Η προπαγάνδα είναι εδώ και είναι σιωπηλή

Στο ρεπορτάζ της ΝΕΤ ο φακός έκανε κοντινά πλάνα στους διαδηλωτές πριν από την επίσημη ώρα έναρξης της συγκέντρωσης ώστε να φαίνονται ξεκάθαρα τα κενά μεταξύ του πλήθους που ακόμα δεν ήταν μεγάλο. Υπήρχαν κάποιες σκόρπιες δηλώσεις διαδηλωτών ενώ το κλου ήταν το stand up του ρεπόρτερ με φόντο τις κλούβες της αστυνομίας τα ξημερώματα στην άδεια Βασιλίσσης Σοφίας, μπροστά στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Ένα ρεπορτάζ που περιέγραψε με λόγια όσα συνέβησαν μεταξύ 6 το απόγευμα με 2 το πρωί αλλά το έντυσε με εικόνες όσων έγιναν πριν από τις 6 το απόγευμα και μετά τις 2 το πρωί. Φυσικά, ούτε λόγος για πλάνα από ψηλά την ώρα της μεγάλης προσέλευσης κόσμου, ούτε ήχος από τα συνθήματα, ούτε μεταφορά του κλίματος και του ενθουσιασμού. Ίδια σχεδόν με ελάχιστες εξαιρέσεις -κυρίως στο ραδιόφωνο- και η τακτική των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης. Η δικτατορία της εικόνας είναι σιωπηλή. Μπορεί να λούσει με ψέμματα τον τηλεθεατή χωρίς καν αυτός να το καταλάβει εάν δεν είναι υποψιασμένος.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αυτόν της σιωπής και της «ανώδυνης συμπάθειας» προς τους διαδηλωτές, αντιμετωπίζει και το πολιτικό σύστημα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στις πλατείες όλης της χώρας. Ο πρωθυπουργός δεν έχει κάνει δημόσια ούτε μία αναφορά ενώ είναι φανερή η προσπάθεια των εκπροσώπων των κοινοβουλευτικών κομμάτων με πρώτο και καλύτερο το ΚΚΕ, να σχολιάσουν την προσέλευση δεκάδων χιλιάδων απλών Ελλήνων στο Σύνταγμα, ως μία δικαιολογημένη πράξη αντίστασης στη λαίλαπα του μνημονίου, η οποία ωστόσο έξω από τα κατεστημένα κομματικά και συντεχνιακά πλαίσια αντίδρασης, δεν έχει καμία τύχη και θα χαραμιστεί. Η προπαγάνδα είναι εδώ και είναι ύπουλη. Δεν φωνάζει, δεν προκαλεί, δεν προσπαθεί να διχοτομήσει. Στόχος της είναι να κοιμήσει  τον εχθρό, όχι να τον ξαφνιάσει με συνθήματα. Η κομματική και τηλεοπτική χούντα έχει καταλάβει ποιον έχει απέναντί της και -όπως ο κυνηγός των σπηλαίων που ξέρει ότι με τη μάχη σώμα με σώμα δεν έχει καμία τύχη απέναντι στο θεριό- πολύ σοφά έχει επιλέξει να ακολουθήσει την τακτική «στο ντούκου». Η ανάγκη για επαγρύπνηση τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι επιτακτική. Τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να καταλάβουν οι Έλληνες σε κάθε γειτονιά, σε κάθε σπίτι, ότι χρειάζονται ακόμα περισσότεροι στους δρόμους και στις πλατείες. Αρχής γενομένης από σήμερα.

Μπάτσοι, γουρούνια, Βαρκελώνη

 

Η Plaza de Catalunya είναι για τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα, ό,τι το Πασαλιμάνι για τους γαύρους. Οι μπλαουγκράνα γιορτάζουν εκεί κάθε επιτυχία της ομάδας μέχρι το πρωί, όταν έχουν κλείσει τα περίπτερα και έχουν τελειώσει οι μπύρες και οι μπάφοι.

Όλοι λοιπόν ελπίζουν ότι το βράδυ θα πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ από την Μπάρτσα και θα περιμένουν την Κυριακή το μεσημέρι να αποθεώσουν τους παίκτες που θα περάσουν από την πλατεία με την κούπα πάνω στο ανοικτό λεωφορείο. Αυτό που δεν μπόρεσε κανείς να καταλάβει είναι σε τι εμπόδιζαν οι αγανακτισμένοι καταλανοί που έχουν αράξει εδώ και δύο εβδομάδες στην πλατεία. Λες και αυτοί δεν θα παρακολουθούσαν το ματς ή λες και αυτοί δεν είναι Μπαρτσελόνα. Πάντως κανείς δεν άκουσε κανέναν να φωνάζει "forza Real Madrid" μέσα στην Plaza de Catalunya. Θα ήταν σαν να φώναζε «γαμιέται ο ΠΑΟΚ» στην πλατεία Αριστοτέλους ή «Θρύλε γαμήσου εσύ και οι οπαδοί σου» στην καφετέρια «Γκέτο» στα Καμίνια.
Αργότερα και εντελώς τυχαία, έγινε γνωστό ότι ο δήμος ήθελε να καθαρίσει τον χώρο όχι από τα «σκουπίδια» αλλά για να στηθούν οι γιγαντοοθόνες που θα έδειχναν το ματς. Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι οι γιγαντοοθόνες έχουν γραμμένους στα πλάγια με μεγάλα γράμματα, για να φαίνονται από μακριά, τους χορηγούς της ομάδας και του Τσάμπιονς Λιγκ. Βέβαια όσοι είχαν την ελπίδα ότι τουλάχιστον θα πιουν τσάμπα Heineken έπεσαν έξω γιατί οι Ολλανδοί είναι γνωστοί καρμοίρηδες και τις χρεώνουν. Έτσι λοιπόν οι Ισπανοί ΜΑΤατζήδες, πήραν εντολή από την αστυνομική διεύθυνση της Βαρκελώνης, που πήρε εντολή από τον δήμο, που πήρε εντολή από τη Heineken να διώξουν «τους λεχρίτες» από την πλατεία για να στηθεί το διαφημιστικό πανηγύρι και επί τη ευκαιρία να δουν και το ματς. Δεν αποκλείεται η Heineken να «ξηλωθεί» και να κεράσει ένα ποτήρι μπύρα τους ΜΑΤατζήδες για τον κόπο τους, αλλά μόνο όταν τελειώσει το ξύλο, γιατί το αλκοόλ εν ώρα υπηρεσίας απαγορεύεται.
Άλλωστε κάτι ανάλογο κάνουν και οι κοινοπραξίες στις Εθνικές μας οδούς με τους αστυνομικούς. Ως γνωστόν οι τροχονόμοι των εθνικών οδών έχουν μετατραπεί από την κυβέρνηση σε υπαλλήλους των εργολάβων και υποχρεούνται να κόβουν πλέον διά νόμου κλήσεις στους οδηγούς που δεν πληρώνουν διόδια. Έτσι οι εργολάβοι για να αυξήσουν την παραγωγικότητά τους ανάλογα με τις κλήσεις που κόβουν, τους δίνουν δωρεάν διελεύσεις από τα διόδια. Βέβαια, σήμερα θα είναι όλοι στις τηλεοράσεις να δουν το ματς και έτσι οι οδηγοί θα σηκώνουν τις μπάρες άφοβα.
Πάντως, προς το παρόν, αντίστοιχα περιστατικά δεν έχουν σημειωθεί στην πλατεία Συντάγματος και αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι οι Ελληνικές ομάδες αποκλείονται συνήθως από τον πρώτο γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ. Σύμφωνα με πληροφορίες το υπουργείο προστασίας του Πολίτη αναζητεί σε συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού, κάποιο καλλιτεχνικό γεγονός στην πλατεία, το οποίο να αποτελέσει ικανή αιτία για να δικαιολογηθεί μια επιχείρηση «σκούπα» κατά των διαδηλωτών. Προς το παρόν όμως δεν βρίσκει, γιατί οι κρατικές καλλιτεχνικές σκηνές έχουν φαλιρίσει και το Μέγαρο Μουσικής δεν έχει ρόδες όπως το τσίρκο Μεντράνο, αν και θα 'πρέπε. 

