Η κρίση ξεκίνησε για να διασωθεί η Γερμανία

Του Joe Weisenthal, Βusiness Insider


Ο Richard Koo, γνωστός οικονομολόγος και στέλεχος της εταιρείας Nomura, έγραψε ένα ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με το λεγόμενο «πρόβλημα ανταγωνιστικότητας» των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, το οποίο πιστεύω αξίζει την προσοχή όλων μας.

Ο Κοο δεν δέχεται ότι το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας είναι εγγενές πρόβλημα του Νότου της Ευρώπης, αλλά ισχυρίζεται ότι, μετά τη φούσκα του 2000 στην αγορά των ηλεκτρονικών ειδών (μια φούσκα της οποίας η Γερμανία ήταν ενεργό μέρος), η ΕΚΤ εσκεμμένα υιοθέτησε υπερβολικά χαλαρή νομισματική πολιτική με σκοπό την τόνωση της οικονομίας, έτσι ώστε να μη χρειαστεί η Γερμανία να αναζωογονήσει την οικονομία της μέσω της δημοσιονομικής πολιτικής: «Η προσέγγιση αυτή δεν ωφέλησε και πολύ την εγχώρια αγορά της Γερμανίας (η οποία έπασχε από μια ύφεση του ισολογισμού), αλλά προκάλεσε τεράστιες φούσκες στην περιφέρεια της Ευρώπης, προκαλώντας μια έκρηξη εισαγωγών από τη Γερμανία, πράγμα που βύθισε την περιφέρεια στο χρέος, ενώ συγχρόνως ενίσχυσε τον τομέα των εξαγωγών της Γερμανίας , κυριολεκτικά διασώζοντάς τον από την επικίνδυνη για τη Γερμανία φούσκα του 2000».

Και ο Koo συνεχίζει: «Οι χώρες της νότιας Ευρώπης, οι οποίες δεν ήταν μέρος της φούσκας στην αγορά της πληροφορικής και της υψηλής τεχνολογίας γενικά, είχαν εκείνη την εποχή σχετικά ισχυρές οικονομίες και μεγάλη ζήτηση κεφαλαίων στον ιδιωτικό τομέα. Η πολιτική της ΕΚΤ, σύμφωνα με την οποία το επιτόκιο έγινε 2%, οδήγησε σε απότομη αύξηση της προσφοράς κεφαλαίου, η οποία στη συνέχεια τροφοδότησε την οικονομική επέκταση και τις φούσκες στην αγορά ακινήτων. Οι μισθοί και οι τιμές αυξήθηκαν, καθιστώντας τις χώρες αυτές λιγότερο ανταγωνιστικές σε σχέση με τη Γερμανία. Εν ολίγοις, το πολύ χαμηλό επιτόκιο που όρισε η ΕΚΤ είχε μεν πολύ θετικές επιπτώσεις στη Γερμανία, η οποία έπασχε τότε από ύφεση του ισολογισμού, αλλά ήταν πολύ χαμηλό για άλλες χώρες της ευρωζώνης, με αποτέλεσμα να προκύψει μεγάλη απόκλιση μεταξύ των χωρών στους δείκτες του πληθωρισμού. Καθώς η Γερμανία γινόταν ολοένα και πιο ανταγωνιστική σε σχέση με τις ισχυρές οικονομίες της νότιας Ευρώπης, οι εξαγωγές της αυξήθηκαν απότομα, γεγονός που συνέτεινε στο να βγει από την ύφεση σχετικά γρήγορα. Το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας σύντομα ξεπέρασε το αντίστοιχο της Ιαπωνίας, αλλά και της Κίνας, ώσπου έγινε το μεγαλύτερο στον κόσμο. Και ένα μεγάλο μέρος της ανάπτυξης της Γερμανίας τροφοδοτήθηκε από τις εξαγωγές σε άλλες ευρωπαϊκές αγορές».

