων από τα εποχούμενα τσογλάνια της Δ, η τρομοκρατία και το ξύλο από τους μπάτσους χωρίς καμία αφορμή και κυρίως η μετατροπή της περιοχής σε ανοικτό κρατητήριο την οποία επέβαλλαν για τουλάχιστον 4 ώρες κλείνοντας δρόμους και στέλνοντας προς την πλατεία όσους προσπαθούσαν να φύγουν, δεν αποτελούν τυχαία γεγονότα αλλά ξεκάθαρη στρατηγική επιλογή της ΕΛΑΣ με στόχο την υλοποίηση συγκεκριμένης πολιτικής εντολής του καθεστώτος.
Η εντολή είναι σαφής: Δημιουργήστε συνθήκες έντασης, κλιμακώστε την αναταραχή με χρήση βίας ώστε να προκληθεί έκρηξη οργής και να επαναληφθεί ένα σκηνικό Δεκέμβρη 2008, το οποίο θα εκμεταλλευτούμε επικοινωνιακά μέσω των καναλιών, για να δημιουργήσουμε έτσι μία περίοδο «έκτακτης ανάγκης».
Η στρατηγική της έντασης, και το «γαία πυρί μιχθήτω», είναι πάντα το τελευταίο χαρτί κάθε παραπαίουσας κυβέρνησης.
Στην προκειμένη περίπτωση, για να μπορέσει να επιβάλλει την επόμενη σκληρή ατζέντα που βρίσκεται προ των πυλών (νέες απαιτήσεις της τρόικας, επιτάχυνση απολύσεων, πλειστηριασμοί Α' κατοικίας, ασφαλιστικό, κατάργηση των φοιτητικών συλλόγων, υποχώρηση στην κυπριακή ΑΟΖ έναντι του καθεστώτος Ερντογκάν κ.α.) και κυρίως να παρατείνουν για λόγους «Εθνικής ασφάλειας» τις παραστάσεις του κυβερνητικού τσίρκου παρακάμπτοντας ίσως ακόμα και την εκλογή ΠτΔ.
Στην επέτειο του Πολυτεχνείο απέτυχαν. Ομως στην επόμενη ευκαιρία θα προσπαθήσουν να το ξανακάνουν. Ακόμα και με νεκρό. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτη η συμπεριφορά «καμικάζι» των μπάτσων που κάλλιστα μπορεί να προκαλέσει θανάτους, συμπίπτει με την παρουσία στο υπουργείο ενός απολύτως αναλώσιμου μαλάκα στη θέση του υπουργού χωρίς καμία ιστορική σημασία ως στέλεχος της ΝΔ, ο οποίος μπορεί να καρατομηθεί ανώδυνα ως εξιλαστήριο θύμα, αν γίνει η στραβή.
Για αυτό χρειάζεται προσοχή και καθαρό μυαλό στους δρόμους, όση οργή και αν υπάρχει.

Στρατώνι: Το χωριό της «Eλληνικός Χρυσός» και ο Τόνι Σφήνος

Το βράδυ της 14ης Αυγούστου 2014, το μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός στο παραθαλάσσιο Στρατώνι της Χαλκιδικής είναι η συναυλία του απολαυστικού Τόνι Σφήνου. Ο performer με τη γνωστή ανέμελη εσάνς των 70's, τραγουδάει μπροστά στο ενθουσιώδες νεαρό πολυπληθές κοινό που έχει κατακλύσει τον χώρο γνωστού μπιτς μπαρ της περιοχής. Ανάμεσα σε διάφορα χαριτωμένα της πρόζας του, ο Σφήνος κάποια στιγμή αναφωνεί, «θα τα παρατήσω όλα στην Αθήνα και θα έρθω να δουλέψω στα ορυχεία, εκεί ψηλά», γνωρίζοντας την αποθέωση από τους παρευρισκόμενους.
Αντίθετα, λίγο πριν, ένας από τους θεατές της συναυλίας, είχε λάβει την προειδοποίηση από την υπάλληλο του μπιτς μπαρ τη στιγμή που του έκοβε το εισιτήριο: «βγάλτο αυτό που φοράς, θα έχεις πρόβλημα». Αιτία, ήταν ένα μπλουζάκι με το σήμα «SOS Xαλκιδική» που φορούσε ο νεαρός θεατής, και το οποίο αναγκάστηκε να βγάλει προκειμένου να εισέλθει στον χώρο. Γιατί άραγε;
Και για ποιο λόγο ο λαοφιλής καλλιτέχνης να θυμόταν ξαφνικά να φύγει από την Αθήνα και να πάει στη Χαλκιδική για να γίνει μεταλλωρύχος, εάν δεν είχε προηγηθεί συμφωνία με τους υπεύθυνους της εκδήλωσης;
Το Στρατώνι είναι η έδρα της «Ελληνικός Χρυσός» η οποία είναι γνωστό ότι «ταϊζει» την τοπική κοινωνία με διάφορους τρόπους , ως αντάλλαγμα για τις μεταλλευτικές δραστηριότητες εξύρυξης στο όρος Κάκαβος και επεξεργασίας του μεταλλεύματος σε εργοστάσιο στην  ευρύτερη περιοχή.
Είναι δεδομένο ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού του χωριού απασχολείται και ζει από το ορυχείο. Οπως, δεδομένες είναι επίσης και οι υποτροφίες, τα έργα και οι εκδηλώσεις που γίνονται υπό τη σκέπη της ελληνοκαναδικής κοινοπραξίας η οποία εκμεταλλεύεται πλέον τα προϊόντα της εξόρυξης με τρόπους που έχουν προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις από την επιστημονική κοινότητα.
Μόλις τις προηγούμενες ημέρες η Εθνική Επιτροπή Υδάτων τόνιζε σε μελέτη της, ότι υπάρχει σοβαρή υποβάθμιση των υδατικών συστημάτων και της ποιότητας των νερών η οποία οφείλεται στις μεταλλευτικές δραστηριότητες και ταυτόχρονα εκτιμά ότι δεν θα ολοκληρωθούν τα έργα αποκατάστασης.
Ισως για αυτό τον λόγο η εταιρεία να δείχνει τόσο αυξημένη «κοινωνική ευθύνη», ενώ θα μπορούσε απλώς να αισθάνεται υπερήφανη και μόνο για το γεγονός ότι σε μία περιοχή με υψηλότατη ανεργία δίνει ψωμί σε 2000 οικογένειες.