Πανό αγνοείται

 

Παρακαλείται όποιος είδε το πανό με το σύνθημα «μη φωνάζετε, θα ξυπνήσουν οι Έλληνες» στην Puerta del Sol της Μαδρίτης, να μας το βγάλει μία φωτογραφία να το δούμε και εμείς! Πληθαίνουν αγαπητέ αναγνώστη, τα δημοσιεύματα αλλά και οι μαρτυρίες ισπανών διαδηλωτών, σχετικά με αυτό που οι περισσότεροι υποπτευόμασταν από την πρώτη στιγμή που αρχίσαμε να ψάχνουμε στο Google για το περιβόητο πανό στην Πύλη του Ήλιου. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο, εκτός από αυτό το γαμημένο πανό που όλοι ξέρουν τι έγραφε αλλά κανείς δεν το έχει δει. Ο θεός να έχει καλά τον Χατζατζάρη, τον μπαχαλάκια, τον πονηρό που σκαρφίστηκε την ιδέα να ενοχοποιήσει τους ισπανούς διαδηλωτάς με στόχο να νευριάσει το πόπολο και να βγει κατά χιλιάδες στις πλατείες για να τους κλεισει το στόμα. Υποπτεύομαι όμως ότι τη βρώμα την έβγαλαν ευρηματικοί δημοσιογράφοι που ήθελαν να βρουν θέμα αλλά τους γύρισε μπούμερανγκ. Έτσι, μόλις εμφανίστηκαν στο Σύνταγμα με τα ψιλοτάκουνα και τα γκλίτερ οι ρεπόρτερ - Πετρούλες για τον γνωστό δημοσιοκαφρικό χαβαλέ, τις πέταξαν στο συντριβάνι οι αγανακτισμένοι και για πρώτη φορά ο ελληνικός Τύπος διοργάνωσε ένα πάρτι στο οποίο τρώει πόρτα!

Ο μόνος φόβος στο άκουσμα του διαβολικού τεχνάσματος των δημοσιοκάφρων, είναι η απρόβλεπτη αντιδραση του ετερόκλητου πλήθους των Ελλήνων διαδηλωτών. Eλλοχεύει πλέον ο κίνδυνος να κλειστούν στα σπίτια τους και να μην ξεμυτίζουν ούτε για τσιγάρα, ώστε με τη στάση αυτή να τιμωρήσουν τα τιμημένα μουμουέ που τόλμησαν να τους κοροϊδέψουν και κυρίως το Star, του οποίου η web camera κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου είχε εστιάσει για ώρες στους συνδικαλιστές της ΔΕΗ που από την Χαλκοκονδύλη, βρέθηκαν με γερανοφόρα που τα πληρώνουμε εμείς, στην Πλατεία Συντάγματος σαν τα μυρμήγκια στο μέλι μπας και τους δώσει κανείς σημασία.
Όπως και να 'χει, αφού αυτό το περιβόητο το πανό ήταν made in Greece, το μεγάλο συλλαλητήριο της 25ης Μαίου θα μείνει στην ιστορία ως η απάντηση των Ελλήνων στους Έλληνες. «Έλληνες! Εμείς οι Έλληνες ξυπνήσαμε». Καλό ακούγεται.
Σήμερα το μενού έχει κουτάλες και κατσαρόλες άδειες χωρίς φαί για να κάνουν θόρυβο. Όλοι έξω!

Φωνάξτε ή βγάλτε τον σκασμό. Μέση δεν υπάρχει

Η ενέργεια Ισπανών διαδηλωτών να υψώσουν πανό που έγραφε «ησυχία, μην ξυπνάτε τους Έλληνες» στην Puerta del Sol της Μαδρίτης κινητοποίησε πολύ κόσμο στην Ελλάδα τις τελευταίες ώρες. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, είναι θετικό το γεγονός ότι το Greek filotimo το οποίο πλέον υπάρχει μόνο στις ταινίες του Νίκου Ξανθόπουλου και στα γκαρσόνια της Πλάκας, άρχισε να ξυπνάει από τον λήθαργο. Κάποιοι -λίγοι(;) ακόμα- άνεργοι, εξοργισμένοι, αδύναμοι ή απλά σκεπτόμενοι Έλληνες στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειo και αλλού, αποφάσισαν να ψελλίσουν μία φωνή διαμαρτυρίας για τη χώρα τους που ξεπουλιέται, για τη ζωή τους που γίνεται κάθε μέρα πιο μαρτυρική, για τα παιδιά τους που μεγαλώνουν σε ένα ασταθές περιβάλλον.

Στην Ελλάδα, λόγω πολλών και ιδιαίτερων συνθηκών γεωπολιτικής σημασίας, ήταν πολύ σημαντικό κάθε φορά να είμαστε ενωμένοι προς έναν κοινό στόχο. Και όποτε ο λαός  χρειάστηκε να συστρατευθεί -συνήθως στο χείλος του γκρεμού- κατάφερε αξιοθαύμαστα πράγματα. Παρ' όλα αυτά -και επειδή ως λαός έχουμε αρκετά κακά γονίδια- είναι πολύ πιο διασκεδαστικό να χλευάζουμε και να υπονομεύουμε (ναι, όπως στην Ελληνική Επανάσταση) κάθε προσπάθεια συγκέντρωσης δυνάμεων για οργανωμένη αντίδραση. Πιστοί στο καθήκον τους αλλά και τη νοοτροπία του χαβαλέ που χρόνια τώρα έχει στοιχειώσει τη συμπεριφορά μας, διάφοροι ιδεολόγοι του καναπέ, φιλόσοφοι του καφενείου, βολεμένοι και εκπρόσωποι στρατευμένων κομματικών ή μή, πολιτικών σχηματισμών -όπως της επίσημης Αριστεράς- επιλέγουν, από το να απέχουν μέχρι να χλευάζουν δήθεν με χιούμορ την προσπάθεια συστράτευσης που ξεκίνησαν μερικοί «γραφικοί» εναντίον την εθνικής λεηλασίας που συντελείται αυτές τις ημέρες. Γραφικός χαρακτηρίζεται στην Ελλάδα οποιοσδήποτε προσπαθεί να βγει από το κοπάδι, να κάνει κάτι διαφορετικο ή να δώσει μία δική του διάσταση στα πράγματα. Και συνήθως, όταν τα καταφέρνει, για τους έξυπνους, παραμένει απλά ένας γραφικός που τα κατάφερε. Σήμερα λοιπόν, οι «γραφικοί» αυτής της χώρας, δηλαδή οι άνεργοι, οι ανήσυχοι, οι φτωχοί, οι διωκόμενοι για τις ιδέες τους αποφάσισαν να πιάσουν τους δρόμους και τις πλατείες και να φωνάξουν. Μπορεί να είναι δεκάδες. Μπορεί εκατοντάδες, μπορεί και χιλιάδες. Μπορεί η προσπάθειά τους να βρει ανταπόκριση. Μπορεί μία ολόκληρη «αγκυλωμένη γενιά» να βρει το κουράγιο και να σπάσει τα δεσμά της. Άλλωστε όπως έλεγε και ο Χατζηδάκις «Η Ελλάδα προχωράει με τις εξαιρέσεις της». Όσοι και αν είναι, πήραν μία μεγάλη απόφαση. Και όσοι αισθάνονται ότι έχουν κάτι κοινό ας κατέβουν και ας φωνάξουν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Οι υπόλοιποι πάρτε πούλο.