Επομένως, αναμφισβήτητα, η ΕΚΤ είναι υπεύθυνη για το χάσμα ανταγωνιστικότητας, και όχι οι νοτιοευρωπαϊκές χώρες. Το 2005, είχα πει σε ένα ανώτερο στέλεχος της ΕΚΤ ότι ήταν άδικο να εξαναγκάσει η τράπεζα τις άλλες χώρες να «διασώσουν» τη Γερμανία, καταφεύγοντας σε μια ενίσχυση των οικονομιών τους μέσω μιας χαλαρής νομισματικής πολιτικής. «Κανονικά», του είπα, «θα έπρεπε να υποχρεωθεί η Γερμανία να εφαρμόσει μέτρα δημοσιονομικής τόνωσης, αφού η ίδια η Γερμανία είχε μεγάλο ρόλο στην φούσκα της αγοράς του 2000. Ο αξιωματούχος της ΕΚΤ μου απάντησε ότι αυτό ακριβώς σημαίνει ι ένα ενιαίο νόμισμα: επειδή στη Γερμανία δεν μπορούσε να γίνει εξαίρεση για τα δημοσιονομικά κίνητρα, η μόνη επιλογή ήταν να γίνει μια προσπάθεια να ανακάμψει όλη η ευρωζώνη μέσω μιας νομισματικής πολιτικής».

Με άλλα λόγια, δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη για την εφαρμογή μιας τόσο μεγάλης χαλάρωσης από την ΕΚΤ και, ως εκ τούτου δεν θα είχε διευρυνθεί το χάσμα ανταγωνιστικότητας των χωρών του Νότου με την υπόλοιπη ευρωζώνη σε τόσο δραματικά επίπεδα, εάν η Γερμανία είχε χρησιμοποιήσει δημοσιονομικά κίνητρα για την αντιμετώπιση της ύφεσης του ισολογισμού της.

Κατά την εκπόνηση του εγγράφου της Συνθήκης του Μάαστριχτ, οι εμπνευστές και συντάκτες δεν προέβλεψαν τις περιπτώσεις ύφεσης του ισολογισμού. Αποτέλεσμα είναι το σημερινό «πρόβλημα ανταγωνιστικότητας» να οφείλεται αποκλειστικά στο επιτόκιο του 3% που ορίζει η συνθήκη για τα δημοσιονομικά ελλείμματα, τα οποία δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα στην νομισματική πολιτική της ΕΚΤ κατά τη διάρκεια τέτοιου είδους υφέσεων.

Οι χώρες της νότιας Ευρώπης δεν είναι υπεύθυνες για αυτά τα προβλήματα και είναι καιρός πλέον να γίνει αυτό ευρέως κατανοητό.

Η Άννα είναι μάνα

Αναβρασμός επικρατεί στο ΠΑΣΟΚ μετά τη δημοσιοποίηση
πληροφοριών που κάνουν λόγο για αποχώρηση της Άννας Διαμαντοπούλου από την Ελλάδα. Όπως τονίζουν κορυφαία στελέχη του κόμματος, «άμα αρχίσει ο καθένας να την κάνει έτσι, στο τέλος θα πανικοβληθούμε και θα αρχίσουμε όλοι να την κοπανάμε από πόρτες και παράθυρα - θα κινήσουμε υποψίες. Έπρεπε ο πρόεδρος να έχει προβλέψει ένα σχέδιο εκκένωσης του κτιρίου όπως κάνουν όλοι οι σωστοί γκάνγκστερ».

Από την άλλη, κύκλοι προσκείμενοι στην κυρία Διαμαντοπούλου διαψεύδουν ως κακοήθειες τα περί φυγής της πρώην υπουργού από τη χώρα. Τονίζουν ότι πρόκειται απλώς για ένα ταξίδι στην Αγγλία ώστε να αλλάξει παραστάσεις και να βρεθεί κοντά στον γιο της που σπουδάζει. «Η Ελλάδα χάνει μία μεγάλη πολιτικό, η Αγγλία κερδίζει μία αφοσιωμένη μάνα», λένε χαρακτηριστικά. Φυσικά το παιδί ούτε που θέλει να πιστέψει ότι ξαφνικά θα φορτωθεί τη μάνα του στο φοιτητικό δωμάτιο και εκεί που περνούσε ζωή και κότα με τα εμβάσματα από την Ελλάδα, τώρα θα πρέπει να στρωθεί στο διάβασμα σαν τον γιο του Παπασταφίδα.