Ισως αντίστοιχα, γι αυτό το λόγο, κάποιοι επαγγελματίες της περιοχής να νιώθουν αυξημένη ευθύνη να τονίζουν σε νέους που φορούν μπλούζα «SOS Χαλκιδική», ότι «θα έχουν πρόβλημα». Κανείς φυσικά δεν μπορεί να αποδείξει ότι η Ελληνική Χρυσός χρηματοδοτεί το κουκούλωμα του εγκλήματος που διαπράτει σε βάρος χιλιάδων κατοίκων της Χαλκιδικής με τις ευλογίες και την προκλητική στήριξη των μνημονιακών κυβερνήσεων. Κανείς όμως δεν μπορεί να αποδείξει ότι δεν το κάνει υπόγεια - πέρα από τα συνήθη δωράκια υπό τη μορφή «ευγενικής χορηγίας».
Το σίγουρο -και αποδεδειγμένο- είναι ότι το δικαίωμα στην ασυδοσία που έχουν παραχωρήσει στην εταιρεία οι κυβερνώντες (και η προηγούμενη -τουλάχιστον- δημοτική αρχή), θέτει σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Ζωή που σε καμία περίπτωση δεν αποτιμάται οικονομικά όπως μια αρπαχτή - συναυλία - τσίρκο του Τόνι Σφήνου.

Πρωταγωνιστής

Την ώρα που ο Σταύρος Θεοδωράκης στο πολιτικό μανιφέστο του Ποταμιού, ζητούσε «τα λίγα των πολλών» για την προεκλογική του καμπάνια, το Mega του αφιέρωνε ήδη ένα πεντάλεπτο ανάμεσα στα πρώτα θέματα του δελτίου, αξίας πολλών χιλιάδων ευρώ αν επρόκειτο για διαφημιστικό χρόνο. Λίγο αργότερα, οι πρώην, πλέον, συνάδελφοί του -οι γνωστοί- ανέλυαν τη νέα πολιτική κίνηση με εγκωμιαστικά και αισιόδοξα σχόλια.
Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι αυτή η «αυθόρμητη» πολιτική κίνηση, έγινε δεκτή μετά βαϊων και κλάδων από τη μιντιακή ναυαρχίδα της διαπλοκής. Ας είμαστε καλόπιστοι. Αλλωστε πλάι σε όλους αυτούς τους ανθρώπους δούλεψε για πολλά χρόνια, έχουν σχέσεις, είναι φίλοι, θεμιτός συνεπώς ένας καλός λόγος.
Ολα είναι ζήτημα ελεύθερης και καθαρής σκέψης, μνήμης και γνώσης. Οσο πιο πολλά γνωρίζεις, τόσο πιο πολύ βασανίζεσαι. Και αυτό που διακρίνει κανείς βλέποντας τα πρώτα σχόλια όσων ακολουθούν το Ποτάμι διαδικτυακά, είναι μία αβασάνιστη και σχεδόν παραδομένη στο συναίσθημα και την εικόνα, σκέψη. Γιατί η εικόνα του Σταύρου Θεοδωράκη είναι γοητευτική. Και είναι γοητευτική γιατί είναι τηλεοπτική εικόνα - η μόνη εικόνα που είναι αληθινή για τον μέσο Ελληνα. Δουλεμένη στο χέρι επί σχεδόν 15 χρόνια, περασμένη μέσα από κάμερες με φωτοσκιαστικά φίλτρα, μισοκουνημένα τρε γκρο πλάνα, χαμηλές λήψεις, επιτηδευμένη σκηνοθεσία και Σοβιετικό μοντάζ. Εικόνα για Πρωταγωνιστές.
Αυτό που είναι ο Θεοδωράκης είναι αυτό που βλέπεις, όχι όσα έχει κάνει. Αλλωστε, ό,τι έχει κάνει, είναι παρελθόν. Σημασία έχει αυτό που είναι (ή που φαίνεται να είναι) σήμερα. Και αυτό που φαίνεται, κάνει «γκελ» στον νεαρόκοσμο των malls, στους σημερινούς 40ρηδες, χθεσινούς 30ρηδες του λάιφσταιλ και των ωραίων εποχών και στις μεσόκοπες νοικοκυρές που μιλούν για αυτόν χρησιμοποιώντας το μικρό του όνομα μεταξύ κουζίνας και λίβινγκ ρουμ. Ο Σταύρος μπήκε στα σπίτια της ελληνικής μικροαστικής τάξης ως ο δικός της άνθρωπος.
Και ως τέτοιος ζητάει -σαν να κλέβει εκκλησία πλέον, μπροστά σε αυτό το εύκολο και εύπλαστο κοινό- να ταράξουν μαζί «τα λιμνάζοντα νερά». Τα ίδια λιμνάζοντα νερά που ο ίδιος πλατσούριζε, όντας λιθοξόος του σοσιαλιστικού προσωπείου των πάλαι ποτέ εκσυχρονιστών, ως συντάκτης του Κλικ, του ΜΕΝ και άλλων εκδοτικών υποπροϊόντων της Πασοκικής μουργέλας των 80'ς και 90΄ς, αλλά και ως δημοσιογράφος «αντισυστημικός» και ολίγον μποέμ μεν, απόλυτα αφομοιωμένος στο κύκλωμα δημοσίων σχέσεων παρά την πλατεία Κολωνακίου, δε.
Η εποχή των μνημονίων, ήταν και για τον Σταύρο, σημείο καμπής. Πιστός στο σύστημα που τον ανέδειξε αλλά και υπό την ασυλία της ανήσυχης -στα μάτια των τηλεθεατών/καταναλωτών- δημοσιογραφικής περσόνας που τρυπώνει παντού και δεν κολλάει πουθενά, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εδραίωση του φασιστικού φαινομένου στην Ελλάδα, πίνοντας καφέ με τον Αρχιναζί Μιχαλολιάκο και ξεπλένοντας την τραγωδία του Φαρμακονησίου βάζοντας φιλήσυχους λιμενικούς εκτός υπηρεσίας να παίζουν με τα παιδιά τους.
Και τώρα, που το κεντροαριστερό τσίρκο σηκώνεται και ξαναπέφτει σαν μεθυσμένος γέρος, ανασύρει το σοσιαλιστικό του παρελθόν, έτοιμος να εξαργυρώσει το γραμμάτιο.
Με ενα ωραίο χαμόγελο, κάτι μισόλογα για λεωφορεία και στάσεις, μερικές αόριστες λεκτικές καρπαζιές στους παλιούς πολιτικούς (για ποινική αντιμετώπιση ούτε λόγος), και καμία ουσιαστική και σοβαρή παρουσίαση του τι είναι και τι θέλει από εμάς. Κανένα συγκεκριμένο πρόταγμα, καμία συγκεκριμένη λύση, κανένας συγκεκριμένος προσανατολισμός. Όλα φλου, σαν τη φλουταρισμένη εικόνα των βραδινών λήψεων στην εκπομπή του.
Ο Σταύρος λοιπόν, ο δικός μας Σταύρος έγινε Πρωταγωνιστής.
Και ο λαός για ακόμα μία φορά, κομπάρσος.