Αγκυλωμένη γενιά

Τις είχε φορέσει μόλις δύο φορές. Δεν ήθελε να τις χαλάει σε ποδαρόδρομους και βόλτες για καφέ. Το πλακόστρωτο στην Αγγέλου Μεταξά δεν έχει φτιαχτεί για δεκάποντες Prada αν και θα 'πρεπε. Ο Δημήτρης είχε ξοδέψει σχεδόν το μισό δώρο Χριστουγέννων για να τις κάνει δώρο στη γιορτή της. Χαλάλι... Τα είχαν ήδη τρία χρόνια και η Τίνα ήταν η αδυναμία του.
Εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ θα τις φορούσε ξανά. Είχαν κλείσει τραπέζι στο αγαπημένο τους ρεστοράν στη Βάρκιζα. Μετά θα πήγαιναν να συναντήσουν τους φίλους τους στο μόνιμο στέκι τους από Μάιο μέχρι Σεπτέμβρio στην παραλία της Γλυφάδας. Εκεί πλέον τους ήξεραν όλοι. Ο μετρ, η κοπέλα στην υποδοχή και οι σερβιτόροι. Φυσικά για να γίνει αυτό δεν είχαν χαλάσει και λίγα όλα αυτά τα χρόνια. Σχέσεις με το προσωπικό δεν χτίζεις μόνο επειδή είσαι κοινωνικός. Τους άρεσε το μαγαζί, είχαν περάσει άπειρα βράδια σε γιορτές και γεννέθλια. 
Εκείνος δούλευε σε εταιρεία καλλυντικών. Κοντά δέκα χρόνια. Από τα 25 σχεδόν. Στην αρχή πωλητής, πολύ γρήγορα έγινε account manager αλλά μετά κάπου κόλλησε. Πέντε χρόνια τώρα το πάλευε για προαγωγή αλλά δεν του έβγαινε. «Είναι άλλοι μπροστά από σένα» του έλεγαν. Τα λεφτά, πολύ καλά για τα δεδομένα του μέσου εργαζόμενου. Δεν τα λες λίγα 2.300 ευρώ καθαρά το μήνα. Αλλά για εκείνον ήταν πολύ λίγα τώρα πια. «Κοίτα τον Γιάννη της κυρίας Δήμητρας, δίπλα. Με το ζόρι φτάνει τα 1200 ευρώ και τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ σε δύο δουλειές» του 'λέγε η μητέρα του. «Άσε μας ρε μάνα» της απαντούσε αγανακτισμένος. «Εγώ, δηλαδή, δεν τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ; Και δεν κοιτάω τον Γιάννη. Κοιτάω έναν άλλον που γνώρισα προχτές και βγάζει τα διπλά από μένα σε ναυτιλιακή. Κοντεύω να βγάζω τα λιγότερα από όλους. Μόνο ο Νίκος βγάζει πιο λίγα επειδή τον έβαλε ο πατέρας του στην πρέσα. Και ούτως ή άλλως κάποια μέρα θα  κληρονομήσει ένα μαγαζί. Εγώ τι κάνω»!
Έτσι ήταν. Ποτέ δεν είχε μάθει να κοιτάζει προς τα κάτω. Μόνο πάνω. Και αυτό που είχε δεν του έφτανε. Για την ακρίβεια του φαινόταν φιλοδώρημα για τις ικανότητες που πίστευε ότι διέθετε και κυρίως για τη δουλειά που έριχνε στην εταιρεία. Η ζωή του είχε πλέον γίνει ένα κυνήγι μαγισσών χωρίς διακοπή.
Η ασημί SLK σταμάτησε έξω από τη νεόκτιστη πολυκατοικία στο Μοσχάτο. Τέσσερα χρόνια πλήρωνε 600 ευρώ τον μήνα. Την είχε βρει ελαφρώς μεταχειρισμένη 28.000 ευρώ. «Ευκαιρία» του πιπίλαγαν το μυαλό οι φίλοι του. «Κοίτα τη μαλάκα! Κουκλάρα το αμάξι...» Η κάψα του τριαντάρη. Και η εποχή του τριαντάρη. Τα πρώτα χρόνια όμως, που μπορούσε να τη χαρεί, είχε το άγχος του δανείου. Τώρα, την είχε ξεπληρώσει εδώ και έναν χρόνο και δεν του έκανε πλέον καμία αίσθηση. Ειρωνία... «Και τι κατάλαβες;» ρωτούσε με αυστηρό ύφος μέσα του μια φωνή. Η Τίνα βέβαια καμάρωνε. Της άρεσε να την κοιτούν με φθόνο άλλα κορίτσια της ηλικίας της στα φανάρια. Κλασική μοναχοκόρη, μεγαλωμένη στα μετάξια. Με πιάνο αλλά χωρίς Γαλλικά. Δεν της άρεσαν. Γενικά από μικρή δεν είχε μάθει να παιδεύει πολύ το μυαλό της. Είχαν φροντίσει γι' αυτό οι γονείς της. Την είχαν καλομάθει αλλά το χαίρονταν. Και στα 25 της ζούσε τη ζωή σε όλη της την ένταση. Τη ζωή, όπως την είχε μάθει αυτή.  Χωρίς να της λείψει τίποτα. Το easy living. Ωράριο 8-4, πενθήμερο, βόλτες, ψώνια, έξοδοι, διήμερες εκδρομές, διακοπές... Δουλειά βρήκε σε δήμο των Νοτίων προαστίων από τα 22. Πρώτα σε ένα δημοτικό οργανισμό, εποχική. Μετά ο πατέρας της εκμετελλεύτηκε μια παλιά γνωριμία που είχε από τον καιρό που συνδικαλιζόταν στον ΗΣΑΠ, οδηγός ο ίδιος. Τα καλά χρόνια μπόρεσε να μαζέψει κάποια χρήματα. Έκανε τη μεγάλη κίνηση και αγόρασε ένα ωραίο διαμέρισμα. Με τους κόπους μια ζωής και χωρίς να ζητήσει βοήθεια από κανέναν. Σιχαινόταν τους γλύφτες του συνδικαλισμού. Τους τα βρόντηξε γρήγορα. Και με τη μικρή, δεν ήθελε να υποχρεωθεί σε κανέναν. Τέλος πάντων κατάφερε να την κάνει αορίστου χρόνου και τώρα πια περιμένε να περάσουν τα τελευταία τέσσερα χρόνια να συνταξιοδοτηθεί. Το «Τινάκι» του ήταν πλέον τακτοποιημένο - ήταν το μεγαλύτερό του άγχος.
Η μουσική ήταν δυνατή. Ο κόσμος πολύς - Σάββατο βράδυ. Τα αγόρια της παρέας δεν είχαν όρεξη για πολλά πολλά. Όλοι τους 30 συν πια, δημιουργημένοι, με τα δικά τους λεφτά, με τις αμαξάρες τους. Αλλά ως εργαζόμενοι ή πολύ περισσότερο ως στελέχη όπως δήλωναν στα επαγγελματικά ραντεβού, είχαν γαλουχηθεί μέσα σε μία επίπλαστη εργασιακή ευημερία που, και αυτοί δεν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν που κολλάει...
«Ρε φίλε, τα τρία τελευταία χρόνια μπαίναμε συνέχεια μέσα. Διάβαζα τους ισολογισμούς. Πως γίνεται να έπαιρνα τα λεφτά που έπαιρνα και στους διευθυντές να έδιναν και μπόνους από πάνω, μου λες;» αναρρωτιόταν ο Παύλος που δούλευε σε εταιρεία υποδομών αθλητικών εγκαταστάσεων. Είχαν πάρει σχεδόν τις μισές δουλειές των Ολυμπιακών Ακινήτων αλλά από τον καιρό που δούλευαν για τους Αγώνες κοντεύει πια να κλείσει δεκαετία. Οι περικοπές, είχαν πέσει σε όλους βαριές. Όχι όμως απότομες.
«Μόνος σου το λες ρε φίλε. Τα ακούγαμε και τα βλέπαμε» απάντησε ο Δημήτρης. Ήξερε και αυτός ότι η μείωση μισθού ήταν κοντά. Ο τζίρος στην εταιρεία το τελευταίο εξάμηνο ήταν 25% κάτω από πέρυσι, που ήταν 20% κάτω από πρόπερσι... «Τα ακούγαμε και δεν κάναμε τίποτα. Βλέπαμε το παγόβουνο να έρχεται και νομίζαμε ότι θα χτυπήσει άλλο καράβι» ξέσπασε ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του. Αναθεμάτιζε εκείνη την νοοτροπία που τον ανέθρεψε επαγγελματικά. Ότι, τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την καριέρα του. Ότι όλα μπορούν να πάνε μόνο μπροστά και πάνω.
Λίγο πιο δίπλα ο Νίκος, με το μονίμως σνομπ ύφος χάζευε τα κορίτσια της παρέας που όρθια με το ποτό στο χέρι λικνίζονταν και γελούσαν. «Κοίταξέ τις ρε... Τι ανάγκη έχουν αυτές» μονολογούσε με τον γνωστό φτηνό λαϊκό μισογυνισμό του. «Τι κρίση και μαλακίες. Για τόλμα να τους πεις ότι φέτος δεν έχει διακοπές. Μισά εμείς, μισά ο μπαμπάς και αυτές τα κραγιόν. Κατάλαβες αδερφέ»;
Υπερβολές. Κάθε μία είχε μάθει να εργάζεται και να πληρώνεται. Σε μία εποχή που αυτό ήταν ο κανόνας και το σχετικά εύκολο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ποτέ δεν ζήτησαν κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο. Η Μύκονος, τα χιονοδρομικά, τα Prada και τα μπουζούκια ήταν κάτι το φυσιολογικό για το οποίο κανείς δεν μπορούσε να τις κατηγορήσει. Για ποιον λόγο να ανησυχήσουν; Αυτό βρήκαν, με αυτό έζησαν. Πως ήταν δυνατόν τώρα να βρουν τα αντανακλαστικά για να κατανοήσουν το πρόβλημα σε όλο το μέγεθός του;
«Είμαστε η γενιά που έζησε μία ψεύτικη ζωή και τώρα ξυπνάει για να ζήσει την αληθινή» μονολογούσε φιλοσοφώντας ο Δημήτρης. «Βλέπαμε τους πιτσιρικάδες να πετάνε μολότοφ στους μπάτσους και νιώθαμε ότι δεν έχουμε τίποτα να μας ενώνει μ' αυτούς. Κατέβαιναν δέκα άνθρωποι σε πορεία και εμείς παραπονιόμασταν για την κίνηση. Ακόμα και τώρα. Σου 'ρχεται ο πακιστανός στο φανάρι και δεν καταδέχεσαι να τον κοιτάξεις μια στιγμή στα μάτια. Μάθαμε να τα σπάμε στα μπουζούκια για να πουλήσουμε μούρη επειδή είχαμε μια δουλειά του αέρα και τώρα κάνουμε το ίδιο μπας και πιστέψουμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Αντί να δούμε την αλήθεια κατάματα κάνουμε βουτιές στο παρελθόν για να νιώσουμε καλύτερα. Κότες είμαστε ρε μαλάκα! Μεγάλες κότες. Βρίζουμε τη γενιά του Πολυτεχνείου ότι δήθεν μας έφερε σ' αυτό το χάλι. Εμείς που είμασταν δηλαδή; Τουλάχιστον η γενιά του Πολυτεχνείου βρέθηκε ένα βράδυ στον ίδιο χώρο και ξεσηκώθηκε. Εμείς, που διάολο θα συναντηθούμε; Στα κλαμπ και στις καφετέριες; Που είμαστε ρε»;
Η παρέα τον κοιτούσε με ανοικτό το στόμα... Ποτέ δεν είχε μιλήσει έτσι. Ο Δημήτρης, ένα γνήσιο παιδί της ελεύθερης αγοράς να βγάζει λόγο σαν κομμουνιστής; «Τι λες ρε φίλε»; αποκρίθηκε ο Παύλος. «Έτσι μάθαμε να ζούμε. Τώρα θα αλλάξουμε; Ή μήπως είμαστε για κινήματα τώρα»;  αναρρωτήθηκε...
«Έτσι μας έμαθαν αδερφέ. Και εμείς καταπίναμε ό,τι μαλακία μας σέρβιραν. Από μικραστοί, μας είπαν ξαφνικά να γίνουμε γιάπηδες. Και εμείς τους πιστέψαμε, οι μαλάκες». Άναψε τσιγάρο. Παραμέρησε τον κόσμο μέσα σε χαρούμενες φωνές και γέλια και βγήκε έξω να πάρει αέρα. Ο Παύλος τον ακολούθησε. Κοίταξε τη θάλασσα μπροστά του. «Έρχονται μέρες που δεν θα τις έχουμε ξαναζήσει φίλε. Τα πράγματα δεν θα μείνουν ίδια. Και είμαστε ανάμεσα σε αυτούς που πρέπει να τα αλλάξουν. Γιατί αν εμείς δεν είμαστε φτωχοί, θα γίνουν τα παιδιά μας. Θα ζήσουν σε μια χώρα που τίποτα δεν θα τους ανήκει. Κάτι πρέπει να κάνουμε. Τώρα».