Πάντως, θεωρείται δεδομένη η δυσαρέσκεια της «Άννας της 3ης Σεπτέμβρη» για τον παραγκωνισμό της από τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Μάλιστα όπως λέγεται σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, η  κ. Διαμαντοπούλου δηλώνει αποφασισμένη να αποδείξει το λάθος του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, χτίζοντας μία νέα καριέρα στην Γηραιά Αλβιώνα. Το δύσκολο είναι ότι πρέπει να ξεκινήσει από χαμηλά, αφού δεν έχει μάθει άλλη δουλειά στη ζωή της από την πολιτική και το υπουργιλίκι - προϋπηρεσία που στην Αγγλία δεν αναγνωρίζεται.

Μετά τα δημοσιεύματα περί αποχώρησης και της οικογένειας Παπανδρέου από την Ελλάδα, στο ΠΑΣΟΚ έχουν αρχίσει να κοιτάζονται με μισό μάτι. Όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη αναρρωτιούνται ποιος θα είναι ο επόμενος που θα την κάνει με ελαφρά και πλέον ο Ευάγγελος Βενιζέλος σκέφτεται αντί για πρωινό καφέ να καλεί σε πρωινή αναφορά για να βεβαιώνεται ότι δεν έχει πηδήξει κανείς την μάντρα.

Φέρτε πίσω το μήνυμα

A, το βρήκα! Το μήνυμα των εκλογών. Τέσσερις μέρες μετά, δεν πειράζει. Τα εκλογικά αποτελέσματα χρειάζονται μια επεξεργασία. Δεν την έχω τελειώσει - νομίζω ότι η επεξεργασία θα συνεχιστεί καθ'όλη τη διάρκεια της κοινουβολευτικής περιόδου, μέχρι τις επόμενες εκλογές. Αυτό που εκτυλίσσεται στην ελληνική κοινωνία πριν και κυρίως μετά τις κάλπες είναι μια συνεχής δυναμική διεργασία με μεγάλο ενδιαφέρον κυρίως για τις ανθρωποκοινωνικές επιστήμες.
Γράφουμε ιστορία και δεν το ξέρουμε.

Το πρώτο συμπέρασμα των εκλογικών αποτελεσμάτων είναι ότι οι Έλληνες είμαστε ριψοκίνδυνος λαός. Έχουμε το DNA του κασκαντέρ στο αίμα μας. Προτιμάμε να πάμε στη δουλειά μας κάνοντας parkour, παρά από τον δρόμο. Αν βγάζαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κλεινόμασταν όλοι στα σπίτια μας και θα περιμέναμε να πεθάνουμε αφού δεν θα υπήρχε καμία ελπίδα για τη χώρα.
Τώρα, όλοι αναλάβαμε το ρίσκο να ζήσουμε με τον κίνδυνο, η αδρεναλίνη μας χτυπάει κόκκινο στις εφορίες όπου πλακωνόμαστε με τους υπαλλήλους, με τους δικαστικούς κλητήρες που φέρνουν κατασχετήρια σπιτιών και αυτοκινήτων, στα φαρμακεία και τα νοσοκομεία όπου παίζουμε μπουνιές με τους γιατρούς για μία εξέταση ή ένα φάρμακο, ενώ πιο τυχεροί είναι οι άποροι και οι άστεγοι στις ουρές που μπορεί να τρώνε ξύλο αλλά τουλάχιστον στο τέλος φεύγουν και μ' ένα καφάσι ντομάτες.