Αγνωστοι μεταξύ αγνώστων

Δεν τους μπορώ. Δεν τους αντέχω άλλο. Δεν μπορούν να καταλάβουν. Δεν βλέπουν. Δεν είδαν. Δεν διάβασαν. Δεν ένιωσαν.
Φιλάνθρωποι και «εντάξει» με τον θεό τους. Εξαγνισμένοι από τις αμαρτίες τους.
Στο μυαλό τους ένας ολόκληρος κόσμος από αμαρτίες, λιβάνια, θυμιάματα και στραυροκοπήματα.
Πατρίδα για μας. Αβατο για τους άλλους. Συρματοπλέγματα. Ριπές, θάνατος, μνήματα με αριθμούς.
Ενα με το τέρας. Ενα με το μαύρο. Με το μίσος. Το ψέμα. Την υποκρισία.
Δυνατοί στους αδύνατους. Υπήκοοι στους δυνατούς.
Δεν με νοιάζει η άγνοιά σας ρε. Δεν με νοιάζει ο Καιάδας που κρύβετε μέσα σας. Δικό σας πρόβλημα όχι, δικό μου. Δεν σας χάνω, με χάνετε.
Στον δικό σας κόσμο ναι, είμαι τρελός. Καλύτερα έτσι. Δεν γουστάρω τον κόσμο σας. Είμαστε ξένοι.
Αγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Χάρηκα για τη γνωριμία.

Υπόθεση «Libertad»

 

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012. Συζήτηση στη Βουλή ενόψει της ψήφισης του προϋπολογισμού.
Ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας υπεραμύνεται των δανειακών υποχρεώσεων της Ελλάδας τονίζοντας τις ολέθριες συνέπειες που θα είχε για τη χώρα μία ενδεχόμενη άρνηση και μονομερής διαγραφή του χρέους της. Υπενθυμίζει σπαραχτικά ότι σε μία τέτοια περίπτωση, οι δανειστές του Ελληνικού κράτους θα μπορούσαν να πάρουν αποφάσεις δικαστηρίων οι οποίες θα τους έδιναν το δικαίωμα κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας στο εξωτερικό. «Πλοίων για παράδειγμα. Όπως έγινε πρόσφατα με την Αργεντινή, με ένα εμπορικό της πλοίο σε λιμάνι της Αφρικής» συμπληρώνει ο υπουργός και αμέσως μετά, ερμηνεύει με το πάθος κυβερνητικού κοτσάμπαση το κλασικό ρεφρέν: «Θα γίνουμε παρίες του διεθνούς συστήματος. Θα αντιμετωπίσουμε αδυναμία εισαγωγής βασικών αγαθών όπως φάρμακα, καύσιμα, τρόφιμα, μηχανολογικό εξοπλισμό» κλπ, κλπ. Τα γνωστά.

Την ίδια περίοδο όλα τα «πατριωτικά» ΜΜΕ και μπλογκς αναφέρονται στο γεγονός της κατάσχεσης του Αργεντίνικου πλοίου κάνοντας αναγωγές σε όσα «περιμένουν την Ελλάδα» αν τολμήσει να σταματήσει την πληρωμή του χρέους της. Σχεδόν θριαμβολογούν, δείχνοντας στους «ανεύθυνους» που μιλούν για στάση πληρωμών και έξοδο από το ευρώ, τα «δεινά» της Αργεντινής που τόλμησε να σηκώσει κεφάλι απέναντι στους δανειστές της.
Το τι θα συμβεί αν η Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος, πάρει την απόφαση να σταματήσει να πληρώνει το χρέος, είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση, την οποία, τα ντόπερμαν της αστικής ενημέρωσης, ερμηνεύουν εδώ και τρία χρόνια με τον τρόπο που εξυπηρετεί τα αφεντικά τους και που, εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι το θέμα μας αυτή τη στιγμή. Το θέμα μας είναι το πλοίο της Αργεντινής, και το πως χρησιμοποιήθηκε ως μέσο τρομοκρατίας και προπαγάνδας εναντίον του ελληνικού λαού, εκείνη την πρώτη δύσκολη για την κυβέρνηση Σαμαρά, χρονική καμπή.