(Οποιαδήποτε ομοιότητα των προσώπων και των διαλόγων με την πραγματικότητα είναι συμπτωματική. Οι συνθήκες της ιστορίας είναι πραγματικές και επικρατούν τώρα στην Ελλάδα). 

Το μανιφέστο των εξοργισμένων

Είμαστε απλοί άνθρωποι. Είμαστε σαν κι εσάς: άνθρωποι που κάθε πρωί πηγαίνουν να σπουδάσουν, να εργαστούν ή να βρουν δουλειά, άνθρωποι που έχουν οικογένεια και φίλους. Είμαστε άνθρωποι που εργάζονται σκληρά κάθε ημέρα για να ζήσουν και να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στους γύρω τους .
Κάποιοι από εμάς είναι προοδευτικοί, άλλοι συντηρητικοί. Μερικοί έχουν «πιστεύω», μερικοί δεν έχουν. Μερικοί έχουν συγκεκριμένη ιδεολογία και άλλοι είναι απολιτίκ, όλοι μας όμως είμαστε προβληματισμένοι και θυμωμένοι από τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις γύρω μας. Η διαφθορά των πολιτικών, των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών μας αφήνει αβοήθητους χωρίς φωνή.
Αυτή η κατάσταση έχει γίνει φυσιολογική, ένα καθημερινό μαρτύριο χωρίς ελπίδα. Όμως αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας μπορούμε να την αλλάξουμε. Ήρθε η ώρα να χτίσουμε μαζί μια καλύτερη κοινωνία.
Γι αυτό πιστεύουμε ακράδαντα ότι:
- Προτεραιότητες για κάθε προηγμένη κοινωνία πρέπει να είναι η ισότητα, η πρόοδος, η αλληλεγγύη, η ελευθερία της συμμετοχής στον πολιτισμό, την οικολογική βιωσιμότητα και την ανάπτυξη, την ευημερία και την ευτυχία των ανθρώπων.
- Υπάρχουν βασικά δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή.
- Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα οι κυβερνήσεις και το οικονομικό σύστημα, είναι αδύνατον να αντιμετωπιστούν αυτές τις προτεραιότητες και αυτό αποτελεί πλέον εμπόδιο για την πρόοδο και την ευτυχία των ανθρώπων.
- Δημοκρατία σημαίνει κυβέρνηση του λαού (δήμος = λαός, κράτος = κυβέρνηση), και αυτό σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να είναι φτιαγμένες από κάθε έναν από εμάς. Παρ' όλα αυτά ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού μας συστήματος δεν θέλει καν να μας ακούσει. Οι πολιτικοί θα έπρεπε να μεταφέρουν τη φωνή μας στα εθνικά και διεθνή θεσμικά όργανα, να διευκολύνουν τη συμμετοχή των πολιτών μέσα από κανάλια άμεσης επικοινωνίας που λειτουργούν προς όφελος της ευρύτερης κοινωνίας. Όχι υπέρ των πλουσίων που ευημερούν εις βάρος μας, όχι ακολουθώντας πιστά μονάχα τις προσταγές που επιβάλει η δικτατορία των κυρίαρχων οικονομικών δυνάμεων οι οποίες κρατούν την εξουσία μέσα από τον δικομματισμό.
- Η δίψα για εξουσία και η συγκέντρωσή της στα χέρια των λίγων παράγει ανισότητα, προκαλεί εντάσεις και αδικία, η οποία οδηγεί στη βία την οποία εμείς την απορρίπτουμε. Το απαρχαιωμένο οικονομικό μοντέλο παγιδεύει την ατμομηχανή της κοινωνίας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι λίγοι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί βουλιάζουν στη φτώχεια και τη μιζέρια. Και έτσι καταρρέουμε. Μοναδικός σκοπός του συστήματος είναι η συσσώρευση κεφαλαίων σε βάρος της αποτελεσματικότητας και της ευημερίας της κοινωνίας.
- Η σπατάλη πόρων οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη, δημιουργώντας ανεργία και οι καταναλωτές πολίτες αποτελούν μέρος του κέντρου βάρους σε ένα μηχάνημα σχεδιασμένο να πλουτίζει μια μειοψηφία η οποία δεν ξέρει τις ανάγκες μας.
- Είμαστε ανώνυμοι αλλά χωρίς εμάς τίποτα δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς εμείς κινούμε τον κόσμο. Αν σαν κοινωνία μάθουμε να μην εμπιστευόμαστε αφηρημένες οικονομικές αποδόσεις που ποτέ δεν ωφελούν τους πολλούς, μπορούμε να εξαλείψουμε τις καταχρήσεις και τις ελλείψεις από τις οποίες σήμερα όλοι υποφέρουμε. Χρειάζεται μια ηθική επανάσταση. Είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα. Δεν είμαι προϊόν αυτού που αγοράζω, ούτε του λόγου για το οποίο το αγοράζω, ούτε εκείνου από τον οποίο το αγοράζω.

Για όλα τα παραπάνω, είμαι εξοργισμένος.
Νομίζω ότι μπορώ να το αλλάξουμε.
Νομίζω ότι μπορώ να βοηθήσω.
Ξέρω ότι μαζί μπορούμε.