Αλλά το βασικό συμπέρασμα αυτών των ιστορικών εκλογών, είναι ότι το υψηλό ποσοστό που διατήρησε η Χρυσή Αυγή στις εκλογές του Ιουνίου θα ρίξει αλάτι στην άνοστη καθημερινότητά μας. Ειδικά τώρα που άρχισαν τα πρώτα μπάνια και όλοι λίγο - πολύ θα πάρουμε χρωματάκι, θα πρέπει να αποδεικνύουμε συχνά με τα ελληνικά μας, ότι δεν είμαστε αλλοδαποί αφού τα μπλόκα των χρυσαυγιτών που θα περιφρουρούν την φυλετική μας καθαρότητα θα κατακλύσουν τις παραλίες. Βέβαια επειδή οι Χρυσαυγίτες είναι αρχαιολάτρεις και μιλούν μία, δικής τους επινόησης αρχαιολελληνική διάλεκτο αναμεμιγμένη με στοιχεία από τη νεοελληνική αργκό, θα πρέπει να μην εξευγενίζουμε αυτά που λέμε. Ασε να σου βγει φυσικά οποιαδήποτε άναρθρη κραυγή, θα καταλάβει ο άλλος.

Εννοείται ότι στη διατήρηση της εθνικής μας ταυτότητας η Χρυσή Αυγή συμβάλλει τα μέγιστα αφού δεν θα αφήσει Πακιστανό για Πακιστανό και Αιγύπτιο για Αιγύπτιο που να μην τον κοπανήσει - άλλωστε αυτοί είναι η μεγάλη απειλή του έθνους. Αντίθετα, αυτοί που αντανακλούν το μεγαλείο και τις αξίες της φυλής, δηλαδή οι εργολάβοι δημόσιων έργων, οι εφοπλιστές, οι μιζαδόροι, οι μεγαλοεκδότες, τα λαμόγια, και οι πολιτικοί (οι σοβαροί, όχι οι αριστεροί), προστατεύονται ως κόρη οφθαλμού από τα παλικάρια με τις μαύρες μπλούζες, που στο πέρασμά τους βαράνε προσοχές αποδίδοντας τις δέουσες τιμές στους εθνικούς ευεργέτες, τους σωτήρες του λαού.

Μετά τον εκλογικό θρίαμβο της ΧΑ μάλιστα, τα 3,5 και πλέον εκατομμύρια ευρώ του Έλληνα φορολογούμενου, τα οποία θα εισρεύσουν στα ταμεία ως κρατική επιχορήγηση, θα εξοπλίσουν τους στρατιώτες του κόμματος με νέα λοστάρια, στιλέτα, σιδηρογροθιές και άλλα όπλα της αρετής στον υπερ πάντων αγώνα κατά των Πακιστανών με τα καροτσάκια του σούπερ μάρκετ. Επίσης θα αυξηθεί το χαρτζιλίκι και η κοκαϊνη για τους λευκούς μετανάστες (Αλβανούς, Ρουμάνους, Ρωσοπόντιους) που στρατολογούνται από τη ΧΑ ως εκτελεστές, κάτω από τα άγρυπνα αλλά στραβά μάτια της Ελληνικής Αστυνομίας.