Το Αργεντίνικο πλοίο που «κατασχέθηκε» στο λιμάνι Τέμα της Γκάνας δεν είναι εμπορικό, όπως είπε ο Στουρνάρας - αναπαράγοντας μία δήλωση που είχε κάνει για το θέμα ο Πάνος Καμμένος μερικές μέρες νωρίτερα, και αντιγράφοντας, φυσικά, το λάθος. Είναι το τρικάταρτο ιστιοφόρο ARA Libertad που χρησιμοποιείται από το Πολεμικό Ναυτικό της Αργεντινής ως εκπαιδευτικό σκάφος ενώ στο συγκεκριμένο ταξίδι επέβαιναν ναυτικοί δόκιμοι και από άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Στο λιμάνι της Γκάνας λοιπόν, το πλοίο ακινητοποιήθηκε μετά από προσφυγή στα δικαστήρια της Αφρικανικής χώρας, την οποία κατέθεσε το αμερικανικό επενδυτικό Fund, NML Capital του δισεκατομμυριούχου Πολ Σίνγκερ, που έχει έδρα τα νησιά Κεϊμάν (σώπα...). Επικαλέστηκε μάλιστα και απόφαση δικαστηρίου της Νέας Υόρκης, που του επιδίκαζε αποζημίωση 1,7δισ. δολαρίων χωρίς όμως να του αναγνωρίζει δικαίωμα κατάσχεσης. Παραδόξως, τα αμερικανικά δικαστήρια αν και έχουν εκδώσει πολλές τέτοιες αποφάσεις, καμία δεν επιτρέπει κατάσχεση Αργεντίνικης δημόσιας περιουσίας. Ούτε καν οι Αμερικάνοι.
Τέλος πάντων, ο Γκανέζος δικαστής, διατάσει τη διακοπή ανεφοδιασμού του πλοίου και την απαγόρευση του απόπλου έως ότου η Αργεντινή πληρώσει στην NML Capital 20εκατ. δολάρια ως μέρος των οφειλών της. Δεν εξετάζουμε την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης στην Γκάνα και το κατά πόσο οι δικαστικές της αρχές είναι ευάλωτες σε ένα μικρό χαρτζιλίκι, όταν μιλάμε για τέτοια ποσά. Είμαστε large και δεχόμαστε ότι η δικαιοσύνη στην υποσαχάρια Αφρική είναι τουλάχιστον τόσο αδέκαστη όσο η Ελληνική...

Συνεχίζουμε. Η NML Capital όπως είδαμε και από την απόφαση του Αμερικανικού δικαστηρίου, κατέχει ομόλογα του Αργεντίνικου δημοσίου αξίας άνω του 1,5δισ. δολαρίων αλλά ουσιαστικά διεκδικεί περίπου 370 εκατομμύρια. Αυτά τα ομόλογα αποτελούν μέρος του χρέους που ανήκε στους εγχώριους τραπεζίτες και κεφαλαιοκράτες, και αντιστοιχούσε περίπου στο 30% του συνολικού χρέους που είχε η χώρα όταν κατέρρευσε. Αυτό το κομμάτι του Αργεντίνικου χρέους, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση το 2003 ο Νέστορ Κίρχνερ, ως ένδειξη καλής θέλησης στις εγχώριες παραγωγικές δυνάμεις, δεν το διέγραψε αλλά το αναγνώρισε. Τόσο αμοιβαία ήταν όμως η καλή θέληση, που οι Λάτσηδες της Αργεντινής έσπευσαν να πουλήσουν με κάποια έκπτωση τα ομόλογα που κατείχαν στα επενδυτικά κεφάλαια της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής μαφίας. Αυτή ανέλαβε τη βρώμικη δουλειά, δηλαδή το νταβατζιλίκι για να τα εισπράξει στο ακέραιο πλέον της αξίας τους.

Σε αυτό το σημείο, η αίθουσα σκοτεινιάζει και το κυρίως έργο αρχίζει. Είναι το σημείο, που ένα κυρίαρχο κράτος, αποφασίζει να υπερασπιστεί τις επιλογές του και να σταθεί στα ίσα απέναντι στη διεθνή τρομοκρατία του χρήματος και των αγορών, υπερασπιζόμενο τη χώρα και τον λαό της. Η Αργεντινή προσφεύγει στο διεθνές δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο αποφασίζει την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση του πλοίου αφού η κράτησή του συνιστά παραβίαση της ασυλίας για τα πολεμικά σκάφη σύμφωνα με τη Συνθήκη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Η απόφαση αποτελεί σταθμό και δημιουργεί ακόμα μία ατράνταχτη νομολογία υπέρ των κυρίαρχων κρατών και εναντίον των κερδοσκόπων των διεθνών αγορών. Μία νομολογία με πλήθος αποφάσεων στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, πάνω στην οποία μπορεί να στηριχτεί η κυβέρνηση ενός κράτους που βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης υπό τη μέγγενη του χρέους. Αρκεί να το θελήσει.

 

 

Το πλοίο επέστρεψε στην Αργεντινή εν μέσω επευφημιών και πυροτεχνημάτων στο λιμάνι της Mar del Plata. Η φρεγάτα Lidertad γίνεται το απόλυτο σύμβολο Ελευθερίας για τους Αργεντινούς και απόδειξη ότι οι μάχες μπορούν να κερδηθούν μόνο όταν δοθούν. Πόσω μάλλον για έναν λαό που την τελευταία δεκαετία το μόνο που έμαθε είναι να πολεμάει. Διότι, τη στάση της κυβέρνησης σε μία περήφανη και κυρίαρχη χώρα, την καθορίζει ο λαός της. Μπροστά σε έναν αποφασισμένο λαό, κανένα κερδοσκοπικό παράσιτο δεν μπορεί να επιβάλλει τους σκοπούς του.