Έρχονται οι Έλληνες Indignados

Η Ισπανία είναι μία όμορφη χώρα με πολύ ήλιο, ωραίες παραλίες και υψηλή ανεργία. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ανέρχεται στο 21,3% και ξεπερνάει πλέον τα 5 εκατομμύρια ανθρώπους. Είναι δε, η μεγαλύτερη στην ευρωζώνη. Το πιο τραγικό όμως είναι ότι η ανεργία μεταξύ των νέων 18-25 ετών ανέρχεται επισήμως στο 45% ενώ οι λίγοι που έχουν ακόμα δουλειά δηλώνουν αβέβαιοι για το μέλλον τους.
Στην Ελλάδα τα ποσοστά ανεργίας είναι τα ίδια αλλά δεν το ξέρει κανείς αφού η στατιστική Αρχή δίνει επισήμως χαμηλότερα ποσοστά. Είναι βέβαιο όμως ότι οι νέοι που αναζητούν δουλειά, θα διαπιστώσουν κάποια στιγμή ότι οι μισοί φίλοι τους είναι άνεργοι και οι μισοί φίλοι των φίλων τους επίσης. Βλέπουν συνεχώς τα ίδια πρόσωπα στις καφετέριες με τη Χρυσή Ευκαιρία στο χέρι και τελικά διαπιστώνουν ότι κανείς δεν ψάχνει να αγοράσει μηχανάκι ή μεταχειρισμένο play station- όλοι ψάχνουν για δουλειά.
Πριν από δύο χρόνια είχα πάει καλοκαίρι στη Μαδρίτη και περπατώντας στο όμορφο ιστορικό κέντρο διαπίστωσα ότι τα μικρά μπαράκια της πόλης ήταν σχεδόν άδεια και οι λίγοι θαμώνες ήταν συνήθως τουρίστες σαν και εμάς. Όμως οι πολυάριθμες θορυβώδεις παρέες της ντόπιας πιτσιρικαρίας την έπεφταν στο πλακόστρωτο σχηματίζοντας μεγάλους κύκλους και πίνοντας μπύρες κουτάκια. Χιλιάδες κουτάκια. Τα πουλούσαν ακόμα και παράνομοι ασιάτες μικροπωλητές στα πεζοδρόμια. Τα ξημερώματα, ο ήχος τους όταν τα μάζευαν τα συνεργεία του δήμου ήταν εκκωφαντικός. Στην αρχή το θεώρησα «διαφορά κουλτούρας» αλλά βλέποντας πλέον το ίδιο σκηνικό στη μικρή πλατεία του Ψυρρή, στην Πανόρμου και τελευταία στο Γκάζι, κατάλαβα ότι η κουλτούρα του δρόμου είναι παντού ίδια όταν δεν υπάρχουν φράγκα. Η ισπανική νεολαία έκανε πολλά χρόνια υπομονή πίνοντας μπύρες στο πλακόστρωτο αλλά το πρόβλημα της ανεργίας μεγάλωνε. Τώρα, όποιος εργάζεται δεν θεωρείται τυχερός. Ξέρει ότι ο αδερφός του, η ξαδέρφη του ή ο κολλητός του ψάχνουν για δουλειά και για να πάνε μαζί μία βόλτα πρέπει να κεράσει αυτός τις μπύρες. Πλέον θεωρείται μικρή πολυτέλεια ακόμα και αυτό το κουτάκι μπύρας στο πλακόστρωτο της Puerta del Sol ή της Plaza Mayor. Εδώ και πέντε ημέρες, οι νεαροί Indignados, οι «εξοργισμένοι» του περιθωρίου της εργασίας και της κοινωνίας,  αποφάσισαν να βγουν στους δρόμους. Ειρηνικά, χωρίς βανδαλισμούς, μολότωφ και δακρυγόνα διαδηλώνουν για το δικαίωμα σε ένα καλύτερο μέλλον. Τις τελευταίες δυο νύχτες μάλιστα έχουν κατασκηνώσει στην Puerta del Sol όπως και σε πλατείες άλλων μεγάλων πόλεων και δε λένε να φύγουν! Την Κυριακή επίσης, διεξάγονται οι τοπικές εκλογές και τα δύο μεγάλα κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ της Ισπανιας έχουν βρει τον μπελά τους με τα κωλόπαιδα που διαδηλώνουν υπέρ του μποϊκοτάζ ψήφου προς αυτά. Το άσχημο είναι ότι μέσω διαδικτύου οργανώνονται συνεχώς  παρόμοιες διαδηλώσεις σε πολλές Ισπανικές πρεσβείες την Κυριακή, ημέρα των εκλογών και οι Πάγκαλοι της Ευρώπης έχουν αρχίσει να τα παίρνουν στο κρανίο αφού ανησυχούν για ντόμινο νεανικών εξεγέρσεων.
Στην Ελλάδα, η νεολαία είναι σε φάση «12:30 το μεσημέρι - τώρα αρχίζει να ανοίγει το μάτι», αφού έχει ακόμα χαρτζιλίκι να πίνει μπύρες στα μπαράκια μέχρι αργά - εδώ υπάρχουν ακόμα Έλληνες που χαλάνε λεφτά στα μπουζούκια. Επειδή όμως μετά τις 12:30 πάει ξανά για καφέ με τη Χρυσή Ευκαιρία στο χέρι, κάτι έχει αρχισει να ψιλιάζεται. Τους επόμενους μήνες που τα λεφτά στην τσέπη δεν θα φτάνουν ούτε για μπύρα - κουτάκι, τίποτα πια δεν θα είναι τόσο απλό.

ΥΓ. Την Κυριακή στις 5 το απόγευμα, νέοι και μεγαλύτεροι θα πάτε για καφεδάκι και πολλοί από εσάς θα βρεθούν στην ευρύτερη περιοχή του Θησείου. Λοιπόν, στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου βρίσκεται η Ισπανική πρεσβεία όπου έχει προγραμματιστεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Εκεί δίπλα, είναι και το σπίτι του Τσοχατζόπουλου - θα 'χει πλάκα, θα περάσετε πολύ ωραία!

Η ώρα πλησιάζει

Από αυτό το παραμύθι λείπει ο δράκος. Και σε κάθε παραμύθι εθνικής αναγέννησης και κοινωνικών επαναστάσεων, τον ρόλο του «δράκου» μπορεί να παίξει μόνο ο λαός. Δεν υπάρχει «εθνική συνεννόηση», χωρίς την άδεια των πολιτών. Το κοινωνικό συμβόλαιο των χρεοκοπημένων ηγεσιών με τον λαό, έχει «σπάσει» με δική τους ευθύνη. Τα παπαγαλάκια των Βρυξελλών έχουν στήσει τις τελευταίες ημέρες ένα γαϊτανάκι γύρω από το ζήτημα της «εθνικής συνεννόησης» σε πολιτικό επίπεδο για την εξεύρεση συναινετικών πολιτικών που θα δημιουργήσουν συνθήκες εξόδου της χώρας από την κρίση χρέους.

Διαβάζω λοιπόν σε άρθρο του Larry Elliot στον Guardian: «Θα μπορούσε η Ελλάδα να γίνει η νέα Lehman Brothers; Δεδομένης της δομής των σύγχρονων χρηματοπιστωτικών αγορών, με τις αλυσίδες παραγώγων και τις πυραμίδες του χρέους, υπάρχει μόνο μία απάντηση. H Ελλάδα θα μπορούσε να είναι σίγουρα η επόμενη Lehman. Η πιθανότητα ότι μία ελληνική παύση πληρωμών θα αποτελέσει απειλή για το μέλλον της ζώνης του ευρώ, καθώς και για την υγεία της παγκόσμιας οικονομίας, σημαίνει ότι έχει τη δυναμική να είναι χειρότερη από τη Lehman. Πολύ χειρότερη (...) Η Ελλάδα πρέπει να βρει το πεδίο προς την ανάπτυξη μακριά και ξέχωρα από την κρίση χρέους της. Σε αντίθετη περίπτωση, το υπόλοιπο της ευρωζώνης πρέπει να προετοιμαστεί για να "καταπιεί" όχι μόνο ένα δεύτερο αλλά και τρίτο, ίσως ακόμη και τέταρτο πακέτο διάσωσης έτσι ώστε η Αθήνα να μπορέσει να προχωρήσει την αποπληρωμή του χρέους της. Εξ ου και τα τύμπανα της κερδοσκοπίας που κηρύττουν ότι η Ελλάδα θα ήταν καλύτερο να κάνει στάση πληρωμών του χρέους η ακόμα και να αποχωρήσει από τη ζώνη του ευρώ συνολικά».

Ιδού λοιπόν για ποιο λόγο οι «ευρωπαίοι εταίροι μας» ζητούν πάση θυσία την «εθνική συνεννόηση».

Διότι μπροστά στον κίνδυνο κατάρρευσης των ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης, η Ελλάδα οδηγείται στον βωμό του ευρώ σαν Ιφιγένεια. Το ζητούμενο είναι η διάσωση της ευρωζώνης και όχι της Ελλάδας.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η «εθνική συνεννόηση» αποτελεί το άλλοθι των ευρωπαίων για τη στήριξη της μπίζνας που λέγεται ευρώ, γι' αυτό και τη ζητούν τόσο επιτακτικά.

Αυτό όμως, δεν μπορεί να γίνει. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι η ελληνική κρίση χρέους είναι ένας φαύλος κύκλος δανεισμού για αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων παλαιότερων ομολογιακών δανείων από τον οποίο είναι βέβαιο ότι η χώρα δεν πρόκειται να βγει ποτέ. Και αυτό, γιατί μετά (και) την υπογραφή της δανειακής σύμβασης στο πλαίσιο του μνημονίου, η χώρα δεν έχει πλέον τα μέσα για να ασκήσει τη στοιχειώδη οικονομική πολιτική. Δεν έχει δικό της νόμισμα, επομένως δεν έχει δυνατότητα άσκησης νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

Ο δεύτερος και βασικότερος λόγος είναι ότι η «εθνική συνεννόηση» των κυριάρχων πολιτικών δυνάμεων μεταφράζεται σε μία ανίερη συμμαχία. Ακούγεται σαν ανέκδοτο η συζήτηση για πολιτική συστράτευση των προσώπων και των κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Το σύστημα προπαγάνδας εξωθεί την κοινή γνώμη στον πλήρη αποπροσανατολισμό μέσα από την απόκρυψη σημαντικότατων στοιχείων όπως είναι το περιεχόμενο της δανειακής σύμβασης που υπέγραψε ο υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και με την οποία η Ελλάδα παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από την ασυλία που της παρέχει το ύψιστο δικαίωμά της ως γεωπολιτικής οντότητας: την εθνική της κυριαρχία. Το σύστημα προπαγάνδας των ΜΜΕ φέρνει επιτακτικά και σχεδόν εκβιαστικά το δίλημμα «εθνική συνεννόηση ή άβυσσος» καλλιεργώντας κλίμα κοινωνικής και εργασιακής τρομοκρατίας.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι αυτή η φιλολογία είναι τεχνητή και εξυπηρετεί -για ακόμα μία φορά- επιχειρηματικές και πολιτικές σκοπιμότητες, αφού με, ή χωρίς «εθνική συνεννόηση» το μέλλον μας είναι προδιαγεγραμμένο.