Κατά τα άλλα, το ΠΑΣΟΚ κατόρθωσε μέσα σε ένα εξαιρετικά δυσμενές κλίμα (λυσσαλέα αρνητική προπαγάνδα από το σύνολο των ΜΜΕ, αήθεις επιθέσεις από την αριστερά αλλά κυρίως από τη ΝΔ) να διατηρήσει με μικρές απώλειες το ποσοστό που κέρδισε στις 6 Μαίου - αναμφισβήτητη επιτυχία που πρέπει να πιστωθεί αποκλειστικά στο ήθος και το ειδικό βάρος του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες έχασαν έδαφος αλλά παρ' όλα αυτά κατέχουν ένα σεβαστό αριθμό εδρών που θα τους επιτρέψει κάποια στιγμή να ενδώσουν σε θέσεις, καρέκλες και μίζες, όπως έκανε στο παρελθόν κάθε ανεξέρτητος Έλληνας.
Η Δημοκρατική Αριστερά απέδειξε ότι ακόμα και ένα μικρό ποσοστό, «μπορεί» (δόθηκε η απάντηση στο προεκλογικό ερώτημα, του σποτ στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο γνωστός αριστερός Γιάννης Μπέζος) να σε κάνει από τίποτα, κυβερνητικό εταίρο. Σε μία κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας μάλιστα. Μεγαλεία.
Τέλος το ΚΚΕ φέρεται ως ο μεγάλος χαμένος των εκλογών αλλά η Κεντρική Επιτροπή δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο, οπότε πρέπει να προσέχουμε τι λέμε.

Είναι πλέον φανερό ότι οι πιο κρίσιμες εκλογές της μεταπολίτευσης σήμαναν ταυτοχρόνως και το τέλος της. Ζούμε πλέον μία νέα εποχή, προσδοκώντας ήδη να παλιώσει, ώστε μόλις αυτό συμβεί να γιορτάσουμε τη δεύτερη μεταπολίτευση. Χωρίς Πολυτεχνείο, ας μην την ξαναπατήσουμε.

ΥΓ1. Από το βράδυ των εκλογών προσπαθώ να καταλάβω και να βάλω σε μία σειρά όλα όσα έχουν συμβεί και συμβαίνουν. Επειδή τα γεγονότα έχουν καταιγιστικό ρυθμό δεν προλαβαίνεις να βάλεις τίποτα σε τάξη. Πάντα κάτι νέο προκύπτει και τα ξαναβάζεις κάτω.
Δεν μπορείς για παράδειγμα να δικαιολογήσεις με κανέναν τρόπο τη συμμετοχή (ή έστω την έγκριση) ενός αριστερού κόμματος σε ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο εν έτει 2012, έχει στη σύνθεσή του, Μητσοτάκη και Κεφαλογιάννη - ονόματα που αναφέρονται στις πιο μαύρες σελίδες της Αριστεράς εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες. Αυτά είναι ιστορικά λάθη που η Αριστερά πληρώνει ακόμα. Και, εντάξει, ας διαγράψουμε τις διαχωριστικές γραμμές. Πως λοιπόν εσύ, ως φιλολαϊκό, φιλεργατικό, προοδευτικό κόμμα ανέχεσαι να δίνεις ψήφο εμπιστοσύνης σε μία κυβέρνηση με δύο τραπεζίτες υπουργούς; Πως ανέχεσαι να δίνεις προκαταβολικά άλλοθι στην ατιμωρησία όσων συνειδητά και αποδεδειγμένα πλέον έφεραν τη χώρα σε αυτό το σημείο. Πως τελικά, πιστεύεις ότι θα βοηθήσεις να σωθεί η χώρα, συμπράττοντας με αυτους που φέρουν βαρύτατες ποινικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση;

ΥΓ2. Φυσικά, όλα αυτά άρχισαν να συμβαίνουν από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός, έδωσε πρώτος όχι μόνο την έγκριση αλλά και την εντολή του για να συμβούν. Δεν χρειάζεται να αναρρωτηθούμε πως και γιατί. Είναι γνωστή η επιχείρηση τρομοκράτησης και προπαγάνδας που στήθηκε στο μεσοδιάστημα από τις 6 Μαϊου μέχρι τις 17 Ιουνίου. Όμως πραγματικά, αυτή τη φορά δεν νιώθω κανέναν οίκτο. Δεν θα λυπηθώ για κανέναν που δεν λυπάται πρώτος τον εαυτό του. Για ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