Πίσω στην Ελλάδα, όσοι θριαμβολογούσαν για την «κατάσχεση» του πλοίου και για τα «χάλια» της Αργεντινής, δεν αναφέρθηκαν ποτέ ξανά στο συγκεκριμένο γεγονός. Πολύ δε περισσότερο, αποφεύγουν να μιλήσουν, για το πως η Αργεντινή, χάρη στην απόφασή της να έρθει σε μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές της, είναι σήμερα μία πλεονασματική οικονομία που ανακτάει με κόπο αλλά σταθερά, όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που είχε πριν από την επιδρομή των αρπαχτικών της διεθνούς χρηματοπιστωτικής συμμορίας. Αυτής την οποίας, δέσμια παραμένει σήμερα η Ελλάδα με τις φιλότιμες προσπάθειες του κάθε Στουρνάρα και όλων των πιστών σκυλιών της τραπεζικής και επιχειρηματικής ολιγαρχίας.


 

Η Ιστορία (μας) κάνει πλάκα

Το σύντομο κείμενο που ακολουθεί έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οση ώρα το διαβάζετε προσπαθήστε να προσδιορίσετε το χρόνο και από τίνος το χέρι μπορεί να γράφτηκε. Οι απαντήσεις, μετά.

«Η κυβέρνηση δεν έχει καμία άλλη πολιτική πρακτική από το να ζητά συνέχεια ξένη βοήθεια για να διατηρεί την εξουσία της και να διασώζει συνέχεια τα προνόμια μιας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα. Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχήσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καίρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα...»

Αν ο συντάκτης του άρθρου δεν ανέφερε ως καταθετικούς παραδείσους, το Κάιρο και την Αργεντινή -που φυσικά, μόνο ασφαλή καταφύγια κεφαλαίων δεν είναι σήμερα- αλλά χρησιμοποιούσε τους νέους εξωτικούς προορισμούς ή απλά τον νεολογισμό «off shore», πολύ δύσκολα θα καταλάβαινε κάποιος ότι έχει γραφτεί τον Σεπτέμβριο του 1947. Το έχει γράψει στο αμερικανικό περιοδικό Collier's, ο αμερικανός επιτετραμένος της κυβέρνησης Τρούμαν, Πολ Πόρτερ, λίγους μόλις μήνες μετά την περίφημη ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ που έμεινε στην Ιστορία ως «δόγμα Τρούμαν» και καθόριζε στην ψύχρα τον βαθμό και τους σκοπούς της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα και την Τουρκία, προ του «κομμουνιστικού κινδύνου». Με λίγα λόγια ο Πόρτερ δεν ήταν τίποτε άλλο από ένας «υπερ-Τόμσεν» των Αμερικανών στην μεταπολεμικη Ελλάδα.

Μάλιστα ο «διάδοχός» του Λόι Χέντερσον, διευθυντής για τις υποθέσεις της Εγγύς και Μέσης Ανατολής του State Department, έπαιζε ξεκάθαρα τον ρόλο των κεφαλών της Γερμανικής πολιτικής σήμερα στην Ελλάδα. Ηταν αυτός που «απήγαγε» τον Κωνσταντίνο Τσαλδάρη από το ντους του σπιτιού του και τον οδήγησε άρον άρον στο παλάτι ώστε να δεσμευθεί ενώπιον της Φρειδερίκης, ότι θα συγκροτήσει με τον Σοφούλη κυβέρνηση συνεργασίας Λαϊκών - Φιλελευθέρων. (Ο Λουκάς Παπαδήμος δεν είχε σαραντήσει τότε, οπότε ο Τσαλδάρης υποχώρησε στο θέμα της πρωθυπουργίας, χάριν του γηραιότερου Σοφούλη).

Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Χέντερσον είχε προειδοποιήσει διακριτικότατα τον Τσαλδάρη για τις ανησυχίες της μαμάς Αμερικής στην Ελλάδα: «Πρέπει να σχηματίσετε αντιπροσωπευτικότερη κυβέρνηση αμέσως, προτού δούμε στον ορίζοντα κυβέρνηση Ζαχαριάδη που θα σας πετάξει στη θάλασσα»!

Η κυβέρνηση εκείνη είναι ασφαλώς μία από τις πιο μιαρές πολιτικές συμπράξεις στην Ιστορία του νεώτερου Ελληνικού κράτους, μέχρι φυσικά τα πολιτικά εκτρώματα της εποχής των Μνημονίων που σπάνε κάθε ρεκόρ. Ηταν η κυβέρνηση που οδήγησε στην κλιμάκωση του Εμφυλίου και στο ολοκαύτωμα στον Γράμμο και στο Βίτσι με την στρατιωτική υποστήριξη των Αμερικανών οι οποίοι θα εξακολουθήσουν να κινούν διχαστικά τα νήματα στην ελληνική πολιτική για δύο δεκαετίες με αποκορύφωμα τη Χούντα.

Σήμερα, πολύ λίγες είναι πλέον οι διαφορές με την πρώιμη και την ώριμη προδικτατορική περίοδο. Είτε ήταν οι Αγγλοι, είτε οι Αμερικάνοι, είτε οι Γερμανοί, οι «στρατηγικοί εταίροι» μας πάντα είχαν και έχουν σαν βασικό στόχο της παρουσίας τους στον ελληνικό χώρο την προάσπιση των δικών τους γεωστρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων και φυσικά, η εθελοδουλεία των ξεπουλημένων εγχώριων εντολοδόχων τους είναι η ισχυρότερη εγγύηση ότι δεν πρόκειται να ξεκουμπιστούν ποτέ.
Ας το έχουμε υπόψη μας όταν αναζητούμε «εναλλακτικούς» σωτήρες, αφού δεν αποφασίζουμε να ορθώσουμε το δικό μας λαϊκό ανάστημα.