Το πολιτικό σύστημα είναι ξοφλημένο στο σύνολό του και οποιαδήποτε «συνεννόηση» του υφιστάμενου πολιτικού κατεστημένου δεν πρόκειται να αλλάξει στο ελάχιστο την πορεία προς την άβυσο, όσο η κοινωνία δεν αναλαμβάνει το ρόλο που της αναθέτει το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. 

Ήδη στην Ισπανία χιλιάδες νέοι άνθρωποι που μαστίζονται από την ανεργία -αφού το σχετικό ποσοστό στους νέους ξεπερνάει το 40% στη χώρα- κατασκήνωσαν στις πλατείες της Μαδρίτης προτρέποντας σε μποϊκοτάζ των δύο μεγάλων κομμάτων, των σοσιαλιστών και των κεντροδεξιών, στις επερχόμενες τοπικές εκλογές, ενώ ανάλογες συγκεντρώσεις έγιναν σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ισπανίας.

Το κύμα της οργής εξαπλώνεται σε όλη την Ευρωπαϊκή περιφέρεια, όμως είναι σημαντικό να ξεσπάσει πρώτα στην Ελλάδα γιατί η Ελλάδα είναι η πρώτη που θα καταστραφεί. Η συνεννόηση μεταξύ προσκυνημένων θα φέρει νέα προσκυνήματα και τα προσκυνήματα φέρνουν τσεκούρι. Ο λαός όμως δεν προσκυνάει για αυτό θα τους ξηλώσει και σύντομα. Η ώρα πλησιάζει. Να είμαστε έτοιμοι.

Δεν είναι σκιά, σας μουτζώνουν

Ο Ντομινίκ Στρος Καν, είναι βέβαιο ότι θα είχε καλύτερη αντιμετώπιση από τον Αμερικανικό νόαν στην αίθουσα του δικαστηρίου, είχε δίπλα του συνηγόρους τον Μανώλη Καψή και τον Παύλο Τσίμα. «Noμίζω ότι όλοι όσοι έχουν άποψη για τα οικονομικά και έχουν παρακολουθούσει από κοντά όλες αυτές τις διαπραγματεύσεις για το χρέος, όλοι αυτοί που  αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες που είχε αυτή η διαπραγμάτευση και ξέρουν πόσο πολύ είχε βοηθήσει ο Στρος Καν να "ξύπνήσει" η Ευρώπη βάζοντας τις φωνές στους Γερμανούς ότι πρέπει να σπεύσουν σε βοήθεια της Ελλάδας γιατί διαφορετικά κινδύνευε άμεσα με χρεοκοπία, όλοι αυτοί, ξέρουν ότι η χώρα μας χάνει έναν σύμμαχο» έλεγε και ξανάλεγε σε ρυθμό υπαγορεύσεως ο Μανωλάκης, προκαλώντας δάκρυα θλίψης και αγωνίας στους χαμηλοσυνταξιούχους που βλέπουν τις επικουρικές συντάξεις να καταργούνται, και στους επιχειρηματίες που τρέχουν να καλύψουν επιταγές για να μη βρεθούν πίσω από τα σίδερα.

Σαν τους Stadler και Waldorf, τους γέρους του Muppet Show που σχολιάζουν με χιούμορ από τα θεωρεία του θεάτρου τα τεκταινόμενα στη σκηνή, οι τηλεκριτικοί της πολιτικής επικαιρότητας, πρέπει να πιστεύουν -δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό- ότι συνολικά το ακροατήριό τους είναι λοβοτομημένο και σε προχωρημένη άνοια. Αυτό που δεν έχουν καταλάβει, είναι ότι η κοινωνική, οικονομική και πολιτική παρακμή για την οποία αυτοί και τα αφεντικά τους φέρουν τεράστια ευθύνη, τους έχει κατεβάσει από το ασφαλές θεωρείο τους και πλέον βρίσκονται στην πλατεία, ανάμεσα στους ανέργους, και τους χρεοκοπημένους. Είναι εκτεθειμένοι στη λαϊκή οργή που ασφαλώς στρέφεται και εναντίον τους. Όταν γνωρίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον κάνεις ό, τι μπορείς για να προφυλαχθείς. Και κυρίως προσέχεις τι λες. Οι παραθυράτοι του Mega πατούν σε ναρκοπέδιο νομίζοντας ότι κάνουν βόλτα.
Η σύλληψη του Στρος Καν, διατεταγμένοι «αναλυτές» αποτελεί απλά την κυνική πλευρά του χρηματοοικονομικού συστήματος το οποίο καθορίζει τις τύχες των λαών με τον ίδιο τρόπο που καθορίζει και εκείνες των ίδιων των στελεχών του: Όλοι αναλώσιμοι. Η Ελλάδα στη δίνη αυτού του αδυσώπητου συστήματος των αγορών δεν έχει συμμάχους και ποτέ δεν είχε. Οι όποιες «συμμαχίες» μέσα σε αυτόν τον μηχανισμό της κερδοσκοπίας συνάπτονται μόνο όταν οι σύμμαχοι έχουν κοινό στόχο τη λεηλασία μίας χώρας, όχι τη διάσωσή της. Δεν έχουν να κάνουν με πρόσωπα αλλά με μεγέθη και αριθμούς.
Προσπαθείτε ακόμα και τώρα, με τη χώρα διαλυμένη και χρεοκοπημένη να πείσετε τον λαό ότι πρέπει να ελπίζουμε σε συμμάχους και «σωτήρες». Ο ραγιαδισμός είναι στο DNA σας και ελπίζετε ότι θα τον μεταγγίσετε στους Έλληνες αλλά κάνετε μεγάλο λάθος και ήδη παίρνετε τα πρώτα μηνύματα.  Ασφαλώς μαζί με την Ελλάδα έχετε χρεοκοπήσει και εσείς. Θα το καταλαβαίνατε καλύτερα αν είχατε τη δυνατότητα να βλέπετε τις μούτζες που τρώτε την ώρα του δελτίου από τα σπίτια και τα καφενεία. Σύντομα θα ψάχνετε τρόπο να φύγετε από το θέατρο κυνηγημένοι, αναζητώντας την έξοδο κινδύνου. Υπομονή.

Η οικονομική ανάλυση του Δημήτρη Καζάκη για το χρέος

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι οικονομικός αναλυτής και αρθρογράφος. Δεν ξέρω αν οι δρόμοι για την έξοδο από τον φαύλο κύκλο του χρέους, τους οποίους προτείνει, είναι οι πιο σωστοί και οι πιο ενδεδειγμένοι. Άλλωστε ποιος μπορεί να βεβαιώσει ότι κατέχει τον σωστό δρόμο με τη σημερινή κατάσταση στη χώρα; Το σίγουρο είναι ότι μαγικές συνταγές, εθνοσωτήρες και θαύματα δεν υπάρχουν. Ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι οι ρήξεις με το κατεστημένο σύστημα είναι αναπόφευκτες αν θέλουμε να δούμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας να μεγαλώνουν σε μία Ελλάδα που θα μοιάζει με εκείνη για την οποία μαθαίνουν στα σχολικά βιβλία της ιστορίας. Τις γνώσεις και την κατάρτιση ενός επιστήμονα πρέπει κανείς να την αντιλαμβάνεται σε σχέση με αυτά που βιώνει και κυρίως σε σχέση με αυτά που ήδη γνωρίζει για το αντικείμενο. Την αλήθεια και τη δίψα για ελευθερία και δικαιοσύνη όμως, αρκούν τα μάτια και η καρδιά για να την προδώσουν. Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας να δείτε αυτή τη συνέντευξη.  

Κώστα, Κατερίνα, ευχαριστούμε

 

Κώστα και Κατερίνα. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν καμία δίκη για να αποδειχθεί ότι το τροχαίο που είχατε παραμονές των Ολυμπιακών αγώνων ήταν προσχεδιασμένο. H δίκη χρειαζόταν για άλλους λόγους που κάθε νοήμων πολίτης αυτής της χώρας μπορεί να καταλάβει. Και γι' αυτό, δεν αποτελεί καθόλου έκπληξη ο ζήλος της ελληνικής Δικαιοσύνης να σας επιβάλει τις βαρύτερες των ποινών, με τα γνωστά αντανακλαστικά της, επτά χρόνια μετά. Ακόμα πιο υποκριτικό το κατηγορητήριο.

