H επίθεση αγνώστων εναντίον του πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ Θανάση Πλεύρη στα δικαστήρια της Ευελπίδων, είναι μια ακόμα απόδειξη ότι το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα φορτίζεται
επικίνδυνα. Το 1965 δεν είχα γεννηθεί, όμως, απ' όσα έχω διαβάσει και ακούσει, η ταραγμένη εκείνη εποχή δεν πρέπει να διαφέρει και πολύ από τη σημερινή.
Το συμπέρασμα που έχω βγάλει, είναι ότι σε περιόδους που η -έστω και κατ' ευφημισμόν- Αριστερά δείχνει να πείθει ένα μεγάλο κομμάτι του λαού, κατά έναν περίεργο τρόπο δημιουργείται ένταση που όλως τυχαίως την ενοχοποιεί για όλες τις συμφορές που έχουν βρει τον τόπο. Αυτό το βλέπουμε και σήμερα, κυρίως μετά τις εκλογές τις 6ης Μαίου.
Καλώς ή κακώς η ευρύτερη Αριστερά στην Ελλάδα τα τελευταία 3-4 χρόνια εκφράζεται κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ έχει επιλέξει σχεδόν από την μεταπολίτευση, και πάντως, μετά τον θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη, τον μοναχικό δρόμο του δογματισμού μακριά από τις ανάγκες της πραγματικής κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί με αξιώσεις τον χώρο της σύγχρονης Αριστεράς και όπως φαίνεται τον κερδίζει αλλά ως γνωστόν, πιο δύσκολο από το να κερδίσεις μια πρωτιά είναι να διατηρήσεις τα σκήπτρα.
Δεν ήμουν αυτόπτης μάρτυρας στο επεισόδιο στην Ευελπίδων και εκτός από τον κ. Πλεύρη δεν είδα άλλον αυτόπτη μάρτυρα να μιλάει για το γεγονός. Ο κ. Πλεύρης είπε ότι οι άνθρωποι που του επιτέθηκαν ήταν αντιεξουσιαστές. Θα μπορούσαν να είναι, θα μπορούσαν και να μην είναι.
Το περίεργο όμως είναι ότι κατά δήλωσή του, οι «αντιεξουσιαστές» του φώναζαν «κωλοφασίστα τώρα που θα έρθουμε στην εξουσία, θα δεις τι θα πάθεις». Προφανώς, είναι λίγο δύσκολο να έρθουν στην εξουσία οι αντιεξουσιαστές. Δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν: Ή ο κ. Πλεύρης σκέφτηκε ότι είναι μία καλή ευκαιρία να ενοχοποιήσει την ευρύτερη Αριστερά για την επίθεση και επινόησε ένα ψέμα το οποίο δεν μελέτησε καλά, ή οι αντιεξουσιαστές ήταν τίγκα στον μπάφο και δεν ήξεραν τι λένε.
Σχεδόν σιγουρεύτηκα ότι ο κ. Πλεύρης έλεγε ψέμματα γι' αυτό που του είπαν οι «αντιεξουσιαστές», όταν είδα ότι ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης που είναι επιστήθιος φίλος του κ. Πλεύρη, έσπευσε να αναπαραγάγει την είδηση μέσω Twitter και μάλιστα βγάζοντας το γνωστό συμπέρασμα στο τέλος του μηνύματός του: «Η Ελλάδα της Άκρας Αριστεράς».
Το σύστημα δεν φοβάται απλώς την άνοδο της Αριστεράς. Έχει περάσει από τον φόβο, στον πανικό. Όταν σε κυριεύει ο πανικός, στρέφεσαι πλέον από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης με κάθε μέσο εναντίον εκείνου που θεωρείς ότι σε απειλεί. Και θέλεις να του κάνεις κακό πριν να στο κάνει αυτός.
Το σύστημα δεν είναι απρόσωπο. Είναι οι 40-50 οικογένειες που κατέχουν το 60% του πλούτου στην Ελλάδα, ή τα 116 φυσικά πρόσωπα που κατέχουν περιουσία από 100 έως 999 εκατ. ευρώ. Είναι αυτοί που ελέγχουν μεγάλες βιομηχανικές, ενεργειακές, εμπορικές και ναυτιλιακές εταιρείες, αυτοί που αναλαμβάνουν σχεδόν χαριστικά και διαχρονικά από τις πολιτικές ηγεσίες όλα τα μεγάλα δημόσια έργα, αυτοί που διαθέτουν τεράστια κεφάλαια στο εξωτερικό και φυσικά είναι ιδιοκτήτες των μεγάλων ΜΜΕ. Τους ξέρουμε αλλά τα τελευταία χρόνια τους μάθαμε καλύτερα γιατί αναγκάστηκαν υπό το βάρος της κρίσης να μοιραστούν μαζί μας τις αγωνίες τους μέσα από τα δελτία των 8.
Δεν ξέρω αν το έχετε διαπιστώσει αλλά σήμερα είναι η τέταρτη μέρα που δεν έχει δημοσιευτεί καμία δημοσκόπηση. Η λογική εξήγηση είναι ότι τα Μέσα δεν διαθέτουν πλέον χρήματα για να παραγγέλνουν δημοσκοπήσεις συνεχώς. Δεν το νομίζω. Ειδικά γι αυτές τις εκλογές αν ήθελαν να βγάλουν δημοσκοπήσεις, θα έβρισκαν τρόπο και λεφτά για να τις βγάλουν.
Ο Στάθης είχε γράψει εύστοχα πριν από μερικούς μήνες για τα «ντόμπερμαν της ενημέρωσης». Αυτά τα ντόπερμαν λύσσαξαν. Η λύσσα με την οποία οι γνωστοί δημοσιογράφοι της διαπλοκής και των νταβατζήδων επιτίθενται τις τελευταίες ημέρες κατά του ΣΥΡΙΖΑ με ρεσιτάλ προπαγάνδας, εξώφθαλμη διαστρέβλωση γεγονότων και ωμά ψέμματα, με έχει κάνει να πιστεύω ότι στα μεγάλα δημοσιογραφικα συγκροτήματα γνωρίζουν αυτό που εμείς δεν γνωρίζουμε αλλά υποπτευόμαστε.
Το τέλος τους έρχεται. Βουλιάζουν. Τώρα δεν πρέπει να κάνουμε πίσω.