* Το ιστορικό κείμενο και οι πληροφορίες δημοσιεύθηκαν σήμερα 8 Ιουλίου, σε άρθρο του Γιώργου Ρωμαίου στα  ΝΕΑ

Ελεύθερος

Βλέπω το Αλδεβαράν. Μια ταινία του Ανδρεα Θωμόπουλου από το 1975. Ενας νεαρός ποιητής μαθαίνει πως σε δύο χρόνια θα πεθάνει. Αυτή είναι η ιστορία. Κάπου προς τη μέση της ταινίας του γράφει ένα γράμμα ο φίλος του ο Κρις που τον υποδύεται ο Δημήτρης Πουλικάκος. Του λέει πως βρίσκεται σε ένα βενζινάδικο μαζί με μία γκόμενα κάπου έξω από τις Βρυξέλλες. Ερχονται από Αμστερνταμ με οτοστόπ και πάνε Παρίσι.
Στο βενζινάδικο περιμένουν τον φορτηγατζή που τους έχει πάρει, να τελειώσει με κάτι πουτάνες. Μέχρι εκεί έχω δει. Αλλά έχω περίεργεια να δω που το πάει. Καλή ταινία φαίνεται.
Αλλο ήθελα να πω. Τότε, το 1975 το οτοστόπ μάλλον ήταν πιο εύκολο. Δεν έχω ακούσει τώρα τελευταία κανέναν να έχει πάει από το Αμστερνταμ στο Παρίσι με οτοστόπ.
Νομίζω ότι τώρα πια κανένας δεν ταξιδεύει με οτοστόπ. Ολοι φοβούνται. Και οι οδηγοί, και οι ταξιδιώτες.
Και όμως, το οτοστόπ είναι πολύ παλιά ιστορία. Με οτοστόπ, άνθρωποι έκαναν σχεδόν το γύρο του κόσμου. Εχω ακούσει σχετικές ιστορίες. Μοναδική αίσθηση ελευθερίας. Να πηγαίνεις όπου θέλεις απλώνοντας μόνο το χέρι.
Δεν έχω κάνει ποτέ οτοστόπ. Πιθανότατα γιατί φοβόμουν. Εμαθα να φοβάμαι. Ολοι μας μάθαμε να αποθηκεύουμε φόβους. Τον φόβο τον μαθαίνεις. Για την ακρίβεια ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις είναι είναι να φοβάσαι. Πριν μάθεις ότι είσαι ελεύθερος να φοβηθείς όποιον θέλεις, μαθαίνεις να φοβάσαι τους πάντες. Και παύεις να είσαι ελεύθερος. Γιατί ο φόβος σκλαβώνει.
Δεν θέλω να γράψω κάτι ακόμα για τον Κώστα Σακκά. Δεν τον ξέρω. Δεν είμαι σύντροφός του αλλά τον θαυμάζω. Ελπίζω μόνο να ζήσει για να γράψει κάποτε πώς είναι να αψηφάς τον φόβο του θανάτου για να διεκδικήσεις ελευθερία και δικαιοσύνη, όταν όλοι γύρω σου θυσιάζουν την ελευθερία και τη δικαιοσύνη για να διεκδικήσουν μία ζωή χωρίς νόημα. Βουτηγμένη στο φόβο.  

Κατάληψη στο μυαλό σου

Το κτίριο στη φωτογραφία ειναι το Kunsthaus Tacheles στο Ανατολικό Βερολίνο. Πρώην κτίριο διοίκησης του εθνικοσοσιαλιστικού γερμανικού εργατικού κόμματος στη δεκαετία του '30 και κολαστήριο των Ναζί στον Πόλεμο. Με την πτώση του Τοίχους του Βερολίνου κατελήφθη από πολυεθνική ομάδα νέων καλλιτεχνών, κινημάτων και αναρχικών που πίστευαν στην ιδέα της ελευθερίας και της αυτοδιαχείρισης. Με τα χρόνια έγινε παγκόσμιο σημείο αναφοράς της εναλλακτικής κουλτούρας προσελκύοντας εκατομμύρια επισκέπτες. Μόλις πέρυσι η ιδιοκτήτρια τράπεζα HSH Nordbank αποφάσισε να το εκποιήσει για να χτιστεί στη θέση του ξενοδοχείο πέντε αστέρων. 

Μια άλλη κατάληψη, η περίφημη Rote Fabrik, η Κόκκινη Φάμπρικα της Ζυρίχης, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται αρνητικά, αλλά -αν και αυτοδιαχειριζόμενη- επιχορηγείται με 2,4εκατ. φράγκα ετησίως από το δήμο της πόλης. Τέτοιες καταλήψεις υπάρχουν εκατοντάδες σε όλη την Ευρώπη, κανείς δεν τις πειραζει, αν δεν τις υποστηρίζει. Στην Ελλάδα του σκοταδισμού, της μπατσοκρατίας, του φασισμού, του Mega και του Πρώτου Θέματος, το Αναρχικό κίνημα, η κουλτούρα της κολεκτίβας και της συλλογικότητας, διώκονται ποινικά εδώ και δεκαετιές και ενοχοποιούνται με ψέμματα και εξωφρενικές προβοκάτσιες ως "δυνάμεις χαους και ανομίας". 

Αν ενδιαφέρεσαι για την αλήθεια θλιβερέ φιλήσυχε ανθρωπάκο, ψάξε την από αυτούς που την φωνάζουν και δεν ακούγονται. Ψάξε την εκεί όπου κάθε τι που λέγεται, λοιδορείται. Ψάξε την σε εκείνους που αντιμετωπίζονται μονίμως ως επικίνδυνοι για τη δημοκρατία. Εκεί θα βρεις την αλήθεια. Σταμάτα να καταπίνεις ό,τι σου σερβίρει η καθεστωτική προπαγάνδα από τα χουντοκάναλα και τις χουντοφυλλάδες που έχουν κάνει κατάληψη στο μυαλό σου. 