Δικαστήκατε για «Ψευδορκία και ψευδή αναφορά στις Αρχές» όταν η μισή Ελλάδα λέει ψέμματα στην άλλη μισή για να φοροδιαφύγει / ευνοηθεί / αυθαιρετήσει / τσεπώσει κλπ.

Δικαστήκατε για «παρακώλυση ελέγχου αντιντόπινγκ» (ασχέτως αν η κατηγορία αποσύρθηκε αργότερα για άλλους λόγους) όταν επίσημα η IAAF μέσω του δικού της σάπιου συστήματος αθωώσεων, συνενοήσεων και συναλλαγών αποδέχθηκε ότι ουδέποτε αρνηθήκατε τον έλεγχο.

Οι γιατροί που σας εξέτασαν δικάστηκαν για «παράβαση καθήκοντος και ψευδή βεβαίωση» όταν το ίδιο το κράτος μέσα από την ηρωοποίησή σας με τίτλους τιμής, στρατιωτικά αγήματα και μετάλλια ανδρείας όλα τα προηγούμενα χρόνια, τους είχε δημιουργήσει την πεποίθηση ότι εάν έλεγαν και έγραφαν την αλήθεια για το «ατύχημα» ολόκληρη η χώρα θα ζητούσε την κεφαλήν τους επί πίνακι.

Κώστα και Κατερίνα, είναι, ξεκάθαρο ότι γίνατε οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για την εξιλέωση ενός συστήματος απονομής Δικαισύνης, σάπιου και ξεπουλημένου. Έχετε την ατυχία να ζείτε σε μία χώρα που φυλακίζει ανθρώπους για χρέος 3.000 ευρώ αλλά βάζει στο αρχείο υποθέσεις για σκάνδαλα με μίζες εκατομμυρίων, οι πρωταγωνιστές των οποίων κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανενόχλητοι. Είσαστε η «εύκολη περίπτωση» τα «βολικά» πρόσωπα πάνω στα οποία η «αδέκαστη» ελληνική Δικαιοσύνη εξαντλεί την αυστηρότητά της για να ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα απέναντι σε μία κοινή γνώμη χωρίς μόρφωση και στοιχειώδη κριτική σκέψη. Μια κοινή γνώμη λοβοτομημένη που άγεται και φέρεται από τηλεοπτικά είδωλα και εξωνυμένες γραφίδες.

Σε όλο αυτό το τσίρκο, κανείς δεν θυμήθηκε να πει ότι ποτέ στην καριέρα σας δεν συλληφθήκατε ντοπαρισμένοι. Ήταν δικό σας πρόβλημα και ευθύνη αν κάνατε χρήση απαγορευμένων ουσιών. Όμως η εικόνα εκείνων που πρώτοι έσπευσαν να σας δικάσουν ενώ ήταν οι πρώτοι που σας αποθέωναν στις μεγάλες στιγμές προκαλεί εμετό .

Μία βρώμικη κοινωνία σας τιμωρεί επειδή δήθεν δεν ήσασταν καθαροί.

Τα μετάλλια και οι τιμές δεν έχουν καμία αξία. Αξία έχουν οι στιγμές και τα συναισθήματα. Για όλα αυτά τα συναισθήματα, Κώστα και Κατερίνα, σας ευχαριστούμε.

Σήκω για να δεις Ανδρέα τον ιερό βράχο Κερατέα

Ανέκρουσε πρύμναν η υπουργός Περιβάλλοντος και Κλιματικής Αλλαγής Τίνα Μπιρμπίλη στο θέμα της χωροθέτησης του ΧΥΤΥ στο Οβριόκαστρο Κερατέας. Οι κάτοικοι της περιοχής αισθάνονται δικαιωμένοι ενώ από τον διάλογο της υπουργού με τους φορείς της πόλης για το ζήτημα των σκουπιδιών προέκυψαν και νέοι δρόμοι. Οι εναλλακτικές λύσεις που προκρίνονται πλέον από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Περιβάλοντος, είναι απόλυτα εναρμονισμένες στις απαιτήσεις της εποχής. Αφού πλέον όλο και λιγότερα κονδύλια διατείθενται σε κοινωνικές παροχές -άρα και στην καθαριότητα- και οι δήμοι καλούνται να υπογράψουν τα δικά τους μνημόνια για να μειώσουν τα χρέη τους, σύντομα η Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις θα μετατραπούν σε απέραντους σκουπιδότοπους. Το σκηνικό ασφαλώς δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει και τους αρχαιολογικούς μας χώρους. Η «προσωρινή κατάχωση» των αρχαιολογικών ευρημάτων του βωμού των Δώδεκα Θεών που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια εργασιών του ΗΣΑΠ στην διαδρομή από Ομόνοια ως Μοναστηράκι και κυρίως η χωματερή που έχει χωροθετηθεί «προσωρινά» εδώ και χρόνια στον αρχαιότερο οικισμό της Ευρώπης που χρονολογείται την 5η χιλιετία π.Χ. στον Στρόφιλα της Άνδρου (και η οποία πρόσφατα κατέρρευσε σε ρεματιά με αποτέλεσμα τόνοι σκουπιδιών να καταλήξουν στη θάλασσα) δείχνουν τον δρόμο της νέας πρακτικής στη διαχείριση των αποριμμάτων. Χωρίς κονδύλια για την καθαριότητα, σύντομα οι αρχαιολογικοί μας χώροι θα γίνουν χωματερές. Ήρθε πλέον η ώρα του Παρθενώνα, ο οποίος αφού μετατράπηκε σε Βυζαντινή εκκλησία από τον Ιουστινιανό, Λατινικό ναό από τους Ρωμαίους, τζαμί και πυριτιδαποθήκη από τους Τούρκους, να υποδεχθεί και τα ιερά σκουπίδια της πόλης των Αθηνών αναδεικνύοντας σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια το πρόσωπο της σύγχρονης μνημονιακής Ελλάδας. Ήδη διέρρευσαν οι πρώτες εικόνες του νέου project.

Μυστικά, υπόγεια, ψέμματα και ρουφιάνοι

Η εν κρυπτώ συνάντηση του υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου με τους ευρωπαίους ομολόγους του στο Λουξεμβούργο αποκαλύπτει το αγαπημένο παιχνίδι της κυβέρνησης η οποία όχι μόνο κρύβεται από τους πολίτες αλλά πλέον αποφασίζει και εν αγνοία των ίδιων των κυβερνητικών βουλευτών. Μόλις λίγες ημέρες πριν, έγινε γνωστή από μία εκπομπή σάτιρας και όχι από δημοσιογραφικά χείλη, ότι πολλούς μήνες πριν ανακοινωθεί η προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης, το κυβερνητικό επιτελείο και ο πρωθυπουργός προσωπικά, βρίσκονταν σε μυστικές διαβουλεύσεις με το ΔΝΤ, προς την κατεύθυνση αυτή. Η πρακτική δεν είναι νέα. Νομοθετήματα και ρυθμίσεις που δίνουν πλέον το ελεύθερο στον υπουργό Οικονομικών να παίρνει κρίσιμες μεν, χωρίς να ρωτάει κανέναν δε, αποφάσεις, και χωρίς να ενημερώνει τη Βουλή, συνιστούν κατάλυση του πολιτεύματος και θέτουν σε κίνδυνο την -όποια- δημοκρατία έχουμε στην Ελλάδα.

Τα καθεστωτικά Μέσα, προέβαλλαν με ζήλο απόψεις υπουργών και κυβερνητικών βουλευτών οι οποίες υποβάθμιζαν το γεγονός και το ενέτασσαν σε «συναντήσεις που συνηθίζονται μεταξύ ευρωπαίων αξιωματούχων και στις οποίες δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό». Βέβαια, σε συναντήσεις «που συνηθίζονται», δεν συνηθίζεται να κλείνουν τηλέφωνα, να απογειώνονται αεροπλάνα προς άγνωστους προορισμούς και να μη γνωρίζουν οι συνεργάτες σου -με τους οποίους λίγη ώρα πριν βρισκόσουν σε σύσκεψη- που στο διάολο έχεις πάει.

Tη στιγμή που κάθε έκφανση της ζωής των πολιτών καταγράφεται άμεσα ή έμμεσα από κρατικούς ρουφιάνους, οργανισμούς, φορολογικές υπηρεσίες, αστυνομικές αρχές, είναι εξοργιστικό να μαθαίνουμε κατόπιν εορτής ότι πράγματα που καθορίζουν τη ζωή μας έχουν προαποφασιστεί σε αίθουσες κλειστές και υπόγειες.

Αντίθετα, ένα τριήμερο διεθνές συνέδριο με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, το οποίο έλαβε χώρα στη Νομική Σχολή Αθηνών, σχετικά με το ζήτημα του Ελληνικού χρέους και με τη συμμετοχή πολλών ξένων εμπειρογνομώνων και καθηγητών, δεν προβλήθηκε από καμία τηλεόραση και καμία εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας - ενδεικτικό του σκοταδισμού στον οποίο βρίσκεται βυθισμένη η κοινή γνώμη.

Τη στιγμή αυτή, πολλά περισσότερα αποφασίζονται εν αγνοία μας και θα εμφανιστούν ως τετελεσμένα και «αναπόφευκτα» τους επόμενους μήνες.

Η μόνη διέξοδος από τον φαύλο κύκλο της άγνοιας, η οποία προκαλεί την οικονομική τυρρανία και υποτέλεια του λαού είναι η γνώση και η συνειδητοποίηση ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μόνο από μέσα και όχι από ξένους «εθνοσωτήρες» τους ντόπιους υπαλλήλους τους και τους φοβισμένους κυβερνώντες.

Γυρίστε την πλάτη στα καθεστωτικά ΜΜΕ, μπείτε στην κοινωνία των πολιτών και στους πυρήνες ενημέρωσης και αντίδρασης του διαδικτύου, δείξτε στους μεγαλύτερους τον εναλλακτικό δρόμο. Εκεί, σε αντίθεση με όσα διακηρύττουν οι κρατικοί ρουφιάνοι και τα κυβερνητικά παχύδερμα η γνώση και κυρίως η άποψη διακινούνται ελεύθερα. Και η μόνη ελπίδα για αλλαγή είναι η ελευθερία της πληροφορίας.

Η Κυριακή πλησιάζει. Βιαστείτε!

Βιαστείτε! Να κλείσετε τα δικαιώματα. Να βγάλετε τις κόπιες. Να φτιάξετε τα διαφημιστικά. Να βρείτε τα λόγια τα ωραία, τα συγκινητικά. Δεν σας ακούει ο Θανάσης. Ούτε ο Μανώλης σας άκουγε. Ούτε ο Νίκος. Η Κυριακή πλησιάζει. Βάλτε τώρα που γυρίζει. Ξεπουλήστε. Βγάλτε λεφτά από αυτούς που είχαν μάθει να ζουν χωρίς αυτά. Που έφευγαν στην Αυστραλία για μια καλύτερη ζωή. Μήπως κάποιος τους καταλάβει. Μήπως κάποιος τους ακούσει. Που εξορίστηκαν στα ξερονήσια και ντρέπονταν να το πουν. Που έζησαν για να δημιουργούν και να βλέπουν τον κόσμο να γελάει, να τραγουδάει τα τραγούδια τους. Που χόρταιναν μόνο με την αγάπη.

Η Κυριακή πλησιάζει. Πάνε καλά οι δουλειές. Ακόμα ένας έφυγε. Για εσάς... «Ποιος Θανάσης»;

Ακόμα ένας ήταν.

Τι και αν ζούσε στα Πατήσια. Αυτή η ψυχή ήταν ανεκτίμητη. Κλέψτε μερικά χιλιάρικα από τη λάμψη της. Γιατί οι ειδήσεις σας δεν πουλάνε. Γιατί ψάχνετε για λεφτά σε γραφεία ακριβά και αίθουσες φωτισμένες. Σε χαρτοφύλακες και μπίζνες. Αλλά πάντα βγάζετε πιο πολλά όταν τρυπώνετε σε μονοκατοικίες στα Πατήσια. Σε διαμερίσματα στην Τούμπα.

Η Κυριακή πλησιάζει. Βγάλτε λεφτά.

Και ψάξτε για τον επόμενο.

ΥΓ. Αντίο Θανάση. Σε αγαπάμε πολύ.

Ομπάμα Μπιν Λάντεν

Με μια σφαίρα στο κεφάλι η κυβέρνηση Ομπάμα σώριασε στα μαρτυρικά χώματα του Πακιστάν τον βαρώνο της Παγκόσμιας τρομοκρατίας Οσάμα Μπιν Λάντεν και για να είναι σίγουρη ότι δεν θα ξαναβγεί από καμιά σπηλιά, τον κήδεψε στη θάλασσα σαν τον William George Allum, τον εγγλέζο θερμαστή του Καββαδία. Τεράστια η επιτυχία του πρώτου αφροαμερικανού προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ. Και δικαιολογημένη ασφαλώς η γιορτή που έστησαν χιλιάδες αμερικανοί πολίτες έξω από τον Λευκό Οίκο, αμέσως μόλις έκλεισαν τις τηλεοράσεις ύστερα από 54 συνεχείς ώρες παρακολούθησης του πριγκιπικού γάμου, των πλέι οφ του ΝΒΑ και των τελικών του αμερικάνικου φούτμπολ. Η ζωή στη χώρα αλλάζει ριζικά χωρίς την παρουσία του άραβα υπερτρομοκράτη, αφού πλέον τα αμερικανάκια θα μπορούν να χαρούν άφοβα τις βόλτες με το μετρό, τους περιπάτους στην Τimes Square, να απολαύσουν τη θέα από το Empire State Building χωρίς να φοβούνται μην τους έρθει κανένα airbus στο κεφάλι αλλά και να κάνουν τα ψώνια τους στα εμπορικά της 5ης Λεωφόρου και της Bleecker Street. Μοναδικό πρόβλημα είναι ότι η ανεργία στην Αμερική καλπάζει και δεν τους έχει μείνει μία ενώ έχουν χάσει τα σπίτια και τα αυτοκίνητά τους από τις τράπεζες και κοιμούνται στις tent cities των αμερικανικών προαστίων. Δεν πειράζει όμως, ο θάνατος του Οσάμα θα δώσει στην αμερικανική οικονομία την ώθηση που χρειάζεται ώστε να επανακτήσει τα παγκόσμια σκήπτρα. Το χρέος των 14 τρισ. θα εκμηδενιστεί μέσα σε τρεις-τέσσερις μήνες και οι τραπεζίτες θα δώσουν πίσω όσα έκλεψαν από τον αμερικανικό λαό αφού επιτέλους ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» τελείωσε και δεν θα χρειάζεται πλέον να δανείζουν τόσα φράγκα στην κυβέρνηση για αεροπλανοφόρα και F16. Η ευλογημένη γη των Ηνωμένων Πολιτειών θα γίνει ξανά ένας παράδεισος ενώ ο σύντροφος Ομπάμα έχει καπαρώσει το επόμενο Νόμπελ ειρήνης. Ασφαλώς τα ευεργετήματα από την εξόντωση του Οσάμα δεν θα περιοριστούν στις ΗΠΑ αφού ο θετικός ψυχολογικός αντίκτυπος της ιστορικής επιτυχίας θα επηρεάσει όλο τον κόσμο. Ήδη στην Ευρώπη οι καμπάνες των καθολικών λαών χτυπούν χαρμόσυνα ενώ στο Βατικανό υπάρχει η πεποίθηση ότι ο -Άγιος πλέον- Ιωάννης Παύλος ο Β' έκανε πάλι το θαύμα του. Στην Ιαπωνία η είδηση του θανάτου του Οσάμα προκάλεσε κοσμοσυρροή στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα και οι Ιάπωνες έσπευσαν με παγούρια και πλαστικά μπουκάλια να πάρουν λίγα λίτρα από το ραδιενεργό νερό του διαλυμένου αντιδραστήρα εις ανάμνηση του μεσαίωνα στον οποίο είχε βυθίσει τον πλανήτη και τη χώρα τους ο στυγνός τρομοκράτης.Στην μαρτυρική Μητέρα Αφρική, τέλος, τα εκατομμύρια παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα και το AIDS είδαν μία αχτίδα ελπίδας να μπαίνει από τα σπασμένα παράθυρα των νοσοκομείων. Σηκώθηκαν από τα κρεβάτια του πόνου και άρχισαν να χορεύουν χορούς της φυλής τους αφού είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν να καταφθάνουν από τον Νέο Κόσμο που έχτισαν οι σκλάβοι πρόγονοί τους, πακέτα με κατεψυγμένα BigMac, εμβόλια και φάρμακα και επιτέλους θα καταφέρουν να στείλουν στο διάολο τη Unicef που τους δουλεύει ψιλό γαζί εδώ και δεκαετίες. Στην Ελλάδα, ο παγκόσμιος ενθουσιασμός για την εξουδετέρωση του Μπιν Λάντεν ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει την πεποίθηση του πρωθυπουργού μας και κολλητού του Αμερικανού προέδρου, ότι η χώρα έχει μπει σε πορεία ευημερίας και ανάπτυξης μετά την σύναψη του μνημονίου και σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι «όταν κάτι πάει καλά, όλα πάνε καλά».Μένει μόνο μία στενόχωρη αλλά αναγκαία εκκρεμότητα: Η δίκη και η παραδειγματική τιμωρία των ανά τον κόσμο προδοτών που σπίλωσαν την τιμή και την υπόληψη του μικρού Μπους, του Ομπάμα και των φίλων τους, τραπεζιτών και ολιγαρχών, ισχυριζόμενοι ότι εκείνοι είναι οι πραγματικοί και οι μοναδικοί παγκόσμιοι τρομοκράτες. Πήραν την απάντησή τους και ήρθε η ώρα να πληρώσουν! Η τρομοκρατία δεν θα περάσει