ΥΓ3. Το σκίτσο του Αρκά μου ήρθε στο μυαλό, μετά από την αναφορά ενός φίλου. Η κατάσταση είναι πλέον τόσο σουρεαλιστική που δεν μπορούμε παρά να κάνουμε πλάκα για το τέλος μας ως κοινωνίας (ίσως και το φυσικό μας τέλος - είπαμε, οι χρυσαυγίτες τόσα λεφτά θα πάρουν από την κρατική επιχορήγηση, θα εξοπλιστούν ακόμα καλύτερα) το οποίο φαίνεται να είναι προ των πυλών. Το ευχάριστο είναι ότι στη θέση του θανατοποινίτη δεν είναι οι Έλληνες. Είναι τα παιδιά τους. Που τα πούλησαν για να μη θέσουν σε κίνδυνο τα 400 ευρώ της σύνταξής τους. Ποιος τα γαμάει.

Φιλία και μίσος

Πάντα πίστευα ότι τίποτα δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να μπει ανάμεσα σε μία φιλία και να τη διαλύσει. Έχω τρεις -αυτό που λέμε κολλητούς- και αρκετούς καλούς φίλους. Ποτέ δεν προβληματίστηκα για το αν θα επιλέξω ανάμεσα στη φιλία τους ή την απομόνωσή τους λόγω κάποιου -κατά τη δική μου, άκρως ελαττωματική κρίση- δικού τους ελαττώματος το οποίο μπορεί να με δυσαρεστούσε. Ήμουν φανατικός οπαδός της παροιμίας για τους φίλους και τα ελαττώματά τους και δίνω αγώνα για να παραμείνω έτσι.

Αυτό που ζούμε τα δύο-τρία τελευταία χρόνια, προς μεγάλη μου έκπληξη, διαπιστώνω ότι βάζει σε σκληρή δοκιμασία (και) τις φιλίες. Λένε ότι οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα. Όχι μόνο στα δικά σου ή τα δικά τους δύσκολα, όταν τους έχεις δηλαδή, ή σε έχουν ανάγκη, αλλά κυρίως στα δικά σας δύσκολα, όταν ο ένας έχει ανάγκη τον άλλο. Κάποιος χάνει τη δουλειά του, κάποιος δεν έχει χρήματα για φαγητό ή φάρμακα, κάποιος άλλος φοβάται να σηκώσει το τηλέφωνο γιατί χρωστάει παντού. Η γενιά μας ποτέ δεν χρειάστηκε να έρθει αντιμέτωπη με τέτοιες καταστάσεις - αυτό που ζούμε είναι πρωτόγνωρο.

Τα δύσκολα λοιπόν, τα αληθινά δύσκολα, είναι εδώ και ποτέ δεν είχα αμφιβολία πως όσα και αν έρθουν, οι φιλίες θα είναι πάνω απ' όλα. Τελευταία όμως νομίζω ότι κάνω λάθος. Η αγάπη, η στήριξη, η αλληλεγγύη και η μαγεία της παρέας, αυτό το γλυκό βλέμμα του «τι σε νοιάζει ρε, εγώ είμαι εδώ» έχουν δώσει τη θέση τους στον φόβο. Σε έναν φόβο που δεν έχει τίποτα το παιδικό. Στον φόβο που γίνεται μίσος για όλους και για όλα.
Το καταλαβαίνεις από τις συζητήσεις μας - δεν πιστεύεις αυτά που ακούς. Καμία ψυχραιμία, καμία κριτική σκέψη - φυσικά καθόλου αγάπη για τίποτα και για κανέναν. Μόνο αρχέγονα συναισθήματα και κραυγές.

Δεν είμαι ιεροκήρυκας. Και εμένα με χαλάει η εικόνα μιας Αθήνας κατακλυσμένης από καροτσάκια σούπερ μάρκετ που τα σέρνουν ταλαιπωρημένες φιγούρες. Και εγώ δυσανασχετώ όταν σε κάθε φανάρι έρχεται ένας ρακένδυτος σκουρόδερμος να μου ζητήσει ψιλά. Ξέρω όμως ότι βρίσκεται εδώ για μια σειρά από λόγους, που ο καθένας μπορεί να καταλάβει. Όπως επίσης ο καθένας μπορεί να καταλάβει -αν σκεφτεί λίγο ψύχραιμα- για ποιους λόγους βρίσκεται εδώ και όχι κάπου αλλού.