Για πρώτη φορά στη ζωή σου πάψε να είσαι παθητικός και άβουλος δέκτης ψεμμάτων. Βάλε το παστωμένο μυαλό σου να δουλέψει και κατάλαβε επιτέλους ότι χτυπώντας και βασανίζοντας ανθρώπους που έχουν ταχθεί στην ιδέα της πραγματικής ελευθερίας, το αστυνομικό κράτος βάζει πραγματικό στόχο τη δική σου ελευθερία, τα δικά σου στοιχειώδη δικαιώματα, τη δική σου ζωή. 

Αν πάλι δεν το έχεις καταλάβει, δεν με ανησυχεί. Θα σε σφάξουν τα ίδια τα παιδιά σου όταν συνειδητοποιήσουν τι κόσμο τους παρέδωσες

(Ακολουθούν μερικές ακόμα φωτογραφίες της κατάληψης Kunsthaus Tacheles. Η τελευταία είναι της Rote Fabrik η οποία λειτουργεί εξ ολοκλήρου με αυτοδιαχείρηση και βασισμένη στις αρχές της άμεσης Δημοκρατίας. Αυτά, σε μία χώρα που σέβεται τα κινήματα και την ελευθερία δράσης και έκφρασης).

Δεν εύχομαι. Ελπίζω

Κάθε πρωτοχρονιά, μια αρχή στο μυαλό του καθενός. Στην πραγματικότητα, η συνέχεια της ζωής όπως τη ζούμε. Ό,τι μας έρθει. Όχι ό,τι φέρουμε. Και όποιος αντέξει.
Αν έχεις προσέξει, τις πιο πολλές ευχές κάθε χρόνο τέτοιες μέρες τις κάνουν εκείνοι που δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν τίποτα στη ζωή τους. Εύχονται ένα σωρό πράγματα αλλά στην ουσία η ευχή τους είναι μία. Να μη γίνει η ζωή τους χειρότερη απ' ότι είναι. 
Εχω βαρεθεί να εύχομαι. Πλέον ούτε από συνήθεια δεν το κάνω. Ισως μου ξεφύγει το «καλή χρονιά» στον περιπτερά απ' όπου θα πάρω τα πρώτα τσιγάρα του έτους. Προτιμώ να ελπίζω. Το να ελπίζεις σε κάτι, προϋποθέτει αρκετές φορές και τη δική σου προσπάθεια. Ανοίγεις μια δουλειά, στέκεσαι από πάνω, ιδρώνεις, έχεις αγωνία και ελπίζεις να πάει καλά.
Το να εύχεσαι κάτι, δεν διαφέρει από το να προσεύχεσαι. Στο θεό για παράδειγμα. Να εναποθέτεις την ελπίδα σου σε κάποιον τον οποίο ούτε καν βλέπεις. Προσωπικά δεν εύχομαι σε κανέναν να πέσει σε αυτή τη συμφορά.

Προτιμώ να ελπίζω λοιπόν. Γιατί αυτό, χωράει και τη δική μου μεγάλη ή μικρή διάθεση να κάνω κάτι για να γίνει η ελπίδα μου πραγματικότητα.
Ενα πράγμα ελπίζω για τη νέα χρονιά. Να ανοίξουμε τα ματιά μας και να δει ο καθένας την αλήθεια, μέσα από τη δική του ζωή και όχι μεσα από τα δελτία της ψευτιάς και της βρώμικης προπαγανδας. Να καταλάβουμε το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη μας, κρυμμένο πίσω από πλαστά διλήμματα (αριστερά-δεξιά), σκιώδεις αντιπάλους (Τσίπρας, ΧΑ) και φανταστικούς εχθρούς (αντιεξουσιαστές, μετανάστες).
Μην αμφιβάλλεις. Ο στόχος τους είσαι εσύ. Στο πρόσωπο αυτών που τρώνε ξύλο επειδή αγωνίζονται για μία δίκαιη κοινωνία, που λοιδωρούνται ως εχθροί της δημοκρατίας από τα χουντοκάναλα των μεγαλοεργολάβων και των εφοπλιστών, εσύ βλέπεις τον εαυτό σου. Και φοβάσαι.
Άλλοι είναι όμως αυτοί που φοβούνται ένα λαό που φωνάζει και απαιτεί. Γι αυτό και οι μπάτσοι που τους φυλάνε είναι πια τόσοι πολλοί και βρίσκονται παντού. Τρέμουν έναν λαό που αντιστέκεται στη φτωχοποίησή του, στην αρπαγή της περιουσίας του, ένα λαό που αναζητεί την αλήθεια. Τους κόβεται το αίμα μπροστά σε ένα λαό που τους φτύνει στα μούτρα και δεν περιμένει τίποτα απο τις εκλογές τους, απαιτώντας την αληθινή δημοκρατία. Φτύσε τους στα μούτρα. Μην αρκεστείς σε τίποτα λιγότερο.

Φέτος, πάψε να είσαι οπαδός τους. Γίνε οπαδός του γείτονά σου, του συναδέλφου σου, του συναγωνιστή σου.
Και μη φοβάσαι. Δεν είσαι μόνος σου. Κανείς δεν θα σε αφήσει μόνο σου, αν και εσύ είσαι δίπλα στον άλλο. Αυτό λέγεται αλληλεγγύη. Δεν σε θέλουν αλληλέγγυο. Ο φοβισμένος, δεν θέλει να σταθεί αλληλέγγυος στον διπλανό του, για να μη βρεθεί στη θέση του. Εσύ δεν φοβάσαι. Πες «δεν φοβάμαι» και πίστεψέ το.