Και όμως, όταν φοβάσαι, όλες αυτές οι λογικές σκέψεις πάνε περίπατο. Νομίζω ότι σε αυτή τη χώρα έχουμε πάψει από καιρό να σκεφτόμαστε και έχουμε αφήσει άλλους να σκέφτονται για εμάς: Τα χουντοκάναλα, τις ξεπουλημένες φυλλάδες των μεγαλοεργολάβων και τους δημοσιογράφους τους, τους δημαγωγούς των πάνελ, και τους λαϊκιστές των μπαλκονιών.

Η συνείδησή μας, ζητάει ελευθερία και δικαιοσύνη. Η συνήθεια, μας ζητάει βόλεμα και «ήρεμη» ζωή την οποία υπονομεύουν οι Πακιστανοί και οι Αφγανοί μετανάστες. Αυτοί, είναι η πληγή που απειλεί την ησυχία του μικροαστού Έλληνα. Και εναντίον αυτής της απειλής το σύστημα είναι πρόθυμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του αποκρύπτωντας τις πραγματικές απειλές: Τη φτωχοποίησή του, την οικονομική του ομηρία από την υπερφορολόγηση και τον φόβο της ανεργίας και της εξαθλίωσης. Στον ίδιο ρυθμό και οι «υπηρεσίες» των αυτόκλητων σωτήρων της Χρυσής Αυγής. Των μπράβων της εθνικής μας συνείδησης που ανέλαβαν τον ρόλο τους πλακώνοντας αδιακρίτως στο ξύλο τους αλλοδαπούς, χαϊδεύοντας όμως και γλείφοντας την εξουσία και τους νταβατζήδες της. Πίνουν από το ίδιο βαρέλι, είναι η ίδια ράτσα, απλά σε αυτή την μπίζνα ανέλαβαν τη βρώμικη δουλειά.

Και οι φίλοι μου ξαφνικά μισούν τους μετανάστες. «Μας παίρνουν τις δουλειές». Τις δουλειές που ποτέ κανένας τους δεν καταδέχτηκε να κάνει. «Είναι εγκληματίες». Όλοι ανεξαιρέτως, ακόμα και αυτοί που είναι χρόνια στην Ελλάδα, έχουν φίλους Έλληνες, έχουν οικογένειες, παιδιά. «Δεν θέλουν να φύγουν», γι αυτό στοιβάζονται στο λιμάνι της Πάτρας ή της Ηγουμενίτσας προσπαθώντας να κρυφτούν σε μία νταλίκα, λαθρεπιβάτες για την Ιταλία.
Κανείς δεν σκέφτεται, κανείς δεν λυπάται, όλοι μισούν. Και σύντομα θα μισεί ο ένας τον άλλον.
Δεν θα υπάρχουν πια φίλοι.

Το μεγάλο μυστικό των δημοσκοπήσεων

Κάποια πράγματα είναι εντελώς ανεξήγητα. Κοιτάζεις για παράδειγμα τις τελευταίες δημοσκοπήσεις και αναρρωτιέσαι πως είναι δυνατόν η Νέα Δημοκρατία, το κόμμα που συνυπέγραψε το πιο επαχθές Μνημόνιο και είναι εξίσου υπεύθυνο με το ΠΑΣΟΚ για την εξαθλίωση των πιο αδύναμων ομάδων της κοινωνίας, να συγκεντρώνει ποσοστό 26%, κάτι που σε απόλυτα νούμερα για μία εκλογική αναμέτρηση, σημαίνει περισσότερες από 1,5 εκατομμύρια ψήφους.
Αναρρωτιέσαι πόσο ασθενή μνήμη μπορεί να έχει αυτός ο λαός ώστε να συγχωρεί, τραγικές αποφάσεις, και πολιτικές επιλογές για γέλια. Ακόμα και ένα μικρό παιδί καταλαβαίνει τα κίνητρα της κ. Μπακογιάννη ή των βουλευτών του ΛΑΟΣ να «συστρατευθούν» με τη ΝΔ. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για τη χώρα και τον λαό της - είναι επαγγελματίες πολιτικοί και ενδιαφέρονται μόνο για την καριέρα τους. Δεν έχουν ούτε την τσίπα να πουν την αλήθεια για αυτά που έλεγαν πριν από μερικούς μήνες και για αυτά που λένε τώρα. Γλύφουν εκεί που έφτυναν και δεν τους νοιάζει γιατί δεν έχουν την παραμικρή ηθική.
Σπας το κεφάλι σου να βρεις για ποιο λόγο αυτός ο γελασμένος λαός -όσο βλαξ και ανιστόρητος και αν είναι- επιμένει να δίνει τέτοια ποσοστά σε αυτό το συνοθύλευμα.
Χθες, κορυφαίο στέλεχος της ΝΔ, μέσα στους τέσσερις πιο κοντινούς ανθρώπους του Αντώνη Σαμαρά, του οποίου δεν θέλω να αναφέρω το όνομα, έλεγε σε φίλο δημοσιογράφο ότι στο κόμμα ανησυχούν ιδιαίτερα, όχι για τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις αλλά για την τεράστια δυναμική και απήχηση που εμφανίζει ο Αλέξης Τσίπρας στις νεαρές ηλικίες. Μάλιστα του επεσήμανε χαρακτηριστικά ότι «από τα 18 μέχρι τα 40, δεν υπάρχουμε πουθενά».
Αυτό λοιπόν εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που είναι γνωστό ότι διεξάγονται πρωινές ώρες με τηλεφωνικές ερωτήσεις σε σπίτια. Οι νέοι άνθρωποι είναι το ενεργό κομμάτι της κοινωνίας. Τα πρωινά είτε δουλεύουν, είτε ψάχνουν για δουλειά, είτε πίνουν καφέ - πάντως στο σπίτι τους δεν βρίσκονται. Οι μαμάδες, οι μπαμπάδες ή οι παπούδες τους είναι πολύ πιθανό να πουν ότι θα ψηφίσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - με αυτούς μεγαλωσαν. Όσο και αν το θέλουν, δεν μπορούν να προδώσουν το παρελθόν τους και να ψηφίσουν για πρωθυπουργό το εγγόνι τους.
Αν στα 100 τηλεφωνήματα οι μισές απαντήσεις είναι από ανθρώπους άνω των 50, καταλαβαίνει κανείς πολύ εύκολα πως βγαίνει το 26% της ΝΔ στις δημοκοπήσεις. Πολύ δε, περισσότερο, πως βγάζει το ΠΑΣΟΚ 13%. Στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο να πιάσει διψήφιο ποσοστό.
Αν οι νέοι βρουν χρόνο στις 17 Ιουνίου να πάνε να ψηφίσουν πριν ή μετά το μπάνιο, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα φτάσει και θα ξεπεράσει το 30%. Αυτό το ξέρουν στη ΝΔ γι' αυτό και αν έχετε προσέξει δεν πανηγυρίζουν με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων.
Άλλο πράγμα λοιπόν τα αληθινά ευρύματα και άλλο τα αντιπροσωπευτικά. Το ένα δεν αποδεικνύει το άλλο. Αυτό το γνωρίζουν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων όπως και τα ΜΜΕ. Ο σκοπός όμως, αγιάζει τα μέσα. Και ο σκοπός είναι αυτός που ήταν πάντα. Να διαμορφώνουν συγκεκριμένη άποψη η οποία, εντελώς τυχαία, είναι η άποψη που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Δεν δίνουν δεκάρα για τις ζωές σας.
Μην τους ακούτε, μην τους πιστεύετε. Τελειώστε τους.