Ένα από τα πρωτοπαλίκαρα του Άρη Βελουχιώτη, ο ηλεκτροτεχνίτης Γιώργος Χουλιάρας διηγείται στη βιογραφία του Καπετάνιου, που έγραψε ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Είναι Φλεβάρης του '42 και ο ΕΛ.ΑΣ. είναι ακόμη μία ομάδα, καμιά δεκαριά, φοβισμένοι χωρικοί: «Μία νύχτα, κυνηγημένοι από τους χωροφύλακες, βγήκαμε από το χωριό Δαδί (Αμφίκλεια) έξω στον κάμπο κι αναγκαστήκαμε να κοιμηθούμε μέσα στις ελιές. Είχε χιόνι. Ξεχιονίσαμε μία γέρικη ελιά, βρήκαμε δύο πέτρες κάπως μεγάλες, τις βάλαμε στην ελιά στην άκρη, ακουμπήσαμε τις πλάτες μας και μέσα σε λίγα λεπτά κοιμηθήκαμε - όπως είμαστε ζεστοί ακόμη, δεν κρυώναμε. Χιόνι γύρω γύρω. Όταν όμως πέρασε λίγη ώρα, εγώ άρχισα να τρέμω και να τρίζουν τα δόντια μου. Τον σπρώχνω και του λέω, ξύπνα, θα πουντιάσουμε. Σήκω να φύγουμε. Λέει, που να πάμε; Κάτσε, κάτσε εδώ, μου λέει. Να, βάλε το κεφάλι σου, βάλ'το στα γόνατα, βά'λτο μες στα γόνατα και πες δεν κρυώνω, δεν κρυώνω, δεν κρυώνω, λέει, και θα ιδείς ότι θα πεις ότι δεν κρυώνεις. Εκείνος κοιμόταν. Ροχάλιζε...» 
Καλή λευτεριά.


(H φωτογραφία είναι από ένα βίντεο στο διαδίκτυο. Αν το βλέμμα που θα τους κοιτάμε τη νέα χρονιά μοιάζει με αυτό, τότε έχουμε ελπίδα να διασώσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας. Είναι ντροπή, αυτό το κορίτσι να κοιτάει με τέτοια αυθάδεια το φακό μπροστά στους μπάτσους και εσύ με παιδί στην ηλικία της, που λέει ο λόγος, να λουφάζεις σπίτι σου και να κρύβεσαι).

ΡΙ.Κ.Σ.ΣΥ ΣΠ.ΛΗ.ΝΑ.Σ.

Λοβέρδος: Ιδρύουμε νέα πολιτική κίνηση!
Ταμήλος: Θα πληρώνετε ή τσάμπα θα γραφτούμε;
Βενιζέλος: Εντυπωσιακά αντιφατική η τροχιά που διαγράφετε κ. Λοβέρδο.
Λοβέρδος: Οι κομήτες διαγράφουν σταθερή τροχιά. Απλά κάποια στιγμή εξαφανίζονται
Σκανδαλίδης: Ποιος εξαφανίστηκε; 
Λοβέρδος: Παρά τη διαγραφή μου στηρίζω την κυβέρνηση.
Σαμαράς: Ο Ανδρέας είναι η κολόνα μας. 
Λοβέρδος: Κοίτα σύμπτωση πρόεδρε. Στο Κολωνάκι είμαι
Σαμαράς: Αν θες, έλα να σου πω μυστικά για επιτυχημένη καμπάνια από το facebook
Λοβέρδος: Ευχαριστώ πρόεδρε αλλά πάμε καλά. Εχουμε ήδη 57 likes!
Βενιζέλος: Εμείς κάνουμε αγώνα κατά της Χρυσής Αυγής και εσύ ιδρύεις κόμμα
Κασιδιάρης: Τι πρόβλημα έχετε με τη Χρυσή Αυγή κ. Βενιζέλο;
Βενιζέλος: Μιλήστε με πολιτικά επιχειρήματα κύριε
Παναγιώταρος: Βρε άη γαμήσου
Μιχαλολιάκος: Εγώ αρχίζω αγώνα κατά του Ράδιο Αρβύλα. Τα κωλόπαιδα!
Μπέος: Άσο στάνταρ είναι πρόεδρε. Σε στηρίζω
Λοβέρδος: Η εθνική διάρκεια υπήρξε ανέκαθεν κύριος στόχος των προγόνων μας
14900: Ο γιατρόοοοος μας...!
Λοβέρδος : Πρέπει να γκρεμίσουμε το τοίχος της αναξιοπιστίας.
Βωβός: Δε βαριέσαι. Εγώ έχτισα ολόκληρη Κηφισιάς και ιδού το ευχαριστώ
Λοβέρδος: Είμαστε σοσιαλδημοκράτες.
Βενιζέλος: Πάσο
Ταμήλος: Τα βλέπω!

 

Μην τους πληρώνεις

Μην τους πληρώνεις φόρους, χαράτσια.
Μην πληρώνεις οτιδήποτε πηγαίνει στο δημόσιο ταμείο
...άρα σε τοκογλύφους, τραπεζίτες και εργολάβους.

Πολιτική απεργία διαρκείας. Παντού και σε όλα.
Μην τους φοβάσαι.
Κανείς δεν είναι μόνος του.
Μην τους φοβάσαι!
Τέλειωσέ τους.
Αν δεν πάρουν αυτά που θέλουν,
...τον Ιανουάριο θα έχουν πέσει.
Χωρίς διαδηλώσεις, χωρίς δακρυγόνα.
Από το σπίτι σου.
Αν φοβάσαι, μη βλέπεις ειδήσεις.
Αν δεν φοβάσαι, δες ειδήσεις
...για να ξέρεις που το πάει η προπαγάνδα.
Ενημέρωσε αυτούς που φοβούνται
...ότι δεν κινδυνεύουν.
Πες τους για τις συλλογικότητες,
...για τους φορείς στήριξης στις γειτονιές.
Για τις μαζικές αγωγές.
Για την αντισυνταγματικότητα των νόμων τους.
Μην τους πληρώνεις.
Δεν μπορούν να σου κάνουν τίποτα.
Κατάληψη στις εφορίες.
Στην Κρήτη ξεκίνησαν.
Καταλήψεις διαρκείας.
Πολιτική απεργία διαρκείας.
Μην τους πληρώνεις.
Θα καταρρεύσουν.
Τέλειωσέ τους.
Από το σπίτι σου. Χωρίς να κάνεις τίποτα.
Τέλειωσέ τους.
ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΦΟΒΑΣΑΙ.